Μεγάλη Παρακευή

Μεγάλη Παρακευή (25-4-2008)

Ἡ σημερινή Παρασκευή πενθηφοροῦντες ἀδελφοί, δέν εἶναι σάν τίς ἄλλες. Εἶναι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Παρασκευή. Μεγάλη, ὄχι γιατί ἔχει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, ὄχι ὅτι ἔχει περισσότερες ὧρες ἀπό τίς ἄλλες. Καί αὐτή εἴκοσι τέσσερις ἔχει. Λέγεται Μεγάλη, διότι τά γεγονότα πού διαδραματίσθηκαν σ᾿ αὐτήν εἶναι μεγάλα καί σπουδαῖα. Αὐτό λέει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Ἡ ἡμέρα αὐτή μᾶς φέρνει κοντά στό μαρτύριο καί στό πάθος τοῦ Κυρίου. Πάνω στό Γολγοθᾶ ξεχωρίζει ὁ στημένος Σταυρός τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ κι᾿ ἐμεῖς καλούμεθα νά πλησιάσουμε μέ συγκίνηση καί νά προσκυνήσουμε μέ εὐλάβεια καί κατάνυξη.

Ἴδε ὁ ἄνθρωπος, εἶπε ὁ Πιλᾶτος στόν ἐξαγριωμένο ὄχλο, στόν συρφετό τῶν Ἑβραίων καί ἔδειξε τόν Θεάνθρωπο. Τόν εἶχαν μαστιγώσει, τόν φραγγέλωσαν, τόν ράπισαν, τόν ἔφτυσαν, τόν ἐνέπαιξαν, τόν ξεγύμνωσαν, τοῦ ἔβαλαν ἀγκάθινο στεφάνι. Ἡ τεπείνωση καί ἡ ἐξουθένωση, ὁ πόνος καί ἡ ὀδύνη σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο. Θέαμα φοβερό καί συγκλονιστικό. Πῶς ἔκανε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο καί πῶς ὁ ἄνθρωπος κατάντησε τόν Θεό. Αἱμόφυρτο, ἄτιμο, ἀξιολύπητο, χωρίς εἶδος καί κάλλος, ὅπως ἀναφέρουν οἱ προφητεῖες, ἐγκαταλελημένο στίς ἄγριες διαθέσεις καί στήν κακία τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη γιά τό πλάσμα του. Καί αὐτό μέ περισσῆ ἀχαριστία τόν ἀνέβασε πάνω στό σταυρό. Ὁ Θεός ἐξάντλησε ὅλα τά ἀποθέματα τῶν εὐεργεσιῶν του, ὅλη του τήν εὐσπλαχνία καί τήν ἀγαθότητα καί ὁ ἄνθρωπος ἔβγαλε πάνω του ὅλο τό μῖσος καί τήν κακία. Ὁ Θεός κάλεσε τόν ἄνθρωπο νά τοῦ μοιάσει, νά γίνει θεός καί αὐτός ἔγινε διάβολος. Παρεσυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτῆς, δηλαδή ἀποκτηνώθηκε. Ὁ Θεός ἐξαγόρασε τόν ἄνθρωπο ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ Τιμίῳ αὐτοῦ Αἵματι, τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, μά ὁ ἄνθρωπος μέ πεῖσμα ἀρνήθηκε τήν χάρη. Ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, τοῦ εἶπε, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι. Θεέ, φῦγε ἀπό τόν δρόμο μου, δέν θέλω νά ἔχω καμμία σχέση μαζί σου.

Ἴδε ὁ ἄνθρωπος, ἔδειξε ὁ Πιλάτος τόν Χριστό.

 Ἴδε οἱ ἄνθρωποι, μᾶς λέει ὁ Χριστός. Δεῖτε τούς ἀνθρώπους σέ τί ἄθλιο κατάντημα εὑρίσκονται, ποῦ ξέπεσαν, πῶς ἔγιναν. Κυττάξτε τους, ἔφθασαν σέ ἀδιέξοδο, δέν ξέρουν πῶς νά σωθοῦν.

Ἐλᾶτε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἐλᾶτε νά σταθοῦμε μέ συντριβή κάτω ἀπό τόν ματωμένο Σταυρό τοῦ Κυρίου. Κάτι ψιθυρίζει, κάτι προφέρουν τά στεγνά χείλη του. Τεντώνουμε τά αὐτιά μας καί ἀκοῦμε τόν Μεγαλομάρτυρα τοῦ Γοργοθᾶ νά λέει ἐξασθενημένα τά τελευταῖα του λόγια. Ἑφτά φράσεις βγῆκαν πάνω στό σταυρό ἀπό ἐκεῖνο τό ἄκακο καί γλυκό στόμα, πού ποτέ δέν ἤξερε νά πεῖ κάτι κακό, ἀλλά πού πάντοτε συγχωροῦσε καί μόνο εὐλογοῦσε. Ἀπό τά ἑπτά λόγια μόνο στά πρῶτα θά σταθοῦμε γιά λίγο. Εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς μεγίστης δωρεᾶς πρός τήν Ἐκκλησία, ἡ ἀνακεφαλαίωση ὅλης τῆς διδασκαλίας του.

Ὁ πρῶτος λόγος πού ἀκούσθηκε τίς πρῶτες κιόλας στιγμές τῆς σταυρώσεως, τήν ὥρα τοῦ ὑψίστου πόνου, ὅπως θά μᾶς πεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὅταν ἀκόμη χτυποῦσαν τά σφυριά πάνω στά καρφιά, πού τρυποῦσαν καί ξέσχιζαν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, μέσα στούς φρικτούς πόνους μπόρεσε νά ψελίσει: Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι. Αὐτή ἦταν ἡ ἀπάντηση στήν ἀνθρώπινη κακία. Ἐκεῖνοι βρίζουν καί βλασφημοῦν τόν ἀναμάρτητο καί Ἐκεῖνος ὁ δίκαιος συγχωρεῖ. Ἀντιπαρατάσσει τό μεγαλεῖο τῆς συγγνώμης.

Λοιπόν ὁ πρῶτος λόγος πού ἀκούσθηκε πάνω ἀπό τόν σταυρό ἦταν ἡ ἔμπρακτη ἐφαρμογή τοῦ μοναδικοῦ κηρύγματος πού ἀκούσθηκε ποτέ στόν πλανήτη μας. Ἦταν μιά δέηση καί μία θερμή ἱκεσία ὑπέρ τῶν σταυρωτῶν του. Πατέρα μου, συγχώρησέ τους. Τό κακό πού κάνουν, τό κάνουν ἀπό ἄγνοια. Προβάλλει ἐλαφρυντικά γιά τούς δημίους του. Συγκαταβατική δικαιολόγηση τῆς ἀνομίας. Ὁ σκοτισμένος ἀπό τόν φθόνο  καί τόν φανατισμό ἀνθρώπινος νοῦς εἶναι ἱκανός γιά ὅλα. Ἀλλά καί ἡ θεία ἀγάπη μπορεῖ νά καλύπτει ὅλα. Ἀκόμη καί ἐκεῖνα πού στρέφονται ἐνάντια στό θέλημά της.

Ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος πάντοτε προφέρει τόν λόγο τῆς συγγνώμης, ὅποιος καί ἄν εἶναι ὁ δράστης τοῦ ἐγκλήματος, ὅσα δήποτε εἶναι τά κρίματά του, ὁποιαδήποτε ἡ ἐνοχή του.

Τόν ἀκοῦμε καί σήμερα νά ἀπευθύνει τήν ἴδια προσευχή πρός τόν οὐρανό γιά ὅλους μας, ὅσοι μιμούμεθα τούς σταυρωτές του καί τόν σταυρώνουμε κάθε μέρα, μέ τήν ἄπρεπη καί ἀχρίστιανη διαγωγή μας εἴτε τόν ἴδιο, εἴτε τούς ἀδελφούς του.

Οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι, τό λέει γιά ὅσους τυραννοῦν καί καταπιέζουν τόν ἀδύνατο. Τό λέει γιά κείνους, πού διοχετεύουν στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τό δηλητήριο τῆς ἄρνησης καί τῆς ἀπιστίας, πού γίνονται ἔτσι φονευτές καί ἐξολοθρευτές ψυχῶν. Τό λέει γιά κείνους, πού ἐνῷ τάχθηκαν νά ὑπηρετοῦν τόν λαό, τόν ἐξαπατοῦν καί τόν ἐκμεταλλεύονται. Τό λέει γι᾿ αὐτούς πού, ἐνῷ ὀφείλουν νά παιδαγωγοῦν  τήν νεότητα, τήν ἐξαπατοῦν, τήν παραπλανοῦν καί τήν σκοτίζουν, πού ὁπλίζουν τά νεανικά χέρια μέ πέτρες καί μαχαίρια, γιά νά τά χρησιμοποιήσουν ἐναντίον τῆς κοινωνίας. Τό λέει γιά κείνους, πού κινοῦν γῆ καί οὐρανό, γιά νά ἀπομακρύνουν τούς ἀνθρώπους, κυρίως τήν νεότητα ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί ἄν δέν τό κατορθώσουν γεμίζουν τά ψυχιατρεῖα  μέ ἀντιφρονοῦντες, μέ ὅσους ἀντιστέκονται στήν ἰδεολογία τους. Τό λέει γιά ὅσους καταχρῶνται τά ἀγαθά τῆς γῆς, πού ρουφᾶνε τό αἷμα τῶν φτωχῶν, τρῶνε τίς σάρκες τους, καταδυναστεύουν τούς ἀδύνατους.

Καί ὅμως καί γι᾿ αὐτούς ὑπάρχει χῶρος στήν θεία ἀγάπη, στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἐσταυρωμένος Λυτρωτής ἅπλωσε τά χέρια του πάνω στό σταυρό, γιά νά βάλει ὅλους μέσα στήν μεγάλη ἀγκαλιά του. Φτάνει κάποτε καί αὐτοί νά ψελλίσουν ἐνσυνείδητα τό ἥμαρτον.

Ἀγαπητοί ἑορταστές τῶν θείων Παθῶν,

Τά λόγια τοῦ κυρίου, δέν σημαίνουν τήν παντελῆ ἀμνήστευση τοῦ κακοῦ, δέν δίνουν συγχωροχάρτι στήν ἀνομία. Ὁ Θεός γνωρίζει νά μακροθυμεῖ. Ἀναβάλλει τήν ἐκδήλωση τῆς θείας ὀργῆς του. Συγκρατεῖ τούς κεραυνούς, πού θά ἔπρεπε νά ἐκσφενδονίσει πάνω στά κεφάλια τῶν ἐνόχων. Ἡ θεία ἀγάπη ξέρει νά ἀνέχεται καί  νά  περιμένει τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τήν συναίσθηση τῶν ἐγκλημάτων, τήν ἐπανόρθωση τῶν ἀδικιῶν.

 Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου διακαῶς ἐπιθυμεῖ νά μᾶς φέρει ὅλους σέ αὐτογνωσία. Τά ματωμένα χέρια τοῦ Χριστοῦ θέλουν νά ἑνώσουν τά διεστῶτα. Νά μᾶς ἑνώσουν καί μέ τούς ἀνθρώπους καί μέ τόν Θεό. Ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ μεθοδεύει τήν πορεία μας πρός τήν λύτρωση. Μία λύτρωση, πού στήν ἀφετηρία της ἔχει τά δικά μας βήματα καί στό τέρμα της τήν θεία εὐσπλαχνία, τά βήματα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτές τίς ἡμέρες ὀφείλουμε νά ζητήσουμε συγγνώμη, ἀλλά καί νά δώσουμε συγχώρηση. Αὐτό εἶναι τό παράδειγμα καί ἡ ἐντολή τοῦ Ἐσταυρωμένου πάνω ἀπό τόν Γολγοθᾶ, γιά νά μπορέσουμε νά γιορτάσουμε καί νά χαροῦμε τήν Ἀνάστασή του. Ἀμήν.-