Μέσα στή μέση ἀκριβῶς τοῦ Δεκαπενταυγούστου γλυκά χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν Ἐκκλησιῶν καί μᾶς προσκαλοῦν νά τρέξουμε μέ λαχτάρα, νά γεμίσουμε τούς Ναούς καί νά ὑμνήσουμε, νά προσκυνήσουμε τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, μά καί δική μας μητέρα, τήν Παναγία.
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία γνωρίζει βαθειά τόν ἄνθρωπο καί ξέρει πολύ καλά, ὅτι ἡ ψυχή δέν ἔχει διακοπές, ἀφοῦ διακοπές δέν κάνει καί ὁ πόνος. Ἔτσι ὅλοι μας καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκείνην, τήν πρώτη μετά τόν Ἕνα, τήν Μία καί μοναδική καί ζητοῦμε τήν βοήθειά της, τήν λύτρωσή μας ἀπό τά δεινά.
Μέ ἰδιαίτερη χαρά καί κατάνυξη ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός γιορτάζει καί πανηγυρίζει τήν Παναγία σήμερα. Ἀπό τίς ὀκτώ χιλιάδες (8.000) περίπου ἐνοριακές ἐκκλησίες, πού ὑπάρχουν στή χώρα μας, οἱ δύο χιλιάδες (2.000) εἶναι ἀφιερωμένες στήν Παναγία. Ἑορτῶν Ἑορτή καί Πανήγυρις ἐστί Πανηγύρεων. Εἶναι ἡ λαμπρή τῆς Παναγίας, εἶναι τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.
Γεννιέται ὅμως εὔλογα τό ἐρώτημα: Γιατί γιορτάζουμε μέ τόση χαρά σήμερα, ἀφοῦ τό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς δέν εἶναι χαρμόσυνο, ἀλλά πένθιμο καί λυπηρό, ἀφοῦ σήμερα γιορτάζουμε τόν θάνατο τῆς Θεοτόκου;
Ὄντως ἡ Παναγία πέθανε. Ὡς ἄνθρωπος καί αὐτή γεύθηκε τόν θάνατο. Ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πέθανε ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω στό Σταυρό, θά μποροῦσε νά ξεφύγει τόν θάνατο ἡ Παναγία; Τόσο ἡ ἁγιογραφία, ὅσο καί ἡ ὑμνολογία μέ ζωηρά χρώματα παρουσιάζουν τό γεγονός αὐτό. Σέ ἡλικία 59 ἐτῶν ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί σήμερον τήν παναγίαν αὐτῆς παρατίθεται ψυχήν. Παραδίδει τήν παναγία ψυχή της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ της. Καί σύν αὐτῇ πληροῦνται τά σύμπαντα χαρᾶς. Χαίρεται ἄμετρα ἡ Θεοτόκος, γιατί θά πάει κοντά στόν Υἱό της καί μαζί μέ αὐτήν ὅλος ὁ κόσμος γεμίζει χαρά.
Οἱ ἀπόστολοι, διασκορπισμένοι στά πέρατα τῆς γῆς, θαυματουργικά συγκεντρώθηκαν στό σπίτι τῆς Παναγίας. Καλύτερα στό σπίτι πού διέμενε ἡ Παναγία, ἀφοῦ αὐτό δέν ἦταν δικό της. Ἦταν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀφοῦ σ᾿ αὐτόν τήν παρέδωσε ὁ Χριστός ἐπάνω ἀπό τό Σταυρό, λίγο πρίν πεῖ τό Τετέλεσται.
Τί μεγάλη τιμή καί τί μεγάλη εὐλογία, νά ἔχει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ στό σπίτι του καί νά τήν προσέχει, σάν νά ἦταν δική του μητέρα! Ἐκεῖνος εἶχε δύο μητέρες καί τίς ὑπηρέτησε μέ τόν καλύτερο τρόπο. Ἐμεῖς ἔχουμε μία καί δέν τήν θέλουμε, τήν πετᾶμε στό δρόμο. Ἔτσι ὅμως χάνουμε καί τήν εὐλογία τῆς Παναγίας καί μᾶς περιμένει ἡ φρικτή κόλαση.
Ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τά ἱερά βιβλία, οἱ Ἀπόστολοι ταξίδεψαν πάνω στό σύννεφα καί ἦρθαν στό λόφο τῆς ἁγίας Σιών, γιά νά κηδεύσουν τό πανάχραντο θεομητορικό σῶμα.
Καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος σήμερα, γιατί ξέφυγε τήν βαρύτητα τῆς γῆς καί πέταξε στό διάστημα. Χαρᾶς τό πράμα. Αὐτό τό ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια. Ἔγιναν οἱ πρῶτοι ἀστροναῦτες, οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι τοῦ διαστήματος. Τά λέμε αὐτά σήμερα, γιά νά μή ὑπερηφανεύεται ὁ ἄνθρωπος. Πάντοτε ἔρχεται δεύτερος καί καταϊδρωμένος, παρ᾿ ὅτι ἔχει συνεργό τόν Θεό στήν προσπάθειά του, στά ἔργα τῶν χειρῶν του.
