Παράκλησις στήν Παναγία ( 15αύγουστος)

Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον.

Μετά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ἡ Παναγία πήγαινε καθημερινά στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν καί ἐκεῖ προσευχόταν. Σήμερα στόν τόπο ἐκεῖνο ὑπάρχει μία μικρή Ἐκκλησία. Μάλιστα κάτω ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα δείχνουν τό σημεῖο, πού στεκόταν ἡ Παναγία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, μέ τό ἑξῆς θαυμαστό: Ἡ πέτρα πάνω στήν ὁποία στεκόταν ἡ Παναγία καί προσευχόταν φαγώθηκε ἀπό τίς πολλές μετάνοιες, πού ἔκαμνε!

Μία Παρασκευή ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της καί τήν χαιρετᾶ μέ σεβασμό: Παναγία Θεοτόκε, ἑτοιμάζου τά πρός τήν ἔξοδο. Σέ τρεῖς ἡμέρες θά ἔλθει ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί θά σέ πάρει κοντά Του. Θά ἀφήσεις αὐτόν τόν μάταιο κόσμο καί θά πορευθεῖς στήν ἄλλη ζωή, τήν ἀληθινή καί ἀδιάδοχη.

Ὅλο χαρά γύρισε στό σπίτι, πού ἔμενε κι᾿ ἦταν τό σπίτι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀφοῦ λίγο πρίν πεῖ τό Τετέλεσται ὁ Χριστός, σ᾿ αὐτόν τήν παρέδωσε, γιά νά τήν προσέχει. Σ᾿ αὐτό λοιπόν τό σπίτι προσεύχεται ἡ Παναγία καί παρακαλεῖ τόν Υἱό καί Θεό της, νά στείλει τόν Ἰωάννη καί τούς λοιπούς Ἀποστόλους, γιά νά παρασταθοῦν στήν κηδεία της. Ἔτσι σύννεφα πῆραν τούς ἱερούς Ἀποστόλους καί τούς μετέφεραν στά Ἱεροσόλυμα. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ πρῶτοι ἀστροναῦτες.

Ἡ Παναγία, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ δεομένη συνεχῶς καί προσευχομένη ἀδιαλείπτως γιά ὅλους τούς χριστιανούς καί γιά ὅλες τίς ὑποθέσεις. Εἶναι ἡ μεσίτρια τοῦ κόσμου, εἶναι ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος. Ποτέ δέν νυστάζει, δέν κοιμᾶται, δέν κουράζεται, πάντοτε τρέχει νά συμπαρασταθεῖ στίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς ψάλλουμε: τάχυνον εἰς πρεσβείαν καί σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν.

Κάποτε ἕνας εὐσεβής χριστιανός πέθανε καί ὁ ἄγγελός του τόν πῆγε στόν παράδεισο. Εἶδε ὅλους τούς Ἁγίους, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία καί τοῦ φάνηκε πολύ παράξενο. Καλά, εἶπε, στόν ἄγγελο, ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι ἐδῶ, μά πουθένά δέν βλέπω τήν Παναγία. Ἡ Παναγία δέν εἶναι ἐδῶ, τοῦ εἶπε ὁ ἄγγελος. Ὁ ἄλλος ἀπόρησε ἀκόμη πιό πολύ. Καί ποῦ εἶναι; Κάτω στόν κόσμο. Τρέχει ἀκατάπαυστα, νά βοηθήσει ὅσους ἔχουν ἀνάγκη! Νά σκουπίσει μέ τό μαντήλι της τόν ἱδρώτα τῶν κουρασμένων καί τά δάκρυα τῶν πονεμένων.

Ἄν παρακολουθήσουμε τήν ζωή τῆς Παναγίας ἀπό μικρό κοριτσάκι, θά τήν δοῦμε συνέχεια νά προσεύχεται. Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν τήν ἀφιέρωσαν στό Θεό. Τήν ἔβαλαν στό Ναό, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Ὅλον αὐτόν τόν καιρό προσευχόταν καί ἀπό ἄγγελο Κυρίου διδασκόταν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Τήν ἑτοίμαζε ὁ Θεός γιά τήν μεγάλη ἀποστολή της, νά γίνει ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Στόν γάμο τῆς Κανᾶ πλησιάζει τόν Ἰησοῦ καί παρακαλεῖ, κάνε κάτι, δέν ἔχουν κρασί. Καί ὁ Κύριος, παρ᾿ ὅτι δέν σχεδίαζε νά ἀρχίσει ἀκόμη τόν δημόσιο βίο Του, ὑποχωρεῖ, ὑπακούει στήν Παναγία καί ἐκπληρώνει τήν ἐπιθυμία της. Ἔτσι ἐδῶ τό βλέπουμε καί τό διαβεβαιώνουν καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι ἡ Παναγία μέ τίς προσευχές της μπορεῖ, ἔχει τόν τρόπο νά ἀλλάξει τά σχέδια τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι πολύ σπουδαῖο νά τήν ἔχουμε μέ τό μέρος μας, νά δέεται γιά μᾶς.

Τό 1974, στήν ἐπιστράτευση ἔλεγε μία δαιμονισμένη, ὁ δαίμονας μέσῳ αὐτῆς: Ἐγώ ξεσήκωσα τήν Τουρκία ἐναντίον σας. Ἤθελα νά σᾶς ξεπαστρέψω, γιατί εἶστε Ὀρθόδοξοι. Βλέπετε, δέν ἐνδιαφέρει τόν διάβολο, ἄν εἴμαστε Παπικοί ἤ Προτεστάνται ἤ Χιλιασταί. Αὐτοί εἶναι δικοί του, ζοῦν μέσα στήν πλάνη καί στό ψέμα. Τήν Ὀρθοδοξία θέλει νά χτυπήσει, αὐτήν θέλει νά ἐξαφανίσει, γιατί αὐτή τόν καίει, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Δέν τά κατάφερα ὅμως, συνέχισε ὁ διάβολος. Ἡ Μαρία σας, μέρα-νύχτα προσευχόταν γονατιστή στόν Μανώλη σας (στόν Χριστό). Μάτωσαν τά γόνατά της νά παρακαλάει γονατιστή. Ἐκείνη σᾶς ἔσωσε.

Καί τό τελευταῖο: Στήν Κρήτη κάποτε κόπηκε ἕνας θεόρατος βράχος ἀπό ἕνα βουνό καί κυλοῦσε μέ μεγάλη ὁρμή νά πέση πάνω σέ μία κωμόπολη. Θά ἔκαμνε μεγάλη ζημιά. Οἱ κάτοικοι τρομαγμένοι ἐπικαλέσθηκαν τό ὄνομα τῆς Παναγίας. Ὁ βράχος σταμάτησε, κοκκάλωσε, χωρίς νά ὑπάρχει κάποιο φυσικό ἐμπόδιο. Οἱ πιό θαρραλέοι ἀνέβηκαν στό βουνό καί εἶδαν τήν μορφή τῆς Παναγίας σκαλισμένη πάνω στό βράχο, μέ ἁπλωμένα τά χέρια νά τόν ἀγκαλιάζει καί νά συγκρατεῖ τόν βράχο. Δηλαδή νά δέεται ἡ Θεοτόκος καί νά συγκρατεῖ τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πάντοτε δεομένη καί ἀδιαλείπτως προσευχομένη. Εἶναι ἡ ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος. Τό ἴδιο νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς. Νά προσευχώμαστε στόν Χριστό, μά καί στήν Παναγία. Νά προσευχώμαστε, ὅσο γίνεται συχνότερα καί θερμότερα. Νά τήν παρακαλοῦμε καί νά τήν ἱκετεύουμε. Στά χέρια της κράτησε τόν Χριστό. Αὐτά τά πανάγια καί πάναγνα χέρια της νά ἁπλώνει γιά ἱκεσία πρός τόν Υἱό καί Θεό της. Νά προσεύχεται καί νά παρακαλάει γιά μᾶς. Ἐν μέν τῷ παρόντι βίῳ νά εἶναι θερμή προστάτης καί βοηθός. Κατά δέ τήν ἔξοδό μας ἀπό αὐτήν τήν ζωή νά διώξει μακρυά μας τούς πονηρούς καί δαίμονες. Νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν φοβερή κόλαση καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν σωτηρία, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-

Κοίμησις τῆς Θεοτόκου (15-8-2010)

Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν.

Εἶπαν πολλοί γιά τήν σημερινή ἑορτή, ὅτι εἶναι τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τό Πάσχα τῆς Παναγίας. Καί πολύ δικαίως. Τό Πάσχα ἑορτάζουμε τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Σήμερα ἑορτάζουμε τήν κοίμηση, ὄχι τόν θάνατο τῆς Παναγίας, καί τήν μετάσταση πού ἀκολούθησε μετά ταῦτα. Μετάστασις σημαίνει τήν ἀνάσταση, ἀλλά καί τήν ἀνάληψη, τήν ἄνοδο τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, στά οὐράνια σκηνώματα. Ὁ τάφος καί ὁ θάνατος δέν μπόρεσαν νά τήν κρατήσουν, γιατί εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς καί Ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός πού ἐνοίκησε μέσα στά πάναγνα σπλάχνα της καί γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος, ὄντας Θεός, δέν ἐπέτρεψε νά διαλυθεῖ τό σῶμα της, ὅπως γίνεται μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά τήν ὁδήγησε στήν αἰώνια ζωή, στήν Βασιλεία Του. Ἐκεῖ κάθεται στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της ὡς βασιλομήτωρ.

Θά ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας σήμερα σ᾿ αὐτά τά λόγια. Ἐπαναλαμβάνουμε καί τονίζουμε, ὅτι ὁ θάνατος τῆς Παναγίας ἦταν μία κοίμηση καί σύμφωνα μέ τά ἀψευδῆ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἕνα πέρασμα ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο λέει ὁ Χριστός: Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τῶν δικαίων εἶναι ἕνα ἀπ᾿ εὐθείας πέρασμα ἀπό αὐτήν τήν ζωή, τήν ψεύτικη καί λυπηρή στήν αἰώνια, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό γνωρίζουμε ἐπίσης ἀπό τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ εἶπε ὁ Κύριος: Πέθανε ὁ φτωχός, ὁ σεμνός Λάζαρος καί ὁδηγήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους στόν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδή στήν μακαρία αἰώνια ζωή. Πέθανε ὁ ἄσπλαχνος πλούσιος, τοῦ ἔγινε μεγαλόπρεπη κηδεία, καί κατέληξε στόν φοβερό Ἄδη. Γιά τόν ἕνα ἀμέσως μετά τόν θάνατο ἄρχισε ἡ εὐτυχία τοῦ παραδείσου, ἐνῷ γιά τόν ἄλλο ἄρχισαν τά βάσανα τῆς κολάσεως.

Ἀπό τήν Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου γνωρίζουμε, ὅτι ὑπάρχει πρῶτος θάνατος καί δεύτερος θάνατος. Πρῶτος θάνατος εἶναι ὁ φυσικός, αὐτός μέ τόν ὁποῖο τελειώνει ἡ ζωή κάθε ἀνθρώπου. Γιά τούς δικαίους ὑπάρχει μόνο αὐτός ὁ θάνατος, πού εἶναι μία μακαρία κοίμηση. Τούς ἀμετανόητους ἀμαρτωλούς, τούς βλάσφημους περιμένει ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ πνευματικός θάνατος, μετά τήν δικαία κρίση τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν δευτέρα παρουσία Του.

Θά μοῦ πεῖτε τώρα: Οἱ δίκαιοι δέν θά παρουσιασθοῦν σ᾿ αὐτήν τήν κρίση; Ἀσφαλῶς θά περάσουν καί αὐτοί, ἀλλά γι᾿ αὐτούς θά εἶναι πανηγύρι. Σύμφωνα πάλι μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ δίκαιος εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται. Πρίν ἀκόμη βγάλει τήν ἀπόφασή του ὁ δίκαιος Κριτής, θά ξεχωρίσει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Τά πρόβατα, δηλαδή τούς δικαίους, θά τούς τοποθετήσει στά δεξιά του καί θά πεῖ σ᾿ αὐτούς: Ἐλᾶτε σεῖς οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, νά κληρονομήσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πού ἑτοιμάσθηκε γιά σᾶς. Τά ἐρίφια, τούς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, θά τούς στείλει στό πῦρ τό ἐξώτερον, νά καίγωνται μαζί μέ τόν διάβολο. Αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος.

Γιά τό βαθύτερο αὐτό μυστήριο ἔλεγε ὁ σοφός Σολομών, ὅτι οἱ ψυχές τῶν δικαίων εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί δέν θά τίς βρεῖ, οὔτε κἄν θά τίς ἀκουμπήσει κάποιο βάσανο. Γράφει ὁ ψαλμωδός: Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός. Ὁ θάνατος τῶν ἁμαρτωλῶν εἶναι πολύ ὀδυνηρός καί γεμᾶτος πόνο. Ἐνῷ ἔλεγε ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος: Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος. Γιά μένα ζωή σημαίνει Χριστός καί ὁ θάνατος εἶναι κέρδος, ἀφοῦ αὐτός θά μέ ὁδηγήσει κοντά στόν Χριστό.

Ἔτσι λοιπόν μή θλιβώμαστε σήμερα, πού βλέπουμε τά σύμβολα τοῦ θανάτου, δηλαδή τό σῶμα τῆς Παναγίας νεκρό, ἁπλωμένο πάνω σ᾿ ἕνα κρεββάτι, νά κηδεύεται ἀπό τούς ἱερούς ἀποστόλους, πού μαζεύθηκαν κατά παράδοξο τρόπο στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς. Ἔπρεπε νά συμβεῖ καί αὐτό, ἀφοῦ ἡ Παναγία ἦταν φύσεως ἀνθρωπίνης, ἄρα φύσεως θνητῆς. Ὅμως καί ἐδῶ φάνηκαν τά προνόμοια τῆς θείας χάριτος. Ὅταν ἡ πάναγνη κόρη συνέλαβε τόν Χριστό, ἡ σύλληψη ἦταν ἄσπορη, ὅταν Τόν γέννησε ἡ κύηση ἦταν ἀδιάφθορη καί τώρα πού πέθανε, ἡ νέκρωσις ἦταν ἀθάνατη.

Γι᾿ αὐτήν δέν ἦταν θάνατος, ἀλλά ὕπνος γλυκύς, μέ τόν ὁποῖο ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου ἀναπαύθηκε ἀπό τούς κόπους αὐτῆς τῆς ζωῆς καί ἡ μακαριωτάτη ψυχή της ἔτρεχε, ὅσο γινόταν πιό γρήγορα, γιά νά φθάσει στόν ἀγαπημένο Υἱό καί Θεό της. Ὁ θάνατός της ἔγινε ἅρμα χερουβικό, πού ἀκολούθησε τόν ἴδιο ἀνηφορικό δρόμο μέ τόν Χριστό, γιά νά ἀνεβεῖ δοξασμένη στόν οὐρανό.

Ἄς ἐρευνήσουμε τόν τάφο στήν Γεθσημανῆ, θά τόν βροῦμε κενό, ἄδειο, ὅπως ἄδειος εἶναι καί ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Χριστοῦ. Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν τήν μητέρα τῆς ζωῆς. Τώρα θά τήν συναντήσουμε στόν οὐρανό ὡς βασίλισσα τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων. Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, λέγει ὁ προφητάναξ Δαβίδ. Μετά τόν Θεό αὐτή ἔχει τίς μεγαλύτερες τιμές. Οἱ εὐσεβεῖς βασιλεῖς μπροστά στά πόδια της ρίχνουν τά σκῆπτρα καί τά διαδήματά τους. Αὐτῆς τόν ὑψηλό θρόνο περικυκλώνουν τῶν Ὀρθοδόξων τά συστήματα. Ἕνας παρακαλεῖ γιά τήν ὑγεία του στήν ἀρρώστια. Ἄλλος ζητάει παρηγοριά στίς θλίψεις. Ἐκεῖνος βοήθεια στίς συμφορές. Ὅλοι ζητοῦν ἔλεος ἀπό τήν πηγή τοῦ ἐλέους. Ὁ παρακαλῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει, διότι εἶναι πέλαγος ἀνεξάντλητο. Ὅλοι λαμβάνουν τό δώρημα πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Εἶναι ἀδύνατον, χριστιανοί μου, νά φαντασθοῦμε τό ὑπέρλαμπρο φῶς, μέ τό ὁποῖο ἀστράφτει ἡ Παναγία. Ἡ σελήνη καί ὁ ἥλιος εἶναι σκοτεινά σώματα μπροστά της. Τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ δέν χορταίνουν νά βλέπουν αὐτό τό ἀνεκλάλητο κάλος, πού ἔχει. Αὐτό ἐπεθύμησε νά δεῖ καί ἕνας νέος εὐσεβής, πού ἀγαποῦσε πολύ τήν Παναγία. Παναγία μου, παρακαλοῦσε, ἀξίωσέ με νά σέ δῶ, ὅπως εἶσαι μέσα στόν Παράδεισο καί ἄς χάσω τό ἕνα μου τό μάτι. Πράγματι ἡ Πάναγνη Δέσποινα τόν ἄκουσε καί ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του. Τήν εἶδε ὁλόλαμπρη, ὅπως ἦταν στό οὐρανό, μά ἔχασε τό ἕνα μάτι. Εἶχε ὅμως τόση χαρά, ἔνιωσε τέτοια γλυκύτητα, ὥστε παρακάλεσε καί πάλι, νά σέ δῶ ἀκόμη μία φορά καί ἄς χάσω καί τό ἄλλο μου μάτι, δέν μέ μέλει. Ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ δέν τοῦ χάλασε τό χατήρι, τοῦ ἐμφανίσθηκε γιά δεύτερη φορά. Καί τώρα τί νομίζετε, ἔμεινε τυφλός καί ἀπό τό ἄλλο μάτι; Ὄχι. Ἔγινε καλά καί ἔβλεπε καί ἀπό τά δύο μάτια. Ἡ Παναγία ἡ πανάγαθη, ἡ Μητέρα τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαχνίας, δέν μπορεῖ νά κάνει κακό. Κανείς δέν ζημιώνεται ἀπό τήν Παναγία.

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτήν τήν Παναγία ἄς παρακαλέσουμε, νά δεχτεῖ τήν νηστεία πού κάναμε πρός τιμή καί χάρη της. Νά ἀκούσει τίς παρακλήσεις πού ψάλαμε αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ δεκαπενταυγούστου. Νά μᾶς ἀξιώνει ἐδῶ νά ἀσπαζώμαστε τήν ἁγία εἰκόνα της. Μέ τίς πολλές καί θερμές της πρεσβεῖες νά μᾶς βάλει στόν παράδεισο κι᾿ ἐκεῖ νά βλέπουμε συνεχῶς τό πάνσεπτο πρόσωπό της καί νά τήν προσκυνοῦμε μαζί μέ τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.-

Ἁγία Μαρκέλλα τῆς Χίου

Ἡ ἁγία αὐτή νύμφη τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπό τήν Βολισσό τῆς Χίου καί μαρτύρησε ἀπό τά μιαρά χέρια τοῦ ἄπιστου πατέρα της γύρω στά 1500. Ἡ μητέρα της, μία εὐλαβής καί πιστή γυναίκα τῆς ἐδίδαξε τήν ἀγάπη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἀφοσίωση στήν ἁγνότητα.
Εἶναι ἀρετές, πού πρέπει νά κοσμοῦν κάθε ἄνθρωπο καί κυρίως τούς νέους. Αὐτές δίνουν ἀξία στόν κάτοχό τους, τόν κάνουν νά ἐπαινεῖται ἀπό τόν Θεό καί νά λάμπει περισσότερο ἀπό τόν ἥλιο στά οὐράνια σκηνώματα. Αὐτές οἱ ἀρετές εἶναι πολύ σπάνιες ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας, πού εἶναι ἐποχή ἀνηθικότητας καί σαρκολατρείας. Ἡ ἀπουσία καί περιφρόνηση αὐτῶν τῶν ἀρετῶν ἀμαύρωσε τίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τούς ἀνθρώπους, διέλυσε τίς οἰκογένειες, γκρέμισε τά χριστιανικά σπίτια καί ἔφερε τόν κόσμο ὅλο στό χεῖλος τῆς καταστροφῆς. Μάλιστα φτάσαμε στό τραγικό σημεῖο νά περνᾶμε τό ἄσπρο γιά μαῦρο καί τό μαῦρο νά τό θεωροῦμε ἄσπρο. Τούς ἠθικούς καί σεμνούς νά τούς θεωροῦμε ὀπισθοδρομικούς καί καθυστερημένους, ἐνῷ τούς ἀνήθικους καί προκλητικούς νά τούς ἔχουμε γιά ξύπνιους καί προοδευτικούς.
Ἡ μητέρα της ἁγίας πέθανε ἐνωρίς καί τήν ἀνατροφή της ἀνέλαβε ὁ πατέρας της. Ὅσο μεγάλωνε στήν ἡλικία, τόσο προέκοπτε στήν ἀρετή καί αὐτή ἡ σωφροσύνη ἔκαμνε τήν Μαρκέλλα νά ἀκτινοβολεῖ ἀπό τήν ψυχή καί στό σῶμα.

Ὅμως ὁ μισόκαλος διάβολος τήν ἐφθόνησε γι᾿ αὐτήν τήν ἀρετή της καί προσπάθησε νά τήν πειράξει, νά τῆς ἐμφυτεύσει ἀκάθαρτους λογισμούς. Διάβαζα παλαιότερα σ᾿ ἕνα περιοδικό, ὅτι πρό Χριστοῦ ὁ διάβολος προσπαθοῦσε νά ρίξει ὅλες τίς νέες στήν ἀνηθικότητα, γιά νά μή γεννηθεῖ ὁ Χριστός, νά μή ἔρθει στόν κόσμο, ἀφοῦ ἀπό ἁγνή θά γεννιόταν. Ἄλλά καί μετά τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ πάλι τό ἴδιο ἐπιδιώκει, γιά νά πάρει ὅλους τούς ἀνθρώπους μαζί του στήν κόλαση.

Ἡ νεαρή κόρη, πού ἦταν σέ ἡλικία 18 ἐτῶν, ἀπέκρουε ὅλους τούς πειρασμούς εὔκολα μέ τήν βοήθεια καί ἐνίσχυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τό ἴδιο λέμε στό ἀπολυτίκιο τῆς ἁγίας Βαρβάρας, ὅτι γλύτωσε ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ βοηθείᾳ καί ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος. Τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν λέει, πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ.

Ἐδῶ πρέπει νά σημειώσουμε, ὅτι τό νά ἔχει κάποιος πειρασμούς δέν εἶναι ἁμαρτία. Οἱ πειρασμοί δέν εἶναι δικοί μας. Ἔρχονται ἀπό ἔξω, προέρχονται ἀπό τόν πονηρό διάβολο. Μή ξεχνοῦμε, ὅτι καί ὁ Χριστός, ὁ μόνος ἀναμάρτητος, πειράσθηκε ἀπό τόν διάβολο. Τό θέμα εἶναι νά μή συγκατατεθοῦμε στόν πειραμό, νά μή ποῦμε ναί στόν πειρασμό. Μέ τήν συγκατάθεσή μας, τήν συμφωνία μας ἀρχίζει ἡ ἁμαρτία. Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, ὅτι οἱ πειρασμοί εἶναι σάν τά μαῦρα κοράκια, πού πετοῦν πάνω ἀπό τά κεφάλια μας. Μή ἀσχοληθοῦμε καθόλου μέ αὐτά. Ἄς τά ἀφήσουμε νά φύγουν.
Μοῦ ἔλεγε κάποτε ἕνας ἄλλος ἁγιορείτης Μοναχός καί αὐτός πλέον μακαριστός: Ὁ διάβολος, ἄν δέν μπορέσει νά πειράξει τόν Παπᾶ, πάει στήν Παπαδιά. Ἄν δέν μπορεῖ κι᾿ ἐδῶ νά ἔχει ἀποτελέσματα, τότε πηγαίνει στά παπαδοπαίδια. Ὅπου βρεῖ καί ὅποιον μπορέσει νά προσβάλει. Τό ἴδιο συνέβη σ᾿ αὐτήν τήν περίπτωση. Δέν κατόρθωσε νά ἐπιφέρει πλῆγμα στήν νεαρή ἁγία, στράφηκε κατόπιν στόν ἄπιστο πατέρα της. Τοῦ ἐγέννησε σαρκικό πειραμό καί ἀσελγῆ ἐπιθυμία γιά τήν ἁγνή καί νεαρή κόρη του. Ἐκείνη ἀσφαλῶς ποτέ δέν δέχθηκε κάτι τέτοιο, γι᾿ αὐτό καί κρυφά ἔφυγε ἀπό τό σπίτι καί κατέφυγε στό βουνό, μιά καί οἱ προτάσεις τοῦ σαρκολάτρη πατέρα της ἔγιναν πιό προκλητικές καί ἐπίμονες.
Ἐκεῖνος ἔτρεξε ξοπίσω της καί τήν κατεδίωξε. Ἡ ἁγία Μαρκέλλα ἔτρεξε πρός τήν θάλασσα καί κρύφθηκε σέ μία βάτο, ἀλλά καί ἐκεῖ τήν ἀνεκάλυψε. Ἔβαλε φωτιά στή βάτο, γιά νά τήν ἀναγκάση νά βγεῖ. Βγαίνοντας ἐκείνη ἔτρεξε στά βράχια τῆς ἀκροθαλασσιᾶς. Μή μπορώντας ὁ πατέρας νά τήν φθάσει τῆς ἔρριξε ἕνα βέλος καί τήν πλήγωσε. Πλέον δυσκολεύτηκε στό τρέξιμο. Παρακάλεσε τότε τόν Θεό νά τήν βοηθήσει. Ἀμέσως σχίσθηκε ἕνας βράχος καί τήν δέχθηκε μέχρι τούς ὤμους, ὅπως ἄλλοτε ἔγινε μέ τήν ἁγία Θέκλα καί ὅπως ἀκόμη παλαιότερα μέ τήν ἁγία Ἐλισάβετ, πού κρατοῦσε στήν ἀγκαλιά της μικρό τόν Τίμιο Πρόδρομο.

Σάν ἔφθασε ὁ πατέρας της καί μή μπορώντας νά τήν τραβήξει ἔξω ἀπό τόν βράχο, πρῶτα τῆς ἔκοψε τά στήθη καί κατόπιν τήν ἀποκεφάλισε καί πέταξε τό κεφάλι της στήν θάλασσα. Ἔτσι τῆς ἄνοιξε τόν οὐρανό καί τήν δέχθηκε ὁ Θεός στά οὐράνια βασίλεια, νά χαίρεται ἡ Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα πλησίον τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, μαζί μέ τίς πέντε φρόνιμες παρθένες τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ἀπό ἐκεῖνον τό βράχο τρέχει ἁγίασμα καί τά πετραδάκια μέσα στή θάλασσα εἶναι ἀκόμη κόκκινα ἀπό τό αἷμα τῆς ἁγίας. Κάθε φορά δέ πού ὁ Ἱερεύς διαβάζει τήν Παράκληση τῆς ἁγίας, τό νερό τῆς θάλασσας φαίνεται σάν νά κοχλάζει. Τό προσκύνημα αὐτό τῆς ἁγίας Μαρκέλλας εἶναι τό μεγαλύτερο τῆς Χίου καί ἀπό τά μεγαλύτερα τοῦ Αἰγαίου Πελάγους.

Ὁ βίος καί τό μαρτύριο τῆς ἁγίας Μαρκέλλας ὑπενθυμίζουν τό καθῆκον καί τό χρέος, πού ἔχουν οἱ γονεῖς, νά παιδαγωγοῦν κατά Θεόν τά παιδιά τους καί νά τά ὁδηγοῦν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη τους. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τά δικά Του παιδιά γιά δικά μας. Μᾶς τά ἔδωσε γιά νά τά καταστήσουμε πολίτες τοῦ παραδείσου κι᾿ ἐμεῖς τά στέλνουμε στόν διάβολο καί τά βάζουμε στήν κόλαση. Ἄν ἦταν ἔτσι, τότε χίλιες φορές νά εἴμασταν ἄτεκνοι. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο κακό γιά ἕνα παιδί, νά ἔχει ἄπιστους καί ἄθεους γονεῖς. Αὐτούς τούς γονεῖς σάν ἐγκληματίες θά τούς καταδικάσει ὁ Θεός ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, λέι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Οὔτε κακῶς πρέπει νά τά διαπαιδαγωγοῦμε, οὔτε νά ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ἠθική τους κατάσταση.

Λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης: Ὅπως ὑπάρχουν γεράκια, πού παραφυλάγουν νά δοῦν ἕνα ἀθῶο περιστέρι καί νά πέσουν ἐπάνω του, νά τό κατασπαράξουν, ἔτσι ὑπάρχουν ἄνθρωποι πονηροί, πού παραμονεύουν νά δοῦν ἕναν νέο ἤ μία νέα ἀγνή καί νά πέσουν ἐπάνω της, νά τῆς κάνουν κακό. Γι᾿ αὐτό οἱ γονεῖς πολύ πρέπει νά προσέχουν τά παιδιά τους.

Εἶναι πολύ συγκινητική ἐκείνη ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία τό νήπιον Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τοῦ πρεσβύτη Συμεών. Ἔτσι καί τά δικά μας παιδιά ἀπό τήν ἀγκαλιά μας πρέπει νά πᾶνε στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, στά χέρια τοῦ πνευματικοῦ, δηλαδή στήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Θά εἴμαστε ἥσυχοι καί θά κοιμώμαστε ἀμέριμνοι, ἄν τά παιδιά μας ἔχουν φόβο Θεοῦ. Καί θά εἴμαστε ὅλο φόβο καί ἀγωνία, θά πρέπει νά φοβώμαστε καί νά τρέμουμε, ἄν τά παιδιά μας γίνουν ἀθεόφοβα.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν πατέρα τοῦ Εὐαγγελίου καί ἄς κάνουμε ὅ,τι ἐκεῖνος ἔκανε. Νά πάρουμε ἀπό τό χέρι τό παιδί μας, νά τό φέρουμε κοντά στό Χριστό καί νά ποῦμε, Κύριε, ἤνεγκα τόν υἱόν μου πρός Σέ. Ἀμήν.-

Ἅγιος Παντελεήμων

       Οἱ μνῆμες τῶν Ἁγίων, ἀγαπητοί μου, δέν ἔρχονται γιά νά τρῶμε, νά πίνουμε καί νά περνοῦμε ἄσκοπα τόν καιρό μας. Δέν πρέπει νά τίς ἀφήνουμε νά περνοῦν, χωρίς νά ἀποκομίζουμε πνευματικό ὄφελος. Πρέπει νά διδασκώμεθα ἀπό τήν ζωή, τό μαρτύριο καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Μέ αὐτήν τήν προϋπόθεση ξεκινοῦμε τήν ἁπλῆ ὁμιλία μας γιά τόν Ἅγιο Παντελεήνονα.

Γεννήθηκε στήν Νικομήδεια τῆς Μ. Ἀσίας. Ὁ πατέρας του Εὐστόργιος ἦταν εἰδωλολάτρης καί μάλιστα ἀξιωματοῦχος, μέλος τῆς συγκλήτου. Ἡ μητέρα του Εὐβούλη ἦταν χριστιανή καί μάλιστα πολύ πιστή. Εἶναι Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων ἔμεινε ὀρφανός σέ νεαρή ἡλικία. Ἔτσι τίς χριστιανικές νουθεσίες καί συμβουλές τοῦ ἔδινε τώρα ὁ ἱερεύς τῆς Νικομηδείας καί πνευματικός τῆς μητέρας του Ἅγιος Ἑρμόλαος, τόν ὁποῖο γιορτάσαμε χθές μαζί μέ τήν Ἁγία Παρασκευή.

Ἐνωρίς ὁ πατέρας του τόν παρέδωσε σ᾿ ἕνα φημισμένο γιατρό τῆς ἐποχῆς, τόν Εὐφρόσυνο, γιά νά τοῦ διδάξει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Σέ λίγο ὁ Παντολέον, ἔτσι ἦταν στήν ἀρχή τό ὄνομά του, ξεπέρασε ὅλους τούς συνομηλίκους του στήν μόρφωση, στήν ἐπιστήμη μά καί στήν ἀρετή. Ὅλοι μιλοῦσαν γιά τόν θαυμάσιο χαρακτήρα του. Ἀκόμη καί ὁ αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος τόν προώριζε γιά γιατρό τῶν ἀνακτόρων. Βέβαια ἀκόμη ἦταν εἰδωλολάτρης, δέν εἶχε βαπτισθεῖ, δέν εἶχε ἐπιλέξει ποιά πίστη θά ἀκολουθήσει, τοῦ πατέρα του ἤ τῆς μητέρας του;

Κάποτε, ἐνόσῳ ἀκόμη σπούδαζε τήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἕνα φίδι φαρμακερό δάγκωσε κάποιο παιδί καί ἐκεῖνο ἔπεσε νεκρό. Σκέφθηκε λοιπόν ὁ Ἅγιος, ἄν ὁ Χριστός ἀνέσταινε τό παιδί, τότε καί ὁ ἴδιος θά γινόταν χριστιανός, ἀφοῦ αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Πράγματι μέ τήν προσευχή του στόν Χριστό τό παιδί ἀναστήθηκε. Τότε ὁ Παντελεήμων κατάλαβε ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή πίστη καί ἔτρεξε στόν Ἅγιο Ἑρμόλαο, ἀπό τόν ὁποῖο ζήτησε τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ἔτσι ἔγινε χριστιανός.

Αὐτό τό θαῦμα, αὐτή ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος μαρτυρεῖ, εἶναι μία μεγάλη ἀπόδειξις, ὅτι ἡ πίστις στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή πίστις, ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός ἀληθινός Θεός κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε σίγουροι γιά τήν πίστη μας. Ἔχουμε τό μεγάλο προνόμιο, τήν μεγίστη χάρη νά γνωρίζουμε τόν ἀληθινό Θεό, νά εἴμαστε παιδιά τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἄν αὐτό δέν τό πιστεύουμε, τότε ὅ,τι καί ἄν κάνουμε εἶναι ἄχρηστο καί μάταιο.

Ὁ Παντελεήμων λοιπόν γιάτρευε τούς ἀσθενεῖς, ὄχι μόνο μέ τίς γνώσεις του, ἀλλά καί μέ τήν πίστη του, μέ τήν προσευχή του στόν Ἰησοῦ Χριστό. Βοηθοῦσε τούς φτωχούς. Ὄχι μόνο τούς ἐθεράπευε δωρεάν, ἀλλά καί τούς ἐνίσχυε οἰκονομικά. Μοίρασε ὅλη του τήν περιουσία στούς φτωχούς. Μέ πολλές καί ἐπίμονες προσπάθειες κατόρθωσε νά κάνει χριστιανό καί τόν πατέρα του. Καί ἀντί νά γίνει γιατρός στό παλάτι, ἔγινε μάρτυς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός διέταξε νά βασανίσουν τόν Ἅγιο καί κατόπιν νά τόν ἀποκεφαλίσουν.

Ἀρνήθηκε τίς τιμές καί τήν δόξα τοῦ κόσμου, γιά νά κερδίσει τόν Χριστό καί τήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτό εἶναι μέγα μάθημα καί σπουδαῖο δίδαγμα γιά μᾶς. Πολλοί γιά γήϊνες ἀπολαύσεις, γιά πρόσκαιρες ἡδονές, γιά ψεύτικες καί πολύ παροδικές μικροχαρές χάνουν τόν οὐρανό. Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά ἕναν βοηθό καί συνεργάτη του: Δημᾶς με ἐγκατέλειπε ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα. Ἄφησε τόν ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἐγκατέλειψε, ἀρνήθηκε τόν Χριστό γιά κοσμικά καί ἐφήμερα πράγματα.

Ἀντίθετα ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἄφησε τόν αὐτοκράτορα πατέρα του, τόν Κωνστάντιο Χλωρό, περιφρόνησε τήν κοσμική δόξα, τήν λαμπρή σταδιοδρομία πού θά εἶχε κοντά στόν εἰδωλολάτρη πατέρα του καί ἀκολούθησε τήν εὐσεβέστατη μητέρα του, τήν ἁγία Ἑλένη, τήν ὁποία χώρισε καί ἔδιωξε ὁ σύζυγός της, γιατί ἀκριβῶς ἦταν χριστιανή. Ὅμως ὁ Θεός τόν ὑπερύψωσε. Ἔτσι καί αὐτοκράτορας ἔγινε καί μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας τόν ἀνέδειξε ὁ Θεός.

Ἡ ἁγία Εὐψημία κάποτε παρουσιάσθηκε στόν μακαριστό π. Παΐσιο καί μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ εἶπε: Ἄν γνώριζα τήν δόξα καί τήν τιμή πού θά εἶχα στόν οὐρανό, ὄχι μόνο αὐτά τάμαρτύρια θά ὑπέμενα, ἀλλά θά ἤθελα σέ ὅλη μου τήν ζωή νά ἔχω τέτοια βασανιστήρια.

 Ὁ ἄγνωστος ἅγιος ἀσκητής, πού βρῆκε σκάβοντας ὁ π. Πανάρετος τοῦ εἶπε. Σκέπασέ με καί πάλι καί μή πεῖς τίποτε σέ κανένα. Μοῦ φτάνει ἡ δόξα πού ἔχω ἀπό τόν Θεό. Δέν ἔχω καθόλου ἀνάγκη τήν δόξα τῶν ἀνθρώπων.

Ἐπίσης στόν Συνοδικό Τόμο τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, κατά τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων διαβάζουμε κάτι πολύ συγκινητικό. Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν εὐσεβεστάτων ἐκείνων Πατριαρχῶν καί Βασιλέων, οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν τήν ἐπίγεια δόξα καί ἐξουσία τους μέ τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ δέ Μωϋσῆς ἀρνήθηκε νά λέγεται γυιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Ἀρνήθηκε τίς τιμές μέσα στό παλάτι τῶν Αἰγυπτίων καί προτίμησε νά συγκακουχεῖται, νά ὑποφέρει μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀπέβλεπε στήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ.

Ὁ ἅγιος Παντελεήμων μέσα σέ φοβερούς διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν, ἄφησε τήν εἰδωλολατρεία καί ἀκολούθησε τόν Χριστό. Κράτησε τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε. Ἄς τό σχολιάσουμε λίγο αὐτό, νά δοῦμε τί γίνεται στίς ἡμέρες μας;

Βρισκόμαστε σέ κάποια ἀνάγκη, σέ μία δύσκολη κατάσταση, ἔχουμε κάποια ἀρρώστια καί τάζουμε, ὑποσχόμαστε ἤ μᾶς συμβουλεύουν οἱ ἄλλοι, τάξε μία λαμπάδα σάν τό μπόϊ σου ἤ ἕνα δοχεῖο λάδι κ.ο.κ. Οὔτε ἐμεῖς σκεφθήκαμε, οὔτε ποτέ οἱ ἄλλοι μᾶς εἶπαν, ἀφοῦ ζητᾶς τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, νά πᾶς στήν Ἐκκλησία, νά νηστεύσεις, νά ἐξομολογηθεῖς καί νά κοινωνήσεις. Αὐτό εἶναι πού θά μᾶς ὀφελήσει. Καί τά ἄλλα εἶναι καλά, μά δέν φτάνουν. Ξοδεύουμε κάποια χρήματα, πληρώνουμε, κάνουμε τό πιό ἀνώδυνο, ἀποφεύγουμε ὅμως τά πνευματικά, πού εἶναι καί πιό δύσκολα.

Ὁ Χριστός παραπονέθηκε κάποτε στόν ἅγιο Ἱερώνυμο, ὅτι δέν τόν ἀγαπάει. Ἐγώ, Κύριε, δέν σέ ἀγαπῶ; Ἐγώ πού ἄφησα τήν πατρίδα μου, τό σπίτι μου, τούς δικούς μου, τήν σταδιοδρομία μου καί ἦρθα στήν ἔρημο; Γιά σένα τά ἔκανα ὅλα αὐτά, γιά τήν δική σου τήν ἀγάπη, Κύριε. Ἱερώνυμε, δέν μέ ἀγαπᾶς, ἐπέμενε ὁ Χριστός. Σήμερα εἶναι τά γενέθλιά μου καί περιμένω ἕνα δῶρο, ἀλλά δέν μοῦ τό προσφέρεις. Μά δέν ἔχω τίποτε, Κύριε. Τί νά σοῦ δώσω; Τίς ἁμαρτίες σου, Ἱερώνυμε. Τίς ἁμαρτίες σου θέλω, γιά νά τίς συγχωρήσω. Τήν καρδιά σου ζητῶ νά μοῦ δώσεις, γιά νά τήν καθαρίσω. Στήν Παλαιά Διαθήκη αὐτό μᾶς λέγει ὁ Θεός: Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν. Οὔτε τό πορτοφόλι μας θέλει, οὔτε τά χρήματά μας ζητάει. Θέλει τήν καρδιά μας.

Τήν χάρη του μᾶς τήν δίνει δωρεάν. Αὐτό εἶπε καί στούς ἀπόστόλους: Δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε. Αὐτό εἶναι μισή ἀλήθεια καί μισό ψέμα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ὁ Χριστός δέν θέλει νά τοῦ δώσουμε χρήματα, ὑλικά πράγματα. Μέ αὐτά δέν ἐξαγοράζουμε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Κάτι ὅμως πρέπει νά τοῦ προσφέρουμε, κάτι πρέπει νά δώσουμε, μέ κάτι κι᾿ ἐμεῖς θά πληρώσουμε. Κι᾿ αὐτό εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη, ἡ βαθειά τεπείνωσις, ἡ σωστή πίστη, ἡ ἀπό καρδιᾶς συγχώρησις ὅσων μᾶς ἐλύπησαν κτλ. Αὐτά θά προσφέρουμε στόν Θεό. Θά ὑποσχεθοῦμε νά γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, πιό θερμοί, περισσότερον ἀγωνισταί.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ ἅγιος Παντελεήμων ὑποσχέθηκε νά γίνει χριστιανός καί τό ἔκανε μέσα σέ δύσκολους καιρούς. Ἐμᾶς μᾶς βάπτισαν, ὅταν εἴμασταν μικροί, ὅταν δέν καταλαβαίναμε τίποτε. Αὐτό δέν εἶναι καθόλου κακό. Νά τούς εὐχαριστοῦμε καί νά τούς εὐγνωμονοῦμε πρέπει. Τώρα πρέπει νά γίνουμε συνειδητοί χριστιανοί, ἄνθρωποι πίστεως καί ἀρετῆς. Ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος,  νά μᾶς δίνει τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί νά μᾶς χαρίσει τήν βασιλεία του. Ἀμήν.

                                

Ἁγίας Παρασκευῆς (26-7-2006)

     Ἀντωνίνου τό φρύαγμα ἀνδρικῶς  κατέβαλε.

Ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς ἀκολουθίας, πού ἀναφέρεται στήν Ἁγία Παρασκευή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, λέγει ὅτι ἡ Μεγάλη Ἁγία, πού ἑορτάζουμε σήμερα, παρ᾿ ὅτι ἦταν γυναίκα καί μάλιστα νεαρῆς ἡλικίας, ἀνδρικῶς καί γενναίως ἐνίκησε τήν μανία τοῦ αὐτοκράτορα Ἀντωνίνου. Σέ ἄγρια βασανιστήρια τήν ὑπέβαλε, ἀλλ᾿ ἐκείνη πάντοτε σώα καί ἀβλαβής διέμενε. Πολλά ἦταν τά μαρτύριά της. Ἐμαρτύρησε ἐπί τῆς ἐποχῆς τριῶν αὐτοκρατόρων τῆς Ρώμης. Πάντοτε ὅμως νικοῦσε βοηθείᾳ καί ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.

Ἀπό τά πολλά μαρτύρια ἕνα μόνο θά ἀναφέρουμε σήμερα. Κάποτε τήν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή, στήν ὁποία τήν ἔκλεισαν καί τήν ὡδήγησαν στό στάδιο. Ἐκεῖ ἐλευθέρωσαν ἀπό τό κλουβί του ἕναν δράκοντα, ἕνα θηρίο, ἕνα τεράστιο φίδι, γιά νά τήν κατασπαράξει. Ἐκεῖνο μέ ὁρμή πήγαινε κατ᾿ ἐπάνω της, ἀλλά ἡ Ἁγία δέν πτοήθηκε, δέν τά ἔχασε. Σήκωσε τό χέρι της καί σταύρωσε τό θηρίο. Αὐτοστιγμῇ ἐκεῖνο κόπηκε στά δύο, σάν νά τό χτύπησαν μέ μεγάλο καί δυνατό μαχαίρι. Γιά ὥρα χτυπιόταν μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια ὅλων τῶν παρευρισκομένων, ἕως ὅτου ψόφησε.

Αὐτό ἔχει νά μᾶς πεῖ δύο πράγματα, στά ὁποῖα πρέπει νά δώσουμε μεγάλη προσοχή.

1ον. Ἔχουμε ὅλοι μέσα μας θηρία καί φίδια, τά ὁποῖα πρέπει κι᾿ ἐμεῖς νά σκοτώσουμε. Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα μας καί κατατρώγουν τήν ψυχή μας, δέν εἶναι θηρία; Οἱ πολλές ἁμαρτίες, πού τίς ἔχουμε καλά κρυμένες στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας καί δηλητηριάζουν τήν ζωή μας δέν εἶναι φίδια φαρμακερά; Θά ἔχετε δεῖ, πιστεύω, ἐκείνη τήν εἰκόνα, πού κάποιος ἐξομολογεῖται γονατιστός μπροστά στόν πνευματικό. Ὅπως ἐξαγορεύει τίς ἁμαρτίες του, φίδια βγαίνουν ἀπό τό στόμα του. Ἤ πάλι τό ἄλλο φυλλάδιο, πού ἔχει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου πρό τῆς ἐξομολογήσεως καί μετά τήν ἐξομολόγηση. Στήν πρώτη περίπτωση ἡ καρδιά εἶναι γεμάτη ἀπό ἄγρια θηρία, ἀρκούδα, λύκο, τίγρι, φίδι, βάτραχο, καμήλα κ.ἄ. Στήν ἄλλη ὅλα ἔχουν φύγει καί λάμπει ἡ καρδιά, ἀστράφτει ἀπό τήν καθαρότητα καί τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά σκοτώσουμε ὅλα τά ἄγρια θηρία, πού φωλιάζουν μέσα μας. Νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Τό 2ο σημεῖο πού πρέπει νά προσέξουμε: Πῶς νίκησε ἡ Ἁγία Παρασκευή; Μέ τό ὅπλο καί τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτό πάλι θέλει νά μᾶς πεῖ, ὅτι πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε τόν Τίμιο Σταυρό. Νά σηκώνουμε τό χέρι μας καί νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στό σῶμα μας. Ἔτσι ἔχουμε ἀσφάλεια καί προστασία. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται τεῖχος καί ὀχύρωμα. Γίνεται ἀσπίδα, πάνω στήν ὁποία χτυποῦν τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ καί ἐξωστρακίζονται, γυρίζουν πίσω. Τό τονίζω ὅμως, νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιατί αὐτό φοβᾶται ὁ διάβολος. Φρίττει καί τρέμει μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι δέν ξέρουν νά κάνουν σωστά τόν Σταυρό τους. Κάνουν κάτι ἀκανόνιστα καί ἀκαθόριστα σχήματα, τά ὁποῖα ὁ διάβολος δέν τά φοβᾶται, τά κοροϊδεύει , δέν ἔχουν τήν δύναμη νά μᾶς βοηθήσουν.

Σᾶς ὑπενθυνίζω ἕνα μόνο παράδειγμα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: Οἱ Ἰσραηλίται ἀφοῦ πέρασαν τήν Ἐρυθρά Θάλασσα, ἐπί σαράντα ἔτη μέσα στήν ἔρημο πολεμοῦσαν μέ διάφορους εἰδωλολατρικούς λαούς. Κάποια φορά πολεμοῦσαν τούς Ἀμαληκίτες. Ὁ Μωϋσῆς προσευχόταν πάνω σ᾿ ἕνα λόφο, μέ ἁπλωμένα τά χέρια, ἔτσι πού σχημάτιζαν σταυρό μέ τό σῶμα του. Συνέβαινε δέ τοῦτο τό παράδοξο: Ὅσο ὁ Μωϋσῆς σχημάτιζε σταυρό, νικοῦσαν οἱ Ἰσραηλίται. Ὅταν κουραζόταν καί τά κατέβαζε, νικοῦσαν οἱ ἐχθροί. Τότε πῆγαν κοντά του δύο νέοι, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ καί ὁ Ὤρ, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν τά χέρια του ἁπλωμένα καί ἔτσι νίκησαν οἱ Ἑβραῖοι.

Ἔχοντας αὐτό ὑπ᾿ ὄψη ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: Ἄν κι᾿ ἐσύ, ἀδελφέ μου, θέλεις νά νικήσεις τόν νοητό Ἀμαλήκ, τόν διάβολο, μή κατεβάζεις τά χέρια σου καί μή λύεις τό νικητικό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Νά σηκώνουμε τά χέρια μας στόν οὐρανό καί νά προσευχώμαστε. Ἄς προσέξουμε ὅμως τά χέρια μας νά εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες, ἀπό ἀδικίες, ἀπό ἐγκλήματα, γιά νά ἀκούει ὁ Θεός τίς προσευχές μας καί νά ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας.

Ἀλλά καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό νά ἔχουμε χέρια καθαρά. Χρειάζεται καί κάτι ἀκόμη, σοβαρό καί σπουδαῖο. Κάποτε κάποιος προσευχόταν στό Θεό καί ὕψωνε τά χέρια του. Κοίταξε, Θεέ μου, τά χέρια μου, ἔλεγε. Εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες. Καί ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε, καθαρά, ναί, ἀλλά ἄδεια. Ὥστε δέν φτάνει μόνο νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, ἀλλά νά ἐργαζώμεθα καί τό ἀγαθόν. Στήν καρδιά μας νά μή ὑπάρχουν ἀσφαλῶς φίδια, οὔτε θηρία, οὔτε ἀγκάθια, ἀλλά νά εἶναι γεμάτη ἀπό ἀρετές καί καλωσύνες. Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν, αὐτό ζητάει ὁ Θεός.

Ἄς μάθουμε λοιπόν, νά χρησιμοποῦμε καί νά ἀξιοποιοῦμε τό ὅπλο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Μέ τήν δύναμή του, μέ τίς εὐχές τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά νικοῦμε σ᾿ αὐτήν τήν ζωή τούς ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς καί θά πορευώμεθα τόν δρόμο πού μᾶς βγάζει στόν οὐρανό. Τοῦτο τό Ξύλον εἰσάγει πάλιν ἡμᾶς εἰς τόν Παράδεισον. Ἀμήν.-

                                        

Ὁ Προφήτης τῶν ἐσχάτων (Ἑσπερινή Ὁμιλία).

                 

Μεγάλη μορφή ὁ προφήτης Ἠλίας. Ὁ μέγιστος τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μεγαλύτερος ἀκόμη καί ἀπό τόν προφήτη Ἡσαΐα, τόν ὁποῖον ὠνόμασαν πέμπτο Εὐαγγελιστή. Καί ὅμως ὁ προφήτης αὐτός δέν ἔγραψε οὔτε μία προφητεία, οὔτε μία λέξη. Ἄλλοι ἔγραψαν γι᾿ αὐτόν. Ὑπῆρξε ὁ ἴδιος μία προφητεία. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἔζησε καί ἔδρασε, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἔφυγε ἀπό τήν ζωή καί ἀνῆλθε στούς οὐρανούς, τό ὅτι ἐμφανίσθηκε στήν μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, δείχνουν ὅτι εἶναι μεγίστη φυσιογνωμία.

Ἔγραψαν πολλά γι᾿ αὐτόν στήν Παλαιά Διαθήκη. Τό Καρμήλιον ὄρος μέ τήν θαυμαστή θυσία, τό ὄρος Σινᾶ μέ τήν θεοπτεία, τό Θαβώρ μέ τήν ἐμφάνιση μαζί μέ τόν Κύριο κατά τήν Μεταμόρφωση, ἀποτελοῦν τρεῖς κορυφές ὀρέων, πού ἀναφέρονται στήν δική του δόξα.

Ἐμεῖς σήμερα θά μείνουμε σέ κάποια μικρά περιστατικά τῆς ζωῆς του, πού δίνουν τόν τύπο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι ἡ ζωή καί παραμονή του μέσα στό σπήλαιο, κοντά στόν χείμαρρο Χωράθ, ὅπως πολλές φορές βλέπουμε στήν εἰκόνα του. Μέ αὐτόν τόν προφήτη τό παραγκωνισμένο καί περιφρονημένο ὅσο καί παρεξηγημένο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἔρχεται στήν ἐπικαιρότητα. Τό βιβλίο αὐτό εἶναι γεμᾶτο προφητεῖες, ἀλλά καί παρηγορίες. Κι᾿ ἐμεῖς αὐτά πού θά ποῦμε σήμερα ἔχουν σχέση μέ τά ἔσχατα.

Ὁ Ἰσραήλ ἦταν ἕνας λαός ξεχωριστός, ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀγαπημένος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός τόν προστάτευε καί σκανδαλωδῶς τόν ἐπεριποιεῖτο. Τώρα ὅμως τόν 8ο π. Χ. αἰῶνα ὁ λαός αὐτός χωρίσθηκε σέ δύο βασίλεια. Τό βασίλειο τοῦ Ἰούδα μέ πρωτεύουσα τά Ἱεροσόλυμα καί τό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ μέ πρωτεύουσα τήν Σαμάρεια. Τό βόρειο βασίλειο ἀπεστάτησε ἀπό τόν Θεό. Οἱ βασιλεῖς του προσκυνοῦσαν τά εἴδωλα καί ἔδιναν κακό παράδειγμα, παρέσυραν στήν ἀποστασία καί τόν ἁπλό λαό. Τό κακό παράδειγμα εἶναι ἡ χειρότερη διδασκαλία. Γι᾿ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος, ὅποιος καταλύσει, παραβεῖ μία ἀπό τίς ἐντολές καί διδάξει ἔτσι κακῶς τούς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.  Μάλιστα τί βάρος πέφτει, ὄχι στό ποιήσει ἀλλά στό διδάξει. Κάνω μιά ἁμρτία καί βαρύνει μόνο ἐμένα. Ὅταν τήν διδάξω καί στούς ἄλλους, ὅταν ὁδηγήσω καί ἄλλους στήν ἀμαρτία τό κακό πολλαπλασιάζεται, γίνεται σέ πολλούς.

Κάποτε κάποια γυναίκα ἀπό τήν Ἀθήνα πῆγε σέ ἕνα ὀρεινό χωριό γιά παραθέριση. Ἐκεῖ δίδαξε στίς γυναῖκες τοῦ χωριου τήν ἔκτρωση. Μεσα σέ δύο χρόνια δέν γεννήθηκε κανένα παιδί, ὅλες κατέφευγαν σέ ἔκτρωση, γέμιζαν τά δοχεῖα ἀπορριμάτων τῶν κλινικῶν καί τῶν νοσοκομείων. Κάποτε πέρασε ἀπό ἐκεῖνο τό χωριό ἕνας σπουδαῖος ἱεροκήρυκας καί μίλησε γιά τό μεγάλο ἁμάρτημα τῶν ἐκτρώσεων, πού εἶναι καθαρός φόνος ἀθώων καί ἀνυπεράσπιστων ὑπάρξεων. Ἔ, μέσα σέ δύο χρόνια σ᾿ ἐκεῖνο τό χωριό γεννήθηκαν 22 παιδιά. Ὄλες ἐκεῖνες τίς ψυχοῦλες ἡ κυρά τῶν Ἀθηνῶν τίς ἔχει κρεμασμένες στό λαιμό της.

Λοιπόν στήν ἐποχή τοῦ προφήτη Ἠλία βασιλιάς τοῦ βορείου βασιλείου ἦταν ὁ Ἀχαάβ. Ἕνας ἀσεβής καί πονηρός ἄνθρωπος, πού παρασυρόταν ἀπό τήν εἰδωλολάτρισσα βασίλισσα Ἰεζάβελ σέ ἀδικίες καί ἐγκλήματα. Παρακινούμενος ἀπό αὐτήν ἐγκτέλειψε τόν ἀληθινό Θεό καί προσκυνοῦσε τά εἴδωλα. Ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ περιφρονήθηκε. Ἄρχοντες καί λαός ἐλάτρευαν ἕνα ψεύτικο θεό, τόν Βάαλ, τόν Δία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Σ᾿ αὐτήν τήν δύσκολη ἐποχή, τῆς γενικῆς ἀποστασίας φάνηκε ὁ προφήτης Ἠλίας ἤ μᾶλλον ὁ Θεός τόν παρουσίασε, τόν ἐφανέρωσε.

Κάποια φορά ἐμφανίζεται ξαφνικά μπροστά στόν βασιλιά Ἀχαάβ. Τό βλέμμα του ἦταν ἀστραπή καί ὁ λόγος του βροντή. Βασιλιά, τοῦ λέει, τό ἄν θά βρέξει ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ ἤ ὄχι, ἐξαρτᾶται ἀπό τό δικό μου στόμα, τί θά πῶ ἐγώ. Πότε θά ἔρθει ἡ καταστροφή, τό τέλος, ἐγώ θά τό ἀποφασίσω, λέγει ὁ Κύριος. Καί αὐτό θά γίνει ὅταν δῶ, ὅτι γεμίζει τό ποτήρι τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Θεός μπορεῖ νά περιμένει. Μακροθυμεῖ, ἀνέχεται, ἀλλά μή ἐκλάβουμε τήν ὑπομονή του, τήν καλωσύνη καί τήν ἀγαθότητά του ὡς ἀδυναμία. Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας.

Μήπως, ἀγαπητοί μου, αὐτό πού λέει ὁ Θεός γιά τόν Ἰσραήλ ἰσχύει καί γιά μᾶς, γιά τήν δική μας πατρίδα; Ὁ προφήτης τά εἶπε στόν Ἀχαάβ, γιά νά μετανοήσει καί αὐτός καί ὁ λαός, ἀλλά δέν μετενόησαν. Σήμερα εἴμαστε σέ παράλληλες, σέ παρόμοιες καταστάσεις μέ ἐκεῖνες τοῦ βορείου Ἰσραήλ ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀπιστία, τήν εἰδωλολατρεία, τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Ἡ πατρίδα μας πού ἔβγαλε τόσους πολλούς Ἁγίους, πού στήριξε καί διέδωσε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί σέ ἄλλους λαούς, ἔγινε ἀγνώριστη. Ἔχει ἀλλάξει τό πρόσωπό της. Οἱ αἱρέσεις ὀργιάζουν. Ἡ εἰδωλολατρεία, τό δωδεκάθεο τοῦ Ὁλύμπου ξαναεμφανίζεται. Οἱ χριστιανοί ἔχουν χάσει τήν ζωντάνια καί τήν γενναιότητα, πού χαρακτήριζαν ἄλλες ἐποχές. Λείπει ὁ ἐνθουσιαμός, ἀπουσιάζει ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως. Ξεθοριάζουμε χριστιανικά καί ὑποχωροῦμε πνευματικά. Οἱ ἡμέρες εἶναι κρίσιμες καί γιά μᾶς καί γιά ὅλους τούς λαούς. Αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσί. Μᾶς περιμένουν δύσκολες καταστάσεις, πράγματα πού μέχρι τώρα δέν ἔγιναν, οὔτε μπορούσαμε ποτέ νά φαντασθοῦμε, ὅτι ὑπῆρχε περίπτωσις κάποτε νά συμβοῦν.

Ὁ προφήτης Ἠλίας ἔφερε τό μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ, πού σάν ἀστροπελέκι ἔπεσε στούς βασιλεῖς καί στόν λαό: Βασιλιά, γιά τίς πολλές σου ἁμαρτίες καί ἐπειδή δέν μετανοεῖς, δέν διορθώνεσαι στήν πηγή πού λούζονται οἱ πόρνες, τά γουρούνια θά γλύψουν τό αἷμα σου. Κι᾿ ἐσένα πονηρή βασίλισσα, τά ἄλογα θά σέ ποδοπατήσουν, θά σέ λιώσουν καί τά σκυλιά θά φᾶνε τίς σάρκες σου. Ὅσο γιά σᾶς τίς γυναῖκες, πού ντύνεστε ἀκριβά, μεταξωτά καί δανδελωτά, ἄσεμνα καί προκλητικά φορέματα καί ἔχετε χρυσῆ ζώνη στή μέση σας, σάκκους-τσουβάλια θά φορέσετε. Ἀντί γιά χρυσῆ ζώνη, σχοινί θά δέσετε στή μέση σας καί ἔτσι δεμένες καί ξυπόλητες θά σᾶς ὁδηγήσουν στήν αἰχμαλωσία. Φοβερα λόγια. Αὐτά εἶπε καί ἐξαφανίσθηκε ἀπό προσώπου τοῦ βασιλέως. Τότε ἄρχισαν οἱ περιπέτειες τοῦ βορείου βασιλείου. Δέν ἄργησαν νά πραγματοποιηθοῦν οἱ οὐράνιες ἀποκαλύψεις,  ἀλλά καί οἱ περιπέτειες, τά βάσανα τοῦ προφήτη.

Ἐδῶ πρέπει νά ποῦμε, ὅτι ὅλες οἱ προηγούμενες προφητεῖες ἐπαληθεύθηκαν. Σέ μία μάχη πληγώθηκε σοβαρά ὁ βασιλιάς καί οἱ στρατιῶται του τόν μετέφεραν σέ μία πηγή νά τόν πλύνουν, ὅπου ἐλούζοντο οἱ πόρνες. Ἀπό τήν πληγή ἔτρεχε ποτάμι τό αἷμα κι᾿ ἐκεῖ ἦρθαν τά γουρούνια καί ἔγλυφαν τό αἷμα τοῦ Ἀχαάβ. Ὅσο γιά τήν βασίλισσα Ἰεζάβελ οἱ ἀντίπαλοι, ὅταν κατέλαβαν τά ἀνάκτορα, τήν συνέλαβαν καί τήν πέταξαν ἀπό τό παράθυρο κάτω στήν αὐλή καί σκοτώθηκε. Κατόπιν ἦρθαν τά ἄλογα καί τήν ποδοπάτησαν. Ὅταν εἶπαν, ἄς πᾶμε νά δοῦμε τί ἀπέγινε, βρῆκαν κάτω στήν αὐλή μόνο γυμνά κόκκαλα, γιατί πράγματι ἦρθαν τά σκυλιά καί κατέφαγαν τίς σάρκες τῆς βασίλισσας. Λίγο ἀργότερα ἔρχονται οἱ Ἀσσύριοι καί κατόπιν οἱ Βαβυλώνιοι καί σύρουν τόν λαό στήν αἰχμαλωσία. Ὅταν δέν τά πιστεύουμε, δέν τά καταλαβαίνουμε, ὅταν μᾶς τά λένε, θά τά καταλάβουμε ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα καί γίνουν.

Ἔτσι συμβαίνει καί σέ πολλά ἄλλα θέματα. Δέν πιστεύουμε στήν μέλλουσα κρίση, στό φοβερό ἐκεῖνο δικαστήριο πού θά στηθεῖ. Δέν δεχόμαστε τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅμως ὅλα αὐτά θά γίνουν καί τότε θά χτυπιόμαστε καί θά λέμε, καλά μᾶς ἔλεγαν, ὅλα ἦταν σωστά κι᾿ ἐμεῖς δέν θέλαμε νά καταλάβουμε. Ὅλα θά γίνουν, ὅλα θά πραγματοποιηθοῦν, ὅλα θά τά ἀντιμετωπίσουμε καί θά κλαῖμε γιά τό μεγάλο λάθος, πού δέν δίναμε πίστη σέ ὅσα μᾶς ἔλεγε ἡ Ἐκκλησία.

Ἐφόσον οἱ προφητεῖες αὐτές ἐπαληθεύτηκαν, σημαίνει ὅτι καί ὁ Θεός τοῦ Ἠλία εἶναι ὁ ἀληθινός καί ἀληθεῖς οἱ λόγοι του. Αὐτό τό βλέπουμε καλύτερα στήν θαυμαστή θυσία πού ἔγινε στό Καρμήλιον ὄρος. Ἡ ἐποχή ἐκείνη ἦταν γενικῆς ἀποστασίας καί ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Ὁ προφήτης Ἠλίας φώναζε, μέχρι πότε θά κουτσαίνετε καί στά δυό σας πόδια; Ἐάν ὁ Βάαλ εἶναι ὁ ἀληθινός θεός, προσκυνῆστε τον. Ἐάν ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ἐπιστρέψτε πρός αὐτόν, προσκυνῆστε καί λατρεῦστε τον.

 Κάλεσε τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης καί ἔκανε μία συμφωνία. Θά ἑτοιμάσουν ἀπό ἕνα θυσιαστήριο καί ὅποιου ὁ θεός ρίξει φωτιά καί γίνει ἡ θυσία, αὐτός ὁ Θεός θά εἶναι καί ὁ ἀληθινός. Πράγματι ἑτοίμασαν ἀπό ἕνα θυσιαστήριο.  Περικύκλωσαν τό δικό τους οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων καί ἄρχισαν νά ἐπικαλοῦνται τόν θεό τους. Ἀλλά οὔτε φωνή, οὔτε ἀκρόασις. Ἄρχισε νά τούς κοροϊδεύει ὁ Ἠλίας. Κοιμᾶται ὁ θεός σας, τούς ἔλεγε. Ἔπεσε σέ ὕπνο βαθύ καί δέν σᾶς ἀκούει, φωνᾶξτε περισσότερο. Ἦρθε τό δειλινό, ἀλλά καί πάλι καμμία ἀπάντησις ἀπό τόν Βάαλ.

Τότε τούς ἔβαλε στήν ἄκρη. Ἑτοίμασε τό δικό του θυσιαστήριο μέ δώδεκα πέτρες, κατά τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Ἔσχισε ξύλα, ἔβαλε πάνω τά κρέατα καί εἶπε νά ρίξουν πάνω τους τρεῖς φορές μεγάλη ποσότητα νεροῦ. Ἔτσι σχηματίσθηκε  μία μικρή λίμνη νεροῦ γύρω ἀπό τό θυσιαστήριο. Γονάτισε ὁ Προφήτης Ἠλίας καί ζήτησε ἀπό τόν Κύριον νά ρίξει φωτιά, νά τελειωθεῖ ἡ θυσία, γιά νά καταλάβουν ὅλοι, νά πιστέψουν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Δέν πρόλαβε νά ἀποτελειώσει τά λόγια του. Ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί κατέφαγε, ὄχι μόνο τά ξύλα καί τά κρέατα, ἀλλά ἀκόμη καί τίς πέτρες τοῦ θυσιαστηρίου. Νά ἡ μαρτυρία, ἡ τρανή ἀπόδειξις, ὅτι ὁ Θεός τοῦ Ἠλία, ὁ Θεός τόν ὁποῖο λατρεύουμε εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Ἐάν αὐτό τό πιστεύουμε, ἐάν εἴμαστε βέβαιοι γι᾿ αὐτό, τότε δέν ἔχουμε καμμιά δουλειά, καμμία δικαιολογία  νά ἐρωτοτροποῦμε μέ ἄλλους θεούς καί ἄλλα θρησκεύματα. Ἔχουμε τήν ἀληθινή πίστη ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, μέ πολλές καί σοβαρές ἀποδείξεις.

Ἐπανερχόμεθα στόν προφήτη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀχαάβ.

 Εἶπε ὁ προφήτης τά σκληρά ἐκεῖνα μά ἀληθινά λογια καί ἀνεχώρησε. Ὁ βασιλιάς σάν τἄκουσε ἔμεινε ἔκπληκτος καί πρίν προλάβει νά ἀντιδράσει, ὁ Ἠλίας ἐξαφανίσθηκε. Σάν βροντή παρουσιάσθηκε καί σάν ἀστραπή ἔφυγε. Σήκω καί φῦγε, τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Πήγαινε νά κρυφτεῖς στόν χείμαρρο Χοράθ, πού χύνεται στόν Ἰορδάνη. Ἐκεῖ θά βρεῖς νερό καί τροφή ἀπό τά κοράκια.

Τά λόγια αὐτά εἶναι παμμεγίστης σημασίας. Δέν ἀφοροῦν μόνο τόν Προφήτη, ἀλλά καί ἐμᾶς. Εἶπε ὁ Θεός κρύψου. Αὐτά τά λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι σημεῖον γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ στίς δύσκολες ἡμέρες. Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Ἡσαΐου: Βάδιζε λαός μου, εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖον σου, ἀπόκλεισόν σου τήν θύρα, ἀποκρύβηθι μικρόν ὅσον ὅσον, ἕως ἄν παρέλθῃ ἡ ὀργή Κυρίου.

Ποῦ νά πάει νά κτυφτεῖ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ; Κατ᾿ ἀρχήν ἔχουμε τήν συνείδηση, ὅτι εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ; Ξεχωρίζουμε ἀπό αὐτό πού λέγεται κόσμος; Ἄν δέν ἔχουμε συνείδηση, ὅτι εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ, τότε νά κλείσουμε τά αὐτιά μας στά παρακάτω, γιατί ὁ κόσμος πορεύεται πρός τήν καταστροφή. Ἄν ὅμως εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ καί τό συνειδητοποιοῦμε, τότε, ἄς ἀνοίξουμε τά αὐτιά μας, νά ἀκούσουμε καλά τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος.

 Μᾶς λέγει νά κρυφτοῦμε. Ἡ ζωή τοῦ προφήτου εἶναι ἕνα γεγονός καί ἕνας τύπος τῶν ἐσχάτων, ὅπως ὁ Ἀχαάβ, πού ἐδίωκε τόν προφήτη, εἶναι τύπος τοῦ ἀντιχρίστου. Ὁ Ἠλίας θά εἶναι παρών καί στίς ἡμέρες τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δέν ἀπέθανε, ἀλλά ζωντανός ἀνέβηκε πρός τόν οὐρανό μέ πύρινο ἅρμα καί κάπου τόν διατηρεῖ ὁ Θεός, μέχρι τήν συντέλεια τοῦ κόσμου. Στά ἔσχατα πάλι θά ἔρθει στή γῆ, γιά νά ἐλέγξει τόν ἀντίχριστο μέ τόν ἴδιο τρόπο, ὅπως τώρα τόν Ἀχαάβ.

Ἄς προσέξουμε τό καταπληκτικό: τριάμισι χρόνια ἐπέφερε ἀνομβρία ὁ προφήτης στόν Ἀχαάβ, τριάμισι χρόνια θά φέρει ἀνομβρία καί στόν ἀντίχριστο. Ἐρωτῶ τώρα, ἀγαπητοί μου, ὅταν ἔχουμε μπροστά μας τέτοια φοβερά πράγματα, εἶναι καιρός γιά νά κοιμώμαστε καί νά ἐφησυχάζουμε; Εἶναι ὥρα γιά νά γλεντοῦμε καί νά διασκεδάζουμε; Ἄς προσέξουμε, μή τήν πάθουμε, ὅπως μέ τούς συγχρόνους τοῦ Νῶε. Δέν πίστευαν στά λόγια του, μέχρι πού ἦρθε ὁ κατακλυσμός καί ἧρεν ἅπαντας, κατέστρεψε ὅλους καί τούς ἐξαφάνισε.

Ἄς ἀκούσουμε τί λέγει ἡ Ἀποκάλυψις στό 11 κεφάλαιο. Διαβάζουμε τήν μετάφραση: Θά δώσω ἐντολή στούς δύο μάρτυρές μου, (τόν προφήτη Ἠλία καί τόν δίκαιο Ἐνώχ), νά προφητεύσουν χίλιες διακόσιες ἑξῆντα ἡμέρες...Αὐτοί ἔχουν τήν ἐξουσία νά κλείσουν τόν οὐρανό, ὥστε νά μή βρέξει τίς ἡμέρες πού θά προφητεύσουν. (1260 ἡμέρες μᾶς κάνουν τριάμισι χρόνια)... Τριάμισι χρόνια τότε μέ τόν Ἀχαάβ, τριάμισι  χρόνια τώρα μέ τόν ἀντίχριστο.

Τό θηρίο πού θά ἀνεβεῖ ἀπό τήν ἄβυσσο θά κάνει πόλεμο ἐναντίον τους καί θά τούς θανατώσει. Τά πτώματά τους θά ἀφεθοῦν στόν κεντρικό δρόμο τῆς μεγάλης πόλης (τῆς Ἱερουσαλήμ), ὅπου σταυρώθηκε ὁ Κύριός τους καί θά τά βλέπουν τρεισήμισι μέρες ἄνθρωποι ἀπό ὅλους τούς λαούς, τίς φυλές, τίς γλῶσσες καί τά ἔθνη καί δέν θά ἐπιτρέψουν τήν ταφή τους.Ἡ φρᾶσις αὐτή εἶναι συνηθισμένη στήν Ἁγία Γραφή καί δηλώνει πολύ κόσμο, ὅλο τόν κόσμο. Τό κέντρο διακυβέρνησης τοῦ ἀντιχρίστου θά εἶναι τά Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖ στήν πλατεία θά φονεύσει τούς δύο προφῆτες τοῦ Θεοῦ.

Πῶς ὅλος ὁ κόσμος θά δεῖ τόν θάνατό τους; Ἀσφαλῶς ἀπό τήν τηλεόραση. Ὅταν ἔγραφε αὐτά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πρίν ἀπό περισσότερα 1.900 χρόνια, μποροῦσε κανείς νά διανοηθεῖ, ὅτι ἐννοοῦσε τήν τηλεόραση; Ἐδῶ μποροῦμε νά σημειώσουμε δύο πράγματα. α) Ἀφοῦ ἤδη ἔχουμε τήν τηλεόραση, μήπως πλησιάζουμε στά ἔσχατα, μήπως εἶναι κοντά τό τέλος καί πρέπει νά ξυπνήσουμε; νά προετοιμαζώμαστε;  καί β). Μήπως αὐτή ἡ τηλεόραση θά μπεῖ στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀντιχρίστου; Τό ὅτι ἤδη ἔχει μπεῖ τό βλέπουμε καί τό καταλαβαίνουμε. Τά περισσότερα πού προβάλλει εἶναι γιά νά προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους γιά τόν ἐρχομό τοῦ ἀντιχρίστου. Ποιό εἶναι τό περιεχόμενο καί τά θέματα καί τά θεάματα μέ τά ὁποῖα ἀσχολεῖται; Διδάσκει ἀθεΐα, φόνους, κλοπές, ἐγκλήματα, ἀνηθικότητες καί παρουσιάζει τό μαῦρο σάν ἄσπρο καί τό ἄσπρο σάν μαῦρο. Ἐξαχρειώνει καί ἐξαγριώνει τούς ἀνθρώπους. Τούς κάνει νά ἀποδυναμωθοῦν καί νά χάσουν τίς ἠθικές δυνάμεις, μέ τίς ὁποῖες ἀντιστεκόμαστε στό κακό. Καί ὅλα αὐτά τώρα. Σκεφθεῖτε ποιό θά εἶναι τό ἔργο τῆς τηλεόρασης στά τριάμισι χρόνια τῆς τυρανίας τοῦ ἀντιχρίστου! Πόσο ζημιογόνο καί βλαβερό θά εἶναι. Στίς 31 Αὐγούστου τοῦ 2007 ἄκουσα καί τό σημείωσα, ἄκουσα ἀπό μεγάλο δημοσιογράφο πού ἐργάζεται στήν τηλεόραση νά λέει, ἡ τηλεόραση εἶναι χειρώτερη ἀπό τουαλέτα!

Λοιπόν στά τριάμισι χρόνια τῆς τυραννίας τοῦ ἀντιχρίστου ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πρέπει νά κρυφτεῖ μικρόν ὅσον-ὅσον, γιά νά γλυτώσει. Τί νά γλυτώσει, τόν θάνατον; Καί τόν θάνατο νά ἀποφύγει, ἀλλά ὄχι μόνο τόν θάνατο, κυρίως τίς κακές ἐπιδράσεις αὐτῶν τῶν τριάμισι ἐτῶν. Εἶναι φοβερό νά βλέπουμε στήν ἐποχή μας χριστιανούς νά μή μποροῦν νά συγκρατηθοῦν καί νά ζοῦν μέ τό κομπιοῦτερ τῆς τηλεοράσεως στό χέρι. Εἶναι εὔκολο νά μαζέψουμε τούς νέους, τά παιδιά μας καί νά τά φέρουμε στήν ἐκκλησία; Ἐάν τούς ποῦμε κάτι, μᾶς ἀπαντοῦν, ἐσεῖς δέν ξέρετε, ἔχετε παλιές ἰδέες, σκουριασμένα μυαλά. Τά δικά τους εἶναι γυαλισμένα, ἀστραφτερά. Αὐτοί εἶναι ξύπνιοι καί προοσευτικοί. Ποιός τούς τά ἔκανε ἔτσι; Ἐν πολλοῖς ἀσφαλῶς ἡ τηλεόραση.

Ἀλλά μή τά βάζουμε μόνο μέ τά παιδιά. Ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι δέν πᾶμε καλύτερα. Τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, τήν ὥρα τοῦ κηρύγματος, τοῦ κατηχητικοῦ δέν ἀφήνουμε τό πρόγραμμα τῆς τηλεοράσεως, γιά νά πᾶμε στήν ἐκκλησία. Ἡ τηλεόραση μᾶς κλέβει τόν χρόνο, τό ἐνδιαφέρον γιά τά πνευματικά. ( Ἄς κάνουμε μία βόλτα στά σπίτια τῶν Γιαννιτσῶν αὐτήν τήν ὥρα. Σέ ὅλα οἱ τηλεοράσεις θά εἶναι ἀνοιχτές καί σέ λειτουργία). Ἀμφιβάλλετε;

Μετά τό ξενύχτι στήν τηλεόραση ἄντε νά διαβάσεις λίγο Εὐαγγέλιο, ἕνα καλό βιβλίο ἤ νά κάνεις προσευχή. Δέν ὑπάρχει διάθεσις γιά τέτοια πράγματα. Ὅταν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος καί ἐπιβάλει πεῖνα, οἰκονομικό ἀποκλεισμό, ὅταν δέν θά μποροῦμε νά πουλᾶμε ἤ νά ἀγοράζουμε, τότε τί θά κάνουμε; Νά ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἔρχεται γιά νά μᾶς ἐνημερώσει καί νά μᾶς προετοιμάσει. Ἡ προετοιμασία εἶναι καί μήνυμα καί ἄσκησις.

Ποῦ θά πρέπει νά ἀποκρυβεῖ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ; Λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνοι, πού δέν θά προσκυνήσουν τόν ἀντίχριστο. Θά κρυφτοῦν στήν ἐρημιά, ὅπως καί ὁ προφήτης Ἠλίας.

Πᾶμε στό 12ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως:

 Ὅταν εἶδε ὁ δράκοντας πώς ρίχτηκε κάτω στή γῆ, ἄρχισε νά καταδιώκει τήν γυναίκα πού γέννησε ἀγόρι. Στήν γυναίκα ὅμως δόθηκαν οἱ δύο φτεροῦγες τοῦ μεγάλου ἀετοῦ, γιά νά πετάξει στήν ἔρημο, στόν τόπο της, καί νά ζήσει μακριά ἀπό τήν ἀπειλή του ὄφεως τριάμισι χρόνια. Ἔβγαλε τότε ὁ ὄφις ἀπό τό στόμα του νερό ποτάμι πίσω ἀπό τήν γυναίκα, γιά νά τήν παρασύρει τό νερό. Ἡ γῆ ὅμως βοήθησε τήν γυναίκα, ἄνοιξε ἡ γῆ τό στόμα της καί κατάπιε τό ποτάμι πού ἔβγαλε ὁ δράκοντας ἀπό τό στόμα του. Θύμωσε τότε ὁ δράκοντας μέ τήν γυναίκα, κι᾿ ἔφυγε γιά νά πολεμήσει μέ τούς ὑπόλοιπους ἀπογόνους της, μ᾿ ἐκείνους πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί μαρτυροῦν τήν πίστη τους στόν Ἰησοῦ.

Δόθηκαν στήν γυναίκα, δηλαδή στήν Ἐκκλησία, οἱ δύο φτεροῦγες τοῦ μεγάλου ἀετοῦ. Εἶναι ἡ προστασία τοῦ Μεγάλου Θεοῦ. Σημαίνει ὅτι ὁ Θεός προστατεύει τήν Ἐκκλησία Του. Ἀλλά αὐτή πρέπει νά πετάξει καί νά φύγει στήν ἔρημο, ἐκεῖ εἶναι ὁ τόπος της. Ὁ τόπος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἔρημος. Ἀπό τήν ἔρημο ξεκίνησε ἡ Ἐκκλησία, ἐκεῖ πάλι θά καταλήξει. Ἡ Καινή Διαθήκη, ἡ Ἐκκλησία, ἀρχίζει μέ τό κύρηγμα τοῦ Ἰωάννου  στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου. Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος: Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ. Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἔδειξε τόν Χριστό, πού ἦρθε, στήν ἔρημο. Ὁ ἀντίχριστος θά καταδιώξει τήν Ἐκκλησία, κι᾿ ἐκείνη θά καταφύγει στήν ἔρημο. Θά βγάλει νερό, γιά νά τήν πνίξει. Τί εἶναι τό νερό; Τά διάφορα κοινωνικά καί φιλοσοφικά συστήματα, πού θέλουν νά πνίξουν τόν σύγχρονο χριστιανό. Ὅταν σοῦ ὑπόσχεται ἕνα πιάτο φαγητό, ἐσύ τί πρέπει νά κάνεις; Νά ἀκολουθήσεις τό α κοινωνικό ἤ τό β οἰκονομικό σύστημα καί νά ἀπομακρυνθεῖς ἀπό τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό, νά γβεῖς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι μοιάζουμε πραγματικά μέ τόν Ἠσαῦ, πού ἀντί πινακίου φακῆς πούλησε τά πρωτοτόκια. Κι᾿ ἐμεῖς γιά ἕνα κομμάτι ψωμί χάνουμε τήν ψυχή μας καί τήν πουλᾶμε στόν διάβολο. Γιά κάποια οἰκονομικά ὀφέλη ξεπουλᾶμε, σάν τόν Ἰούδα, τόν Χριστό. Αὐτά τά συστήματα θά προσπαθήσουν νά πνίξουν τήν Ἐκκλησία καί δυστυχῶς πολλοί χριστιανοί θά τά ἀκολουθήσουν καί θά χαθοῦν. Μήπως δέν ὑπάρχουν καί δέν γίνονται καί σήμερα αὐτά;

Σέ πολλά μέρη τῆς πατρίδας μας, χτίστηκαν ἐργατικές κατοικίες. Χωριά ὁλόκληρα. Προέβλεψαν γήπεδα, πλατεῖες, πεδικές χαρές, τά πάντα. Σκέφθηκαν νά ἀφήσουν κάποιο χῶρο, γιά νά χτιστεῖ Ἐκκλησία; Ποτέ. Καί ὅταν ἀκόμη ζητήσαμε νά μᾶς δώσουν κάποιο μικρό ἔστω οἰκόπεδο γιά νά χτίσουμε ἐμεῖς Ἐκκλησία, μᾶς ἀπάντησαν ὅτι δέν ὑπάρχει χῶρος. Χῶρος πρασίνου πολύς. Χῶρος γιά Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει. Τά διάφορα Ὑπουργεῖα ἔχουν τήν δυνατότητα νά δώσουν χρήματα, νά ἐνισχύσουν οἰκονομικά ὁποιονδήποτε φορέα, σύλλογο ἤ ὀργανισμό. Ἐκ τοῦ νόμου δέν προβλέπεται νά βοηθοῦν τήν Ἐκκλησία. Αὐτό δέν εἶναι διωγμός τῆς Ἐκκλησίας; τήν ἐξορίζουμε, τήν πετᾶμε στήν ἄκρη, τήν βγάζουμε σάν ἄχρηστη ἀπό τήν ζωή μας. Ἔ, τότε μή διερωτώμεθα, τί φταίει γιά τήν κακοδαιμονία μας καί γιατί τά πράγματα πηγαίνουν ἀπό τό κακό χειρώτερο. Ὅταν βγάζουμε τόν Θεό ἀπό τήν ζωή μας, αὐτή θά καταντήσει μαύρη καί ἄχαρη. Θά γίνει βαρειά σάν τά σίδερα τῆς φυλακῆς.

Ἄς προσέξουμε καί τό παρακάτω: Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔλαβε τήν ἐντολή νά μετρήσει μόνο τόν Ναό, ὄχι τήν αὐλή του. Τοῦ λέγει ὁ ἄγγελος νά μή μετρήσει τά ὑπόλοιπα. Αὐτά δόθηκαν νά πατηθοῦν ἀπό τά ἔθνη γιά 42 μῆνες, δηλαδή  πάλι τριάμισι χρόνια.  Ὁ Ναός, ἡ αὐλή καί ἡ πόλις κατά τούς Πατέρας συμβολίζουν πάντοτε τήν Ἐκκλησία. Ὅμως προσμετρᾶται μόνον ὁ Ναός καί τό θυσιαστήριο. Αὐτό σημαίνει, ὅτι θά σωθοῦν λίγοι, τό λεῖμμα, ἕνα μικρό κομμάτι τῶν χριστιανῶν. Αὐτό πάλι σημαίνει ὅτι κινδυνεύουμε. Ποῦ βρισκόμαστε, ποῦ ἀνήκουμε, ἀγαπητοί μου, στόν Ναό ἤ στήν αὐλή τοῦ Ναοῦ; Ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό εἶναι στενή, πραγματική, ἀληθινή, σωστή ἤ ἐπιπόλαιη, ἐπιφανειακή, ἐξωτερική; Ἐνθυμοῦμαι τόν μακαριστό Μητροπολίτη μας Καλλίνικο, πού διερωτᾶτο, ποῦ ἀνήκουμε, ποῦ εἴμαστε; μέσα στό Ναό ἤ παραμένουμε ἔξω στήν αὐλή; Αὐτό τό θέμα πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει σοβαρά, γιατί εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου. Θέλουμε νά παριστάνουμε τόν πιστό χριστιανό. Εἴμαστε ὅμως; Τό ὁμολογοῦμε, τό δείχνει ἡ ζωή μας; Δέν θά πρέπει νά εἴμαστε ἁπλῶς θρησκευτικοί ἄνθρωποι, ἀλλά ἄνθρωποι πνευματικοί.

Ὁ ἀντίχριστος καταδιώκει τήν Ἐκκλησία. Ἔρχονται τότε τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, νά βοηθήσουν καί νά προστατεύσουν τήν Ἐκκλησία. Τά στοιχεῖα τῆς φύσεως βοηθοῦν, ὑπηρετοῦν, προστατεύουν καί διασώζουν τούς εὐσεβεῖς, ἐνῷ ἀντίθετα τιμωροῦν καί καταστρέφουν τούς ἀσεβεῖς. Πῶς διεπέρασε ὁ ἰσραηλιτικός λαός τήν Ἐρυθρά Θάλασσα καί διεσώθη; Ἔπνευσαν ἰσχυροί ἄνεμοι πάνω στήν θάλασσα καί ἄνοιξαν ἕνα διάδρομο ξηρᾶς, διά τοῦ ὁποίου διεπέρασε ὁ Ἰσραήλ.  Κατόπιν ἔπαυσε ὁ ἄνεμος, ἔκλεισε καί πάλι ἡ θάλασσα καί ἔπνιξε τούς Αἰγυπτίους.

Ἄλλο παράδειγμα: Ὁ Ἰωνᾶς κάθεται ἀπέναντι ἀπό τήν ἁμαρτωλή πόλη τῆς Νινευῆ καί περιμένει τήν καταστροφή της. Ὁ ἥλιος τόν χτυπάει κατά μέτωπο καί αἰσθάνεται ζέστη ἀφόρητη. Στενοχωρεῖται, λυπεῖται, προτιμάει νά μή ζεῖ, γιά νά ἀποφύγει τόν καύσωνα. Μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ φυτρώνει μία μεγάλη κολοκυθιά μέ πολύ πλατειά φύλλα καί τόν σκιάζει. Δροσίστηκε καί εὐχαριστήθηκε ὁ προφήτης Ἰωνᾶς.

Ἠ Ἐκκλησία κρύφθηκε καί ὁ δράκων δέν  κατάφερε νά τῆς κάνει κακό. Οἱ λίγοι, οἱ πιστοί θά πάρουν τά βουνά καί θά κρυφτοῦν. Οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί θά μείνουν μέσα στίς πόλεις. Ὄχι ὅτι ἀνάμεσα σέ αὐτούς δέν θά ὑπάρχουν εὐσεβεῖς, ἀλλά θά ἔρθει ὁ διάβολος καί θά κάνει πόλεμο μέ αὐτούς. Αὐτοί θά ἀντιμετωπίσουν τήν ὀργή τοῦ ἀντιχρίστου. Θά ξεσπάσει ἐπάνω τους.

Πολλοί ἐρωτοῦν: Τριάμισι χρόνια μέσα στήν ἔρημο πῶς θά τά καταφέρουμε, πῶς θά ζήσουμε, τί θά τρῶμε; Ὁ προφήτης Ἠλίας τί ἔτρωγε μέσα στήν ἔρημο πού κρυβόταν; Οἱ κόρακες τοῦ ἔφερναν ψωμί τό πρωΐ καί κρέας τό βράδυ καί ἔπινε νερό ἀπό τόν χείμαρρο. Γιατί κοράκια κάνουν τόν σερβιτόρο στόν προφήτη καί ὄχι ἄνθρωπος; Γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν θά ὑπάκουε στόν Θεό. Ἐπειδή ὑπῆρχε πεῖνα, θά ἔτρωγε ἐκεῖνος τό φαγητό καί δέν θά τό πήγαινε στόν Ἠλία. Πᾶνε κοράκια τό φαγητό, γιά νά φανεῖ καλύτερα τό θαῦμα. Ἡ περιοχή ἐκείνη ἀκόμη καί σήμερα ἔχει κοράκια. Τά εἴδαμε κι᾿ ἐμεῖς πολλές φορές, ὅταν ἐπισκεφθήκαμε στούς Ἁγίους Τόπους τήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου, ὅπου ἐκεῖ ἐπάνω βρίσκεται τό σπήλαιο πού διέμενε ὁ προφήτης Ἠλίας. Τά σαρκοβόρα κοράκια, πού συνήθως τρῶνε σάπια κρέατα, ψοφίμια, θά μποροῦσαν νά φᾶνε τό κρέας. Δέν τό ἔτρωγαν ὅμως, τό πήγαιναν στόν προφήτη, γιά νά τονισθεῖ τό θαῦμα τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά καί μέχρι σήμερα, ἀφοῦ ὁ προφήτης δέν πέθανε, κάπου τόν ἔχει ὁ Θεός, τόν συντηρεῖ καί τόν τρέφει αἰῶνες τώρα.

Παρόμοια θά τρέφεται ἡ Ἐκκλησία μέσα στήν ἔρημο ἐπί τριάμισι χρόνια, ὅσο καιρό θά ἐπικρατεῖ ὁ ἀντίχριστος στόν κόσμο. Πῶς θά μᾶς τρέφει ὁ Θεός; Ὅπως ἔτρεφε τόν Ἰσραηλιτικό λαό σαράντα χρόνια μέσα στήν ἔρημο. Δέν ἔσπερναν, δέν θέριζαν καί ὅμως κανείς τους δέν πέθανε ἀπό πεῖνα. Ὁ Θεός τούς ἔδινε καθημερινῶς μάνα καί ὀρτύκια.

 Κατά τά 300 ἔτη τῶν διωγμῶν πολλοί χριστιανοί κατέφευγαν στήν ἔρημο καί ἐτρέφοντο μέ τρόπο πού οἰκονομοῦσε ὁ Θεός. Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἔζησε μέσα στήν ἔρημο σαράντα ἑπτά χρόνια, χωρίς νά δεῖ κανέναν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός τήν φρόντιζε καί τήν διέτρεφε. Πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρίς γυναικῶν καί παιδίων τούς ἐχόρτασε ὁ Χριστός μέ δύο ψάρια καί πέντε ψωμιά. Ὅταν χριασθεῖ δέν μπορεῖ νά τό ξανακάνει;

Καί σήμερα ὑπάρχουν στό Ἅγιον Ὄρος μεγάλοι ἀσκηταί, πού ζοῦν μόνο μέ τήν Θεία Κοινωνία, χωρίς καθόλου νά φᾶνε ἤ νά πιοῦν. Πολλά παραδείγματα θά μπορούσαμε ἀκόμη νά ἀναφέρουμε, ἀλλά αὐτά εἶναι ἀρκετά. Ἔτσι λοιπόν ὁ Θεός γνωρίζει, ἔχει πολλούς τρόπους γιά νά τρέφει τούς χριστιανούς στά ἔσχατα. Αὐτούς θά μᾶς τούς φανερώσει, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα. Ἐμεῖς δέν χρειάζεται νά τό ξέρουμε ἀπό τώρα. Ἕνα μόνο νά γνωρίζουμε, ὅτι πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγαθότητα καί στήν πρόνοιά του. Δέν μᾶς ἀφήσει ἔκθετους, δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει, οὔτε θά μᾶς ρίξει στά χέρια τοῦ διαβόλου. Ὁ διάβολος θά μᾶς πολεμᾶ, μά ὁ Χριστός θά μᾶς προστατεύει, θά ἐνδιαφέρεται γιά τούς δικούς του. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ παντοδύναμος. Μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ μέγιστος τῶν Προφητῶν Ἠλίας ὁ ἔνδοξος ἔζησε τόν ἱστορικό τύπο τῶν ἐσχάτων, γιά νά μᾶς δείξει, πῶς θά ζήσει καί ἡ Ἐκκλησία. Ἀπό ὅλη τήν ζωή τοῦ ἁγίου οἱ ἁγιογράφοι εἰκονίζουν τόν προφήτη νά κάθεται μέσα στήν σπηλιά καί ἀπό ἐκεῖ νά βλέπει τόν κόρακα, νά τοῦ φέρνει τροφή. Μέ αὐτό θέλει νά τονίσει ἡ Ἐκκλησία καί νά δείξει τόν Ἠλία σάν τύπο τῶν ἐσχάτων. Τί θά γίνει μέ τούς χριστιανούς, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα, δηλαδή τό τέλος τοῦ κόσμου.

Ὁ Προφήτης Ἠλίας θά δείξει τόν ἀντίχριστο, ἀλλά καί θά τόν ἐλέγξει φοβερά, ὅπως τότε τόν Ἀχαάβ, καθώς ἐπίσης θά ἐλέγξει καί τούς ἀπίστους. Ὅμως ὁ ἀντίχριστος θά τόν συλλάβει καί θά τόν κρεμάσει, θά τόν θανατώσει. Τό πτῶμα του, ὅπως καί τοῦ Ἐνώχ, θά τό βλέπουν καί δέν θά ἐπιτρέψουν τήν ταφή τους. Οἱ ἄπιστοι βλέποντες αὐτά θά χαίρωνται καί θά ἀνταλλάσσουν δῶρα μεταξύ τους, θά χαίρωνται γιατί ἐπί τέλους ἀπηλλάγησαν ἀπό αὐτόν πού τούς βασάνιζε μέ τά λόγια του. Αὐτή ἡ χαρά τῶν ἁμαρτωλῶν θά κρατήσει μόνο τρεισήμισι μέρες. Μετά ἀπό αὐτές τίς ἡμέρες θά τούς δοῦν καί πάλι νά ἀνασταίνωνται ἀπό τούς νεκρούς καί νά ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό, μέσα σ᾿ ἕνα σύννεφο. Φόβος καί τρόμος θά  κυριεύσει τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς. Ἀλλ᾿ ἐάν γι᾿ αὐτούς θά εἶναι φόβος, γιά τούς δικαίους θά εἶναι ἀληθινή εὐλογία, μεγάλη παρηγορία.

Τότε οἱ ἑπτά χιλιάδες πιστοί ἐχαίροντο, ὅταν ἔβλεπαν τόν Ἠλία νά ἐλέγχει τόν Ἀχαάβ. Ἦταν ἡ ἐλπίδα τους. Μέ χαρά καί ἐλπίδα θά τόν δοῦν καί οἱ δίκαιοι τῶν ἐσχάτων. Ὅταν θά κηρύττει στά Ἱεροσόλυμα, ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς θά πανηγυρίζουν. Θά λένε ἦρθε ὁ Ἠλίας, ἦρθε ὁ Ἠλίας. Νά, ἐλέγχει τόν ἀντίχριστο, πού σημαίνει ὅτι τά βάσανά μας τελειώνουν. Ἀφοῦ ἦρθε ὁ Ἠλίας, ὅπου νἆναι ἔρχεται καί ὁ Κύριος. Αὐτός ὁ προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως λέει καί τό ἀπολυτίκιό του εἶναι ὁ δεύτερος πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ. Θά τόν δοῦν ὅλοι οἱ πιστοί καί οἱ ἄπιστοι. Οἱ εὐσεβεῖς καί οἱ ἀσεβεῖς. Θά τόν δοῦν ὅσοι ζοῦν, ἀλλά καί οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος κεκοιμημένοι, πού θά ἀναστηθοῦν. Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἐξέρχεται ἀπό ἀνατολῶν  καί φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά ἔρθει τόσο φανερά, ὅπως ἡ ἀστραπή πού βγαίνει στήν ἀνατολή καί φαίνεται ὡς τή δύση... Θά ἐμφανιστεῖ στόν οὐρανό τό σημάδι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καί θά θρηνήσουν ὅλες οἱ φυλές τῆς γῆς. Θά Τόν δοῦν νά ἔρχεται πάνω στά σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ, μέ δύναμη καί λαμπρότητα μεγάλη...

Αὐτός , ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ μέγας Προφήτης, ὁ Προφήτης τῶν ἐσχάτων Ἠλίας ὁ ἔνδοξος. Ἄς πάρουμε πίστη ἀπό τήν πίστη του, ζῆλο ἀπό τόν ζῆλο του. Ἐνθουσιασμό ἀπό τόν ἐνθουσιασμό του. Ὅπως καί ἄν ἔρθουν τά πράγματα, ἐμεῖς νά μείνουμε προσκολλημένοι καί προσηλωμένοι στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε, ὅταν ἔρθει ὁ Κύριός μας, λίγο μετά τήν ἐμφάνιση τοῦ προφήτη Ἠλία, νά τόν προϋπαντήσουμε, νά τόν προσκυνήσουμε, νά περάσουμε ἀπό τό φοβερό ἐκεῖνο κριτήριο καί διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου προφήτου, νά γίνει σέ ὅλους μας αὐτό πού λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα. Ἀμήν.-

                                   

Ἁγίων Κηρύκου καί Ἰουλίττης (15-7-2007).

Ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

Στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο διαβάζουμε κάποια λόγια τοῦ Χριστοῦ, πού φαίνονται καί ἀκούγονται παράξενα σέ πολλούς ἀνθρώπους. Ὅτι δηλαδή πρέπει νά ἀγαποῦμε τόν Χριστό πολύ περισσότερο ἀπό ὅ,τι ἀγαποῦμε τά παιδιά μας ἤ τόν πατέρα καί τήν μητέρα πού μᾶς γέννησαν. Βέβαια δέν λέει νά μή τούς ἀγαπᾶμε. Ἐπάνω ἀπό τό Σινᾶ βροντοφώναξε ὁ Θεός, τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου. Καί αὐτό τό τίμα περιέχει τήν τιμή, τόν σεβασμό, τήν ἀγάπη καί τήν ὑπακοή πρός τούς γονεῖς. Εἶναι πιό δυνατό καί περισσότερο περιεκτικό  ἀπό τό ἀγάπα.

Ἐξ ἄλλου ὁ Κύριος πάλι μᾶς εἶπε, ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μας, μέ ὅλο τό εἶναι μας θά ἀγαποῦμε τόν Θεό. Πρέπει ὅμως νά εἴμαστε προσεκτικοί στήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, εἴτε εἶναι οἱ γονεῖς μας καί κυρίως τά παιδιά μας. Νά ἔχουμε μεγάλη ἀγάπη, ὄχι ὅμως παθολογική, ἀσφυκτική, ἀγάπη ἀρρωστημένη, πού θά δημιουργήσει προβλήματα. Στά παιδιά μας δέν προσφέρουμε ἀνεξέλεγκτα τά πάντα, ἀπό τήν ὑποτιθέμενη ἀγάπη πρός αὐτά. Δέν εἶναι καθόλου σωστό τό σύνθημα, τά πάντα γιά τό παιδί ἤ ὅ,τι θέλει τό παιδί, ἀλλ᾿ ὅ,τι πρέπει στό παιδί καί αὐτά πρέπει νά εἶναι τά καλά καί συμφέρονται κυρίως γιά τίς ψυχές τους. Διαφορετικά αὐτή ἡ ὑπερβολική ἀγάπη θά τούς κάνει ζημία καί κακό.

Αὐτήν τήν ἐντολή, αὐτήν τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ ἀκολούθησε καί ἐφήρμοσε πιστά ἡ Ἁγία Ἰουλίττα γιά τό τριετές παιδί της, τόν Ἅγιο Κήρυκο. Ὁ ἐπίσκοπος Ἰκονίου Θεοδώρος, συμπατριώτης τῶν Ἁγίων, πού ἔζησε λίγο μετά τό 1.000 μ. Χ. μᾶς δίνει πληροφορίες γιά τήν ζωή καί τό μαρτύριό τους. Μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός νά βροῦμε παλαιά χειρόγραφα στό Ἅγιον Ὄρος καί νά πάρουμε ἀπό ἐκεῖ πληροφορίες καί μαρτυρίες γιά τήν ζωή τους, ἄγνωστες μέχρι πρό τινος. Σ᾿ ἕνα ἀπό αὐτά τά χειρόγραφα γράφει ὁ ἐπίσκοπος Θεόδωρος: Πλησιάζει ἡ μάρτυς ὄχι ὅμως μόνη της. Δέν κρύβει τό παιδί της. Δέν τόν δίνει στίς ὑπηρέτριες, γιά νά τό φυγαδεύσουν. Πληγώνεται στά σπλάχνα. Καί τοῦτο ἐπειδή ἡ τρισόλβια τό ἀγαπάει πραγματικά. Μά ἀγαπάει τόν Θεό περισσότερο, γι᾿ αὐτό ἔσπευσε νά θυσιάσει τόν μονογενῆ καί ἀγαπητό υἱό της στόν Δεσπότη Χριστό. Ἐπειδή  ἦταν πραγματική θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, μιμήθηκε τήν πίστη καί τήν θυσία ἐκείνου. Ἔτσι τόν βλέπει νά φονεύεται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί χάριν τῆς ἀληθείας. Ἄν τόν φυγάδευε, ἄν τόν ἀπάλλασσε ἀπό τό μαρτύριο, θά ἦταν μισόψυχη. Δέν θά ἀγαποῦσε οὔτε τόν ἑαυτό της, γιατί θά ἔκαμνε μέγα σφάλμα, οὔτε τό παιδί της θά ἀγαποῦσε, ἀλλά θά τό μισοῦσε, γιατί μέ τήν ἀπαλλαγή του ἀπό τό  μαρτύριο θά τοῦ στεροῦσε  τόν παράδεισο καί τήν θεία τελείωση. Οὔτε καί τόν Χριστό θά ἀγαποῦσε, ἀφοῦ θά Τόν περιφρονοῦσε καί θά καταπατοῦσε μία σπουδαία Του ἐντολή. Ἔτσι καί ἡ ἴδια θυσιάζεται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τόν υἱό της προσφέρει θυσία στόν Θεό. Ἄν τόν γλύτωνε καί τόν ἄφηνε νά ζήσει, θά ἐσήμαινε ὅτι τόν μισοῦσε. Τό ὅτι τόν ὡδήγησε στό μαρτύριο, ἔδειχνε πόσο πολύ τόν ἀγαποῦσε. Πολύ παράξενο μᾶς φαίνεται, δυσνόητο μά καί σωστό, ἀληθινό καί κατά Θεόν.

Ἀγαπητοί μου,

Ἄν πραγματικά ἀγαπᾶμε τά παιδιά μας καί ποθοῦμε τήν σωτηρία τους, πρέπει νά τά συνδέσουμε μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του. Νά τά βάλουμε στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί νά τά διδάξουμε μέ λόγια καί ἔργα νά ζοῦν ζωή χριστιανική. Ἡ Ἁγία Ἰουλίττα δέν λυπήθηκε τόν ἅγιο Κήρυκο καί τόν προσέφερε θυσία, ὁλοκαύτωμα στόν Χριστό. Ἐμεῖς δέν θά τά ρίξουμε στήν πυρά. Θά τά μάθουμε ὅμως νά ἐκκλησιάζωνται τακτικά. Νά μή κοιμοῦνται μέχρι τό μεσημέρι τῆς Κυριακῆς. Καλό θά τούς κάνει νά σηκωθοῦν νωρίς καί νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία. Νά τά μάθουμε νά νηστεύουν. Δέν θά πάθουν τίποτε ἀπό τήν νηστεία. Ἴσα-ἴσα σήμερα ἡ πολυφαγία καί ἡ παχυσαρκία εἶναι πού δημιουργοῦν σοβαρά προβλήματα. Γι᾿ αὐτό ἡ  ἡ νηστεία σήμερα εἶναι περισσότερον ἀναγκαία καί ἀπαραίτητη γιά ὅλους. Καί γενικά νά τά μάθουμε νά ἀγωνίζωνται καί νά κοπιάζουν γιά τά πνευματικά, νά κουράζωνται στόν δρόμο τῆς ἀρετῆς, γιά νά ἔχουν καί ἐκεῖνα καί ἐμεῖς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-

                                  

Ἁγία Κυριακή

Μεταφερόμαστε πολύ πίσω, ἀγαπητοί μου, πᾶμε στά πρῶτα χριστιανικά χρόνια, τά μαρτυρικά μά καί ἔνδοξα χρόνια, ὅταν οἱ χριστιανοί ἐδιώκοντο γιά τήν πίστη τους στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὄχι γιατί ἦσαν κακοί καί ἐγκληματίες. Ἕνας ἀπό τούς φοβερώτερους διῶκτες τῶν χριστιανῶν ἦταν ὁ Διοκλητιανός. Αὐτός ὁ πονηρός καί διεστραμμένος ἔβαλε σκοπό στή ζωή του νά σβύσει ἐντελῶς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀφανίσει τό γένος τῶν χριστιανῶν ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς.

Ἐκεῖνο τόν καιρό ζοῦσε στά μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἕνα εὐσεβές ἀνδρόγυνο, μία ἱερά συζυγία, ὁ Δωρόθεος καί ἡ Εὐσεβία. Ἄς προσέξουμε, παρακαλῶ, τά ὀνόματά τους. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά προσέχουν τί ὄνομα θά δώσουν στά παιδιά τους. Νά εἶναι χριστιανικά, ὀνόματα Ἁγίων, ὀνόματα μέ περιεχόμενο. Μή μᾶς τρώει δῆθεν ὁ πολιτισμός καί ἡ ὑποτιθέμενη πρόοδος, μία ξενομανία πού τελικά τρελενόμαστε καί δέν ξέρουμε τί κάνουμε. Βάζουμε κάτι ὀνόματα, πού μόνο ἀηδία καί ἀναγούλα μᾶς προκαλοῦν ἀκούγοντάς τα. Γιατί δέν εἶναι καλά τά χριστιανικά ὀνόματα; δέν μᾶς ἀρκοῦν τά ὀνόματα τῶν Ἁγίων;

Τό ἐκλεκτό ζεῦγος Δωρόθεος καί Εὐσεβία ἦσαν πλούσιοι καί πολύ εὐσεβεῖς. Ἄνθρωποι μέ μεγάλη πίστη στό Χριστό. Καί αὐτό εἶναι πάλι πολύ παράξενο, γιατί οἱ πλούσιοι συνήθως δέν τά πᾶνε καλά μέ τόν Θεό καί τήν πίστη. Εἶχαν ὅμως μία μεγάλη στενοχώρια, γιατί ἦσαν ἄτεκνοι, δέν εἶχαν κανένα παιδί. Θερμή ἦταν ἡ προσευχή τους στό Θεό, νά τούς δώσει ἕνα παιδί, τό ὁποῖο, ἄν τούς τό ἔδινε, πάλι σ᾿ Αὐτόν θά τό ἀφιέρωναν. Ὁ Θεός πού ἀκούει τίς προσευχές τῶν δικαίων, ἄκουσε καί τίς δικές τους παρακλήσεις καί τούς ἔδωσε ἕνα κοριτσάκι, πού γεννήθηκε ἡμέρα Κυριακή, γι᾿ αὐτό, ὅταν τό βάπτισαν, τό ὀνόμασαν Κυριακή.

Νά πάλι μία σωστή ἐνέργεια καί ἕνα καλό ὄνομα. Τήν ἀφιέρωσαν στόν Κύριο καί τῆς ἔδωσαν τό δικό Του ὄνομα.

Τά παιδιά, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι δικά μας, εἶναι Ἐκείνου, πού μᾶς τά δίνει.  Τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή; Ἰδού ἐγώ καί τά παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός. Ἄν δέν δώσει, ποτέ δέν θά ἔχουμε. Ἀφοῦ ὁ Θεός μᾶς τά ἔδωσε, δικά του εἶναι. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἀνάδοχη οἰκογένεια, πού θά Τοῦ τά μεγαλώσουμε. Θά τά ἀναθρέψουμε ὅπως Ἐκεῖνος θέλει. Γράφει ἡ Ἁγία Γραφή, καί ἤνοιξεν ὁ Θεός τήν μήτραν Σάρρας. Ἡ Σάρρα, πού ἦταν στείρα καί μεγάλης ἡλικίας, ὁ Θεός τήν ἔκανε γόνιμη. Παλαιότερα, ὅταν ρωτοῦσαν κάποιο, πόσα παιδιά ἔχεις; ἀπαντοῦσε 3, 4, 5 κλπ. τοῦ Θεοῦ. Εἶναι λοιπόν τοῦ Θεοῦ καί τά ἐμπιστεύθηκε σέ μᾶς, γιά νά τά μεγαλώσουμε καί νά τά δώσουμε, νά τά ἀφιερώσουμε πάλι σ᾿ Αὐτόν.

Προσωπικά συγκινοῦμαι, ὅταν διαβάζουμε τίς εὐχές τοῦ σαραντισμοῦ καί κατόπιν παίρνουμε τό παιδί ἀπό τήν μητέρα στή δική μας ἀγκαλιά καί τό βάζουμε μέσα στήν Ἐκκλησία, τό προσφέρουμε στό Θεό. Αὐτό δέν εἶναι μόνο τυπικό καί συμβολικό. Πρέπει νά γίνει πραγματικότης. Πρέπει ἡ μητέρα νά προσφέρει τό παιδί της στό Θεό. Τότε θά μεγαλώσει σωστά, φυσιολογικά, μέ ἀσφάλεια καί θά προκόψει στή ζωή του. Ὅταν τά παιδιά μας εἶναι κοντά στό Θεό, στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς θά εἴμαστε ἀμέριμνοι, θά κοιμώμαστε ἥσυχοι. Νά ἀνησυχοῦμε καί νά τρέμουμε, ὅταν δέν ἔχουν καί δέν θέλουν νά ἀποκτήσουν καλές σχέσεις μέ τόν Θεό. Ἄς προσέξουμε, ἄς σκεφτοῦμε, γιατί ἔχουμε παράπονο ἀπό τήν συμπεριφορά τῶν παιδιῶν μας; Μήπως ἐπειδή δέν τά διδάξαμε τόν Χριστό; μήπως γιατί δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ; Μά τότε μέ τόν ἑαυτό μας πρέπει νά τά βάλουμε, γιατί ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἔνοχοι.

Ἄν δέν ἔχουν ἀγαθές σχέσεις, γιατί ἐμεῖς ἀδιαφορήσαμε, ἤ ἐμεῖς δέν κάναμε καλά τή δουλειά μας, ἤ ἐμεῖς κακῶς τά διδάξαμε, ἀλίμονό μας. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τέτοιους γονεῖς σάν ἐγκληματίες θά τούς καταδικάσει ὁ Θεός. Ὁ Θεός σοῦ ἔκανε τήν μεγαλύτερη χάρη, σοῦ ἀνέθεσε τήν ἱερώτερη ἀποστολή, σέ ἔκανε βοηθό καί συνεργάτη Του εἰς διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Σοῦ ἔκανε τήν ὑψίστη τιμή, νά σοῦ προσφέρει τά παιδιά Του. Κι᾿ ἐσύ ἤ δέν τά δέχτηκες καθόλου, ἤ τά σκότωσες καί τά πέταξες στό δοχεῖο τῶν ἀπορριμάτων ἤ τά πῆρες μακρυά Του. Ἔ, τότε θά δεχτεῖς τίς μεγάλες συνέπειες, τίς βαριές τιμωρίες, πού σοῦ ἀναλογοῦν. Ἄς θυμηθοῦμε τήν τύχη τοῦ δούλου ἐκείνου, πού πῆρε τό τάλαντο ἀπό τά χέρια τοῦ κυρίου του καί τό ἔκρυψε στή γῆ. Ἐκείνου τήν τιμωρία θά ἔχει ὅποιος δέν εἶναι ἐν τάξει ἀπέναντι στά παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Τά χέρια τῶν γιατρῶν, τῶν γυναικολόγων καί πολλῶν-πολλῶν γονέων εἶναι γεμᾶτα αἵματα, ἀπό τά αἵματα τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ξέρετε, ἀγαπητοί μου, τί συμβαίνει στήν πατρίδα μας, στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, στήν χώρα τῶν  Ἁγίων; Κάθε μέρα σφάζονται περίπου χίλια παιδιά!  Χίλια χθές, χίλια σήμερα, ἄλλα τόσα αὔριο! Καί σύν τοῖς ἄλλοις εἴμαστε καί ὑποκριτές. Περίπου τετρακόσες χιλιάδες παιδιά μέσα σέ ἕνα χρόνο σκοτώνουμε ἐμεῖς. Ἐάν ἕνα παιδί πάρει ὁ Θεός, ἀπό αὐτά πού μᾶς ἔδωσε, χαλᾶμε τόν κόσμο μέ τίς φωνές, μέ τά κλάματα, μέ τσιρίδες, μέ βλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅλα αὐτά; Δέν μᾶς κακοφαίνεται αὐτό τό πολύ βαρύ, τό τραγικό, πού κάνουμε ἐμεῖς καί  δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε τό λίγο, τό ἐλαφρύ τοῦ Θεοῦ; Καί ἀνάμεσα στίς ψυχές πού χάνονται, ποιός ξέρει πόσοι ἅγιοι, πόσοι σπουδαῖοι ἄνθρωποι, πόσοι μεγάλοι εὐεργέτες σκοτώνονται ἀπό τούς ἴδιους τούς γονεῖς τους;

Πολλοί διερωτῶνται γιά τόν καρκίνο, πού θερίζει τούς ἀνθρώπους, γιατί ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει νά βρεθεῖ τό φάρμακο; Γιατί δέν φωτίζει κάποιον γιατρό, κάποιον ἐρευνητή νά τό βρεῖ; Γιατί νά ταλαιπωρεῖται τόσος κόσμος; Ξέρετε τί εἶπε ὁ π. Πορφύριος, αὐτός ὁ ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας; Ὁ Θεός θέλησε νά φέρει στόν κόσμο τόν ἄνθρωπο, πού θά ἀνεκάλυπτε τό φάρμακο τοῦ καρκίνου, γιά νά ἀνακουφιστεῖ ὁ κόσμος. Καί ὅμως δέν ἔγινε τελικά, γιατί ἡ μητέρα του τόν ἔκανε ἔκτρωση!!!... Μία γυναίκα χάλασε τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί κατεδίκασε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Καί μετά ἐπιρρίπτουμε εὐθύνες στόν Θεό. Βγάζουμε φταίχτη τόν Θεό, τόν φορτώνουμε μέ τίς δικές μας ἁμαρτίες.

Ἀγαπητοί μου,

Πρέπει νά τό πιστέψουμε, νά τό χωνέψουμε, ὅτι τά παιδιά δέν εἶναι ἁπλῶς καί μόνο ἡ προέκτασή μας, οἱ διάδοχοι καί κληρονόμοι μας. Εἶναι κυρίως καί πρό πάντων παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς τά ἔδωσε κι᾿ ἐμεῖς σ᾿ Αὐτόν πάλι πρέπει νά τά δώσουμε μέ εὐχαριστίες καί εὐγνωμοσύνη. Ἄν φέρνουμε παιδιά γιά τήν κόλαση, γιά νά τά κατασπαράξει ὁ διάβολος, χίλιες φορές νά εἴμασταν ἄτεκνοι. Ἡ λύση εἶναι μόνο μία. Τά παιδιά μας πρέπει νά τά ὁδηγήσουμε στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία. Τά παιδιά μας πρέπει νά μοιάσουν τήν Ἁγία Κυριακή. Ἄς πάρουμε τόν βίο της καί νά τόν διαβάσουμε, νά δοῦμε πῶς μεγάλωσε καί πῶς ἦταν ἡ νεαρή Ἁγία; Κι᾿ ἐμεῖς οἱ μεγάλοι πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό λαμπρό παράδειγμα τῶν γονέων τῆς Ἁγίας, ὥστε μικροί καί μεγάλοι, γονεῖς καί παιδιά, ζῶντες κάτω ἀπό τίς εὐχές καί πρεσβεῖες τῶν σημερινῶν Ἁγίων νά βαδίζουμε πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-