Ἁγίου Γεωργίου

Ἁγίου Γεωργίου-Β΄Ἡμέρα Πάσχα (25-4-2011).

Ἀπό τούς μεγαλύτερους καί πλέον λαοφιλεῖς μάρτυρες τῆς πίστεώς μας, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Ἡ ἑορτή του συμπίπτει μέ τήν πιό ὡραία ἐποχή τοῦ ἔτους, τήν ἄνοιξη. Ἔρχεται πάντοτε μαζί μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, νά τρέξουμε στούς κήπους καί στούς ἀγρούς, γιά νά κόψουμε λουλούδια. Νά φτειάξουμε στεφάνια, γιά νά στεφανώσουμε τόν ἥρωα τῆς πίστεώς μας, τόν νοερό ἀδάμαντα, τό διαμάντι τοῦ Χριστοῦ, τόν Ἅγιο Γεώργιο.

Τό νά κόψουμε λουλούδια εἶναι τό πιό εὔκολα πρᾶγμα. Κάτι ἄλλο πρέπει νά κάνουμε σήμερα, πού εἶναι ἀνώτερο, μεγαλύτερο καί καλύτερο. Νά γνωρίσουμε ἀκριβέστερα ποιός εἶναι ὁ μεγάλος ἅγιος καί νά τόν ἀκολουθήσουμε πιστότερα. Νά ζήσουμε, ὅπως ἔζησε ἐκεῖνος, νά κάνουμε ὅ,τι ἔκανε ἐκεῖνος. Καί αὐτό θά δοῦμε στή συνέχεια.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν γυιός μάρτυρος. Ὁ πατέρας του Γερόντιος μαρτύρησε γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἴδιος ἦταν σέ μικρή ἡλικία. Κάποιοι λένε, ὅτι ἦταν δέκα ἐτῶν, κάποιοι ἄλλοι ὅτι ἦταν ἀκόμη μικρότερος. Ἡ μητέρα του τόν ἔπαιρνε ἀπό τό χέρι καί πήγαιναν στόν τάφο τοῦ πατέρα του. Ἐκεῖ γονάτιζαν καί προσευχόντουσαν καί οἱ δύο μαζί. Ἔτσι μεγάλωσε ὁ ἅγιος, τέτοια βιώματα εἶχε καί ἀπέκτησε, σάν τούς γονεῖς του, ἡρωϊκό φρόνημα.

Ἐμεῖς πολλές φορές ἔχουμε παράπονα ἀπό τά παιδιά μας. Ὅτι ἐμεῖς δῆθεν εἴμαστε καλοί χριστιανοί, (ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας), ἀλλά δυστυχῶς-λέμε-δέν μᾶς ἔμοιασαν  τά παιδιά μας. Ἐκεῖνα δέν ἔγιναν καλοί χριστιανοί. Ἔτσι θέλουμε νά δικαιολογοῦμε τούς ἑαυτούς μας.

Τό θέμα εἶναι τί διδάξαμε στά παιδιά μας; τί παράδειγμα ἤμασταν, τί πρότυπα εἶχαν, τί προσφέραμε σ᾿ αὐτά; Ἄν ἐμεῖς πράγματι  ἤμασταν καλοί, κάτι θά κάμναμε γιά τήν ἀνατροφή τους, κάτι θά γινόντουσαν καί τά παιδιά μας. Τό τί εἴμαστε καί τί κάναμε, τό ἀποδεικνύουν τά παιδιά μας. Ἄν αὐτά δέν εἶναι αὐτό πού πρέπει, σημαίνει ὅτι, οὔτε ἐμεῖς εἴμαστε κάτι σπουδαῖο.

Ἡ μητέρα του ἁγία Πολυχρονία, δέν τοῦ ἔδωσε μόνο τό γάλα της. Τόν πότισε μέ τά νάματα τῆς πίστεως, μέ τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτά πού γίνονται στήν παιδική ἡλικία, μένουν τυπωμένα καί χαραγμένα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐφ᾿ ὅρου ζωῆς, γιά πάντα.

Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν κατατάχθηκε στό Ρωμαϊκό στρατό, ὅπου διέπρεψε, ἀναδείχθηκε γενναῖος στρατηλάτης. Σύντομα ἔγινε στρατηγός καί ἀκόμη πιό πάνω, ἔγινε κόμης.

Ἀλλά πάνω ἀπό τά γαλόνια, αὐτό πρέπει νά προσέξουμε, πάνω ἀπό τίς τιμές καί τά ἀξιώματα εἶχε τόν Θεό. Ἀσφαλῶς ἔτσι εἶναι, πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Θεός. Ἔπειτα ἔρχονται ὅλα τά ἄλλα. Γι᾿ αὐτό ὅταν κινδυνεύει, ὅταν διώκεται ἡ πίστις, πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε τά πάντα, καί θέσεις καί ἀξιώματα, ἀκόμη καί αὐτήν τήν ζωή μας. Ποιός ὅμως τό πιστεύει αὐτό καί ποιός εἶναι διατεθημένος νά τό κάνει;

Χίλιες φορές νά πεθάνουμε γιά τόν Χριστό, παρά νά γίνουμε προδόται τῆς πίστεώς μας. Χίλιες φορές νά πεθάνουμε γιά τήν πίστη μας, σάν ἁπλοί ἄνθρωποι, φτωχοί, ἀγράμματοι, παρά νά εἴμαστε ἐπιστήμονες καί ἄθεοι. Χίλιες φορές μέ τόν Θεό, παρά μέ ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου καί μέ τόν διάβολο. Ἄν χάσουμε τήν ψυχή μας, πόσο θά μᾶς ὠφελήσουν τά πλούτη τοῦ κόσμου; Ἡ Ἐκκλησία μας δέν στηρίζεται στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀλλά στούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους. Εἶπε ὁ Κύριος, μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον. Μήν ἀνησυχεῖς καί μή φοβᾶσαι σύ τό ποίμνιό μου, πού ἐν συγκρίσει μέ τό πλῆθος τῶν ἀπίστων φαίνεσαι μικρό, διότι ὁ ἐπουράνιος Πατέρας σας σέ σᾶς θά δώσει τήν βασιλεία του. Ἐσεῖς ἀνήκετε στήν Ἐκκλησία μου. Σέ σᾶς ἀνήκει ὁ οὐρανός, σέ σᾶς καί ἡ γῆ.

Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁμολόγησε μέ παρρησία  καί θάρρος τήν πίστη του στό Χριστό. Ὁ Διοκλητιανός ἔξαλλος, ἀγανακτισμένος διέταξε νά τόν συλλάβουν. Δέν λογαριάζω τά ἀξιώματα, εἶπε ὁ ἅγιος, δέν μέ συγκινοῦν τά πλούτη, δέν φοβᾶμαι τόν θάνατο. Τοῦ ξήλωσαν τά γαλόνια, τοῦ ἔβγαλαν τήν πανοπλία καί στή συνέχεια τόν ἔρριξαν στή φυλακή. Ἀπό τό ὕψος ἔπεσε στό βάθος. Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε χαρά καί ἀγαλλίαση. Τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ κανείς καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τήν βγάλει ἀπό μέσα μας. Ἔτσι διαβάζουμε μέσα στό Εὐαγγέλιο. Τό θρήσκευμα μπορεῖ νά τό ἔβγαλαν ἀπό τίς ταυτότητες. Τόν Χριστό, ἄν πραγματικά τόν ἀγαπᾶμε, ποτέ δέν θά μπορέσουν νά Τόν βγάλουν ἀπό τίς καρδιές μας.

Κατόπιν ἄρχισαν τά πολλά καί φοβερά μαρτύρια, τά ὁποῖα ὑπέμεινε μέ γενναιότητα καί ἀνδρεία. Τά σκέφτεται κανείς καί ἀνατριχιάζει. Μόνο πού τά διαβάζει πονάει, ἀλλά καί θαυμάζει τήν πίστη, τήν καρτερία καί τήν ἀνδρεία τῶν Ἁγίων.

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο καί καλύτερο, πού ἔχουμε νά κάνουμε, ὅπως εἴπαμε στήν ἀρχή. Ἄν κάποιοι ἄλλοι, σπουδαῖοι δῆθεν κατά κόσμον, προδώσουν τήν πίστη μας καί τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας, ἐμεῖς ὁ ἁπλός λαός τοῦ Θεοῦ, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, νά μείνουμε πιστοί στόν Θεό. Νά ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀθεΐας, γιά ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει ὁ τόπος μας. Εἶναι μεγίστη τιμή καί εὐλογία, νά πεθάνει κάποιος γιά τά ἰδανικά του.

Ὁ ἅγιος Φιλούμενος, ὁ νέος ἱερομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ὅταν ζοῦσε ἔλεγε, ἕνα μαρτύριο μόνο θά μᾶς σώσει. Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἀγωνιστική καί μαρτυρική, γι᾿ αὐτό καί τόν ἀξίωσε ὁ Θεός νά φύγει ἀπό τόν κόσμο αὐτό μέ μαρτυρικό θάνατο. Τόν σκότωσαν οἱ Ἑβραῖοι στό φρέαρ τῆς Σαμαρείτιδος, ὅπου ὑπηρετοῦσε. Ἀνεδείχθη Ἱερομάρτυς, ἔλαβε πολλή χάρη ἀπό τόν Θεό, ἐπιτελεῖ πολλά θαύματα, χαίρεται, ἀγάλλεται καί δοξάζεται στόν οὐρανό ἀπό τόν ἀναστάντα Κύριο.

Νά ποιό εἶναι τό καθῆκον μας. Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ζωή μας. Νά μείνουμε κι᾿ ἐμεῖς ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη μας. Αὐτό ζητάει ὁ Χριστός. Αὐτό νά ἐπιτύχουμε μέ τήν βοήθεια τοῦ μεγάλου Ἁγίου Γεωργίου. Ἀμήν.-

Ἁγίου Γεωργίου (23-4-2009)

            Ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος ἀνήκει στή χορεία τῶν μεγαλομαρτύρων καί εἶναι ἀπό τούς πιό λαοφιλεῖς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Γεννήθηκε στή Καππαδοκία ἀπό χριστιανούς γονεῖς, πλούσιους καί πολύ εὐσεβεῖς. Ὁ πατέρας του Γερόντιος Ἕλληνας στήν καταγωγή, ἡ μητέρα του Πολυχρονία ἀπό τήν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης.

            Βρισκόμαστε σέ χρόνια σκληρῶν διωγμῶν ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ὅταν ἦταν σέ ἡλικία δέκα ἐτῶν ἐμαρτύρησε ὁ πατέρας του καί ἡ μητέρα του ἔπαιρνε τόν μικρό Γεώργιο καί πήγαιναν στόν τάφο τοῦ πατέρα του καί ἐκεῖ προσευχόντουσαν γονατιστοί. Μέ αὐτά τά βιώματα μεγάλωνε ὁ Ἅγιος καί ἔτσι θέριευε μέσα του ἡ πίστη στό Θεό.

              Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν κατάχθηκε στό ρωμαϊκό στρατό. Γρήγορα διακρίθηκε γιά τήν τόλμη, τήν ἀνδρεία καί τόν ἠρωϊσμό του, γι᾿ αὐτό καί ἔλαβε ἀνώτερα στρατιωτικά ἀξιώματα. Κατηχοῦσε μάλιστα, δίδασκε στούς εἰδωλολάτρες στρατιῶτες του τήν ἀληθινή πίστη, τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ἔτσι πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού πίστεψαν καί βαπτίσθηκαν, ἔγιναν χριστιανοί.

               Τό 303 μ.Χ. ὅταν ἄρχισαν οἱ λυσσαλέοι διωγμοί τοῦ Διοκλητιανοῦ, δέν δίστασε ὁ γενναῖος στρατηλάτης νά ὁμολογήσει μέ παρρησία τήν χριστιανική του πίστη καί αὐτό στάθηκε αἰτία καί ἀφορμή νά ὑποστεῖ πολλά καί φοβερά μαρτύρια καί στό τέλος νά ἀποκεφαλισθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

                  Ὁ ἅγιος Γεώργιος μέ τό φωτεινό παράδειγμά του διδάσκει μέσα στόν σύγχρονο κόσμο τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀπιστίας καί τῆς διαφθορᾶς, ὅτι εἶναι ἐφικτή, ὅτι εἶναι κατορθωτή ἡ χριστιανική ζωή καί σήμερα, ἀφοῦ μποροῦσε νά γίνει τότε στή δύσκολη ἐποχή τῶν διωγμῶν καί τοῦ μαρτυρίου. Βλέπουμε τόν γενναῖο ὁπλίτη, τό παλλικάρι τοῦ Χριστοῦ νά δείχνει, σάν τόν ἀπόστολο Παῦλο, τά στίγματα τοῦ Κυρίου. Τά στίγματα ἀπό τίς μαστιγώσεις, τά τραύματα ἀπό τόν φοβερό τροχό, τίς πληγές ἀπό τόν ἀσβέστη, πού τόν ἔρριξαν, ἀπό τά πυρακτωμένα σιδερένια παπούτσια μέ τά ἐσωτερικά καρφιά καί ἄλλα τόσα πολλά. Καί ἦταν τότε σέ ποιά ἡλικία; Παρακαλῶ, μόλις 22 ἐτῶν.

           Οὔτε ὁ πλοῦτος τόν ἐμπόδισε στήν πίστη, οὔτε τά ἀξιώματα, οὔτε οἱ ἀπολαύσεις, οὔτε ὁ φόβος τῶν βασανιστηρίων, οὔτε κάτι ἄλλο. Ὁ ἅγιος Γεώργιος μᾶς στέλνει σήμερα ἕνα σπουδαῖο μήνυμα, ὅτι ἡ πίστη καί ἡ ἁγιότητα εἶναι γιά ὅλους ἀδιακρίτως. Δέν θά ζήσουμε τά καλά μας χρόνια μέσα στήν ἁμαρτία καί στά γεράματα θά στραφοῦμε στό Θεό. Ἐξ ἄλλου κανείς δέν γνωρίζει, ἄν θά φτάσει σέ μεγάλη ἡλικία.

            Κάποιοι ἀναρχικοί νέοι, πού γράφουν στούς τοίχους διάφορα συνθήματα, ἔγραψαν καί αὐτά τά λόγια: Πεθαίνουμε στά 18 καί μᾶς θάβουν στά 80. Μά ἀσφαλῶς ἔτσι εἶναι. Ὅταν δέν ζοῦμε κοντά στό Χριστό, μαζί μέ τόν Χριστό, τότε εἴμαστε πεθαμένοι. Εἴμαστε κινούμενα πτώματα.

               Μέσα στά μαρτύρια ὁ ἅγιος Γεώργιος παρώτρυνε τόν ἑαυτό του: Ἄνοιξε ἡ θύρα τοῦ νυμφώνα. Τό δεῖπνο εἶναι ἕτοιμο, τρέξε, Γεώργιε, γιατί ἀργεῖς; Μπές μέσα, πρίν προλάβει καί κλείσει ἡ πόρτα. Αὐτό δέν πρέπει νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς; Νά μή μείνουμε ἔξ τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ, σάν τίς πέντε μωρές παρθένες τῆς γνωστής παραβολῆς;

               Γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά βιωτικά πράγματα, γιά νά μή ἔχει κανένα βάρος καί κανένα ἐμπόδιο, μοίρασε τήν περιουσία του στούς φτωχούς, ἔκοψε κάθε δεσμό μέ τόν κόσμο καί τήν ὕλη καί πλέον ἐλεύθερος καί ἀνάλαφρος προχώρησε μέ θάρρος στό μαρτύριο καί ὁμολόγησε τόν Χριστό μπροστά σέ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες.

            Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου; τόν ρώτησαν. Εἶμαι χριστιανός, ἀπάντησε, ὅπως ἔκαναν καί πολλοί ἄλλοι μάρτυρες. Δέν λέει τό βαπτιστικό του ὄνομα, γιατί, ἀδελφοί μου, τό πρῶτο μας ὄνομα εἶναι τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χριστιανική μας ἰδιότητα. Ὅταν οἱ ἄλλοι βλέπουν τό πρόσωπό μας, πρέπει νά βλέπουν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἕνα μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ἕνα ἄγριο θηρίο. Εἶμαι δοῦλος Χριστοῦ, εἶπε ὁ ἅγιος, αὐτό εἶναι τό τιμιώτερο ὄνομά μου, αὐτό εἶναι ἡ ὀμορφιά μου, δέν ἔχω κάτι ἄλλο καλύτερο γιά νά στολιστῶ.

             Αὐτό εἶναι ἕνα ἄλλο σπουδαῖο δίδαγμα ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο. Δέν πρέπει νά δειλιάζουμε σάν χριστιανοί. Πρέπει νά ὁμολογοῦμε τήν χριστιανική μας ἰδιότητα μέ θάρρος καί παρρησία. Καυχᾶται ὁ ἄλλος ἀπό τηλεοράσεως, γιατί εἶναι ἀνήθικος καί διεφθαρμένος, γιατί εἶναι ἄπιστος καί ἀνθέλληνας. Δέν διστάζει νά ὁμολογήσει μέ καύχηση σέ ποιό κόμμα ἤ σέ ποιά ποδοσφαιρική ὁμάδα ἀνήκει. Ἐμεῖς γιατί νά ντραποῦμε γιά τήν πίστη μας; Γιατί νά μή ὁμολογήσουμε, ὅτι εἴμαστε χριστιανοί; Ἄν μάλιστα εἴμαστε χριστιανοί στά λόγια, χριστιανοί τῆς κακιᾶς ὥρας, τότε καλύτερα νά κλείσουμε τό στόμα, νά καταπιοῦμε τή γλώσσα μας καί νά κοιτάξουμε νά γίνουμε σωστοί χριστιανοί. Νά καμαρώνει γιά μᾶς ὁ Χριστός, ὄχι νά μᾶς ἀποστρέφεται.

               Τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τό ἔγραψε ἕνας ὑπηρέτης του, ὁ Πασικράτης, πού ἦταν κοντά καί παρακολουθοῦσε. Ἐνῷ ὁ Ἅγιος προσευχόταν καί ζητοῦσε τήν ἐνίσχυση ἀπό τό Θεό, τόν ἅρπαξαν οἱ δήμιοι σάν ἄγρια θηρία καί τόν ἔβαλαν στό φοβερό ὄργανο τοῦ τροχοῦ. Τό σῶμα του ξεσκίζονταν, γινόταν κομμάτια. Ποτάμι ἔτρεχε τό αἷμα. Μιά λίμνη σχηματίσθηκε στή γῆ. Ὁ Ἅγιος ἔνοιωθε, ὅτι ἦταν ξαπλωμένος πάνω σέ μαλακό κρεββάτι.

            Γιατί ἄραγε; ἐρωτᾶ ὁ βιογράφος του καί ἀπαντᾶ πάλι ὁ ἴδιος. Γιατί εἶχε θεῖο ἔρωτα ἀκραιφνῆ καί γνήσιο. Ὅταν ὑπάρχει αὐτός ὁ θεῖος ἔρωτας, αὐτή ἡ ὑπερβολική ἀγάπη, τότε ὅσα σκληρά, ὅσα ὁδυνηρά πέφτουν πάνω στόν ἄνθρωπο, ὅλα τά καταφρονεῖ. Τρέχει μόνο στό ἔνα καί σ᾿ αὐτό ἀφοσιώνεται. Ὅταν δέ τό ἕνα εἶναι ὁ Χριστός, τότε τίποτε δέν μπορεῖ νά κάνει τόν μάρτυρα νά πονέσει. Γιατί ὁ νοῦς του εἶναι προσηλωμένος στό Χριστό καί στό σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

              Αὐτήν  τήν ἀγάπη πρός τό Χριστό πρέπει νά ἔχουμε κι᾿ ἐμεῖς καί αὐτή ἡ ἀγάπη πρέπει νά μᾶς δυναμώνει. Βέβαια σήμερα δέν  ζητεῖται ἀπό ἐμᾶς τό μαρτύριο τοῦ αἵματος. Τοὐλάχιστον πρός τό παρόν. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά ἔχουμε τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Τό μαρτύριο τῆς ὑπομονῆς στίς θλίψεις καί στίς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου. Τό μαρτύριο τῆς σταθερῆς ὁμολογίας, ὅτι ναί καί σήμερα πιστεύουμε στό Χριστό, ἀλλά καί Τόν ἐμπιστευόμαστε καί τόν ἔχουμε ὁδηγό στή ζωή μας.

                Ἀγαπητοί μου,

                Γράφει ὁ ὑπηρέτης του, ὁ Πασικράτης, ὅτι, ὅταν ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν μέσα στή φυλακή καταπληγωμένος ἄκουσε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ, πού τοῦ ἔλεγε: Ἀνδρίζου, Γεώργιε, καί ἀδίστακτος ἔσο. Κράτα τό ἀνδρικό σου φρόμηνα καί μεῖνε ἀτάραχος. Ἄγγελος Κυρίου κατέβηκε, τόν ἔλυσε ἀπό τά δεσμά καί θεράπευσε ὅλες του τίς πληγές. Φεύγοντας μάλιστα τόν ἀσπάσθηκε ὁ ἄγγελος, τόν φίλησε καί τοῦ εἶπε: Ἀληθινά νά χαίρεσαι Γεώργιε, γιατί εἶσαι μακάριος καί τρισμακάριος. Δέν παρέδωσες τήν ζωή σου στό θάνατο, ἀλλά στήν ὄντως ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Πολύ γρήγορα θά σέ στεφανώσει ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης μέ τό ἄφθαρτο στεφάνι τοῦ οὐρανοῦ καί θά κατατροπώσει ὅλους τούς ἀσεβεῖς τυράννους καί ἀντιπάλους σου.

                  Ἄς κρατήσουμε τήν πίστη μας στόν Ἰησοῦ Χριστό. Νά ἀκολουθήσουμε, ὅσο γίνεται στόν καιρό μας, τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Γεωργίου, γιά νά περιμένουμε στεφάνι σάν τό στεφάνι του, γιά νά ἔχουμε τόπο καί θέση κοντά του στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-