Ἁγίου Γεωργίου

Ἁγίου Γεωργίου-Β΄Ἡμέρα Πάσχα (25-4-2011).

Ἀπό τούς μεγαλύτερους καί πλέον λαοφιλεῖς μάρτυρες τῆς πίστεώς μας, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Ἡ ἑορτή του συμπίπτει μέ τήν πιό ὡραία ἐποχή τοῦ ἔτους, τήν ἄνοιξη. Ἔρχεται πάντοτε μαζί μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, νά τρέξουμε στούς κήπους καί στούς ἀγρούς, γιά νά κόψουμε λουλούδια. Νά φτειάξουμε στεφάνια, γιά νά στεφανώσουμε τόν ἥρωα τῆς πίστεώς μας, τόν νοερό ἀδάμαντα, τό διαμάντι τοῦ Χριστοῦ, τόν Ἅγιο Γεώργιο.

Τό νά κόψουμε λουλούδια εἶναι τό πιό εὔκολα πρᾶγμα. Κάτι ἄλλο πρέπει νά κάνουμε σήμερα, πού εἶναι ἀνώτερο, μεγαλύτερο καί καλύτερο. Νά γνωρίσουμε ἀκριβέστερα ποιός εἶναι ὁ μεγάλος ἅγιος καί νά τόν ἀκολουθήσουμε πιστότερα. Νά ζήσουμε, ὅπως ἔζησε ἐκεῖνος, νά κάνουμε ὅ,τι ἔκανε ἐκεῖνος. Καί αὐτό θά δοῦμε στή συνέχεια.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν γυιός μάρτυρος. Ὁ πατέρας του Γερόντιος μαρτύρησε γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἴδιος ἦταν σέ μικρή ἡλικία. Κάποιοι λένε, ὅτι ἦταν δέκα ἐτῶν, κάποιοι ἄλλοι ὅτι ἦταν ἀκόμη μικρότερος. Ἡ μητέρα του τόν ἔπαιρνε ἀπό τό χέρι καί πήγαιναν στόν τάφο τοῦ πατέρα του. Ἐκεῖ γονάτιζαν καί προσευχόντουσαν καί οἱ δύο μαζί. Ἔτσι μεγάλωσε ὁ ἅγιος, τέτοια βιώματα εἶχε καί ἀπέκτησε, σάν τούς γονεῖς του, ἡρωϊκό φρόνημα.

Ἐμεῖς πολλές φορές ἔχουμε παράπονα ἀπό τά παιδιά μας. Ὅτι ἐμεῖς δῆθεν εἴμαστε καλοί χριστιανοί, (ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας), ἀλλά δυστυχῶς-λέμε-δέν μᾶς ἔμοιασαν  τά παιδιά μας. Ἐκεῖνα δέν ἔγιναν καλοί χριστιανοί. Ἔτσι θέλουμε νά δικαιολογοῦμε τούς ἑαυτούς μας.

Τό θέμα εἶναι τί διδάξαμε στά παιδιά μας; τί παράδειγμα ἤμασταν, τί πρότυπα εἶχαν, τί προσφέραμε σ᾿ αὐτά; Ἄν ἐμεῖς πράγματι  ἤμασταν καλοί, κάτι θά κάμναμε γιά τήν ἀνατροφή τους, κάτι θά γινόντουσαν καί τά παιδιά μας. Τό τί εἴμαστε καί τί κάναμε, τό ἀποδεικνύουν τά παιδιά μας. Ἄν αὐτά δέν εἶναι αὐτό πού πρέπει, σημαίνει ὅτι, οὔτε ἐμεῖς εἴμαστε κάτι σπουδαῖο.

Ἡ μητέρα του ἁγία Πολυχρονία, δέν τοῦ ἔδωσε μόνο τό γάλα της. Τόν πότισε μέ τά νάματα τῆς πίστεως, μέ τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτά πού γίνονται στήν παιδική ἡλικία, μένουν τυπωμένα καί χαραγμένα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐφ᾿ ὅρου ζωῆς, γιά πάντα.

Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν κατατάχθηκε στό Ρωμαϊκό στρατό, ὅπου διέπρεψε, ἀναδείχθηκε γενναῖος στρατηλάτης. Σύντομα ἔγινε στρατηγός καί ἀκόμη πιό πάνω, ἔγινε κόμης.

Ἀλλά πάνω ἀπό τά γαλόνια, αὐτό πρέπει νά προσέξουμε, πάνω ἀπό τίς τιμές καί τά ἀξιώματα εἶχε τόν Θεό. Ἀσφαλῶς ἔτσι εἶναι, πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Θεός. Ἔπειτα ἔρχονται ὅλα τά ἄλλα. Γι᾿ αὐτό ὅταν κινδυνεύει, ὅταν διώκεται ἡ πίστις, πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε τά πάντα, καί θέσεις καί ἀξιώματα, ἀκόμη καί αὐτήν τήν ζωή μας. Ποιός ὅμως τό πιστεύει αὐτό καί ποιός εἶναι διατεθημένος νά τό κάνει;

Χίλιες φορές νά πεθάνουμε γιά τόν Χριστό, παρά νά γίνουμε προδόται τῆς πίστεώς μας. Χίλιες φορές νά πεθάνουμε γιά τήν πίστη μας, σάν ἁπλοί ἄνθρωποι, φτωχοί, ἀγράμματοι, παρά νά εἴμαστε ἐπιστήμονες καί ἄθεοι. Χίλιες φορές μέ τόν Θεό, παρά μέ ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου καί μέ τόν διάβολο. Ἄν χάσουμε τήν ψυχή μας, πόσο θά μᾶς ὠφελήσουν τά πλούτη τοῦ κόσμου; Ἡ Ἐκκλησία μας δέν στηρίζεται στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀλλά στούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους. Εἶπε ὁ Κύριος, μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον. Μήν ἀνησυχεῖς καί μή φοβᾶσαι σύ τό ποίμνιό μου, πού ἐν συγκρίσει μέ τό πλῆθος τῶν ἀπίστων φαίνεσαι μικρό, διότι ὁ ἐπουράνιος Πατέρας σας σέ σᾶς θά δώσει τήν βασιλεία του. Ἐσεῖς ἀνήκετε στήν Ἐκκλησία μου. Σέ σᾶς ἀνήκει ὁ οὐρανός, σέ σᾶς καί ἡ γῆ.

Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁμολόγησε μέ παρρησία  καί θάρρος τήν πίστη του στό Χριστό. Ὁ Διοκλητιανός ἔξαλλος, ἀγανακτισμένος διέταξε νά τόν συλλάβουν. Δέν λογαριάζω τά ἀξιώματα, εἶπε ὁ ἅγιος, δέν μέ συγκινοῦν τά πλούτη, δέν φοβᾶμαι τόν θάνατο. Τοῦ ξήλωσαν τά γαλόνια, τοῦ ἔβγαλαν τήν πανοπλία καί στή συνέχεια τόν ἔρριξαν στή φυλακή. Ἀπό τό ὕψος ἔπεσε στό βάθος. Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε χαρά καί ἀγαλλίαση. Τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ κανείς καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τήν βγάλει ἀπό μέσα μας. Ἔτσι διαβάζουμε μέσα στό Εὐαγγέλιο. Τό θρήσκευμα μπορεῖ νά τό ἔβγαλαν ἀπό τίς ταυτότητες. Τόν Χριστό, ἄν πραγματικά τόν ἀγαπᾶμε, ποτέ δέν θά μπορέσουν νά Τόν βγάλουν ἀπό τίς καρδιές μας.

Κατόπιν ἄρχισαν τά πολλά καί φοβερά μαρτύρια, τά ὁποῖα ὑπέμεινε μέ γενναιότητα καί ἀνδρεία. Τά σκέφτεται κανείς καί ἀνατριχιάζει. Μόνο πού τά διαβάζει πονάει, ἀλλά καί θαυμάζει τήν πίστη, τήν καρτερία καί τήν ἀνδρεία τῶν Ἁγίων.

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο καί καλύτερο, πού ἔχουμε νά κάνουμε, ὅπως εἴπαμε στήν ἀρχή. Ἄν κάποιοι ἄλλοι, σπουδαῖοι δῆθεν κατά κόσμον, προδώσουν τήν πίστη μας καί τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας, ἐμεῖς ὁ ἁπλός λαός τοῦ Θεοῦ, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, νά μείνουμε πιστοί στόν Θεό. Νά ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀθεΐας, γιά ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει ὁ τόπος μας. Εἶναι μεγίστη τιμή καί εὐλογία, νά πεθάνει κάποιος γιά τά ἰδανικά του.

Ὁ ἅγιος Φιλούμενος, ὁ νέος ἱερομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ὅταν ζοῦσε ἔλεγε, ἕνα μαρτύριο μόνο θά μᾶς σώσει. Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἀγωνιστική καί μαρτυρική, γι᾿ αὐτό καί τόν ἀξίωσε ὁ Θεός νά φύγει ἀπό τόν κόσμο αὐτό μέ μαρτυρικό θάνατο. Τόν σκότωσαν οἱ Ἑβραῖοι στό φρέαρ τῆς Σαμαρείτιδος, ὅπου ὑπηρετοῦσε. Ἀνεδείχθη Ἱερομάρτυς, ἔλαβε πολλή χάρη ἀπό τόν Θεό, ἐπιτελεῖ πολλά θαύματα, χαίρεται, ἀγάλλεται καί δοξάζεται στόν οὐρανό ἀπό τόν ἀναστάντα Κύριο.

Νά ποιό εἶναι τό καθῆκον μας. Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ζωή μας. Νά μείνουμε κι᾿ ἐμεῖς ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη μας. Αὐτό ζητάει ὁ Χριστός. Αὐτό νά ἐπιτύχουμε μέ τήν βοήθεια τοῦ μεγάλου Ἁγίου Γεωργίου. Ἀμήν.-