Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω (23-2-2014)


σημερινή εαγγελική περικοπή, γαπητοί μου, ρχεται νά μς πενθυμίσει μία μεγάλη σο καί φοβερή λήθεια.
Τήν περασμένη Κυριακή, μέ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υο, εδαμε τήν γαθότητα τοΘεο, πόσο σπλαχνικός Πατέρας εναι. Περιμένει τό πλσμα του νά πιστρέψει. Περιμένει μέ καρτερία καί νοιχτή πάντοτε τήν γκαλιά του. 
Ατό μως δέν πρέπει νά μς κάνει νά ξεχάσουμε τήν δικαιοσύνη τοΘεο. Θεός δέν εναι μόνο στοργικός Πατέρας, εναι καί δίκαιος κριτής. Λέει Μέγας βασίλειος: Οτε τό λεος κριτο, οτε κρίσις νελεήμων. Θά κρίνει τόν κόσμο, χι αθαίρετα, λλά σύμφωνα μέ τά ργα μας.
παγκόσμια κρίσις εναι γεγονός βέβαιο, εναι δόγμα κεφαλαιδες. ποτελεβαθειά πίστη μας. Εναι τό πιό φοβερό γεγονός τς νθρώπινης στορίας. Τό μολογομε καί τό παραδεχόμαστε στό Σύμβολο τς Πίστεως. Καί πάλιν ρχόμενον μετά δόξης κρναι ζντας καί νεκρούς.
Σήμερα λοιπόν πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε τρία πράγματα:
1) Κριτής θά εναι ὁ Ἰησος Χριστός. Εναι σωτήρας, λλά καί κριτής. ν τήν πρώτη φορά ρθε στή γταπεινός, να σώστόν κόσμον, κατά τήν δευτέρα του παρουσία θά ρθει ν τδόξατο, να κρίντόν κόσμον. Ατός πού πέθανε γιά μς, πού θυσιάσθηκε πάνω στό σταυρό, χει κάθε δικαίωμα νά μς κρίνει, ταν μες διαφορομε γιατήν τήν θυσία καί τήν κάνουμε μέσα μας νενέργητη. 
 2) Θά κρίνει λους τούς νθρώπους, χριστιανούς καί μή, πιστούς καί πίστους. Οἱ Ἑβραοι πίστευαν, τι Θεός θά κρίνει μόνο τούς θνικούς, τούς εδωλολάτρες, χι καί τούς διους, πού ποτελοσαν τόν κλεκτό λαό του. Ατό εναι λάθος. Θά κρίνει λους τούς νθρώπους. Κανείς δέν θά ποφύγει ατήν τήν φοβερή κρίση. 
3) Βάσις καί κριτήριο τς κρίσεως θά εναι ἡ ἀγάπη. γάπη, ναί, λλά ποιά γάπη; Θά δεῖ ὁ Χριστός καί θά κτιμήσει τήν στάση μας πέναντι στούς λλους νθρώπους. 
Καθολική, παγκόσμια κρίσις. Καθολικό, παγκόσμιο τό κριτήριο. Ἡ ἀγάπη εναι παγκόσμιος νόμος τς νθρωπις. Καί σοι γνωρίζουν τόν Θεό καί σοι δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν,χουν μέσα τους γάπη. Στόν νόμο ατό δέν πάρχει χρος γιά προφάσεις καί δικαιολογίες, τι δέν ξερα. νόμος τς γάπης εναι γραμμένος πό τόν Θεό στίς καρδιές λων τν νθρώπων.
πείνα καί δίψα, γύμνια καί ἡ ἀρρώστια, φυλακή δέν μπορον νά μείνουν κρυφά. Βοον, λοι τά παίρνουν εδηση καί λοι πρέπει-μπορον νά βοηθήσουν.
Θά κριθομε, γαπητοί μου, βάσει τς μπρακτης γάπης. Δηλαδή χι ς τομα μεμονωμένα, λλ᾿ ὡς μέλη τς νθρώπινης κοινωνίας. Δέν θά χει τόση σημασία καί ξία τί κάναμε γιά τόν αυτό μας, λλά τί καί πς προσφέραμε στούς λλους.
 Ἀσφαλς καλός εναιπροσωπικός μας γώνας, πού ποβλέπει στήν ποτιθέμενη πνευματική μας πρόοδο. ν μως χουμε τίς μεγαλύτερες ρετές μόνο γιά τό τομό μας, εναι μετοχές καί πιταγές χωρίς ντίκρυσμα. Ατό πού εμαστε καί ατά πού χουμε εναι γιά χάρη τοπλησίον μας, τοσυνανθρώπου μας.
Ἡ ἐγκράτεια καί ελάβειά μας, νηστεία καί προσευχή, ἡ ὅλη σκησή μας δέν γίνονται γιά τήν τομική μας δικαίωση, λλά γιά τήν διακονία τν δελφν μας. Μς λέγχει φωνή τοΘεο, πού λέει λεον θέλω καί οθυσίαν. Θέλω γάπη καί χι μία θρησκευτικότητα, πού ποβλέπει στήν ατοέξαρση καί ατοπροβολή. 
Ἡ ἀτομική εσέβεια δέν μπορενά μς ξασφαλίσει θέση στήν βασιλεία τοΘεο. Πρέπει νά γίνει κκλησιαστική, νά συνοδεύεται μέ ργα γάπης. στίβος μν τν χριστιανν, τό στάδιο που θά γωνιζώμαστε, δέν εναι τό ταμιεον μας. κεκαταφεύγουμε γιά πνευματικό νεφοδιασμό, νά πλισθομε γιά νά βγομε στήν κοινωνία καί νά γωνισθομε.
Κοιτάω μόνο τόν αυτό μου, τήν ψυχή μου, σημαίνει δειλία καί ποχώρηση. Θά παλαίψουμε καί θά γωνισθομε, γιά νά κάνουμε χριστιανική τήν κοινωνία μας. Πρέπει νά μς πασχολεπολύ καί νά μς νησυχεῖ ἡ κατάστασή της. Πρέπει νά βάλουμε κι᾿ ἐμες  να λιθαράκι στό χτίσιμο τς χριστιανικς κοινωνίας, διαφορετικά εμαστε κατά λάθος νάμεσα σέ χριστιανούς. θέση μας θά ταίριαζε περισσότερο πέρα στήν πω νατολή, στή νέκρωση τονιρβάνα.
κεκηρυγμένος θεος καί συνειδητός ρνητής τς πίστεως μεταφράζει τήν θεΐα καί τήν πιστία του σέ ντίθεα ργα, σέ ργα πονηρίας καί μαρτίας. πιστός πρέπει νά κάνει τήν πίστι του κινητήρια δύναμη στή ζωή του. πίστι του νά μεταφράζεται σέ ργα γάπης. Πίστις χωρίς ργα εναι νεκρή, θά μς πεῖ ὁ ἅγιος άκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. πίστις εναι προϋπόθεση τοῦ ὀρθοκαί γίου βίου καί τς σωτηρίας. 
γαπητοί μου,
Σύμφωνα μέ τό σημερινό εαγγέλιο, οἱ ἁμαρτωλοί θά πορευθον στήν αώνια κόλαση. Τί εναι ατή κόλαση; Εναι αώνια στέρηση τς γάπης τοΘεο. Τό μεγαλύτερο μαρτύριο τν κολασμένων θά εναι, τι θά ζον χωρίς Θεό. Δέν πάρχει μεγαλύτερη φρίκη πό τήν αωνιότητα χωρίς Χριστό. Δέν πάρχει μεγαλύτερη κόλαση πό τό νά χάσουμε τόν Χριστό. 
Δέν καθόμαστε στά θεωρία, στίς κερκίδες τοβίου. Κατεβαίνουμε μέσα στό στάδιο. Μέ λίγα πού θά προσφέρουμε κερδίζουμε τόσα πολλά, λόκληρο τόν παράδεισο. Μέ λίγα πού δέν θά κάνουμε, θά πέσουμε στήν κόλαση. 
λεγε π. Παΐσιος να παράδειγμα: "Κάποτε νας πλός νθρωπος παρακαλοσε τόν Θεό νά τοδείξει πς εναι Παράδεισος καί κόλαση. να βράδυ λοιπόν στόν πνο του κουσε μιά φωνή νά τολέει: «λα, νά σοδείξω τήν κόλαση». Βρέθηκε τότε σ᾿ἕνα δωμάτιο, που πολλοί νθρωποι κάθονταν γύρω πό να τραπέζι καί στή μέση ταν μιά κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. λοι μως οἱ ἄνθρωποι ταν πεινασμένοι, γιατί δέν μποροσαν νά φνε. Στά χέρια τους κρατοσαν πό μιά πολύ μακριά κουτάλα∙ παιρναν πό τήν κατσαρόλα τό φαγητό, λλά δέν μποροσαν νά φέρουν τήν κουτάλα στό στόμα τους. Γι᾿ ατό λλοι γκρίνιαζαν, λλοι φώναζαν, λλοι κλαιγαν…
Μετά κουσε τήν δια φωνή νά το λέει:«λα τώρα νά σοδείξω καί τόν Παράδεισο». Βρέθηκε τότε σ᾿ἕνα λλο δωμάτιο που πολλοί νθρωποι κάθονταν γύρω πό να τραπέζι μοιο μέ τό προηγούμενο καί στή μέση ταν πάλι μιά κατσαρόλα μέ φαγητό καί εχαν τίς διες μακριές κουτάλες. λοι μως ταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί καθένας παιρνε μέ τήν κουτάλα του φαγητό πό τήν κατσαρόλα καί τάϊζε τόν λλο!! τσι καταλαβαίνουμε πολύ καλά πς μπορομε νά ζομεπό ατήν τήν ζωή τόν Παράδεισο".

Τελικά ατή ἡ ἀγάπη θά μς σώσει. Μόνο πού δρόμος γιά τήν νωσή μας μέ τόν Θεό, πως εδαμε στό πιό πάνω περιστατικό, περνάει πό τήν μπρακτη γάπη, πό τήν βοήθεια πρός τόν πλησίον μας. ν δστή γῆ ἔχουμε γάπη, ν δείξουμε πραγματική γάπη, θά μς πάρει Θεός μαζί του στόν ορανό, πού εναι βασιλεία γάπης. μήν.-

Δεν υπάρχουν σχόλια: