Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Οἱ ἀρετές τοῦ Ἰώβ (Μέρος Β΄).

 σπερινή μιλία

Στήν πρώτη μας μιλία, γαπητοί μου, μιλήσαμε γιά τίς ρετές τοῦ Ἰώβ,πως τίς παρουσιάζει Θεός καί τίς παριθμεστόν διάβολο. Ὁ Ἰώβ εναι δίκαιος, μεμπτος, ληθινός, θεοσεβής, πεχόμενος πό παντός πονηροπράγματος. Γιά νά τό λέει Θεός,σφαλς τσι εναι καί δέν χωράει καμιά μφιβολία.  
Σήμερα θά δομε κάποιες λλες ρετές, πρακτικές, πως μς τίς κθέτει ὁ ἴδιος. Καί ατές δέν θά τίς γνωρίζαμε, ν δέν εχαν προηγηθεσυγκεκριμένες κατηγορίες ες βάρος του πό κάποιους φίλους του. ναγκάσθηκε νά πολογηθεῖ ἀναφερόμενος στή ζωή του.
Στή γνωστή παραβολή τοτελώνου καί φαρισαίου δεύτερος γωϊστικά κινούμενος, πό τήν μεγάλη δέα πού εχε γιά τόν αυτό του, διαλαλεῖ ὑπαρκτές καί νύπαρκτες ρετές, χωρίς νά τόν ποχρεώσει κανείς καί μάλιστα τό κάνει κατά τήν ερή ρα τς προσευχς μπροστά στό Θεό. 
μιλεκαί ὁ Ἰώβ γιά τόν αυτό του, λλά γιά νά ντικρούσει τίς βαριές κατηγορίες, πού τόν παρουσίαζαν σάν μεγάλο ποκριτή, ναν βασανιστή καί κμεταλλευτή τν δυνάτων συνανθρώπων του. Ατό τόν παλλάσσει πό τό στίγμα τοφαρισαίου καί ποκριτο. Μέ τόν τρόπο ατό μαθαίνουμε λα κενα, πού παρέμεναν κρυφά καί μυστικά, ταν μως γνωστά στό Θεό. Ἡ ἀπαρίθμηση ατν, πού ποτελοσαν τήν καθημερινή του ζωή καί πράξη, μς βοηθάει νά κατανοήσουμε κενες τίς ρετές, πού ναφέραμε στήν προηγούμενη μιλία μας καί επαμε πώς εναι ρετές, πού τίς παριθμεῖ ὁ Θεός.
καρδιά τοῦ Ἰώβ καλλιεργημένη πό τόν φόβο τοΘεοκαί τήν θερμή γάπη σ᾿ Ατόν, εχε γίνει λεπτή  καί εαίσθητη καί, πως ταν  πόμενο, γαποσε καί τούς συνανθρώπους του καί μάλιστα λους χωρίς καμιά ξαίρεση.  Κυρίως καί πρό πάντων τήν κδήλωνε στούς δύναμους καί νυπεράσπιστους νθρώπους, σ᾿ ατούς πού δέν εχαν κανέναν νά τούς προστατεύσει, νά τούς παρηγορήσει, νά τούς νθαρρύνει στήν δυναμία τους, στίς δύσκολες περιστάσεις. 
Εναι πολύ λεπτή καί εαίσθητη καρδιά τοῦ Ἰώβ. Βλέπει πονεμένους καί κλαίει, ναλύεται σέ δάκρυα, βγάζει στεναγμούς. Καί βέβαια δέν τό κάνει καθισμένος νωχελικά καί ναπαυτικά σέ μιά μαλακή πολυθρόνα, μέσα στή ζεστασιά καί στήν θαλπωρή τοσαλονιοτου. Δέν χει κούφιους συναισθηματισμούς. ντίθετα χει λεπτά, βαθιά καί εγενσυναισθήματα, πού τόν παρακινοσαν σέ μπρακτηντιμετώπιση τν προβλημάτων τν δυσκολεμένων συνανθρώπων του.
Πολύ ραα μς τό λέει ὁ ἅγιος άκωβος ὁ Ἀδελφόθεος στήν καθολική πιστολή του. άν νας δελφός ἤ ἀδελφή εναι γυμνοί καί δέν χουν νά ντυθον, στερονται κόμη καί ατήν τήν καθημερινή τροφή, τούς πεκάποιος πό σς, τί κρίμα, πόσο σς λυπμαι, ντε πηγαίνετε νά ζεσταθετε καί νά χορτάσετε, δέν τούς δώσετε μως τά ναγκαα καί παρασίτητα γιά τό σμα, ποιά ἡ ὠφέλεια; πίστη, ν δέν χει ργα, εναι νεκρή. Καί λίγο πιό μπροστά γράφει: Θρησκεία καθαρά καί μίαντος ατη στίν, πισκέπτεσθαι ρφανούς καί χήρας ν τθλίψει ατν. Νά πισκέπτεται κανείς ρφανούς καί χρες στήν θλίψη τους. Δέν θά περιμένουμε νά ρθουν κενοι κοντά μας, λλά μες θά τούς ναζητήσουμε. Ατό κανε ὁ Ἰώβ.
φτώχεια χει ξιοπρέπεια καί κρύβεται πίσω πό τίς πόρτες καί τά σπασμένα παντζούρια τν φτωχικν σπιτιν. Ατοί πού μέ θράσος καί αθάδεια μς πλησιάζουν καί παιτον, συνήθως εναι παγγελματίες πατες, πού τίς περισσότερες φορές δέν χουν νάγκη. Εναι τό πάγγελμά τους καί ἡ ἀρώστια τους.
ς δομε λοιπόν τί λέει ὁ Ἰώβ. δικαιοσύνη γιά μένα ταν πως τό νδυμά μου. νδυόμουν τήν δίκαιη κρίση σάν πανωφόρι. Μάλιστα δέ ναφέρει τήν λέξη διπλοΐδα. Εναι τό ροχο, πού τό τυλίγουμε δύο φορές στό σμα μας. Εναι κφραση μεταφορική μέ τήν ποία θέλει νά δείξει τήν στενή σχέση πού εχε μέ τήν δικαιοσύνη, πόσο πολύ δίκαιος ταν. 
μουν πατέρας τν δυνάτων καί τίς δικαστικές διαφορές πού γνώριζα, φρόντιζα μέ περισσῆ ἐπιμέλεια νά ξακριβώσωσο τό δυνατόν καλύτερα, φοβούμενος μήπως θελά μου κάνω κάποιο λάθος. ξέταζε λεπτομερς νά νακαλύψει τό δίκαιο, νά περασπισθετό δίκαιο, τό ποο λλοι σχυροί κατεδίωκαν καί καταπατοσαν. Δέν περίμενε  τούς δικημένους νά πνε κοντά του, λλά ατός τούς ναζητοσε μέ πολλή φροντίδα. σπαζε, λέει, τά δόντια τν δίκων καί κακν νθρώπων, πούσαν σάν γρια θηρία καί ρπαζεπό τά δόντια τους τά θα θύματά τους.  μαλακός  ώβ φαινόταν σκληρός καί τρόμητος, ταν περασπιζόταν τό δίκαιο καί τόν δύνατο. 
Δέν συμπορεύθηκε μέ πονηρούς στόν κακό δρόμο. φήρμοζε ατό πού μετά πό αἰῶνες προφητάναξ Δαβίδ θά γράψει στόν πρτο ψαλμό: Μακάριος νήρ, ς οκ πορεύθη ν βουλῇ ἀσεβν καί ν δῷ ἁμαρτωλν οκ στι. Εναι ετυχής ὁ ἄνθρωπος κενος, ὁ ὁποος δέν βάδισε ποτέ στό δρόμο τν σεβν, οτε στάθηκε στω καί γιά λίγο κεῖ ἀπό που περνον οἱ ἁμαρτωλοί, γιά νά συνάψει φιλία μέ ατούς.
Λίγο ργότερα Σοφός Σολομών θά γράψει στό βιβλίο τν Παροιμιν: Υέ, μή σέ πλανήσωσιν νδρες σεβες...μή πορευθς ν δμετ᾿ ατν, κκλινον δέ τόν πόδα σου κ τν τρίβων ατν. Παιδί μου, πρόσεξε μή σέ πλανήσουν σεβες νθρωποι καί σέ τραβήξουν μέ τό μέρος τους. Ποτέ μή δεχθες νά πς μαζί τους... Μή βαδίσεις τόν διο δρόμο μέ ατούς, λλά λλαξε πορεία καί λοξοδρόμησε, φγε μακρυά πό βήματά τους. Ογάρ πόδες ατν ες κακίαν τρέχουσι. Τά πόδια τους τρέχουν γρήγορα στό κακό.
Πρίν πό τόν νόμο, χωρίς νά χει στά χέρια του τόν γραπτό νόμο τοΘεο, τόν φήρμοζε καί τόν κολουθοσε πιστά.  Ατό εναι τό θαυμαστό. ν μέρκρίσεως θά εναι μάρτυς κατηγορίας μας, διότι μες χουμε τόν νόμο τοΘεο, χουμε τό ερό Εαγγέλιο δκαί εκοσι αἰῶνες, λλά δέν λέμε νά τό κολουθήσουμε. Χαρακτηριστικά ποφεύγουμε ,τι Θεός ζητάει νά κάνουμε καί πεισματικά κάνουμε κενο πού παγορεύει.
Στλη συνέχεια πηγαίνει σ᾿ ἕνα πολύ σπουδαο θέμα, τό ποο πρέπει μέ πολλή προσοχή νά τό κούσουμε.
κανε συμβόλαιο μέ τόν αυτό του, ποσχέθηκε, πρε τήν σταθερή πόφαση, νά βάλει φραγμό στά μάτια μου, νά μή παρατηρε μέ κακή πιθυμία τίς γυνακες. Δέν πέπεσε σέ σαρκικές πιθυμίες, στε νά κατρακυλίσει σέ φάμαρτα πάθη, σέ σαρκικά μαρτήματα. Εναι ατό πού λέει Κύριος στήν πί τοῦ ὄρους μιλία, χι μόνο ομοιχεύσεις, πως ριζε παλαιός νόμος, δηλαδή νά μή διαπράξει ν ργτήν ασχρή μαρτία, λλά νά μή ρίξει οτε να πονηρό βλέμμα σέ γυναίκα πρός τό πιθυμσαι ατς. Τότε διαπράττεται μοιχεία μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. 
πό να τέτοιο πονηρό βλέμμα τήν παθε Δαβίδ καί πεσε στό διπλό μάρτημα τοφόνου καί τς μοιχείας. στερα κλαιγε παρηγόρητα, βρεχε τό στρμα του μέ τά δάκρυα τς μετανοίας, συνέθεσε τόν Ν΄ψαλμό τς μετανοίας, τό λέησόν με Θεός.φοῦ ἔβαλε μυαλό πό τό πάθημά του, στίς προσευχές του παρακαλοσε τόν Θεό, πόστρεψον τούς φθαλμούς μου τομή δεν ματαιότητα. Κάθε τί τό ξένο εναι παγορευμένο, εναι μάταιο κι᾿ ἐμες δέν πρέπει νά ρίχνουμε τά μάτια μας πάνω του.
Κάτι νάλογο κάνει καί ὁ ἅγιος φραίμ Σύρος σέ μία πολύ ραα κατανυκτική καί ξομολογητική βραδυνή προσευχή, μέ τήν ποία ζητάει συγχώρηση πό τόν Θεό. Νά τοσυγχωρήσει Θεός τίς μαρτίες, πού διέπραξε κατά τήν διάρκεια τς μέρας καί μεταξύ λλων εκάλλος μάταιον θεασάμην καί π᾿ ατοῦ ἐθέλχθην τόν νον. άν εδε κάτι μορφο καί ατό τοῦ ἀπέσπασε τήν προσοχή καί  τό νδιαφέρον καί εχαριστήθηκε μέσα του. 
 π᾿ ατήν τήν ννοια λεγε Μέγας Βασίλειος, καί γυναίκα ογινώσκω καί παρθένος οκ εμί. Δέν μάρτησα ν ργ, λλά διέπραξα τήν μαρτία μέ τά μάτια μου καί τήν σκέψη μου. 
Κύριος πάλι στό γνωστό πισόδειο μέ τόν νομικό τοεπε νά τηρήσει τίς ντολές, οκλέψς, ομοιχεύσς κλπ. Βιαστικά καί πιπόλαια κενος πάντησε, τατα πάντα φυλαξάμην κ νεότητός μου. Λέει κάποιος ρμηνευτής, ν εχε λίγο μυαλό θά πρεπε νά πε, δυστυχς, Κύριε, μέχρι σήμερα τίποτε σπουδαο δέν μπόρεσα νά κάνω.
Ὁ Ἰώβ πιμελς πεδίωκε νά μή ξεφύγει πό τόν σιο δρόμο καί πως χαρακτηριστικά μολογε, καρδιά του δέν λκύσθηκε πό γυναίκα ξένου νδρός, οτε παραμόνευε παρακολουθοσε τήν πόρτα της. Καί σημειώνει: θυμός τοΚυρίου εναι πολύ μεγάλος, ταν κάποιος μολύνει τήν γυναίκα τοῦ ἄλλου. Εναι φωτιά ἡ ἁμαρτία ατή, πού καίει τό σπίτι του καί πό τίς τέσσερις πλευρές καί κόμη καταστρέφει καί τά θεμέλιά του. Μεγάλη μαρτία φέρνει μεγάλη τιμωρία, μεγάλη καταστροφή. 
λα ατά διαίτερα σήμερα πρέπει νά τά χουμε π᾿ ὄψι μας, γιατί κόσμος λος κεται ν τπονηρ. Τά σαρκικά μαρτήματα εναι πολύ διαδεδομένα σήμερα. Νέοι καί γέροι δέν χουν χαλινό. Πολύ δύσκολα νά βρεκανείς νέους γκρατες. Πολύ δύσκολα νά συναντήσει παντρεμένους πού τιμον τό στεφάνι τους. Οστατικές στό θέμα ατό εναι πελπιστικές. λάχιστοι εναι ατοί πού δέν χουν ξωσυζυγικές σχέσεις. Δέν εναι περβολή νά πομε, τι στό θέμα ατό χουμε ξεπεράσει τά Σόδομα καί τά Γόμορα. 
Συνεχε τόν ώβ πάντοτε φόβος τοΚυρίου. ν καμνε κάποιο κακό, πίστευε, πώς θά τόν τιμωροσε Θεός καί ατός δέν μποροσε νά ποφέρει τήν καταδικαστική του πόφαση. Εχε φόβον Θεογι᾿ ατό καί πέφευγε τήν μαρτία. Σκεφτόταν τι πάντοτε τόν βλέπει Θεός καί τί πάντηση, τί πολογία θά δινε; 
Τό διο πάντησε καί πάγκαλος ωσήφ στήν πονηρή γυναίκα τοΠετεφρῆ ἀποφεύγοντας τίς νήθικες προτάσεις της. Πς ποιήσω τό ρμα τοτο τό πονηρόν καί μαρτήσομαι ναντίον τοΘεο; Ατός φόβος τοΘεοτόν συνεχε καί τόν συγκρατοσε πό τήν μαρτία. 
Βλέπετε πόσο μς συγκρατεῖ ὁ φόβος τοΘεο; Καί ν δέν πιστεύουμε, ν δέν χουμε μέσα μας φόβο Θεο, τότε κάνουμε τά πάντα, κόμη καί τά πιό βαριά καί μεγάλα μαρτήματα, τά πιό φοβερά κακουργήματα. Χωρίς Θεό δέν χουμε κανένα φραγμό στίς σκέψεις καί στίς νέργειές μας. Χωρίς Θεό λα πιτρέπονται. μαρτάνουμε συνεχς καί σύστολα, χωρίς νά σκεφθομε, τι χουμε νά περάσουμε πό δικαστήριο μέ φοβερό κριτή.
Ατά γιά τήν θική. ς πμε σέ λλο θέμα, σέ λλη ρετή του.
Λέγουν οΠατέρες τς κκλησίας, τι λα τά μαρτήματα χωρίζονται σέ τρες κατηγορίες φιληδονίας, φιλαργυρίας καί φιλαυτίας. Γιά τήν φιληδονία επαμε. 
Στή συνέχεια ὁ Ἰώβ μολογε, τι ποτέ δέν προσκολλήθηκε καρδιά του στά λικά πράγματα, στόν πλοτο. Ποτέ δέν κρυψε τόν χρυσό του μέσα στή γ. Ποτέ δέν στήριξε τήν λπίδα του στούς πολύτιμους λίθους, γενικά στόν πλοτο.
 Ὁ Μέγας Βασίλειος κφράζει μία πορία. Δέν μπορνά καταλάβω τούς νθρώπους, λέει. Σκοτώνονται νά βγάλουν τόν χρυσό πό τά σπλάχνα τς γς καί, ταν τόν βγάλουν, πάλι τόν κρύβουν μέσα στή γ.
 Ὁ Ἰώβ δέν θεοποίησε τό χρμα, πως συνήθως γίνεται. ν τσέπη μας εναι γεμάτη καί τό πορτοφόλι μας φουσκωμένο, νομίζουμε, τι δέν χουμε νάγκη τόν Θεό. φιλαργυρία καί πλεονεξία κατά τόν πόστολο Παλο εναι εδωλολατρεία. Ατή κτοπίζει τόν Θεό καί παίρνει τήν θέση του.  Γι᾿ ατό επε καί Κύριος, τι δέν μπορομε νά δουλεύουμε συγχρόνως σέ δύο φεντικά, στόν Θεό καί στόν μαμων. Ὁ ἀντίπαλος τοΘεοεναι μαμωνς, θεός τοπλούτου. 
μως εναι λήθεια, τι τά χρήματα δέν φέρνουν πάντοτε τήν ετυχία. Πολύ σοφά επε κάποιος, τι μέ τά χρήματα γοράζουμε τό πιό μαλακό κρεββάτι, χι μως καί πνο. γοράζουμε τά καλύτερα φάρμακα, χι μως πάντοτε καί τήν γείας μας. Δωροδοκομε πολλούς, κλείνουμε πολλά στόματα, μά δέν καταφέρνουμε νά ρεμήσουμε  τήν συνείδησή μας, νά τς κλείσουμε τήν φωνή.
Ὁ Ἰώβ ποτέ δέν ασθάνθηκε γαλλίαση γιά τόν πολύ πλοτο, πού εχε, οτε πλωσε τό χέρι του νά μαζέψει καί νά ποθηκεύσει ναρίθμητα γαθά. Θά μοπετε, εχε τόσα πολλά πλούτη, καί λλα θελε; 
Τό γνωρίζουμε πολύ καλά, τι πό τόν πλούτο δέν χορταίνει κανείς. σα πιό πολλά χει, τόσο περισσότερα θέλει νά ποκτήσει. Ποτέ δέν χορταίνει, ποτέ δέν λέει φτάνει. Παραδείγματα πό τήν καθημερινότητα χουμε πολλά. ς θυμηθομεμωςνα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα πό τό ερό Εαγγέλιο. Εναι παραβολή τοῦ ἄφρωνος πλουσίου. 
Τά κτήματα ατοτοῦ ἀνθρώπου πέδωσαν καλή σοδειά καί ατός, ντί νά εχαριστήσει τόν Θεό καί νά ναπαυθε, στενοχωρεται, γωνι, δέν τοκολλᾶ ὕπνος, γιατί δέν χει πονά βάλει τά γενήματά του. Στό τέλος τί κατάλαβε; χασε καί τήν ζωή του καί τήν ψυχή του. Μέ τά πολλά πλούτη του γόρασεπολύ κριβά τήν κόλασή του.
 Ἐρωτᾶ ὁ ἅγιος ωάννης Χρυσόστομος: Δέν ξέρεις τί νά κάνεις; Δέν χεις πονά βάλεις τούς καρπούς σου; Νά οκαλύτερες ποθκες, τά στόματα τν φτωχν καί τά στομάχια τν πεινασμένων. 
Ὁ Ἰώβ ταν πολύ λεήμων καί φιλάνθρωπος. πόρτα τοσπιτιοτου ταν νοιχτή σέ λους. Ποτέ δέν φησε ξένο νά κοιμηθεῖ ἔξω. σκοσε φιλοξενία μεγάλη καί γενική. Δέν καμνε διακρίσεις σέ κανένα. Καί μάλιστα χι μόνο περιποιόταν τούς φτωχούς στό σπίτι του, λλά κανείς δέν φευγε πό κεμέ δεια τά χέρια. 
ταν μάλιστα κάποιος τοχρωστοσε χρήματα καί δέν μποροσε νά ξοφλήσει τό χρέος του, δέν τόν πίεζε, οτε τόν σερνε στά δικαστήρια, λλά σχιζε μέσως τό χρεωστικό γραμμάτιο, χωρίς νά πάρει κάτι πό τόν φειλέτη του. 
Μέ ατήν τήν σπουδαία φιλοξενία του καί ὁ Ἀβραάμ τυχε νά φιλοξενήσει γγέλους, τήν γία Τριάδα. Ατήν τήν γία ρετή εχε καί ὁ ὅσιος Παΐσιος Μέγας. Τούς δεχόταν λους στό κελλί του, τούς περιποιόταν, τούς τάϊζε καί τούς πλενε τά πόδια. τσι κάποια φορά φιλοξένησε τόν διο τόν Χριστό καί ξιώθηκε νά πλύνει καί τά δικά του πόδια.
κόμη ὁ Ἰώβ δέν ταν χαιρέκακος. Δέν χαιρόταν μέ τήν πτώση τν χθρν του. Δέν επε μέσα στήν καρδιά του, καλά νά πάθει. Γιά νά σκεφθομε πόσες φορές μες επαμε κάτι τέτοιο!  
Ὁ Ἰώβ ταν ταπεινός, φιλάνθρωπος, τίμιος, παραδεχόταν μέσως τό λάθος του καί μέσως, πολύ εκολα ζητοσε συγγνώμη.
Πολλές φορές οκύριοι δέν φέρονται καθόλου καλά στό πηρετικό προσωπικό, στίς πηρέτριες πού χουν στά σπίτια τους καί στήν δούλεψή τους. Οσυνθκες διαβίωσς τους δέν εναι καθόλου νθρώπινες. Τίς θεωρον κατώτερα πλάσματα χωρίς δικαιώματα. Τίς προσβάλλουν, τίς κακομεταχειρίζονται, δέν τίς πληρώνουν καλά, τίς στερον τό μισθό τους, τίς παρενοχλον, τίς κάνουν νήθικες προτάσεις κ.. Ατό δυστυχς συμβαίνει κόμη καί σήμερα.ποτέλεσμα, ατές οἱ ὑπηρέτριες νά καταρνται συνέχεια τούς κυρίους τους. Ὁ Ἰώβμως ποτέ δέν κανε κάτι τέτοιο. Δέν μάρτησε σ᾿ ατές. ταν πολύ καλός πέναντί τους. Τίς φέρθηκε μέ τόν καλύτερο τρόπο, γι᾿ ατό κι᾿ ἐκενες δέν ποτέ επαν κακό λόγο ες βάρος του.
ν σέ κάποια λλη περίπτωση, σάν νθρωπος κάπου σφαλε, χωρίς νά τό θέλει, ποτέ δέν κρυψε τήν μαρτία του, πό φόβο μήπως χάσει τό καλό νομα, μήπως μειωθεῖ ἡ δημοτικότητά του. Κάποιοι τρέμουν, τί θά πεῖ ὁ κόσμος. Ατός δέν ταν ποκριτής. Εχε τό θρρος καί τήν τόλμη νά παραδεχτετήν μαρτία του, ποια καί ν ταν. 
Πολλοί πό μς θέλουμε νά παραστήσουμε τόν ψευτοάγιο καί ναμάρτητο. Ατή εναι μεγάλη μας μαρτία. χι τό τι μαρτάνουμε, λλά τό τι δέν θέλουμε νά ναγνωρίσουμε τό σφάλμα μας, γι᾿ ατό καί δέν μετανοομε. Δέν ζητομε συγχώρηση οτε πό τόν Θεό, οτε πό τούς νθρώπους. τσι μως ἡ ἁμαρτία μας παραμένει, δέν συγχωρεται καί κάποια μέρα θά τήν πληρώσουμε κριβά. Ὁ Ἰώβ ποτέ δέν ντράπηκε νά ξομολογηθεδημοσίτήν μαρτία του, κόμη μπροστά σέ πολύ λαό. 
ν ὁ Ἀδάμ καί Εα τιμωρήθηκαν καί διώχθηκαν πό τόν παράδεισο, ταν γιατί δέν παραδέχθηκαν τό σφάλμα τους καί δέν ζήτησαν συγχώρηση πό τόν Θεό. Μέ τό πρτο μαρτονΘεός θά τούς συγχωροσε. Τούς βοηθάει μάλιστα νά τό κάνουν. Τούς νοιξε διάπλατα τόν δρόμο καί τόν τρόπο νά τό μολογήσουν. Τούς ρώτησε, μήπως φάγατε πό τόν καρπό κείνου τοδέντρου; Τό επε Θεός, τούς νοιξε εκολο δρόμο μετανοίας καί ατοί προσπαθον νά δικαιολογηθον καίπιρρίπτουν τίς εθνες ὁ ἕνας στόν λλο, κόμη καί στόν διο τόν Θεό. στε οΠρωτόπλαστοι δέν τιμωρήθηκαν γιά τήν μαρτία τους, λλά γιά τήν μετανοησία τους.
Ὁ ἅγιος ωάννης Σιναΐτης, συγγραφέας τς Κλίμακος στόν Δ΄λόγο του περί πακος μς ναφέρει να σπουδαο παράδειγμα. 
Κάποτε σ᾿ ἕνα κοινόβιο πγε νά γίνει μοναχός νας πρώην ληστής. ξολογήθηκε στόν γούμενο μέ κάθε ελικρίνεια καί πολλή συντριβή λα του τά μαρτήματα. Στό τέλος τόν ρώτησε Γέροντας: Ατά μπορες νά τά φανερώσεις μπροστά σέ λη τήν δελφότητα; Κι᾿ ἐκενος,χοντας μισήσει λοκληρωτικά τήν μαρτία καί περιφρονώντας κάθε ντροπή,πάντησε. ν θέλεις τά ξομολογομαι καί στό κέντρο τς λεξάνδρειας, μπροστά σέ λο τόν κόσμο.
Στήν πόμενη Κυριακή πού γινόταν Θεία Λειτουργία στό Κυριακό, καί νῷ ἦταν παρόντες λοι οπατέρες, διακόσιοι τριάντα στόν ριθμό, μετά τήν νάγνωση τοΕαγγελίου, δίνει ντολή ὁ Ἡγούμενος νά διακόψουν τήν Θεία Λειτουργία καί νά φέρουν στό μέσον τοΝαοτόν ποτέ ληστή. Τώρα τολέει, πές μπροστά σέ λους τούς δελφούς τά μαρτήματά σου να-να ξεχωριστά. κενος πεσε στό δάπεδο τοΝαοκαί ξομολογήθηκε πάλι γιά δεύτερη φορά λα του τά μαρτήματα μέ φθονα δάκρυα.
Παρών ταν καί ὁ ἴδιος ὁ ὅσιος ωάννης. Συγκλονίσθηκα, επε, μέ λα σα γιναν. Ὁ ἡγούμενος τόν διαβεβαίωσε, τι πρίν κόμη σηκωθεῖ ἀπό τό δαφος, πέτυχε τήν φεση λων τν μαρτιν του. Καί μή μφιβάλεις καθόλου γι᾿ ατό συνέχισε. νας πό τούς δελφούς πού ταν κεῖ ὁμολόγησε, τι τήν ρα κείνη εδε ναν φοβερό καί πιβλητικό ντρα, πού κρατοσε στά χέρια του να χαρτί γραμμένο καί να κοντύλι πό καλάμι. Κάθε φορά πού πεσμένος στό δαφος ξωμολογετο μία μαρτία του, κενος μέ τό κοντύλι τήν διέγραφε. Ἡ ἐξομολόγηση πραγματικά συγχωρε, σβύνει τίς μαρτίες μας.
Κοντά σ᾿ ατά ταν πολύ λεήμων.
  Οδυσκολίες τς ζως, δυστυχς, εναι πολλές, τά προβλήματα σοβαρά καί κανθώδη. Πόνος πολύς καί βαρύς στούς νθρώπους. Σ᾿ ατούς νάμεσα ζοσε ὁ Ἰώβ, λλά ποτέ καί σέ κανέναν δέν γύρισε τήν πλάτη του. Γιά κανέναν δέν διαφόρησε. πό κανέναν δέν στέρησε τήν βοήθειά του. Πολλοί φτωχοί, πολλά ρφανά καί χρες  πλωναν  κετευτικά τά χέρια τους πρός σ᾿ ατόν ζητώντας τήν βοήθειά του. λους ατούς δέν τούς φησε νά λυώνουν πό τήν γωνία, οτε νά κουράζωνται χοντας ψωμένα τά χέρια γιά πολύ χρόνο καί νά παρακαλον. Μέ μεγάλη προθυμία, μέσως σπευδε νά βοηθήσει οσιαστικά καί μέ διάκριση.
δική μας ντίδραση σέ τέτοιες περιπτώσεις εναι πολύ διαφορετική. Μς πλησιάζει φτωχός, κι᾿ ἐμες θέλουμε πολλά παρακάλια. Ταπεινώνεται μπροστά μας κι᾿ ἐμες τόν ξευτελίζουμε κόμη περισσότερο καί τόν ποπέμπουμε μέ δεια τά χέρια ἤ ἀφοτόν ξουθενώσουμε, τοδίνουμε μιά μικρή βοήθεια, πως θά πετούσαμε να κόκκαλο σ᾿ ἕνα σκυλί. Κάποιοι μάλιστα  ζητον μέ κβιαστικό τρόπο νταλλάγματα καί πολλές φορές πονηρά καί παράνομα.
Ὁ Ἰώβ παραδέχεται καί μολογε, τι ποτέ δέν φαγε ψωμί μόνος του, χωρίς νά δώσει στό ρφανό. Καί ατό τό κανε πό τήν μικρή λικία τοῦ ἄλλου, σάν νά ταν πραγματικός πατέρας του. Καί χι μόνο τόν τρεφε λικά, λλά τόν καθοδηγοσε καί πνευματικά. Τούς εχε σάν παιδιά του.
Κι᾿ἐμες νομίζουμε, τι μέ μισό ερώ, πού δίνουμε κάνουμε λεημοσύνη. Περιοριζόμαστε μόνο στά λικά καί λησμονομε, τι πνευματική βοήθεια εναι μεγαλύτερη καί νώτερη. Πολύ ραα μς τό λέει ὁ ἅγιος άκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: Σώζει ψυχήν κ θανάτου καί καλύψπλθος μαρτιν. Πότε εδαμε τόν ρφανό, τόν φτωχό σάν δικό μας παιδί καί πότε κάναμε ,τι θά κάμναμε στό δικό μας παιδί; Στήν Θεολογική  Σχολή μς λεγε νας καθηγητής, κ. Κορναράκης: Εναι να ρφανό παιδί, πού παίρνει τά γράμματα, λλά δέν χει γονες, δέν μπορενά σπουδάσει. Θά ναλάβουμε μες τά ξοδα τν σπουδν του, γιά νά βγεῖ ἄνθρωπος τς προκοπς στήν κοινωνία; Εναι μία καλή κοπέλα φτωχιά μως καί δέν μπορενά παντρευτε, γιατί δέν χει προίκα. Τήν προικίζουμε σάν νά ταν δικό μας παιδί; Τότε θά μπορούσαμε νά μιλήσουμε γιά λεημοσύνη. 
Ατό κανε ὁ ἅγιος Νικόλαος. Προίκισε τρες δελφές, πού καλοπαντρεύτηκαν καί διέφυγαν τόν κίνδυνο νά κλειστον σέ πορνεο. Ὁ ἅγιος Σεραπίων δωσε τά ροχα πού φοροσε καί τυλίχθηκε να σεντόνι, γι᾿ ατό νομάσθηκε καί γιος Σινδόνιος. Πούλησε κατόπιν τό Εαγγέλιο πού εχε καί δωσε τά χρήματα λεημοσύνη καί στό τέλος, μή χοντας τίποτε λλο, πουλήθηκε ὁ ἴδιος σκλάβος, γιά νά βοηθήσει κάποιον πού εχε νάγκη. 
Ὁ ἅγιος ωάννης ὁ Ἐλεήμων φτά ἤ ὀχτώ φορές πούλησε τό κρεββάτι του, γιά νά βοηθήσει τούς φτωχούς καί ὁ ἴδιος κοιμταν κάτω στό δάπεδο. Ἡ ἁγία Παρασκευή ἡ Ἐπιβατινή δωσε τά καινούργια νδύματα πού φοροσε σέ μιά φτωχιά καί πρε τά δικά της παλιά. Σέ λλη περίπτωση δωσε λεημοσύνη τόν βαφτιστικό της σταυρό. 
Ὁ Ἰώβ δέν διαφόρησε γιά τόν γυμνό, πού ν τόν φηνε θά ξεπάγιαζε, θά πέθαινε πό τό κρύο. Δέν χρειαζόταν νά τό πολυσκεφθεκαί νά καθυστερήσει, μέσως τόν ντυνε. 
Ατό δέν λέγει καί Κύριος; Γυμνός καί περιεβάλετέ με. φήρμοζε τό Εαγγέλιο αἰῶνες πρό Χριστο, πρίν μς τό παραδώσουν οἱ ἱεροί Εαγγελιστές. μες οχριστιανοί, ν δώσουμε, θά δώσουμε ,τι δέν μς χρειάζεται καί εναι γιά πέταμα. μως τέτοια σαβούρα θά δώσουμε στό Χριστό; φοῦ ὅ,τι κάνουμε σ᾿ Ἐκενον ναφέρεται.
Οἱ ἀδύνατοι νθρωποι τόν ελογοσαν, διότι θερμαίνοντο οἱ ὦμοι τους πό τά μάλλινα νδύματα, πού τούς δινε. 
Κάτι νάλογο λέει ὁ ἅγιος ωάννης Χρυσόστομος. ταν κάνεις τραπέζι στό μνημόσυνο τοσυγγενος σου μή καλέσεις τούς πλούσιους, πού χουν νά φνε. Προσκάλεσε τούς φτωχούς, πού θά φνε καί θά προσευχηθον γιά τήν νάπαυση τοκεκοιμημένου. Ατν προσευχή εσακούεται περισσότερο πό τόν Θεό. 
Δέν σήκωσε ποτέ τό χέρι του κατά τοῦ ὀρφανο, γιά νά τόν χτυπήσει, μέ τήν σκέψη τι στήν δίκη θά εναι λοι μέ τό μέρος του, μέ τό μέρος τοῦ ἰσχυρο. Καί σήμερα κόμη ατό συμβαίνει. Οπιό πολλοί, ν χι λοι, εναι μέ τό μέρος τοῦ ἰσχυρο, στω καί ν χει δικο. Οἱ ἰσχυροί χουν φίλους, χι μως καί οἱ ἀδύνατοι, οκαταφρονεμένοι.
Ατά μέ κάποια συντομία καμνε δίκαιος ώβ. τσι ζοσε, μέ ατές τίς ρετές στόλιζε τόν αυτό του. 
πως εδαμε ποτέ δέν λησμόνησε τήν δίκαιη νταπόδοση πού πιφυλάσσει Θεός στούς δικους καί κακοποιούς. πό τήν μαρτία τόν συγκρατοσε φόβος τοΘεο. Ατό δέν ταν κάποιο κίνητρο γωπαθές. Δηλαδή δέν πέφευγε τό κακό μόνο πό τόν φόβο τς τιμωρίας. Ὁ Ἰώβ δυνεδίαζε  τόν φόβο τοΘεομέ τήν γάπη του γιά τόν διο τόν Θεό  καί γιά τούς νθρώπους, πού εναι τά πλάσματά του.
φόβος τοΘεοεναι να σωτήριο μπόδιο, γιά νά μή παρεκκλίνει κάποιος πό τόν σιο δρόμο, νά μή γλιστρήσει στόν γκρεμό τς πωλείας. φόβος τοΘεοφράζει τήν πικίνδυνη κατεύθυνση, ποδεικνύει λλη σωτήρια. νισχύει καί τονώνει τήν διάθεση τς ψυχς, νά συνεχίσει τήν μορφη καί ρωϊκή πορεία στό καλό. Οδυνάμεις τοσώματος καί τς ψυχς ναπτύσσονται καί κινονται λεύθερα στήν πιτέλεση τοκαλο, σέ ργα γάπης καί φιλανθρωπίας, σέ πράξεις εγενικές, πού ξευγενίζουν καί ατόν πού τίς σκεκαί ατόν πού τίς δέχεται καί λους σους τίς ντιλαμβάνονται. 
ποιος κάνει κάτι μόνο πό τόν φόβο τοΘεο, τά κάνει τυπικά, περιορισμένα σέ στενά ρια, μέ σφιγμένη καρδιά. δῶ ὅμως χουμε κάτι λλο. Ὁ Ἰώβ δέν προβαίνει σέ νέργειες τυπικές-ξωτερικές, λλά τίς κάνει μέ τρυφερότητα καρδις νός στοργικοπατέρα. νιωθε τούς δυστυχισμένους συνανθρώπους του σάν πραγματικά παιδιά του. Γι᾿ ατό λέει ὁ ἴδιος, γώ μην πατήρ δυνάτων. Δέν περιοριζόταν σέ κάποια μισόλογα ψευτοπαρηγορις. Δέν φησε τούς πονεμένους νά χουν τήν ασθηση τς γκατάλειψης καί νασφάλειας μέσα στήν δυναμία τους.
Ζοσε τό πρόβλημα τν λλων καί μπαινε στήν θέση τους. τσι μόνο μπορομε νά καταλάβουμε τούς λλους καί νά τούς βοηθήσουμε. 
κόμη δέν ξεχώριζε τόν ξένο πό τούς δικούς του. Προσέφερε τό καλύτερο πού εχε. λοι εμαστε παιδιά τοῦ ἴδιου πατέρα. ταν πευθυνώμαστε στόν διο πατέρα καί λέμε πάτερ μν ὁ ἐν τος ορανος, σημαίνει τι μεταξύ μας εμαστε δέρφια.
Τά γαθά του δέν τά θεωροσε δικά του, κτμα του, λλά τι ταν διαχειριστής ατν, πού τοχάριζε Θεός καί τοτά χάριζε γιά λους. Ατά πού λεγαν οΠατέρες τς κκλησίας μπνεόμενοι καί διαποτιζόμενοι πό τό πνεμα τοῦ ἁγίου Εαγγελίου, ὁ ἴδιος τά πίστευε καί τά φήρμοζε αἰῶνες πρίν.
γνησιότητα τς γάπης του φαινόταν διαίτερα στίς σχέσεις του μέ τό προσωπικό τοσπιτιοτου. Ξέρουμε πόσο δύσκολες καί λεπτές εναι οσχέσεις ργοδότη καί ργαζομένου. Δημιουργονται πολύ συχνά δυσάρεστες συγκρούσεις. Πολύ διαφορετικά βλέπουμε κάποιον πό μακρυά καί ντελς φιαφορετικάταν εμαστε κοντά του, ταν συνεργαζόμαστε μαζί του,ταν τόν ζομε καθημερινά.
γαπητοί μου,
Καί σήμερα πρέπει νά τελειώσουμε. Εδαμε τήν λεπτή καί εγενική παρξη τοῦ Ἰώβ. Γνωρίσαμε τήν λεπτή καί εαίσθητη καρδιά του, τήν γεμάτη πό μεγάλη καί ποδειγματική γάπη, πού ξερε νά γαπᾶ ἔμπρακτα, χωρίς διακρίσεις καί οσιαστικά.
 Εδαμε τήν προσήλωσή του στήν θική καί τήν γκράτεια, στήν τιμιότητα. 
Παρ᾿ ὅτι εχε χρήματα καί κτήματα πολλά, δέν δωσε σ᾿ ατά τήν καρδιά του. Δέν προσκολλήθηκε σ᾿ ατά. ταν στό πακρον λεήμων καί φιλάνθρωπος. 
Σκοπός τς ζως μας εναι σωτηρία μας. Πς θά τό πιτύχουμε ατό; χοντας πάντοτε κατά νον καί φαρμόζοντες τήν προτροπή τοΚυρίου, πορεύου καί σύ ποίει μοίως. Νά πιδιώξουμε νά κάνουμε ,τι κανε κενος, δηλαδή ὁ Ἰώβ. Νά γίνουμε ,τι γινε κενος. μήν.-


Δεν υπάρχουν σχόλια: