Κυριακή τῆς Τυρινῆς (5-3-2006)

...Ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα  αὐτῶν...

Ἐάν θέλουμε νά ἐπισκεφθοῦμε ἀρχαιολογικούς χώρους, κάποιο μουσεῖο, μία ἔκθεση χρειάζεται νά ἔχουμε εἰσιτήριο εἰσόδου. Ἐάν θέλουμε νά ταξιδέψουμε μέ ὁποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, πρέπει πάλι νά εἴμαστε ἐφοδιασμένοι μέ τό ἀνάλογο εἰσιτήριο.

Προκειμένου νά ταξιδέψουμε, ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό καί νά κατακτήσουμε τούς θησαυρούς τῆς αἰωνιότητας, χρειαζόμαστε ἐπίσης εἰσιτήριο. Γι᾿ αὐτό τό εἰσιτήριο μᾶς μίλησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τά παραπτώματα ὑμῶν.  Ἄν θέλετε νά ἔρθετε μαζί μου, ἄν θέλετε νά ταξιδέψετε στόν οὐρανό, πρέπει νά συγχωρεῖτε ὅλους τούς ἀνθρώπους  πού σᾶς ἔβλαψαν, πού σᾶς ἔκαναν κάποιο κακό. Χωρίς τήν συγχωτητικότητα δέν μποροῦμε νά κάνουμε οὔτε βῆμα.

Ἐάν συγχωροῦμε, μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός. Ἄν δέν συγχωροῦμε, δέν μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός. Καί μάλιστα πρέπει νά συγχωροῦμε ἀπό τῶν καρδιῶν ἡμῶν, νά συγχωροῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας.

Ἐρωτᾶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, θέλεις νά ἀκούσει ὁ Θεός τήν προσευχή σου; Ὅταν σταθεῖς γιά προσευχή, πρῶτα νά προσευχεῖς γιά τό καλό τῶν ἐχθρῶν σου. Ἔπειτα ὅ,τι καί νά ζητήσεις, ὁ Θεός θά σοῦ τό δώσει.

Τό ἴδιο λέγει καί ὁ Κύριος. Ὅταν πᾶς στό Ἱερό, στόν Ναό γιά νά προσευχηθεῖς καί νά προσφέρεις τό δῶρο σου, τήν θυσία σου πρός τόν Θεό καί ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι κάποιος ἔχει κάτι ἐναντίον σου, (πολύ περισσότερο ἐάν ἐσύ ἔχεις ἐναντίον τοῦ ἄλλου), ἄφησε τό δῶρο σου, πήγαινε νά συμφιλιωθεῖς καί κατόπιν ἔλα νά προσφέρεις τήν θυσία σου καί τήν προσευχή σου, διαφορετικά δέν τά δέχεται ὁ Θεός.

Τό ὡραιότερο δῶρο στόν Θεό εἶναι ἡ συγχωρητικότης. Ὁ Κύριος προτοῦ προσφέρει τήν θυσία Του στόν οὐράνιο Πατέρα Του, συγχώρησε τούς σταυρωτάς του, τήν ὥρα ὑψίστου τοῦ πόνου, τοῦ πιό φοβεροῦ πόνου. Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι. Ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος συγχώρησε ἐκείνους πού τόν λιθοβολοῦσαν. Κύριε, μή στήσεις αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην. Γι᾿ αὐτό οἱ δικασταί του εἶδαν τό πρόσωπό του νά λάμπει σάν πρόσωπο ἀγγέλου. Γι᾿ αὐτό ὁ ἴδιος εἶδε δόξαν Θεοῦ. Εἶδε  τόν οὐρανό ἀνοιχτό καί τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος εὐλογοῦσε τούς δημίους πού τόν ἔγδερναν ζωντανό σέ ἡλικία 113 ἐτῶν. Ἕνας ἄλλος μάρτυρας ἔλεγε στούς βασανιστές του. Ἔχω στήν τσέπη μου ἕνα χρυσό νόμισμα. Ὁ στρατιώτης πού θά μοῦ κόψει τό κεφάλι,  νά πάρει τό χρυσό νόμισμα, γιατί αὐτός μέ  στέλνει στόν οὐρανό, κοντά στόν Θεό. Ὁ ἅγιος μάρτυς Καλλίνικος πρῶτα περιποιήθηκε τούς στρατιῶτες, πού πῆγαν νά τόν συλλάβουν. Καθεῖστε, τούς εἶπε, νά ξεκουρασθεῖτε ἀπό τό ταξίδι. Φᾶτε, πιέστε καί μετά μέ ὁδηγεῖτε στό μαρτύριο.

Νά λοιπόν πού πρίν ἀπό τό μαρτύριο προηγεῖται ἡ ἀγάπη καί ἡ συγχωρητικότης. Αὐτή εἶναι ἀνώτερη ἀπό τό μαρτύριο, γι᾿ αὐτό καί προηγεῖται. Μέ συντομία θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα περί τοῦ ἀντιθέτου.

Στόν καιρό τῶν διωγμῶν ἦσαν δύο φίλοι, ὁ ἕνας Ἱερεύς, Σαπρίκιος στό ὄνομα καί ὁ ἄλλος λαϊκός , πού τόν ἔλεγαν Νικηφόρο. Ὁ διάβολος, πού μπαίνει ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους  καί βάζει μίσος καί ἔχθρα, τούς ἔκανε νά μαλώσουν καί νά ψυχρανθοῦν. Μετά ἀπό λίγο καιρό ὁ Ἱερεύς συνελήφθη καί τόν ἔρριξαν στή φυλακή. Ὁ Νικηφόρος ἔτρεξε κοντά του καί ζητοῦσε συγγνώμη. Ὁ Ἱερεύς πείσμωσε καί δέν ἤθελε νά τόν συγχωρήσει. Ἔφτασε ἡ ἡμέρα τῆς θανατικῆς καταδίκης. Τήν τελευταία στιγμή ὁ Ἱερεύς ἐδειλίασε καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Ἔτσι τόν ἄφησαν ἐλεύθερο καί τήν θέση του τήν πῆρε ὁ Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησε ἀντί τοῦ Σαπρικίου, στίς 9 Φεβρουαρίου. Γιατί δέν ἄντεξε ὁ Ἱερεύς, ἀλλά τήν τελευταία στιγμή ἐδειλίασε, ἀρνήθηκε τόν Χριστό; Γιατί δέν εἶχε μέσα του ἀγάπη, γιατί δέν μπόρεσε νά συγχωρήσει τόν Νικηφόρο καί ἔτσι τόν ἐγκατέλειψε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό ὁ Κύριος λέγει, ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν. Θέλω νά προσφέρετε ἀγάπη καί εὐσπλαχνία στούς ἀνθρώπους, ὄχι θυσία σ᾿ ἐμένα.

Ἄν σκεφτοῦμε λίγο λογικά, θά δοῦμε ὅτι μᾶς συμφέρει νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους. Κι᾿ ἐμεῖς σφάλλουμε ἀπέναντι στούς ἄλλους καί ἀπέναντι στό Θεό. Ἄρα ἔχουμε ἀνάγκη τῆς συγχωρητικότητας. Εἶναι πολύ κακό, κατάντημα χριστιανοῦ εἶναι, νά τοῦ λές, πήγαινε νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν διπλανό σου, νά μονοιάσετε καί κατόπιν ἔλα νά κοινωνήσεις καί νά εἰσπράττεις τήν ἀπάντηση, οὔτε τόν συγχωρῶ, οὔτε κοινωνάω. Εἶναι πολύ κρίμα νά στερούμεθα τήν Θεία Κοινωνία γιά ἕνα πεῖσμα, γιά μία ἁμαρτία, γιά κάτι χαζό καί ἀνόητο.

Ἀλλά καί κάτι ἀκόμη καί αὐτό σπουδαῖο. Ὅσο δέν συγχωροῦμε αἰσθανόμαστε βάρος, ἀνησυχία, κι᾿ ἐμεῖς δέν εἴμαστε καλά. Βασανιζόμαστε καί ὑποφέρουμε. Ὅταν συγχωρήσουμε, ὅταν δώσουμε τά χέρια, ὅταν ἀγαπηθοῦμε, τότε ἠρεμοῦμε, ἐλαφρώνουμε καί ἀναπαυόμαστε, γιατί τότε ὁ Θεός εἶναι μέσα στήν καρδιά μας.

Ἐπιτρέψτε μου καί πάλι ἕνα σύντομο παράδειγμα: Πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια  ἦρθε νά ἐξομολογηθεῖ ἕνα ἀνδρόγυνο ἀπό κάποιο χωριό. Θά ἄνοιγαν τήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ τους καί τούς εἶπε ὁ παπᾶς τοῦ χωριοῦ, καλόν εἶναι νά κοινωνήσουν στήν Θ. Λειτουργία, ἀφοῦ προηγουμένως ἐξομολογηθοῦν. Μοῦ εἶπαν, ὅτι ἔχουν πρόβλημα μέ κάποιον συγγενή τους, ἀλλά δέν θέλουν νά πᾶνε νά μονοιάσουν. Ἔ, τότε δέν μπορεῖτε νά κοινωνήσετε. Ἔφυγαν ἀνυποχώρητοι, ἀλλά τήν ἄλλη μέρα ξαναγύρισαν. Πάτερ, θέλουμε νά σέ δοῦμε γιά λίγο. Τούς πῆρα στό γραφεῖο τοῦ Ναοῦ. Τί θέλετε; τούς ρώτησα. Πάτερ, πήγαμε, κάναμε ὅ,τι μᾶς εἶπες. Καί τί ἔγινε; Σᾶς ἔδιωξε, ὅπως ὑπολογίζατε; Ὄχι. Σᾶς κυνήγησε μέ τό τσεκούρι, ὅπως ἰσχυριζόσασταν; Ὄχι. Ἀλλά τί ἔγινε; Συγκινήθηκε, πάτερ, ἔκλαψε. Ἐγώ φταίω, εἶπε, κι᾿ ἐσεῖς ἤρθατε στά πόδια μου. Δόσαμε τά χέρια, ἀγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε καί τώρα ὅλα μέλι-γάλα. Καί δέν μοῦ λέτε, πότε ἦταν καλύτερα, χθές ἤ σήμερα. Σήμερα, πάτερ, καί πάλι ἔκλαψαν ἐκεῖνοι. Χάρηκε ὅμως ὁ Θεός καί οἱ ἄγγελοι ἔστησαν πανηγύρι στόν οὐρανό, ὅπως λέγει ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο..

Ἀγαπητοί μου,

Πολλοί ἄνθρωποι καυχῶνται γιά τήν δύναμη πού ἔχουν. Τά κράτη καυχῶνται γιά τήν δύναμη τῶν ὅπλων, πού διαθέτουν. Ἡ μεγαλύτερη δική μας δύναμη εἶναι τό νά ζητοῦμε συγγνώμη, ἀλλά καί νά συγχωροῦμε. Αὐτό εἶναι τό ἀσφαλές εἰσιτήριο γιά τόν οὐρανό. Ὅταν ὁ στοργικός πατέρας συγχώρησε καί δέχτηκε τόν ἄσωτο υἱό, ὅταν ὁ πονηρός δοῦλος δέν συγχώρησε τόν σύνδουλό του καί γι᾿ αὐτό τιμωρήθηκε, ὅταν ἐμεῖς δίνουμε ὑπόσχεση, ὅτι θά συγχωρήσουμε ὅσους μᾶς ἔφταιξαν, λέμε στόν Θεό, ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά συγχωροῦμε καί νά δίνουμε εὔκολα τά χέρια.

Σήμερα τό ἀπόγευμα θά τελέσουμε τόν Ἑσπερινό τῆς συγχωρήσεως. Πρέπει νά εἴμαστε ὅλοι παρόντες. Νά δώσουμε συγχώρηση καί νά λάβουμε συγχώρηση. Μέ αὐτό τό ὅπλο νά ἀγωνισθοῦμε, νά ἀναλάβουμε τόν καλό τῆς νηστείας ἀγώνα καί νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά φτάσουμε αἰσίως νικηταί στό τέρμα καί νά προσκυνήσουμε τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-

Κυριακή τῆς Τυρινῆς ( 13-3-2005).

«Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί».

Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Τριωδίου, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μπήκαμε σέ μία περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους διαφορετική ἀπό τίς ἄλλες, πιό  κατανυκτική, μέ περισσότερη προσοχή καί προσευχή, μέ μεγαλύτερη ἄσκηση καί ἀγώνα πνευματικό. Αὐτές ὅμως τίς ἡμέρες ὁ πολύς κόσμος, προκλητικά παραβαίνει ὅσα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει καί κάνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ κόσμος εἶναι γεμᾶτος μάσκες, φοροῦν  οἱ ἄνθρωποι προσωπεῖο. Τελικά αὐτές τίς ἡμέρες δείχνουμε τόν πραγματικό μας ἑαυτό, τί εἲμαστε ὅλο τόν χρόνο, ὅτι δηλαδή εἲμαστε ὑποκριταί καί μασκαράδες, ὅτι δέν διαφέρουμε ἀπό τούς φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ περισσότεροι δέν εἶναι αὐτό πού φαίνονται, ἀλλά φοροῦν προσωπεῖο.

Ἡ ὑποκρισία εἶναι ἕνα κίβδηλο νόμισμα, πού δέν ἔχει καμμία ἀξία. Μπορεῖ γιά ἕνα χρονικό διάστημα νά κυκλοφορήσει, μά σύντομα θά σταματήσει ἡ κυκλοφορία του. Δηλαδή ὁ ὑποκριτής σύντομα θά ἀποκαλυφθεῖ καί θά περιφρονηθεῖ ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τήν κοινή γνώμη. Σύντομα θά παραμερισθεῖ, θά φύγει τό καμουφλάρισμα τῆς ὑποκρισίας καί θά φανεῖ ἡ ἠθική γύμνια καί ἡ πνευματική φτώχεια τοῦ ἀνθρώπου. Θά μᾶς πεῖ πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Μερικοί πού παριστάνουν τόν ἐνάρετο, εἶναι ἀθλιότεροι καί πονηρότεροι ἀπό ὅλους.  Δέν σέ ἀνέχεται ἡ κοινωνία, ὅταν σέ βλέπει νά παριστάνεις τόν φρουρό τῆς ἠθικῆς, ἐνῷ ξέρει ὅτι εἶσαι ἠθικό ναυάγιο. Δέν σέ ἀνέχεται νά μιλᾶς γιά ἀγάπη, ὅταν ἐσύ, σάν βδέλλα, ἔχεις ρουφήξει τό αἷμα τῶν συνανθρώπων σου. Γι᾿ αὐτό στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς εἶπε ὁ Κύριος νά μή γίνουμε σάν τούς ὑποκριτάς.

Ἄς ἀναφέρουμε κάποια παραδείγματα μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά καί ἀπό τήν καθημερινή ζωή, γιά νά καταλάβουμε καλύτερα ποιός εἶναι ὁ ὑποκριτής καί πόσο ἀποκρουστικός καί ἀηδιαστικός γίνεται.

_ Πολλοί, ὅταν νήστευαν, ἔπαιρναν ὕφος περίλυπο, σκυθρωπό, μιά ἐπίπλαστη ὠχρότητα, ὅπως αὐτοί πού ὑποφέρουν ἀπό πείνα καί ἔχουν κίτρινο χρῶμα. Αὐτό τό ἔκαμναν, ὂχι γιατί ἀγαποῦσαν τήν νηστεία, ἀλλά γιατί ἐπεδίωκαν τήν ματαιοδοξία, τόν ἔπαινο καί τήν δόξα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Γιά νά τούς περνοῦν γιά εὐσεβεῖς καί θεοφοβούμενους ἀνθρώπους. Αὐτούς ὅμως, πού ὑποτίθεται ὅτι τούς τιμᾶ καί τούς θαυμάζει ὁ κόσμος, τούς ἀποστρέφεται καί τούς σιχαίνεται ὁ Θεός.

_ Ἄλλοι εἶναι κλέφτες καί ἀπατεῶνες. Πῶς εἶπε ὁ Κύριος; Κατατρώγουν τά σπίτια τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν, εἶναι ἃρπαγες. Ὅμως ἐπιδεικτικά κάνουν ἐλεημοσύνη καί τήν διαλαλοῦν στά πέρατα τοῦ κόσμου. Δίνουν ἐλεημοσύνη γιά νά δοξασθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιά νά ἀποσπάσουν τόν δημόσιο ἔπαινο. Δέν τό κάνουν ἀπό εἰλικρινή καί ἄδολη ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα ἄνθρωπο, οὒτε ἀπό ἁγνή διάθεση νά ἐφαρμώσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

_ Ἄλλοι πάλι προσποιοῦνται ὅτι προσεύχονται. Ἔχουν ἕνα ὕφος πού σέ ἐντυπωσιάζει. Θά λέγαμε σήμερα κάνουν πολλούς σταυρούς καί μεγάλες μετάνοιες, μέ ἀσυνήθιστη εὐλάβεια. Τούς βλέπεις καί θαυμάζεις, ἀπορεῖς. Τί καλοί, πόσο πιστοί ἄνθρωποι εἶναι! Ἄν ὅμως τούς πλησιάσεις καί τούς γνωρίσεις ἀπό κοντά, χάνεις πᾶσα ἰδέα, πέφτεις ἀπό τά σύννεφα. Εἶναι γεμάτοι πάσης κακίας καί ἀκαθαρσίας. Στό σπίτι τους μέσα κέρβεροι, στήν ἐργασία τους ἄδικοι καί ἄγριοι.

_ Κάποιοι σέ βλέπουν καί κάνουν πώς χαίρονται. Ἐκδηλώνουν τήν χαρά τους. Σοῦ λένε λόγια κολακευτικά, ὅτι σέ ἐκτιμοῦν καί σέ ὑπεραγαποῦν. Μόλις δέ τούς γυρίσεις τήν πλάτη, δέν προλαβαίνεις νά ἀπομακρυνθεῖς καί ρίχνουν ἄφθονο φαρμάκι καί δηλητήριο ἐναντίον σου. Ἄν μποροῦσαν νά σέ δαγκώσουν, νά σέ καταβροχθίσουν ὁλόκληρο, θά τό ἔκαμναν μέ μεγάλη εὐχαρίστηση. Δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ ὅσα λένε καί ἐξωτερικά παρουσιάζουν.

_ Ἔχεις χαρά, κάποια ἐπιτυχία. Πολλοί σέ συγχαίρουν γιά τήν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ σου, μέ τό στόμα ὅμως. Ἡ καρδιά τους εἶναι σφιγμένη,  δέν λένε ἀλήθεια, δέν εἶναι εἰλικρινεῖς. Στήν πραγματικότητα σκάνουν ἀπό τό κακό τους.

_ Κλασικό καί φοβερό παράδειγμα ὑποκρισίας ἡ στάση τοῦ Ἰούδα. Μία γυμαίκα πλένει τά πόδια τοῦ Χριστοῦ μέ μύρο καί ὁ Ἰούδας λυπᾶται γιά τήν σπατάλη. Τί κρῖμα!  Γιατί νά ξοδευτοῦν ἄδικα καί ἄσκοπα τόσα χρήματα; Δέν ἦταν καλύτερα νά μᾶς δώσουν τά χρήματα, γιά νά τά μοιράσουμε στούς φτωχούς; Αὐτό ὅμως γιατί τό εἶπε; Γιατί πραγματικά νοιαζόταν τούς φτωχούς; Ὄχι. Ἦταν κλέφτης, ἤθελε νά πάρει αὐτός τά χρήματα. Μέ τό προσωπεῖο τῆς φιλοπτωχείας, ἔκρυβε τό πάθος τῆς κλοπῆς καί τῆς ἀπληστείας.

_ Τέλος ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ὑποκρισίας εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἀρχισυναγώγου, ὅταν ὁ Χριστός ἐθεράπευσε τήν συγκύπτουσα. Ὁ ἀρχισυνάγωγος πνίγεται ἀπό τόν φθόνο. Τί νά πεῖ ὅμως; Νά τά βάλει μέ τόν Χριστό κατ᾿ εὐθεῖαν; δέν μπορεῖ, δέν τό τολμάει. Στρέφεται στόν κόσμο: Σᾶς φτάνουν ἕξι μέρες νά δουλεύετε καί νά κάνετε ὅλες σας τίς δουλειές. Τότε νά ἔρχεσθε γιά νά θεραπεύεσθε καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Θέλει νά δείξει ὅτι σέβεται τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τήν ἐντολή τῆς ἀργίας, ἐνῷ στήν πραγματικότητα θέλει νά θίξει τόν Χριστό. Δέν ἔχει μέσα του ἀγάπη καί σπλάχνα οἰκτιρμῶν, οὔτε στόν Χριστό, οὒτε στόν πάσχοντα συνάνθρωπό του.

Ἀγαπητοί μου,

Κεραυνοί βγῆκαν ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τῆς ὑποκρισίας τῶν φαρισαίων. Ἔδειξε ἀγάπη καί κατανόηση σέ ὅλους τούς ἁμαρτωλούς, ἀκόμη καί στούς τελῶνες καί στίς πόρνες. Τήν ὑποκρισία δέν τήν ἀνέχθηκε. Εἶναι φοβερή ἡ δυσωδία τῆς ὑποκρισίας. Φωνάζει ὁ ἅγιος Ἰἀκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: Προσέξτε, νά μή πέσετε στό φοβερό πάθος τῆς ὑποκρισίας.

Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ Ἁρμόδιος καί ὁ Ἀριστογείτων πῆγαν σέ κάποια γιορτή μέ μία ἀνθοδέσμη, ὅπως ἐσυνήθιζαν οἱ Ἀθηναῖοι. Μέσα στό λουλούδια ὅμως εἶχαν κρυμμένο ἕνα μαχαίρι καί μέ αὐτό δολοφόνησαν τόν Ἵππαρχο. Δέν πῆγαν νά γιορτάσουν, ἀλλά νά σκοτώσουν. Προσοχή λοιπόν στίς ἀνθοδέσμες τῆς ὑποκρισίας. Δολοφονοῦν καί τήν φυχή καί τήν ὑπόληψη. Σκορποῦν θάνατο

Τώρα, πού μπαίνουμε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νά ριχτοῦμε στόν ἀγώνα τόν πνευματικό. Νά νηστέψουμε ἀπό  μάσκες καί  προσωπεῖα. Νά πάψουμε νά εἴμαστε διπρόσωποι καί μασκαράδες. Νά μή ἀλλάξουμε μόνο τό περιεχόμενο τῆς κατσαρόλας. Κυρίως καί πρό πάντων νά ἀλλάξουμε τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας. Νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς καί νοοτροπίας. Νά ἀλλάξουμε τήν πνευματική μας τροφοδοσία. Ἡ πνευματική νηστεία εἶναι δεῖγμα μετανοίας, πού φέρνει τήν συγχώρηση, τόν ἁγιασμό, τήν εὐλογία, τήν σωτηρία. Ἀμήν.

Κυριακή τῆς Τυρινῆς (22-2-2004).

«Ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν».

Αὐτήν τήν Κυριακή ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει γιά τήν νηστεία τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς ὑπενθυμίζει τόν πρῶτο θρῆνο, τό πρῶτο κλάμα, πού ἔγινε στή γῆ. Ἦταν ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ μετά τήν παρακοή καί τήν ἔξωσή του ἀπό τόν παράδεισο. Δέν ἐτήρησε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, πού ἦταν ἐντολή τῆς νηστείας καί ἔτσι ἔχασε τόν παράδεισο. Ἀλλοίμονό μου, ἔλεγε ὀδυρόμενος, μία ἐντολή κατεπάτησα  τοῦ Δεσπότου καί ἔχασα, στερήθηκα ὅλα τά ἀγαθά, ὅλες τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ.

 Ἄν ἐμεῖς θέλουμε νά νά κερδίσουμε τόν παράδεισο, ἀγαπητοί μου, πρέπει νά νηστεύσουμε καί μάλιστα, ὂχι ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, ἀλλά ὅπως ἀρέσει στόν Θεό. Εὔκολη εἶναι ἡ νηστεία τῆς ἀρεσκείας μας, δύσκολη εἶναι ἡ νηστεία πού θέλει ὁ Θεός. Καί ὁ Χριστός, ὅταν μιλάει γιά νηστεία στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἐννοεῖ τήν δύσκολη νηστεία. Ἄν κάνουμε τήν εὒκολη, τήν ὑποκριτική, μόνο τήν νηστεία τῶν φαγητῶν, τότε δέν ἔχουμε μισθό, τόν χάνουμε.

Πρῶτα ἀπό ὅλα νηστεύουμε κανονικά, δηλ. ὅλη τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Εἶναι αὐθαιρεσία, ἀταξία καί παρανομία νά νηστεύουμε μία ἑβδομάδα στήν ἀρχή καί μία στό τέλος, συνήθως τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἄν ὑπάρχει πρόβλημα ὑγείας, θά συμβουλευτοῦμε εὐσεβῆ γιατρό καί ἔμπειρο πνευματικό καί αὐτοί θά μᾶς ποῦν,θά μᾶς ὑποδείξουν τί θά κάνουμε. Ποτέ μόνοι μας καί χωρίς λόγο δέν θά χαλάσουμε τήν νηστεία.

Μάλιστα δέ σέ περίπτωση πού δέν μποροῦμε νά νηστεύσουμε ἢ εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά μικραίνουμε τήν νηστεία μας, θά κάνουμε κάτι ἂλλο, γιά νά ἀναπληρώσουμε τά ὑστερήματα τῆς νηστείας. Π.χ. ὅσοι καπνίζουν νά κόψουν ἢ να ἐλαττώσουν τό κάπνισμα. Νά κόψουν ἢ νά ἐλαττώσουν τήν τηλεόραση. Νά κάνουν μεγαλύτερες προσευχές, κανένα κομποσχοίνι παραπάνω καί, ἄν ἡ ὑγεία τό ἐπιτρέπει, νά κάνουν καί κάποιες μεγάλες μετάνοιες. Νά ἐκκλησιάζωνται τακτικώτερα καί νά ἔρχωνται ἐνωρίτερα στήν Ἐκκλησία. Νά μελετοῦν περισσότερο τήν Ἁγία Γραφή καί ἄλλα χριστιανικά βιβλία. Πολλά μποροῦν νά κάνουν.

Εἶναι σπουδαῖα τά ἀποτελέσματα τῆς νηστείας, φοβερά γιά τούς δαίμονες, ὅταν αὐτή συνοδεύεται  καί ἐνισχύεται ἀπό τήν προσευχή. Τότε ἐκδιώκουμε, κυνηγοῦμε καί μαστιγώνουμε  ἀλύπητα τούς δαίμονες. « Τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν, εἰμή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ», εἶπε ὁ Κύριος.

Ὥστε λοιπόν, ἀδελφοί μου, γιά νά εἶναι ἡ νηστεία μας εὐάρεστη στό Θεό, ποτέ δέν εἶναι μόνη της. Συνοδεύεται καί ἀπό ἄλλα πράγματα, ἀπό ἄλλες ἀρετές καί ἄλλα πνευματικά ἀγωνίσματα.Ποτέ δέν ὁμιλοῦμε μόνο γιά νηστεία φαγητῶν, ἀλλά γιά νηστεία ἁμαρτιῶν. Λέγει πολύ ὡραῖα ἕνα τροπάριο τοῦ Τριωδίου: « Ὅταν, ψυχή μου, νηστεύεις ἀπό φαγητά, ἀλλά δέν καθαρίζεσαι ἀπό τά πάθη, δέν σταματᾶς τήν ἁμαρτία, ἄδικα χαίρεσαι πού δέν τρῶς. Διότι, ἐάν ἡ νηστεία σου δέν γίνεται ἀφορμή πρός διόρθωσή σου, σάν ψεύτικη μισεῖται ἀπό τόν Θεό καί γίνεται ὅμοια μέ τήν νηστεία πού κάνουν οἱ κάκιστοι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ποτέ τους δέν τρώγουν. Μή λοιπόν ἁμαρτάνεις καί προσβάλεις τήν νηστεία, ἀλλά μένε ἀκίνητη στίς ἄτοπες ὁρμές».

Ὥστε ἡ νηστεία εἶναι ἀφορμή  ἀποχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία. Εἶναι στροφή  καί πλησίασμα πρός τόν Θεό. Λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος, « Ἀληθής νηστεία ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις». Νά κόψουμε ἁμαρτίες, νά γίνουμε φτωχοί ἀπό ἁμαρτίες. Νά κάνουμε νηστεία μέ μετάνοια.

Ἀκόμη πραγματική νηστεία δέν εἶναι νά  παραγεμίζουμε τό στομάχι μας μέ νηστίσημα φαγητά, τά ὁποῖα πολλές φορές εἶναι ἀκριβότερα. Τρῶμε νηστίσημα, πιό λιτά, πιό φτωχικά, τρῶμε λιγότερο, κάνουμε οἰκονομία, γιά νά ἔχουμε περίσσευμα καί αὐτό νά τό προσφέρουμε στούς φτωχούς ἀδελφούς μας. Εἶναι
ἡ λεγομένη  ἁγία μερίδα, γιά τήν ὁποία κάνουν λόγο οἱ Ἅγιοι Πατέρες. «Μακάριος ὁ νηστεύων, ἵνα ἐλεήσηται πένητα». Νά λοιπόν πού ἡ νηστεία πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τήν ἐλεημοσύνη καί τήν φιλανθρωπία.

Ἐπί πλέον στόν καιρό τῆς νηστείας δέν ἔχουμε διαφορές μέ κανένα ἀδελφό μας, ἄν ὑποθέσουμε ὅτι σέ ἀλλο καιρό θά εἲχαμε. Συγχωροῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας ὅλους ὅσους μᾶς ἐλύπησαν, γιατί τότε μόνο θά συγχωρήσει κι᾿ ἐμᾶς ὁ Θεός. Νηστεία μέ κακία μέσα μας δέν μᾶς ὠφελεῖ καθόλου, δέν φέρνει κανένα καλό ἀποτέλεσμα. Χάνουμε τόν μισθό μας, διότι εἶναι νηστεία δαιμονική.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἄς ἀρχίσουμε νηστεία καθαρή, πραγματική νηστεία, νηστεία θεάρεστη, αὐτήν πού θέλει καί περιμένει ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς. Νηστεία φαγητῶν, νηστεία ἁμαρτιῶν καί παθῶν. Νηστεία πού θά συνοδεύεται ἀπό προσευχή, μετάνοια, ἐλεημοσύνη καί συγχωρητικότητα, γιά νά μᾶς ὠφελήσει, γιά νά ἀνοίξει καί γιά μᾶς τήν θύρα τοῦ παραδείσου. Ἔτσι νά ἀξιώσει ὁ Θεός νά διαπλεύσουμε μέ εἰρήνη τό πέλαγος τῆς ἁγίας νηστείας καί νά φτάσουμε νά ἑορτάσουμε τήν Ἁγία Ἀνάσταση, τό Πάσχα Χριστοῦ τό σωτήριο. Ἀμήν.-