Ἐνῷ λοιπόν πρόκειται γιά θάνατο τῆς Παναγίας, ἐμεῖς ποτέ δέν λέμε θάνατο, ἀλλά κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Γιατί; Λάθος κάνουμε; Μᾶς ξεφεύγει; Δέν ξέρουμε τί λέμε;
Ὄχι, πολύ σωστά κάνουμε. Ὁ θάνατος μέτά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά ὕπνος. Μία προσωρινή κοίμηση εἶναι. Γι᾿ αὐτό καί ἀπό τήν ἐποχή ἐκείνη, οἱ χριστιανοί πού πεθαίνουν, δέν λέγονται πιά νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Καί οἱ χῶροι πού ἐνταφιάζονται, δέν λέγονται νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια.
Κατά θεία οἰκονομία, γιά νά διαπιστωθεῖ τό θαῦμα, ἔλειπε ὁ Θωμᾶς, ὅπως συνέβη καί μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἦρθε καθυστερημένος μετά τρεῖς ἡμέρες, γι᾿ αὐτό χρειάσθηκε νά ἀνοίξουν τόν τάφο, γιά νά προσκυνήσει καί ὁ Θωμᾶς τό σῶμα τῆς Θεοτόκου. Πρός μεγάλη τους ἔκπληξη τό σῶμα ἔλειπε!
Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ὑμνητής τῆς Παναγίας: Τό θεοδόχο σῶμα μέ θεϊκή ἐνέργεια ἄλλαξε κατάσταση ὑπάρξεως καί πέρασε ἀπό τήν κατάσταση τοῦ θανάτου στήν κατάσταση τῆς ζωῆς καί μετέστη στούς οὐρανούς.
Τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἄλλαξε μετά τήν ἀνάστασή του καί ἔγινε ἄφθαρτο καί πνευματικό. Τό ἴδιο θά γίνουν καί τά δικά μας σώματα κατά τήν κοινήν ἀνάστασιν, ὅταν ὁ Χριστός θά ξαναέρθει στήν δευτέρα του παρουσία. Αὐτό πού θά γίνει τότε μέ μᾶς, ἔγινε μέ τήν Παναγία τρεῖς μέρες μετά τήν κοίμησή της. Δέν ἦταν δυνατόν τό ζωοδόχον σῶμα, ἡ μήτηρ καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς νά ὑποστεῖ φθορά καί διάλυση. Ὁ τάφος δέν μπόρεσε νά κρατήσει τό θεομητορικό σῶμα, ἀλλ᾿ Αὐτός, πού κατοίκησε μέσα στά σπλάχνα της, πρός τήν ζωήν μετέστησεν. Τήν πῆρε μαζί του, κοντά του στήν αἰώνια ζωή τοῦ Παραδείσου. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Παναγία προγεύθηκε τήν ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων.
Ἀναστήθηκε ἡ Παναγία, ἀφθαρτοποιήθηκε τό πανάγιο σῶμα της καί μετέστη, ἀνέβηκε στούς οὐρανούς καί ὡς βασιλομήτωρ κάθεται στά δεξιά τῆς θείας Μεγαλωσύνης καί συμβασιλεύει μέ τόν Υἱό της. Γι᾿ αὐτό μιλᾶμε γιά κοίμηση, γιά μετάσταση καί γι᾿ αὐτό ὁ Δεκαπενταύγουστος εἶναι τό δεύτερο Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων, τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.
Ἀγαπητοί ἑορτασταί τῆς Παναγίας,
Ὑπάρχει κάτι ἀκόμη πολύ σπουδαῖο γιά μᾶς. Ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ ἀνέβηκε στούς οὐρανούς.Ἔχει τέτοια τιμή καί δόξα, πού οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἀρχάγγελος, οὔτε κανείς ἅγιος ἔχει. Ἐν τούτοις τόν κόσμον οὐ κατέλειπε. Ὅπως τό εἶπε ὁ Χριστός, ἔτσι ἡ Παναγία ὑποσχέθηκε, ὅτι θά εἶναι μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Αὐτό εἶναι μεγάλη παρηγοριά γιά μᾶς, μᾶς δίνει πολύ θάρρος καί κουράγιο. Ἡ Παναγία, ἡ μητέρα μας εἶναι πάντοτε μαζί μας, κοντά μας. Μᾶς παραστέκεται καί μᾶς συντροφεύει σέ ὅλη μας τή ζωή. Ἀνέβηκε πρίν ἀπό μᾶς στά οὐράνια σκηνώματα. Ἀνέβηκε, γιά νά ἐτοιμάσει τόπο καί γιά μᾶς. Ἀνέβηκε ἐκείνη καί μᾶς περιμένει. Περιμένει, γιά νά μᾶς συντροφεύσει στήν ἀνάσταση, νά μᾶς βοηθήσει ἐν τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, νά μᾶς βάλει στήν αἰώνια ἀνάπαυση καί βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου