Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.
Ἀσχολούμενοι μέ τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή κάπου χαιρόμαστε καί κάπου λυπόμαστε. Χαιρόμαστε, γιατί ὁ πλούσιος αὐτός νεανίσκος ἐμφανίζεται σάν πιστός τηρητής τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Λυπόμαστε, γιατί τόν βλέπουμε νά σταματάει τήν πνευματική του πρόοδο.
Στήν ἀρχή ρώτησε τόν Χριστό, τί πρέπει νά κάνει γιά νά ἔχει ζωή αἰώνια. Αὐτό δείχνει, ὅτι ἔχει εὐγένεια ψυχῆς. Ὅτι εἶχε πνευματικές ἀναζητήσεις. Ποθοῦσε τά ὑψηλά καί ὡραῖα. Δείχνει ὅμως καί ἐπιπολαιότητα. Δέν σκέφτηκε, δέν ὑπολόγησε τί θά τοῦ στοιχίσει αὐτή ἡ ἐπιθυμία.
Γιά νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του, ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξε τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ δεκαλόγου. Οὐ κλέψεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου... Μέ χαρά ὁ νέος ἀπάντησε, ὅτι ὅλα αὐτά τά ἐτήρησε ἀπό μικρό παιδί. Ἄρα δικαιωματικά τοῦ ἀνήκει ὁ παράδεισος. Αὐτό τό σημεῖο ἄς σχολιάσουμε γιά λίγο, ἀγαπητοί μου.
Ὁ πλούσιος αὐτός νέος εἶναι ἀξιόλογος. Εἶναι σεμνός καί θεοφοβούμενος. Ἀπό μικρό παιδάκι ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σέβεται καί ἐφαρμόζει τίς ἐντολές Του. Δηλαδή δέν ἔχει χάσματα στή ζωή του, δέν εἶχε πνευματικά διαλύματα. Καί τό λέμε αὐτό, γιατί πολοί ξεκινᾶνε καλά στή ζωή τους, ἀλλά σύντομα ξεκόβουν ἀπό τόν Θεό, ἀπομακρύνονται ἀπό τήν πίστη. Κάποια φορά φεύγουν καί μετά ξαναεπιστρέφουν. Γιά ἕνα διάστημα ζοῦν κατά Θεόν καί ἔπειτα ξεστρατίζουν. Δέν ἔχουν συνέχεια καί συνέπεια στή ζωή τους. Δέν εἶναι σταθεροί στήν πίστη.
Ἀκόμη σημαίνει, ὅτι εἶχε σπουδαίους γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν ἀρκετά καλή δουλειά μέ τήν ἀγωγή, πού τοῦ ἔδωσαν. Ἐργάσθηκαν πάνω στήν ψυχή του. Τά παιδιά μας εἶναι συνήθως ὅ,τι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ γονεῖς. Κάποιες φορές παραπονιόμαστε γιά τά παιδιά μας, γιατί τάχα δέν εἶναι αὐτά πού περιμέναμε, σάν νά ἐμεῖς εἴμασταν οἱ καλοί καί ἅγιοι. Ὅμως εἶναι ἀλήθεια, πώς ἡ ἀγωγή πού τά προσφέραμε ὑπολείπεται σέ πολλά σημεῖα. Εἴμαστε ἐκλεκτικοί στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας καί στήν διδασκαλία μας πρός αὐτά. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν θέλουμε νά γίνουν πολύ καλά. Καλλιεργοῦμε μία ἀρετή καί ἀφήνουμε κάποια ἄλλη νά μείνει ὑπανάπτυκτη. Διδάσκουμε π.χ. τήν ἐλεημοσύνη καί ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ἐγκράτεια.
Μιά τέτοια ἀγωγή γίνεται γιά μιά καλή κοινωνική συγκρότηση. Νά γίνει καλός ἄνθρωπος, ὄχι ὅμως καί καλός χριστιανός. Ξέρετε πόσο διαφέρει τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο; Ἐπιδιώκουμε νά φανοῦμε καλοί στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ὄχι νά γίνουμε ἀρεστοί στό Θεό. Πάντοτε μᾶς ἀπασχολεῖ τό ἐρώτημα , τί θά ποῦν οἱ ἄνθρωποι καί ὄχι ποιά εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Θεοῦ. Νά γίνουν τά παιδιά μας ἔντιμοι, ἐργατικοί, μέ κάποια θρησκευτική ἀγωγή, ὅμως χωρίς βάθος, ὄχι ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες. Μιά τέτοια ἀγωγή εἶναι διάτρητη, ἐλειπής, ἐλάττωματική καί αὐτό θά φανεῖ ἀργότερα.
Ὁ σημερινός νέος καμάρωνε, γιατί αὐτές τίς ἐντολές τίς τηροῦσε ἀπό μικρό παιδί. Ἀλήθεια ἦταν, δέν ἔλεγε ψέματα. Μά δέν εἶχε αὐτογνωσία, ὅπως δέν ἔχουμε πολλοί ἀπό ἐμᾶς σήμερα. Πᾶμε νά ἐξομολογηθοῦμε καί λέμε στόν πνευματικό, δέν ἔχω τίποτε. Δέν ἔκλεψα, δέν σκότωσα. Τό μυαλό μας πηγαίνει σέ κάποια χοντρά καί μεγάλα ἁμαρτήματα. Μά ἄν σκοτώναμε ἤ κλέβαμε, δέν θά εἴμασταν, ὄχι χριστιανοί, οὔτε κἄν ἄνθρωποι. Ἄγρια θηρία θά εἴμασταν. Στή φυλακή θά εἴμασταν. Καί ἐπειδή δέν κάναμε αὐτά, σημαίνει ὅτι εἴμαστε καλοί χριστιανοί; Φροντίζουμε γιά τά παιδιά μας τόσο, ὅσο γιά νά μή μποῦν φυλακή, ὄχι γιά νά μποῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Διαβάζουμε στήν Ἁγία Γραφή, ὅτι τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου στρέφεται στά πονηρά ἐπιμελῶς ἐκ νεότητος αὐτοῦ. Κι᾿ ἐμεῖς λέμε, ὅτι δέν ἔχουμε ἁμαρτίες; Γιατί πάλι περιοριζόμαστε μόνο στίς πράξεις; Τίς σκέψεις ἤ τίς ἐπιθυμίες μας, γιατί δέν τίς ὑπολογίζουμε, γιατί δέν τίς μετρᾶμε καθόλου; Ἔρχεται καιρός πού μένουμε μέ ἀνοιχτό τό στόμα καί γουρλωμένα τά μάτια. Τό παιδί μας νά κάνει αὐτό τό πράγμα; Ναί τό ἔκανε, γιατί ἦρθε ἡ ὥρα νά φανεῖ, ὅτι ἐμεῖς σάν γονεῖς δέν κάναμε σωστά τήν δουλειά μας, ὅτι ἡ ἀγωγή πού τοῦ δώσαμε δέν ἦταν ἡ σωστή. Ἦταν πασαλείμματα ἀγωγῆς.
Ἡ πνευματική ζωή, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἰσόβια καί ἔχει πρόοδο. Τό σοβαρό λάθος μας εἶναι, τό ὅτι, ἄν ἐπιτύχουμε κάτι, φτάνει λέμε καί σταματᾶμε. Δέν χρειάζεται νά συνεχίσουμε περισσότερο. Ὅμως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς λέει κάτι πολύ σπουδαῖο: Μηδαμοῦ ἵστασθαι. Δέν θά σταματήσεις πουθενά. Ποτέ δέν θά πεῖς, καλά εἶμαι ἐδῶ. Θά συνεχίσεις. Σταμάτησες; Ἄρχισες νά ὑποχωρεῖς, θά τά χάσεις ὅλα.
Λέει ὁ Κύριος στό εὐαγγέλιο: Τέλειοι γίνεσθε, ὅπως τέλειος εἶναι ὁ Θεός μας. Θά ρωτήσει κάποιος: Μποροῦμε ἐμεῖς νά γίνουμε τέλιοι; Ἀσφαλῶς δέν μποροῦμε. Μά ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό πάντοτε πρέπει νά συνεχίζουμε τόν ἀγώνα μας καί ποτέ νά μή ἔχουμε σταματημό.
Ἄν θέλουμε τόν παράδεισο, πρέπει νά βαδίσουμε τόν ἀνηφορικό δρόμο καί νά περάσουμε ἀπό τήν στενή πύλη. Ἄν δέν ζοριστοῦμε Βασιλεία Θεοῦ δέν βλέπουμε. Γιατί φοβώμαστε; Γιατί δειλιάζουμε νά συνεχίσουμε; Γιατί δέν ἔχουμε τήν τόλμη καί τόν ἡρωϊσμό νά προχωρήσουμε σέ μιά καλύτερη καί βαθύτερη πνευματική ζωή; Ἡ δειλία εἶναι μεγάλο κακό καί ἁμάρτημα. Εἶναι σοβαρό μειονέκτημα. Ἄν ἀνοίξουμε τήν Ἱερή Ἀποκάλυψη θά δοῦμε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο νά γράφει: Τῶν δειλῶν τό μέρος ἡ λίμνη ἡ καιομένη ἐν πυρί καί θείῳ. Ὁ νεανίσκος ἔκανε τόσα πολλά. Ἕνα δέν μπόρεσε νά κάνει καί ἔχασε τόν παράδεισο.
Ἐμεῖς σκεφτήκαμε ποτέ, ἄν θά σωθοῦμε μέ αὐτά πού κάναμε; Δέν χρειάζεται νά εἴμαστε μόνο νοσταλγοί τῆς χαρᾶς τοῦ παραδείσου, ἀλλά νά γίνουμε καί ἀγωνισταί-βιασταί, διότι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιαστεί ἁρπάζουσιν αὐτήν. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου