Μέσα στίς τάξεις τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχει καί μία κατηγορία τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Αὐτοί ἦσαν συνήθως γιατροί καί ἔκαμναν πολλά θαύματα, πολλές θεραπεῖες καί ἰάσεις ἀσθενῶν. Ἕνα ζευγάρι, μία δυάδα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τόν Κύρο καί τόν Ἰωάννη γιορτάζουμε σήμερα.
Ὁ ἅγιος Κύρος ἦταν εὐσεβής χριστιανός ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου, ὁ ὁποῖος ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ γιατροῦ. Τούς ἀρρώστους, πού τόν πλησίαζαν, τούς ἐθεράπευε καί στό σῶμα καί στή ψυχή. Τούς ἐκήρυττε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τούς συμβούλευε νά ἀφήσουν τήν εἰδωλολατρεία καί νά πιστεύουν στόν Ἰησοῦ Χριστό. Συχνά ἔλεγε: Ἄν δέν θέλετε νά ἀρρωστήσετε, φυλαχθεῖτε ἀπό τήν ἁμαρτία.
Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ ἅγιος Κύρος εἶχε πολλές ἐπιτυχίες, γι᾿ αὐτό καί κάποιοι εἰδωλολάτρες ἀπό φθόνο τόν κατήγγειλαν στόν ἄρχοντα τῆς πόλης, πού ἦταν σκληρός καί ἀπάνθρωπος. Πρίν τόν συλλάβουν, κατόρθωσε νά διαφύγει καί ἔφτασε στά σύνορα τῆς Ἀραβίας, ὅπου ἔγινε μοναχός. Ἡ φήμη του γρήγορα διαδόθηκε σέ πολύ κόσμο καί ὅλοι ἔτρεχαν κοντά του. Ἐπιτελοῦσε πολυάριθμες ἰάσεις μόνο μέ τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Ἐκεῖ τόν ἐγνώρισε ὁ Ἰωάννης, πού ἦταν στρατιώτης ἀπό ἀριστοκρατική οἰκογένεια τῆς Ἐδέσσης τῆς Μεσοποταμίας. Ὁ Ἰωάννης ἐγκατέλιψε τό ἐπίγειο στράτευμα, γιά νά καταταγεῖ στόν στρατό τοῦ οὐρανίου Βασιλέως. Ἔγινε μαθητής καί συνεργάτης τοῦ Κύρου, τόσο στίς ἀρετές, ὅσο καί στά θαύματα.
Ὁ διωγμός τοῦ Διοκλητιανοῦ ὅλο καί ξαπλωνόταν. Τότε συνέλαβαν μία μητέρα, τήν Ἀθανασία, μαζί μέ τίς τρεῖς κόρες της, τήν Θεοκτίστη, τήν Θεοδότη καί τήν Εὐδοξία, ἡλικίας δεκαπέντε, δεκατριῶν καί ἕνδεκα ἐτῶν ἀντίστοιχα. Οἱ ἅγιοι φοβήθηκαν μήπως οἱ γυναῖκες αὐτές ἀρνηθοῦν τόν Χριστό. Ἔτσι πῆγαν κρυφά στή φυλακή, γιά νά τίς ἐνθαρρύνουν. Ἐκεῖ ἔγιναν ἀντιληπτοί καί τούς συνέλαβαν. Μετά ἀπό βασανιστήρια ἀποκεφάλισαν τούς ἁγίους Κύρο καί Ἰωάννη, γιά νά φοβηθοῦν οἱ νεαρές κοπέλες μαζί μέ τήν μητέρα τους. Ὅμως τό μαρτύριο αὐτό τίς δυνάμωσε ἀκόμη περισσότερο. Ἄντεξαν καί ἐκεῖνες τά μαρτύρια χωρίς νά λιποψυχίσουν. Στή συνέχεια ἀποκεφάλισαν καί αὐτές. Ἔτσι ὅλοι μαζί στεφανωμένοι ἀνέβηκαν στόν οὐρανό.
Ἐντύπωση μᾶς κάνουν, ἀγαπητοί μου, τά λόγια τοῦ ἁγίου Κύρου καί πρέπει νά τά προσέξουμε ἰδιαίτερα. Ἄν δέν θέλετε νά ἀρρωστήσετε, φυλαχθεῖτε ἀπό τήν ἁμαρτία.
Πράγματι πολλές φορές ἡ ἀρρώστεια καί ὅποιοδήποτε ἄλλο κακό, πού μᾶς βρίσκει, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Αὐτό ψάλλουμε στήν Παράκληση τῆς Παναγίας. Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή. Ἡ ἄρρωστη ψυχή συμπαρασύρει καί τό σῶμα στήν ἀσθένεια. Σᾶς ὑπενθυμίζω δύο θαύματα μέσα ἀπό τά ἱ. Εὐαγγέλια, τίς δύο περιπτώσεις θεραπείας τῶν παραλυτικῶν.
Τό πρῶτο θαῦμα ἔγινε στήν Καπερναούμ, ὅταν τέσσερις ἄνδρες, λόγῳ τοῦ πλήθους, χάλασαν στήν στέγη καί κατέβασαν μέ σχοινιά τόν παράλυτο μπροστά στόν Χριστό. Ὁ Κύριος, σάν καλός γιατρός, πρῶτα θεράπευσε τήν ψυχή. Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου, τοῦ εἶπε. Θεράπευσε τήν αἰτία, τήν ρίζα τοῦ κακοῦ, γιά νά θεραπεύσει τό ἀποτέλεσμα. Ἐλευθέρωσε τήν ψυχή ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά νά λύσει καί τό σῶμα ἀπό τά δεσμά τῆς ἀσθένειας. Σάν συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες του, σηκώθηκε ἀπό τό κρεββάτι τοῦ πόνου. Ἔγινε τελείως καλά.
Τό ἄλλο θαῦμα ἔγινε στά Ἱεροσόλυμα, στήν προβατική κολυμβήθρα. Εἶναι ὁ παράλυτος, πού ἦταν κατάκειτος ἐκεῖ γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Ἀφοῦ ὁ Χριστός τόν θεράπευσε, τοῦ εἶπε: Κοίταξε, ἔγινες καλά. Πρόσεξε στό ἑξῆς νά μή ἁμαρτήσεις, γιατί θά πάθεις κάτι πολύ χειρώτερο. Ἐντεῦθεν μανθάνομεν, ὅτι ἐξ ἁμαρτιῶν ἐτέθη τό νόσημα, λέει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Ἀπό αὐτό καταλαβαίνουμε, ὅτι ἡ ἀρρώστεια προῆλθε ἀπό τίς ἁμαρτίες.
Ἀλλά καί σήμερα πολλές ἀρρώστειες, σωματικές καί ψυχολογικές, προέρχονται ἀπό τήν ἁμαρτία. Τό μεγαλύτερο κακό στόν κόσμο εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καί τά μεγαλύτερα κακά προέρχονται ἀπό τήν ἁμαρτία.
Ὁ πόνος, ἡ λύπη, ἡ κούραση καί ὁ ἱδρώτας, ὁ φόβος, ἡ φθορά καί αὐτός ὁ θάνατος εἶναι ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Οἱ λεγόμενες θεομηνίες, ἀλλά πιό σωστά τό φυσικό κακό, οἱ σεισμοί, οἱ πλημμύρες καί ἡ ξηρασία, ὁ παγετός καί ὁ καύσωνας εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, δηλ. τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ πρώτη παράβαση τῶν πρωτοπλάστων πολλαπλασιάσθηκε σέ ποσότητα καί σέ ποιότητα. Ἡ ἁμαρτία ἔγινε φαινόμενο γενικό καί καθολικό, σέ σημεῖο νά φθαρεῖ ὅλη ἡ γῆ καί νά γεμίσει μέ ἀδικίες. Ἔτσι διαβάζουμε στήν Ἁγία Γραφή.
Ποιός ἔφερε τόν κατακλυσμό στόν καιρό τοῦ Νῶε; Ἡ ἁμαρτία. Ποιός κατέστρεψε τά Σόδομα καί τά Γόμορα; Ἡ ἁμαρτία. Λέει πάλι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: Οἱ μακρύνοντες ἀπό Σοῦ ἀπωλοῦνται. Ὅποιος ζεῖ μέσα στήν ἁμαρτία, ὅποιος ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό χάνεται, καταστρέφεται.
Γράφει ὁ Δαβίδ στόν 37ο ψαλμό: Δέν ὑπάρχει ὑγιές μέρος στό σῶμα μου. Δέν ἔχουν ἡσυχία τά κόκκαλά μου. Οἱ πληγές μου βρώμισαν καί σάπησαν. Εἶμαι ἕνας ταλαίπωρος καί βασανισμένος, κυρτωμένος τελείως, ὅλη τήν ἡμέρα πενθῶ μέ σκυθρωπό πρόσωπο. Κακοπάθησα καί ταλαιπωρήθηκα, σπάραζα ἀπό τόν πόνο μέσα ἀπό τήν καρδιά μου. Ἡ καρδιά μου εἶναι ταραγμένη καί χτυπάει παράξενα. Ἡ ψυχική καί σωματική δύναμίς μου μέ ἐγκατέλιψε καί αὐτό τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου χάνεται, σβύνει, μέ ἐγκαταλείπει. Οἱ φίλοι μου καί οἱ γνωστοί μου, οἱ συγγενεῖς μου ἔμειναν μακρυά ἀπό μένα. Καί ὅλα αὐτά γιατί συμβαίνουν; Γιά τίς ἁμαρτίες μου, ὁμολογεῖ καί παραδέχεται ὁ Δαβίδ. Οἱ ἁμαρτίες καί οἱ παρανομίες μου ξεπέρασαν καί τήν κεφαλήν μου ἀκόμη. Σάν φορτίο βαρύ πιέζουν τήν ψυχή μου. Γι᾿ αὐτό δέν ἔχει ἀνάπαυση, γι᾿ αὐτό δέν μπορεῖ νά βρεῖ ἠρεμία καί γαλήνη.
Ἀγαπητοί μου,
Τά λόγια τοῦ ἁγίου Κύρου τοῦ Ἀναργύρου πρέπει πολύ νά τά προσέξουμε. Ἄν δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἀρρώστιες καί ταλαιπωρίες στή ζωή μας καί κυρίως γιά νά μή καταντήσουμε στήν αἰώνια καί φοβερή κόλαση, πρέπει νά σταματήσουμε τίς ἁμαρτίες. Νά ποῦμε STOP στήν ἁμαρτία.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι δρόμος, τόν ὁποῖο βαδίζει ὁ ἄνθρωπος ἔχοντας στραμμένα τά νῶτα του πρός τόν Θεό. Εἶναι καιρός καί τό ἀπαιτεῖ τό συμφέρον μας νά κάνουμε πίσω. Νά κάνουμε μεταβολή. Νά στραφοῦμε στό Θεό, γιά νά ἔχουμε ὑγεία, ἀνάπαυση καί σωτηρία. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου