Ἐπηρώτησεν εἷς ἐξ αὐτῶν, νομικός, πειράζων αὐτόν.
Κάποτε ἕνας νομοδιδάσκαλος πλησίασε τόν Χριστό καί τοῦ ἔθεσε τό ἑξῆς ἐρώτημα: Διδάσκαλε, ποιά εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἐντολή; Καί αὐτό τό ἔκανε, ὄχι γιατί πραγματικά ἐνδιαφερόταν νά μάθει, ἀλλά γιά νά τόν φέρει σέ δύσκολη θέση, νά τόν παγιδεύσει.
Ἔτσι βλέπουμε, πώς ὅσοι πλησίαζαν τόν Ἰησοῦ, δέν εἶχαν πάντοτε καλές καί ἁγνές διαθέσεις ἀπέναντί του. Ἐρχόντουσαν κοντά του μέ πολλούς καί διάφορους σκοπούς, ἄλλοτε ἀγαθούς καί ἄλλοτε πονηρούς. Αὐτό μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά ἀσχοληθοῦμε σήμερα μέ τό θέμα αὐτό καί νά δοῦμε γιά ποιόν λόγο καί μέ ποιές διαθέσεις τόν πλησίαζαν ἀπό τήν στιγμή πού ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο.
Κατά πρῶτον οἱ ἁπλοϊκοί ποιμένες, μόλις ἔμαθαν τήν γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀπό τόν ἄγγελο, ἔτρεξαν δίπλα στήν Βηθλεέμ, γιά νά πᾶνε νά τόν προσκυνήσουν. Οἱ Μάγοι ἀπό τά βάθη τῆς Ἀνατολῆς, πού ἦταν ἄρχοντες καί ἠσχολοῦντο μέ τήν μελέτη τῶν οὐρανίων σωμάτων, ἐπί πολλούς μῆνες τόν ἀναζητοῦσαν καί ὕστερα ἀπό ταλαιπωρίες περίπου δύο ἐτῶν τόν βρῆκαν, τόν προσκύνησαν καί τοῦ προσέφεραν δῶρα, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν.
Ὁ Χριστός εἶναι γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά τούς ἁπλούς καί γιά τούς ἐπισήμους. Δέν ξεχωρίζει κανέναν, ὅλους τούς θέλει κοντά του. Σέ ὅλους προσφέρει τήν σωτηρία καί τίς εὐλογίες του. Μέ αὐτήν τήν καλή καί ἁγνή διάθεση πρέπει κι᾿ ἐμεῖς νά πλησιάζουμε τόν Χριστό καί νά τοῦ προσφέρουμε κι᾿ ἐμεῖς δῶρα. Αὐτά πού ἔχουμε, αὐτά πού μποροῦμε. Καί ἄν δέν ἔχουμε τίποτε ἄλλο ἀκριβό καί ζηλευτό, διαθέτουμε κάτι πολύτιμο, πού διακαῶς τό ποθεῖ ὁ Χριστός καί μᾶς τό ζητάει. Εἶναι ἡ καρδιά μας. Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν. Παιδί μου, δόσε μου τήν καρδιά σου. Αὐτό ἔλεγε καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς χριστιανούς. Δέν θέλω τά δικά σας πράγματα, ἀλλά ἐσᾶς τούς ἴδιους. Οὐχί τά ὑμῶν, ἀλλ᾿ ὑμᾶς.
Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, μέγας ἐπιστήμων στήν ἐποχή του, ἄφησε τήν πατρίδα του τήν Ρώμη καί πῆγε στήν Βηθλεέμ, ἔγινε ἀσκητής στό σπήλαιο τῆς γεννήσεως.
Κάποια Χριστούγεννα ἔκανε ἀγρυπνία προσευχόμενος καί γιά λίγο ἔκλεισε τά μάτια του, τόν πῆρε ὁ ὕπνος. Βλέπει τόν Χριστό νήπιο μέσα στήν φάτνη. Προσπαθεῖ νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δέν τά καταφέρνει. Ὁ Χριστός στρέφει ἀλλοῦ τό πρόσωπό του. Λυπήθηκε ὁ ἅγιος καί παραπονέθηκε. Γιατί, Κύριε, δέν μοῦ ἐπιτρέπεις νά δῶ τό πρόσωπό σου; Γιατί Ἱερώνυμε, δέν μέ ἀγαπᾶς. Ἐγώ, Κύριε, δέν ἀγαπώ; Ἐγώ πού ἄφησα τήν πατρίδα μου, τήν οἰκογένειά μου, τούς συγγενεῖς μου, τίς ἀνέσεις μου, τήν σταδιοδρομία μου; Ὅλα τά ἔδωσα γιά σένα, δέν μοῦ ἔμεινε τίποτε ἄλλο. Ἱερώνυμε, δέν μέ ἀγαπᾶς. Σήμερα εἶναι ἡ γιορτή μου καί περιμένω ἕνα δῶρο ἀπό ἐσένα. Δέν ἔχω τίποτε, Κύριε, νά σοῦ προσφέρω. Ἱερώνυμε, θέλω τήν καρδιά σου, γιά νά τήν καθαρίσω. Τίς ἁμαρτίες σου θέλω.
Κι᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, τίποτε ἄλλο ἄν δέν ἔχουμε, εἴμαστε γεμᾶτοι ἀπό ἁμαρτίες. Καί ὅσο καί ἄν μᾶς φαίνεται παράξενο, αὐτές θέλει ὁ Χριστός, αὐτές ἐπιζητεῖ, αὐτές πρέπει νά προσφέρουμε. Εἶναι τό καλύτερο δῶρο, πού θά μπορούσαμε νά κάνουμε.
Θέλει νά πλησιάσει καί ὁ Ἡρώδης, μά ὄχι γιά νά προσκυνήσει, ἀλλά γιά νά σκοτώσει τόν Χριστό. Ἔτσι ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ἐπαληθεύεται ἡ προφητεία τοῦ πρεσβύτη Συμεών, ὅτι κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν. Ἄλλοι τόν πιστεύουν καί ἄλλοι τόν ἀμφισβητοῦν. Ἄλλοι τόν δοξάζουν καί ἄλλοι τόν βλασφημοῦν. Ἄλλοι σώζονται καί ἄλλοι κολάζονται, ἀνάλογα μέ τόν τρόπο πού τόν πλησιάζουν. Ὁ Ἡρώδης, ἐπειδή θέλησε μέ πονηρό τρόπο καί ἄγριες διαθέσεις νά πλησιάσει τόν Χριστό, εἶχε κακό τέλος καί ὀδυνηρό. Νά προσέχουμε κι᾿ ἐμεῖς, μή τά βάζουμε μέ τόν Θεό, μή τόν προκαλοῦμε. Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν.
Βλέπουν τόν Κύριο δέκα λεπροί ἄνδρες. Θέλουν νά πλησιάσουν, μά δέν τό κάνουν, δέν τό τολμοῦν. Ὁ νόμος τους δέν τό ἐπιτρέπει. Φωνάζουν ἀπό μακρυά νά τούς λυπηθεῖ καί νά τούς ἐλεήσει. Καί ὁ Χριστός τούς παραπέμπει στούς ἱερεῖς. Εἶναι πολύ παράξενο αὐτό. Στούς γιατρούς θά ἔπρεπε νά τούς παραπέμψει καί ὄχι κάπου ἀλλοῦ. Ἤθελε μέ τόν τρόπο αὐτό νά προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους καί νά δείξει, ὅτι ἐκτός ἀπό τήν λέπρα τοῦ σώματος ὑπάρχει καί ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς καί ὅτι, ἄν θέλουν νά θεραπευθοῦν ἀπό αὐτήν, θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά πᾶνε στούς ἱερεῖς, στούς πνευματικούς. Αὐτοί εἶναι οἱ ἐντεταλμένοι τοῦ Θεοῦ, πού μποροῦν νά συγχωροῦν ἁμαρτίες καί κανείς ἄλλος.
Θέλησε καί ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία νά πλησιάσει τόν Χριστό, νά μπεῖ στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσως καί νά προσκυνήσει πάνω στόν Γολγοθᾶ τόν Τίμιο Σταυρό, μά δέν τῆς τό ἐπέτρεψε. Ὅταν κατάλαβε τό λάθος της, μετενόησε γιά τά κρίματά της, σταμάτησε τήν αἰσχρή ἁμαρτία, τότε τήν δέχθηκε ὁ Χριστός.
Πλησίασε τόν Χριστό καί ἡ αἱμορροοῦσα, μέ συστολή, μέ ἄκρα ταπείνωση, ἁπλῶς νά ἀκουμπήσει τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του. Ἐπειδή, λόγῳ τῆς αἱμορραγίας ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτη, πλησίασε ἀπό πίσω μέ φόβο, νά μή τήν πάρει εἴδηση ὁ Χριστός. Ὁ ὄχλος τόν ἔσπρωχνε μέ ἀδιαφορία, ἴσως καί ἀσέβεια. Κανείς ἀπό αὐτούς δέν ὠφελήθηκε, κανείς δέν κατάλαβε τίποτε. Σώθηκε αὐτή πού πλησίασε μέ πίστη καί εὐλάβεια.
Λέει τώρα μιά εὐχή πρό τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ἡ γυναίκα αὐτή ἦρθε μέ τόση πίστη, ἁπλῶς γιά νά ἀκουμπήσει τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματος. Ἐμεῖς πού θέλουμε νά κοινωνήσουμε, νά τόν πάρουμε ὁλόκληρο μέσα μας, μέ πόσην προετοιμασία, μέ ποιά πίστη καί εὐλάβεια πρέπει νά πλησιάζουμε;
Στήν μέν ἐξομολόγηση πηγαίνουμε φορτωμένοι μέ ἁμαρτίες, ὅσο βρώμικοι καί ἄν εἴμαστε. Στήν Θεία Κοινωνία ὅμως πρέπει νά πλησιάζουμε καθαροί-πεντακάθαροι. Λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, νά ἔχουμε τήν καθαρότητα τῶν ἀγγέλων.
Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος: Νά πλησιάζουμε τόν Χριστό, ὄχι ἀπό φόβο, μήπως πεθάνουμε καί τί θά γίνουμε, ἀλλά νά τοῦ ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας, ὅπως τραβᾶμε τήν κουρτίνα στό παράθυρο καί μπαίνει μέσα ὁ ἥλιος.Ἔτσι νά ἔρθει καί σέ μᾶς ὁ Χριστός.
Ἀκόμη πλησίασαν τόν Χριστό ἐκεῖνοι οἱ τέσσερις ἄνδρες, πού κουβαλοῦσαν τόν παράλυτο. Ἐπειδή λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ δέν μποροῦσαν νά πλησιάζουν, εἶναι γνωστή ἡ περίπτωσις, χάλασαν τήν στέγη καί ἀπό ἐκεῖ τόν κατέβασαν μπροστά στόν Χριστό.
Αὐτό σημαίνει, ὅτι πρέπει νά ἀγωνιζώμαστε νά πλησιάσουμε τόν Χριστό. Νά προσπαθοῦμε νά παραμερίζουμε καί νά ὑπερνικοῦμε τά ἐμπόδια, πού παρεμβάλλονται στό δρόμο μας. Ἀκόμη νά βοηθοῦμε καί τούς ἄλλους, γιά νά πλησιάσουν κι᾿ ἐκεῖνοι τόν Χριστό. Νά γίνουμε τραυματιοφορεῖς, οἱ ἀχθοφόροι τῆς ἀγάπης. Καί ἐπί πλέον, γιά νά συναντήσουμε τόν Χριστό, πρέπει νά ἀνεβοῦμε πνευματικά. Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τόν Ζακχαῖο. Κατέβηκε ἡ Χριστός στή γῆ, ἀνέβηκε στήν συκομορέα ὁ Ζακχαῖος καί κάπου μεταξύ οὐρανοῦ και γῆς ἔγινε ἡ μεγάλη συνάντησις.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μᾶς λέει κάτι ἀκόμη: Νά πλησιάζουμε, ὅσο μποροῦμε, κάθε ἄνθρωπο πού χρειάζεται τήν βοήθειά μας. Ποτέ μή τόν ἀφήνουμε ἀβοήθητο καί παραμελημένο νά παρακαλάει. Ὁ Χριστός μᾶς ἔδειξε, ὅτι εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος πού ἔχει τήν ἀνάγκη μας. Νά προσφέρουμε πρόθυμα καί μέ εὐχαρίστηση. Ἔτσι μιμούμεθα τόν ἴδιο τόν Θεό, τόν εὐεργέτη μας.
Ἀγαπητοί μου,
Εἴπαμε σήμερα λίγες περιπτώσεις, πῶς καί μέ ποιό τρόπο κάποιοι πλησίασαν τόν Χριστό. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Εἴμαστε κοντά, εἴμαστε μακρυά, πῶς θά πλησιάσουμε; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει, ὅσο ὁ Χριστός κάθεται στόν θρόνο τῆς χάριτος καί δέν κάθησε ἀκόμη στόν θρόνο τῆς κρίσεως, νά πλησιάσουμε μέ παρρησία. Μή διστάζουμε, νά ζητήσουμε βοήθεια καί ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι θά βροῦμε χάριν καί ἔλεον. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου