Λέμε συνήθως, ἀγαπητοί μου, ὅτι δέν πρέπει νά εἴμαστε τῶν ἄκρων, ἀλλά νά ἀκολουθοῦμε τήν μέση καί βασιλική ὁδό. Αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ὅμως δέν ἰσχύει πάντοτε. Π.χ. ὅταν λέει ὁ Χριστός, ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, σημαίνει ὅτι στήν περίπτωση αὐτή πρέπει νά εἴμαστε τῶν ἄκρων.
Ὑπάρχουν μέ ἄλλα λόγια περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες πρέπει νά παίρνουμε τά ἄκρα. Τότε ἡ μέση ὁδός δέν εἶναι καλή, δέν εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη. Εἶναι δεῖγμα ἀνικανότητας καί ἔλλειψης ζήλου. Τότε θά καταντήσουμε ἄβουλοι καί ἀναποφάσιστοι. Τό θέμα εἶναι νά γνωρίζουμε πότε καί μέχρι ποιοῦ σημείου θά φτάσουμε στά ἄκρα. Αὐτά θά δείξουν, ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι ζωντανοί, ζηλωτές μέ τήν καλή ἔννοια. Θά ἔχουμε ζῆλον κατ᾿ ἐπίγνωσιν, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἕνα τέτοιο παράδειγμα μᾶς παρουσιάζει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Εἶναι ἡ συνάντησις τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Ζακχαῖο τόν ἀρχιτελώνη.
Ὁ Ζακχαῖος πάντοτε ἔπιανε τά ἄκρα. Τό ἕνα ἄκρο ἦταν, ὅτι ἀδιαφοροῦσε τελείως γιά τόν κόσμο καί τό ἄλλο ὅτι ἔδειξε πολύ μεγάλο, τρομερό ἐνδιαφέρον γιά τόν κόσμο. Αὐτό φαίνεται πολύ παράξενο. Πῶς μποροῦν νά συμβαίνουν καί τά δύο; Καί ὅμως εἶναι ἀλήθεια, ἔτσι ἔγινε.
Στήν ἀρχή, πρίν γνωρίσει τόν Χριστό, ἀδιαφοροῦσε γιά τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος γιά τό ἄτομό του καί τίς πράξεις του. Σκοπό εἶχε νά πλουτίσει εἰς βάρος τῶν ἄλλων. Γι᾿ αὐτό ἅρπαζε, τούς κατέκλεβε, σάν ἀρχιτελώνης πού ἦταν. Ἀδιαφοροῦσε γιά τό ἄν ἔχει ὁ ἄλλος ἤ δέν ἔχει καί θά δυστυχεῖ, θά ὑποφέρει. Δέν τοῦ ἔνοιαζε καθόλου γιά τό τί ἔλεγε ὁ κόσμος εἰς βάρος του, ὅτι ὅλοι τόν κατηγοροῦσαν, τόν περιφρονοῦσαν καί ἀπέφευγαν ἀκόμη καί νά τόν χαιρετήσουν.
Λοιπόν τό ἐπάγγελμά του ἦταν συνυφασμένο μέ κλοπές καί ἀδικίες, μέ πολλές-συνεχεῖς ἁμαρτίες. Ἀπέκτησε περιουσία τεράστια, μά δέν εὕρισκε ἱκανοποίηση στά πλούτη του. Τοῦ ἔλειπε κάτι πολύ βασικό-βασικότατο: ἡ ἀναπαυμένη συνείδησις καί ὁ Θεός. Τελικά δέν μποροῦσε νά ἀναπαυθεῖ στά πολλά του χρήματα καί στήν κοσμική ζωή. Διψοῦσε γιά τήν προσωπική του σωτηρία καί τήν σωτηρία ὁλόκληρης τῆς οἰκογένειάς του. Ὁ ἄνθρωπος ὅσο διεφθαρμένος καί ἄν εἶναι, ὅσο καί νά καλύψει τήν θεϊκή φλόγα τῆς ψυχῆς του, πάντοτε θά μένει μία μικρή σπίθα χωμένη μέσα στήν στάχτη, στά κατάβαθα τῆς καρδιᾶς.
Ἀδιαφόρησε ἐντελῶς καί περιφρόνησε τελείως τόν κόσμο, ὅταν ἀνέβηκε πάνω στήν συκομορέα, γιά νά δεῖ τόν Χριστό. Ὁ ἀρχιτελώνης, τί ντροπή! ἀνεβαίνει ἐπάνω στό δέντρο σάν ἕνα μικρό σκανταλιάρικο παιδί. Σκαρφαλώνει σάν ἕνα γατί. Τό θεωρεῖτε ἁπλό καί εὔκολο αὐτό; Ξέρετε πόσοι μορφασμοί ἀποδοκιμασίας ἔγιναν; Τί πικρόχολα σχόλια, πόσες ἄδικες κρίσεις καί φίθυροι, πόσα εἰρωνικά χαμόγελα, πόσα φαρμακερά μειδιάματα; Καί ὅμως ὁ ἴδιος ἀδιαφορεῖ παντελῶς. Τούς γράφει ὅλους στά παλιά του τά παπούτσια.
Ὁ ζῆλος του ἦταν σφοδρός, ἡ ἐπιθυμία του τεράστια, ὄχι ἁπλῶς νά δεῖ τόν Χριστό ἀπό περιέργεια, ὅπως οἱ πολλοί, ἀλλά νά τόν γνωρίσει. Νά τόν δεῖ μέ τά μάτια του, νά τόν ἀκούσει μέ τά αὐτιά του. Δέν θέλει νά ρωτήσει τούς ἄλλους γιά τόν Χριστό. Θέλει ὁ ἴδιος νά ἐπικοινωνήσει προσωπικά μαζί του καί νά ὠφεληθεῖ. Γι᾿ αὐτό δείχνει τέλεια ἀδιαφορία γιά τόν κόσμο καί τά σχόλια τοῦ κόσμου. Ὁ ζῆλος του τόν κάνει νά περιφρονήσει τόν κόσμο. Ὁ Χριστός τόν ἔχει συναρπάσει κυριολεκτικά. Ἔτσι κατέπνιξε τούς τυχόν δισταγμούς του.
Νά λοιπόν εἴδαμε πῶς καί γιατί τόσο πολύ περιφρονεῖ τόν κόσμο.
Ἀλλά ὰπό τήν ἄλλη πλευρά ἐνδιαφέρεται γιά τόν κόσμο. Ἀσχολεῖται μέ τόν κόσμο. Πότε; ἀφοῦ γνώρισε τόν Χριστό. Ἡ γνωριμία του μέ τόν Χριστό τόν ἔκανε ἄλλον ἄνθρωπο, τόν ἄλλαξε ριζικά. Τώρα πηγαίνει στό ἄλλο ἄκρο. (Πάλι σέ ἄκρο). Τό μεγάλο, εἰλικρινές ἐνδιαφέρον καί ὁ ζῆλος του τόν ὠθοῦν νά ξεγυμνώσει τήν ψυχή του. Εἶναι εὔκολο; Ἄντε, κάντε το νά δοῦμε;
Κύριε, εἶναι ἁμαρτωλός, εἶμαι κλέφτης καί ἀπατεώνας. Μέχρι τώρα καλωσύνη δέν ἔκανα σέ κανένα, μόνο ἅρπαζα καί ἀδικοῦσα. Γράφει ὁ εὐαγ. Λουκᾶς, σταθείς πρός τόν Ἰησοῦν, πού σημαίνει στάθηκε μπροστά στόν Ἰησοῦ, στάθηκε ὄρθιος μέ ἐπισημότητα, μέ τήν σταθερή ἀπόφαση νά διορθώσει τήν ζωή του καί νά διορθωθεῖ καί ὁ ἴδιος. Εἶναι αὐστηρός μέ τόν ἑαυτό του. Αὐτή εἶναι ἡ εἰλικρινής μετάνοια.
Ἔχω μεγάλη περιουσία. Τήν μισή τήν μοιράζω στούς φτωχούς. Τήν δίνω πρόθυμα, μέ τήν ψυχή μου, χωρίς κανείς νά μέ ἐκβιάζει. Αὐτό ὑπαγόρευε ἡ συνείδησίς του καί ὁ Θεός. Ὑπάρχουν ἀκόμη πολλοί, πού τούς ἀδίκησα. Σ᾿ αὐτούς δέν δίδω ἀλλά ἀποδίδω, ἐπιστρέφω στό τετραπλάσιο ἀπό ὅ,τι τούς πῆρα. Εἶναι χρέος μου νά τό κάνω.
Ὁ φαρισαῖος τῆς γνωστῆς παραβολῆς ἐκαυχᾶτο τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, ὅτι ἔδινε ὡς ἐλεημοσύνη τό 1)10 ἀπό αὐτά πού εἶχε. Ἔτσι ὅριζε ὁ Μωσαϊκός νόμος. Ὁ ζῆλος τοῦ Ζακχαίου καί τό μεγάλο ἐνδιαφέρον του γιά τόν κόσμο τόν κάνει νά ξεπεράσει τόν νόμο καί τήν ἐνέργεια τοῦ φαρισαίου. Αὐτός τώρα δίνει τά μισά, τά 5)10. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Χριστός τόν ἄμειψε. Ἀπό τόσο πλῆθος αὐτόν μόνο πρόσεξε. Αὐτόν εἶδε. Αὐτόν πλησίασε. Σ᾿ αὐτόν στάθηκε. Μέ αὐτόν μίλησε. Στό δικό του σπίτι πῆγε. Μαζί του κάθησε καί ἔφαγε. Γι᾿ αὐτόν βεβαίωσε, ὅτι σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο. Τό σπουδαῖο εἶναι, ὅτι δέν σώθηκε μόνο ὁ Ζακχαῖος, ἀλλά ὁ ἴδιος ἔγινε αἰτία νά σωθεῖ καί ὁλόκληρη ἡ οἰκογένειά του.
Ἀγαπητοί μου,
Εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα νά μάθει κανείς νά ἐνδιαφέρεται γιά τόν κόσμο, ἀλλά καί νά ἀδιαφορεῖ γιά τόν κόσμο. Νά ἀδιαφορεῖ γιά τό κοσμικό ρεῦμα, πού ἐπικρατεῖ. Καλό εἶναι νά ἀδιαφορεῖ γιά συνήθειες καί τάσεις, πού διαδίδονται στόν κόσμο, ὅταν αὐτές στρέφωνται κατά τῆς ἀληθείας καί κατά τοῦ Χριστοῦ.
Πρίν ἀπό κάποια χρόνια ἦρθε ἡ μόδα μέ τά μακρυά μαλλιά καί γέμισε ὅλος ὁ κόσμος μέ μακρυμάλληδες σάν νά ἦταν πρόβατα καί ἄλογα μέ χαίτη. Ἔκανε ἕνας μία ἀνοησία, ἔβαλε σκουλαρίκι στό αὐτί καί σάν μεταδοτική ἀρώστια διαδόθηκε στό ἀνδρικό φύλο. Ἔτσι πολλοί νέοι, ἀλλά καί μεγαλύτεροι στήν ἡλικία, ἀκόμη καί παπποῦδες κρέμασαν σκουλαρίκια στά αὐτιά τους καί ἔγιναν καταγέλαστοι ἀπό τούς σοβαρούς ἀνθρώπους.
Πολλοί ἔρχονται στό Ναό κατά τίς μεγάλες γιορτές, γιά νά δοῦν κόσμο, γιά νά τούς δεῖ ὁ κόσμος. Ὄχι γιά νά ὠφεληθοῦν, γιά νά συμμετάσχουν στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὄχι γιά νά προσευχηθοῦν, νά ἀκούσουν τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι γίνονται σταγόνα, πού χάνονται στόν ὠκεανό, πού τούς παρασύρει τό κῦμα, γίνονται χαλίκι, πού τό ἰσοπεδώνει ὁ ὁδοστρωτήρας.
Ἐμεῖς ἀπό τήν μιά πρέπει νά ἀδιαφορήσουμε γιά τά σχόλια τοῦ κόσμου καί τίς ἐσφαλμένες ἀπόψεις του. Ἀπό τήν ἄλλη νά δείξουμε ἐνδιαφέρον γιά τόν κόσμο. Νά ἀσχοληθοῦμε μαζί του. Νά προσπαθήσουμε νά τόν φέρουμε κοντά στόν Χριστό. Νά ἐπανορθώσουμε τίς ἀδικίες, πού κάναμε. Νά ἐπιστρέψουμε ὅ,τι πήραμε καί δέν μᾶς ἀνήκει. Νά ἐπιστρέψουμε τά δανικά, πού μᾶς ἔδωσε ὁ ἄλλος στή δύσκολή μας ὥρα. Μή κάνουμε τώρα πώς δέν καταλαβαίνουμε.
Ἀγαπητοί μου,
Πολλοί βλέπουμε τόν ἑαυτό μας στό πρῶτο μέρος τοῦ Ζακχαίου, στήν ἀδικία καί στήν ἐκμετάλλευση. Καιρός εἶναι νά τόν μιμηθοῦμε καί στό δεύτερο. Δηλαδή στήν ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ καί στήν διόρθωση, στήν μεταστροφή.
Μή μᾶς ἀπασχολεῖ καί μή μᾶς ἐνδιαφέρει τόσο πολύ ἡ γνώμη τοῦ κόσμου, πού κεῖται στό πονηρό. Πρωτίστως νά μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη τοῦ Θεοῦ, γιατί Ἐκεῖνος θά μᾶς κρίνει, ὄχι ὁ κόσμος. Ἐκεῖνος θά μᾶς δικάσει. Μπροστά σ᾿ Ἐκεῖνον θά παρασταθοῦμε κάποτε. Ἐκεῖνος θά μᾶς σώσει. Ἀπό Ἐκεῖνον θά λάβουμε τήν ἀμοιβή μας. Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀνοίξει τίς πῦλες τοῦ οὐρανοῦ. Ἀπό Ἐκεῖνον νά ἀκούσουμε κι᾿ ἐμεῖς τά λόγια πού ἀπηύθυνε στόν Ζακχαῖο: Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο. Ἀμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου