Παράκλησις στήν Παναγία ( 15αύγουστος)

Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον.

Μετά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ἡ Παναγία πήγαινε καθημερινά στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν καί ἐκεῖ προσευχόταν. Σήμερα στόν τόπο ἐκεῖνο ὑπάρχει μία μικρή Ἐκκλησία. Μάλιστα κάτω ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα δείχνουν τό σημεῖο, πού στεκόταν ἡ Παναγία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, μέ τό ἑξῆς θαυμαστό: Ἡ πέτρα πάνω στήν ὁποία στεκόταν ἡ Παναγία καί προσευχόταν φαγώθηκε ἀπό τίς πολλές μετάνοιες, πού ἔκαμνε!

Μία Παρασκευή ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της καί τήν χαιρετᾶ μέ σεβασμό: Παναγία Θεοτόκε, ἑτοιμάζου τά πρός τήν ἔξοδο. Σέ τρεῖς ἡμέρες θά ἔλθει ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί θά σέ πάρει κοντά Του. Θά ἀφήσεις αὐτόν τόν μάταιο κόσμο καί θά πορευθεῖς στήν ἄλλη ζωή, τήν ἀληθινή καί ἀδιάδοχη.

Ὅλο χαρά γύρισε στό σπίτι, πού ἔμενε κι᾿ ἦταν τό σπίτι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀφοῦ λίγο πρίν πεῖ τό Τετέλεσται ὁ Χριστός, σ᾿ αὐτόν τήν παρέδωσε, γιά νά τήν προσέχει. Σ᾿ αὐτό λοιπόν τό σπίτι προσεύχεται ἡ Παναγία καί παρακαλεῖ τόν Υἱό καί Θεό της, νά στείλει τόν Ἰωάννη καί τούς λοιπούς Ἀποστόλους, γιά νά παρασταθοῦν στήν κηδεία της. Ἔτσι σύννεφα πῆραν τούς ἱερούς Ἀποστόλους καί τούς μετέφεραν στά Ἱεροσόλυμα. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ πρῶτοι ἀστροναῦτες.

Ἡ Παναγία, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ δεομένη συνεχῶς καί προσευχομένη ἀδιαλείπτως γιά ὅλους τούς χριστιανούς καί γιά ὅλες τίς ὑποθέσεις. Εἶναι ἡ μεσίτρια τοῦ κόσμου, εἶναι ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος. Ποτέ δέν νυστάζει, δέν κοιμᾶται, δέν κουράζεται, πάντοτε τρέχει νά συμπαρασταθεῖ στίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς ψάλλουμε: τάχυνον εἰς πρεσβείαν καί σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν.

Κάποτε ἕνας εὐσεβής χριστιανός πέθανε καί ὁ ἄγγελός του τόν πῆγε στόν παράδεισο. Εἶδε ὅλους τούς Ἁγίους, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία καί τοῦ φάνηκε πολύ παράξενο. Καλά, εἶπε, στόν ἄγγελο, ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι ἐδῶ, μά πουθένά δέν βλέπω τήν Παναγία. Ἡ Παναγία δέν εἶναι ἐδῶ, τοῦ εἶπε ὁ ἄγγελος. Ὁ ἄλλος ἀπόρησε ἀκόμη πιό πολύ. Καί ποῦ εἶναι; Κάτω στόν κόσμο. Τρέχει ἀκατάπαυστα, νά βοηθήσει ὅσους ἔχουν ἀνάγκη! Νά σκουπίσει μέ τό μαντήλι της τόν ἱδρώτα τῶν κουρασμένων καί τά δάκρυα τῶν πονεμένων.

Ἄν παρακολουθήσουμε τήν ζωή τῆς Παναγίας ἀπό μικρό κοριτσάκι, θά τήν δοῦμε συνέχεια νά προσεύχεται. Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν τήν ἀφιέρωσαν στό Θεό. Τήν ἔβαλαν στό Ναό, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Ὅλον αὐτόν τόν καιρό προσευχόταν καί ἀπό ἄγγελο Κυρίου διδασκόταν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Τήν ἑτοίμαζε ὁ Θεός γιά τήν μεγάλη ἀποστολή της, νά γίνει ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Στόν γάμο τῆς Κανᾶ πλησιάζει τόν Ἰησοῦ καί παρακαλεῖ, κάνε κάτι, δέν ἔχουν κρασί. Καί ὁ Κύριος, παρ᾿ ὅτι δέν σχεδίαζε νά ἀρχίσει ἀκόμη τόν δημόσιο βίο Του, ὑποχωρεῖ, ὑπακούει στήν Παναγία καί ἐκπληρώνει τήν ἐπιθυμία της. Ἔτσι ἐδῶ τό βλέπουμε καί τό διαβεβαιώνουν καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι ἡ Παναγία μέ τίς προσευχές της μπορεῖ, ἔχει τόν τρόπο νά ἀλλάξει τά σχέδια τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι πολύ σπουδαῖο νά τήν ἔχουμε μέ τό μέρος μας, νά δέεται γιά μᾶς.

Τό 1974, στήν ἐπιστράτευση ἔλεγε μία δαιμονισμένη, ὁ δαίμονας μέσῳ αὐτῆς: Ἐγώ ξεσήκωσα τήν Τουρκία ἐναντίον σας. Ἤθελα νά σᾶς ξεπαστρέψω, γιατί εἶστε Ὀρθόδοξοι. Βλέπετε, δέν ἐνδιαφέρει τόν διάβολο, ἄν εἴμαστε Παπικοί ἤ Προτεστάνται ἤ Χιλιασταί. Αὐτοί εἶναι δικοί του, ζοῦν μέσα στήν πλάνη καί στό ψέμα. Τήν Ὀρθοδοξία θέλει νά χτυπήσει, αὐτήν θέλει νά ἐξαφανίσει, γιατί αὐτή τόν καίει, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Δέν τά κατάφερα ὅμως, συνέχισε ὁ διάβολος. Ἡ Μαρία σας, μέρα-νύχτα προσευχόταν γονατιστή στόν Μανώλη σας (στόν Χριστό). Μάτωσαν τά γόνατά της νά παρακαλάει γονατιστή. Ἐκείνη σᾶς ἔσωσε.

Καί τό τελευταῖο: Στήν Κρήτη κάποτε κόπηκε ἕνας θεόρατος βράχος ἀπό ἕνα βουνό καί κυλοῦσε μέ μεγάλη ὁρμή νά πέση πάνω σέ μία κωμόπολη. Θά ἔκαμνε μεγάλη ζημιά. Οἱ κάτοικοι τρομαγμένοι ἐπικαλέσθηκαν τό ὄνομα τῆς Παναγίας. Ὁ βράχος σταμάτησε, κοκκάλωσε, χωρίς νά ὑπάρχει κάποιο φυσικό ἐμπόδιο. Οἱ πιό θαρραλέοι ἀνέβηκαν στό βουνό καί εἶδαν τήν μορφή τῆς Παναγίας σκαλισμένη πάνω στό βράχο, μέ ἁπλωμένα τά χέρια νά τόν ἀγκαλιάζει καί νά συγκρατεῖ τόν βράχο. Δηλαδή νά δέεται ἡ Θεοτόκος καί νά συγκρατεῖ τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πάντοτε δεομένη καί ἀδιαλείπτως προσευχομένη. Εἶναι ἡ ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος. Τό ἴδιο νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς. Νά προσευχώμαστε στόν Χριστό, μά καί στήν Παναγία. Νά προσευχώμαστε, ὅσο γίνεται συχνότερα καί θερμότερα. Νά τήν παρακαλοῦμε καί νά τήν ἱκετεύουμε. Στά χέρια της κράτησε τόν Χριστό. Αὐτά τά πανάγια καί πάναγνα χέρια της νά ἁπλώνει γιά ἱκεσία πρός τόν Υἱό καί Θεό της. Νά προσεύχεται καί νά παρακαλάει γιά μᾶς. Ἐν μέν τῷ παρόντι βίῳ νά εἶναι θερμή προστάτης καί βοηθός. Κατά δέ τήν ἔξοδό μας ἀπό αὐτήν τήν ζωή νά διώξει μακρυά μας τούς πονηρούς καί δαίμονες. Νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν φοβερή κόλαση καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν σωτηρία, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-

Κοίμησις τῆς Θεοτόκου (15-8-2010)

Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν.

Εἶπαν πολλοί γιά τήν σημερινή ἑορτή, ὅτι εἶναι τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τό Πάσχα τῆς Παναγίας. Καί πολύ δικαίως. Τό Πάσχα ἑορτάζουμε τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Σήμερα ἑορτάζουμε τήν κοίμηση, ὄχι τόν θάνατο τῆς Παναγίας, καί τήν μετάσταση πού ἀκολούθησε μετά ταῦτα. Μετάστασις σημαίνει τήν ἀνάσταση, ἀλλά καί τήν ἀνάληψη, τήν ἄνοδο τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, στά οὐράνια σκηνώματα. Ὁ τάφος καί ὁ θάνατος δέν μπόρεσαν νά τήν κρατήσουν, γιατί εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς καί Ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός πού ἐνοίκησε μέσα στά πάναγνα σπλάχνα της καί γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος, ὄντας Θεός, δέν ἐπέτρεψε νά διαλυθεῖ τό σῶμα της, ὅπως γίνεται μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά τήν ὁδήγησε στήν αἰώνια ζωή, στήν Βασιλεία Του. Ἐκεῖ κάθεται στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της ὡς βασιλομήτωρ.

Θά ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας σήμερα σ᾿ αὐτά τά λόγια. Ἐπαναλαμβάνουμε καί τονίζουμε, ὅτι ὁ θάνατος τῆς Παναγίας ἦταν μία κοίμηση καί σύμφωνα μέ τά ἀψευδῆ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἕνα πέρασμα ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο λέει ὁ Χριστός: Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τῶν δικαίων εἶναι ἕνα ἀπ᾿ εὐθείας πέρασμα ἀπό αὐτήν τήν ζωή, τήν ψεύτικη καί λυπηρή στήν αἰώνια, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό γνωρίζουμε ἐπίσης ἀπό τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ εἶπε ὁ Κύριος: Πέθανε ὁ φτωχός, ὁ σεμνός Λάζαρος καί ὁδηγήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους στόν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδή στήν μακαρία αἰώνια ζωή. Πέθανε ὁ ἄσπλαχνος πλούσιος, τοῦ ἔγινε μεγαλόπρεπη κηδεία, καί κατέληξε στόν φοβερό Ἄδη. Γιά τόν ἕνα ἀμέσως μετά τόν θάνατο ἄρχισε ἡ εὐτυχία τοῦ παραδείσου, ἐνῷ γιά τόν ἄλλο ἄρχισαν τά βάσανα τῆς κολάσεως.

Ἀπό τήν Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου γνωρίζουμε, ὅτι ὑπάρχει πρῶτος θάνατος καί δεύτερος θάνατος. Πρῶτος θάνατος εἶναι ὁ φυσικός, αὐτός μέ τόν ὁποῖο τελειώνει ἡ ζωή κάθε ἀνθρώπου. Γιά τούς δικαίους ὑπάρχει μόνο αὐτός ὁ θάνατος, πού εἶναι μία μακαρία κοίμηση. Τούς ἀμετανόητους ἀμαρτωλούς, τούς βλάσφημους περιμένει ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ πνευματικός θάνατος, μετά τήν δικαία κρίση τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν δευτέρα παρουσία Του.

Θά μοῦ πεῖτε τώρα: Οἱ δίκαιοι δέν θά παρουσιασθοῦν σ᾿ αὐτήν τήν κρίση; Ἀσφαλῶς θά περάσουν καί αὐτοί, ἀλλά γι᾿ αὐτούς θά εἶναι πανηγύρι. Σύμφωνα πάλι μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ δίκαιος εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται. Πρίν ἀκόμη βγάλει τήν ἀπόφασή του ὁ δίκαιος Κριτής, θά ξεχωρίσει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Τά πρόβατα, δηλαδή τούς δικαίους, θά τούς τοποθετήσει στά δεξιά του καί θά πεῖ σ᾿ αὐτούς: Ἐλᾶτε σεῖς οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, νά κληρονομήσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πού ἑτοιμάσθηκε γιά σᾶς. Τά ἐρίφια, τούς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, θά τούς στείλει στό πῦρ τό ἐξώτερον, νά καίγωνται μαζί μέ τόν διάβολο. Αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος.

Γιά τό βαθύτερο αὐτό μυστήριο ἔλεγε ὁ σοφός Σολομών, ὅτι οἱ ψυχές τῶν δικαίων εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί δέν θά τίς βρεῖ, οὔτε κἄν θά τίς ἀκουμπήσει κάποιο βάσανο. Γράφει ὁ ψαλμωδός: Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός. Ὁ θάνατος τῶν ἁμαρτωλῶν εἶναι πολύ ὀδυνηρός καί γεμᾶτος πόνο. Ἐνῷ ἔλεγε ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος: Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος. Γιά μένα ζωή σημαίνει Χριστός καί ὁ θάνατος εἶναι κέρδος, ἀφοῦ αὐτός θά μέ ὁδηγήσει κοντά στόν Χριστό.

Ἔτσι λοιπόν μή θλιβώμαστε σήμερα, πού βλέπουμε τά σύμβολα τοῦ θανάτου, δηλαδή τό σῶμα τῆς Παναγίας νεκρό, ἁπλωμένο πάνω σ᾿ ἕνα κρεββάτι, νά κηδεύεται ἀπό τούς ἱερούς ἀποστόλους, πού μαζεύθηκαν κατά παράδοξο τρόπο στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς. Ἔπρεπε νά συμβεῖ καί αὐτό, ἀφοῦ ἡ Παναγία ἦταν φύσεως ἀνθρωπίνης, ἄρα φύσεως θνητῆς. Ὅμως καί ἐδῶ φάνηκαν τά προνόμοια τῆς θείας χάριτος. Ὅταν ἡ πάναγνη κόρη συνέλαβε τόν Χριστό, ἡ σύλληψη ἦταν ἄσπορη, ὅταν Τόν γέννησε ἡ κύηση ἦταν ἀδιάφθορη καί τώρα πού πέθανε, ἡ νέκρωσις ἦταν ἀθάνατη.

Γι᾿ αὐτήν δέν ἦταν θάνατος, ἀλλά ὕπνος γλυκύς, μέ τόν ὁποῖο ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου ἀναπαύθηκε ἀπό τούς κόπους αὐτῆς τῆς ζωῆς καί ἡ μακαριωτάτη ψυχή της ἔτρεχε, ὅσο γινόταν πιό γρήγορα, γιά νά φθάσει στόν ἀγαπημένο Υἱό καί Θεό της. Ὁ θάνατός της ἔγινε ἅρμα χερουβικό, πού ἀκολούθησε τόν ἴδιο ἀνηφορικό δρόμο μέ τόν Χριστό, γιά νά ἀνεβεῖ δοξασμένη στόν οὐρανό.

Ἄς ἐρευνήσουμε τόν τάφο στήν Γεθσημανῆ, θά τόν βροῦμε κενό, ἄδειο, ὅπως ἄδειος εἶναι καί ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Χριστοῦ. Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν τήν μητέρα τῆς ζωῆς. Τώρα θά τήν συναντήσουμε στόν οὐρανό ὡς βασίλισσα τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων. Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, λέγει ὁ προφητάναξ Δαβίδ. Μετά τόν Θεό αὐτή ἔχει τίς μεγαλύτερες τιμές. Οἱ εὐσεβεῖς βασιλεῖς μπροστά στά πόδια της ρίχνουν τά σκῆπτρα καί τά διαδήματά τους. Αὐτῆς τόν ὑψηλό θρόνο περικυκλώνουν τῶν Ὀρθοδόξων τά συστήματα. Ἕνας παρακαλεῖ γιά τήν ὑγεία του στήν ἀρρώστια. Ἄλλος ζητάει παρηγοριά στίς θλίψεις. Ἐκεῖνος βοήθεια στίς συμφορές. Ὅλοι ζητοῦν ἔλεος ἀπό τήν πηγή τοῦ ἐλέους. Ὁ παρακαλῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει, διότι εἶναι πέλαγος ἀνεξάντλητο. Ὅλοι λαμβάνουν τό δώρημα πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Εἶναι ἀδύνατον, χριστιανοί μου, νά φαντασθοῦμε τό ὑπέρλαμπρο φῶς, μέ τό ὁποῖο ἀστράφτει ἡ Παναγία. Ἡ σελήνη καί ὁ ἥλιος εἶναι σκοτεινά σώματα μπροστά της. Τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ δέν χορταίνουν νά βλέπουν αὐτό τό ἀνεκλάλητο κάλος, πού ἔχει. Αὐτό ἐπεθύμησε νά δεῖ καί ἕνας νέος εὐσεβής, πού ἀγαποῦσε πολύ τήν Παναγία. Παναγία μου, παρακαλοῦσε, ἀξίωσέ με νά σέ δῶ, ὅπως εἶσαι μέσα στόν Παράδεισο καί ἄς χάσω τό ἕνα μου τό μάτι. Πράγματι ἡ Πάναγνη Δέσποινα τόν ἄκουσε καί ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του. Τήν εἶδε ὁλόλαμπρη, ὅπως ἦταν στό οὐρανό, μά ἔχασε τό ἕνα μάτι. Εἶχε ὅμως τόση χαρά, ἔνιωσε τέτοια γλυκύτητα, ὥστε παρακάλεσε καί πάλι, νά σέ δῶ ἀκόμη μία φορά καί ἄς χάσω καί τό ἄλλο μου μάτι, δέν μέ μέλει. Ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ δέν τοῦ χάλασε τό χατήρι, τοῦ ἐμφανίσθηκε γιά δεύτερη φορά. Καί τώρα τί νομίζετε, ἔμεινε τυφλός καί ἀπό τό ἄλλο μάτι; Ὄχι. Ἔγινε καλά καί ἔβλεπε καί ἀπό τά δύο μάτια. Ἡ Παναγία ἡ πανάγαθη, ἡ Μητέρα τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαχνίας, δέν μπορεῖ νά κάνει κακό. Κανείς δέν ζημιώνεται ἀπό τήν Παναγία.

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτήν τήν Παναγία ἄς παρακαλέσουμε, νά δεχτεῖ τήν νηστεία πού κάναμε πρός τιμή καί χάρη της. Νά ἀκούσει τίς παρακλήσεις πού ψάλαμε αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ δεκαπενταυγούστου. Νά μᾶς ἀξιώνει ἐδῶ νά ἀσπαζώμαστε τήν ἁγία εἰκόνα της. Μέ τίς πολλές καί θερμές της πρεσβεῖες νά μᾶς βάλει στόν παράδεισο κι᾿ ἐκεῖ νά βλέπουμε συνεχῶς τό πάνσεπτο πρόσωπό της καί νά τήν προσκυνοῦμε μαζί μέ τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.-

Ἁγία Μαρκέλλα τῆς Χίου

Ἡ ἁγία αὐτή νύμφη τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπό τήν Βολισσό τῆς Χίου καί μαρτύρησε ἀπό τά μιαρά χέρια τοῦ ἄπιστου πατέρα της γύρω στά 1500. Ἡ μητέρα της, μία εὐλαβής καί πιστή γυναίκα τῆς ἐδίδαξε τήν ἀγάπη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἀφοσίωση στήν ἁγνότητα.
Εἶναι ἀρετές, πού πρέπει νά κοσμοῦν κάθε ἄνθρωπο καί κυρίως τούς νέους. Αὐτές δίνουν ἀξία στόν κάτοχό τους, τόν κάνουν νά ἐπαινεῖται ἀπό τόν Θεό καί νά λάμπει περισσότερο ἀπό τόν ἥλιο στά οὐράνια σκηνώματα. Αὐτές οἱ ἀρετές εἶναι πολύ σπάνιες ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας, πού εἶναι ἐποχή ἀνηθικότητας καί σαρκολατρείας. Ἡ ἀπουσία καί περιφρόνηση αὐτῶν τῶν ἀρετῶν ἀμαύρωσε τίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τούς ἀνθρώπους, διέλυσε τίς οἰκογένειες, γκρέμισε τά χριστιανικά σπίτια καί ἔφερε τόν κόσμο ὅλο στό χεῖλος τῆς καταστροφῆς. Μάλιστα φτάσαμε στό τραγικό σημεῖο νά περνᾶμε τό ἄσπρο γιά μαῦρο καί τό μαῦρο νά τό θεωροῦμε ἄσπρο. Τούς ἠθικούς καί σεμνούς νά τούς θεωροῦμε ὀπισθοδρομικούς καί καθυστερημένους, ἐνῷ τούς ἀνήθικους καί προκλητικούς νά τούς ἔχουμε γιά ξύπνιους καί προοδευτικούς.
Ἡ μητέρα της ἁγίας πέθανε ἐνωρίς καί τήν ἀνατροφή της ἀνέλαβε ὁ πατέρας της. Ὅσο μεγάλωνε στήν ἡλικία, τόσο προέκοπτε στήν ἀρετή καί αὐτή ἡ σωφροσύνη ἔκαμνε τήν Μαρκέλλα νά ἀκτινοβολεῖ ἀπό τήν ψυχή καί στό σῶμα.

Ὅμως ὁ μισόκαλος διάβολος τήν ἐφθόνησε γι᾿ αὐτήν τήν ἀρετή της καί προσπάθησε νά τήν πειράξει, νά τῆς ἐμφυτεύσει ἀκάθαρτους λογισμούς. Διάβαζα παλαιότερα σ᾿ ἕνα περιοδικό, ὅτι πρό Χριστοῦ ὁ διάβολος προσπαθοῦσε νά ρίξει ὅλες τίς νέες στήν ἀνηθικότητα, γιά νά μή γεννηθεῖ ὁ Χριστός, νά μή ἔρθει στόν κόσμο, ἀφοῦ ἀπό ἁγνή θά γεννιόταν. Ἄλλά καί μετά τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ πάλι τό ἴδιο ἐπιδιώκει, γιά νά πάρει ὅλους τούς ἀνθρώπους μαζί του στήν κόλαση.

Ἡ νεαρή κόρη, πού ἦταν σέ ἡλικία 18 ἐτῶν, ἀπέκρουε ὅλους τούς πειρασμούς εὔκολα μέ τήν βοήθεια καί ἐνίσχυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τό ἴδιο λέμε στό ἀπολυτίκιο τῆς ἁγίας Βαρβάρας, ὅτι γλύτωσε ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ βοηθείᾳ καί ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος. Τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν λέει, πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ.

Ἐδῶ πρέπει νά σημειώσουμε, ὅτι τό νά ἔχει κάποιος πειρασμούς δέν εἶναι ἁμαρτία. Οἱ πειρασμοί δέν εἶναι δικοί μας. Ἔρχονται ἀπό ἔξω, προέρχονται ἀπό τόν πονηρό διάβολο. Μή ξεχνοῦμε, ὅτι καί ὁ Χριστός, ὁ μόνος ἀναμάρτητος, πειράσθηκε ἀπό τόν διάβολο. Τό θέμα εἶναι νά μή συγκατατεθοῦμε στόν πειραμό, νά μή ποῦμε ναί στόν πειρασμό. Μέ τήν συγκατάθεσή μας, τήν συμφωνία μας ἀρχίζει ἡ ἁμαρτία. Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, ὅτι οἱ πειρασμοί εἶναι σάν τά μαῦρα κοράκια, πού πετοῦν πάνω ἀπό τά κεφάλια μας. Μή ἀσχοληθοῦμε καθόλου μέ αὐτά. Ἄς τά ἀφήσουμε νά φύγουν.
Μοῦ ἔλεγε κάποτε ἕνας ἄλλος ἁγιορείτης Μοναχός καί αὐτός πλέον μακαριστός: Ὁ διάβολος, ἄν δέν μπορέσει νά πειράξει τόν Παπᾶ, πάει στήν Παπαδιά. Ἄν δέν μπορεῖ κι᾿ ἐδῶ νά ἔχει ἀποτελέσματα, τότε πηγαίνει στά παπαδοπαίδια. Ὅπου βρεῖ καί ὅποιον μπορέσει νά προσβάλει. Τό ἴδιο συνέβη σ᾿ αὐτήν τήν περίπτωση. Δέν κατόρθωσε νά ἐπιφέρει πλῆγμα στήν νεαρή ἁγία, στράφηκε κατόπιν στόν ἄπιστο πατέρα της. Τοῦ ἐγέννησε σαρκικό πειραμό καί ἀσελγῆ ἐπιθυμία γιά τήν ἁγνή καί νεαρή κόρη του. Ἐκείνη ἀσφαλῶς ποτέ δέν δέχθηκε κάτι τέτοιο, γι᾿ αὐτό καί κρυφά ἔφυγε ἀπό τό σπίτι καί κατέφυγε στό βουνό, μιά καί οἱ προτάσεις τοῦ σαρκολάτρη πατέρα της ἔγιναν πιό προκλητικές καί ἐπίμονες.
Ἐκεῖνος ἔτρεξε ξοπίσω της καί τήν κατεδίωξε. Ἡ ἁγία Μαρκέλλα ἔτρεξε πρός τήν θάλασσα καί κρύφθηκε σέ μία βάτο, ἀλλά καί ἐκεῖ τήν ἀνεκάλυψε. Ἔβαλε φωτιά στή βάτο, γιά νά τήν ἀναγκάση νά βγεῖ. Βγαίνοντας ἐκείνη ἔτρεξε στά βράχια τῆς ἀκροθαλασσιᾶς. Μή μπορώντας ὁ πατέρας νά τήν φθάσει τῆς ἔρριξε ἕνα βέλος καί τήν πλήγωσε. Πλέον δυσκολεύτηκε στό τρέξιμο. Παρακάλεσε τότε τόν Θεό νά τήν βοηθήσει. Ἀμέσως σχίσθηκε ἕνας βράχος καί τήν δέχθηκε μέχρι τούς ὤμους, ὅπως ἄλλοτε ἔγινε μέ τήν ἁγία Θέκλα καί ὅπως ἀκόμη παλαιότερα μέ τήν ἁγία Ἐλισάβετ, πού κρατοῦσε στήν ἀγκαλιά της μικρό τόν Τίμιο Πρόδρομο.

Σάν ἔφθασε ὁ πατέρας της καί μή μπορώντας νά τήν τραβήξει ἔξω ἀπό τόν βράχο, πρῶτα τῆς ἔκοψε τά στήθη καί κατόπιν τήν ἀποκεφάλισε καί πέταξε τό κεφάλι της στήν θάλασσα. Ἔτσι τῆς ἄνοιξε τόν οὐρανό καί τήν δέχθηκε ὁ Θεός στά οὐράνια βασίλεια, νά χαίρεται ἡ Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα πλησίον τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, μαζί μέ τίς πέντε φρόνιμες παρθένες τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ἀπό ἐκεῖνον τό βράχο τρέχει ἁγίασμα καί τά πετραδάκια μέσα στή θάλασσα εἶναι ἀκόμη κόκκινα ἀπό τό αἷμα τῆς ἁγίας. Κάθε φορά δέ πού ὁ Ἱερεύς διαβάζει τήν Παράκληση τῆς ἁγίας, τό νερό τῆς θάλασσας φαίνεται σάν νά κοχλάζει. Τό προσκύνημα αὐτό τῆς ἁγίας Μαρκέλλας εἶναι τό μεγαλύτερο τῆς Χίου καί ἀπό τά μεγαλύτερα τοῦ Αἰγαίου Πελάγους.

Ὁ βίος καί τό μαρτύριο τῆς ἁγίας Μαρκέλλας ὑπενθυμίζουν τό καθῆκον καί τό χρέος, πού ἔχουν οἱ γονεῖς, νά παιδαγωγοῦν κατά Θεόν τά παιδιά τους καί νά τά ὁδηγοῦν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη τους. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τά δικά Του παιδιά γιά δικά μας. Μᾶς τά ἔδωσε γιά νά τά καταστήσουμε πολίτες τοῦ παραδείσου κι᾿ ἐμεῖς τά στέλνουμε στόν διάβολο καί τά βάζουμε στήν κόλαση. Ἄν ἦταν ἔτσι, τότε χίλιες φορές νά εἴμασταν ἄτεκνοι. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο κακό γιά ἕνα παιδί, νά ἔχει ἄπιστους καί ἄθεους γονεῖς. Αὐτούς τούς γονεῖς σάν ἐγκληματίες θά τούς καταδικάσει ὁ Θεός ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, λέι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Οὔτε κακῶς πρέπει νά τά διαπαιδαγωγοῦμε, οὔτε νά ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ἠθική τους κατάσταση.

Λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης: Ὅπως ὑπάρχουν γεράκια, πού παραφυλάγουν νά δοῦν ἕνα ἀθῶο περιστέρι καί νά πέσουν ἐπάνω του, νά τό κατασπαράξουν, ἔτσι ὑπάρχουν ἄνθρωποι πονηροί, πού παραμονεύουν νά δοῦν ἕναν νέο ἤ μία νέα ἀγνή καί νά πέσουν ἐπάνω της, νά τῆς κάνουν κακό. Γι᾿ αὐτό οἱ γονεῖς πολύ πρέπει νά προσέχουν τά παιδιά τους.

Εἶναι πολύ συγκινητική ἐκείνη ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία τό νήπιον Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τοῦ πρεσβύτη Συμεών. Ἔτσι καί τά δικά μας παιδιά ἀπό τήν ἀγκαλιά μας πρέπει νά πᾶνε στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, στά χέρια τοῦ πνευματικοῦ, δηλαδή στήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Θά εἴμαστε ἥσυχοι καί θά κοιμώμαστε ἀμέριμνοι, ἄν τά παιδιά μας ἔχουν φόβο Θεοῦ. Καί θά εἴμαστε ὅλο φόβο καί ἀγωνία, θά πρέπει νά φοβώμαστε καί νά τρέμουμε, ἄν τά παιδιά μας γίνουν ἀθεόφοβα.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν πατέρα τοῦ Εὐαγγελίου καί ἄς κάνουμε ὅ,τι ἐκεῖνος ἔκανε. Νά πάρουμε ἀπό τό χέρι τό παιδί μας, νά τό φέρουμε κοντά στό Χριστό καί νά ποῦμε, Κύριε, ἤνεγκα τόν υἱόν μου πρός Σέ. Ἀμήν.-