Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Κυριακή μετά τά Φῶτα (14-1-2007).

  

Τήν Κυριακή τήν ἑπομένη τῶν Φώτων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τοῦ τιμίου Προδρόμου τοῦ Βαπτιστοῦ, μιλήσαμε γιά τά διάφορα βαπτίσματα πού ἔχουμε. Σήμερα Κυριακή μετά τά Φῶτα, μετά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου, θά ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα ἀπό τά βαπτίσματα, μέ αὐτό τῶν Ὀρθοδόξων.
Κατ᾿ἀρχήν τό Ἅγιον Βάπτισμα εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά Μυστήρια καί μάλιστα μυστήριο θεοσύστατο. Τό συνέστησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας μας. Μετά τήν ἀνάστασή του παρήγγειλε  στούς ἀποστόλους, πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιο διαβάζουμε, ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο ἔχουμε τήν συνομιλία τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Νικόδημο, πού τοῦ λέγει, ἐάν δέν ἀναγεννηθεῖ κάποιος ἀπό τό νερό καί  Ἅγιο Πνεῦμα, δέν μπορεῖ νά σωθεῖ, δέν θά μπεῖ στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Διά τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος, μέ ὁρατά-αἰσθητά σημεῖα, ἔρχεται καί μεταδίδεται στόν ἄνθρωπο ἡ ἀόρατη χάρις τοῦ Θεοῦ. Λέγει ὁ Τερτυλλιανός: Μέ τό ἅγιο βάπτισμα πλύνεται τό σῶμα, γιά νά καθαρισθεῖ ἡ ψυχή. Χρίεται τό σῶμα, γιά νά ἁγιασθεῖ ἡ ψυχή. Τό σῶμα σφραγίζεται, γιά νά ἐνδυναμωθεῖ ἡ ψυχή. Σκεπάζεται τό σῶμα μέ τήν ἐπίθεση τῶν χειρῶν, γιά νά φωτισθεῖ ἡ ψυχή μέ τό ἅγιο Πνεῦμα.
Τό ἅγιο βάπτισμα, ὅπως καί ὅλα τά μυστήρια τελοῦνται ἀπό αὐτούς πού ἔχουν τό εἰδικό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, δηλαδή τούς  Ἱερεῖς καί τούς Ἐπισκόπους. Τά μυστήρια ναί μέν τελοῦνται ἀπό τούς Ἱερεῖς, ἡ χάρις ὅμως μεταδίδεται ἀπό τόν Θεό. Εἶναι μυστήριο ὑποχρεωτικό, ὁπωσδήποτε πρέπει νά βαπτισθεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιατί τότε μπαίνει στήν Ἐκκλησία, ἔτσι γίνεται μέλος Χριστοῦ. Εἶναι ἡ θύρα, διά τῆς ὁποίας εἰσερχόμεθα στήν Ἐκκλησία καί μποροῦμε κατόπιν νά συμμετάσχουμε καί στά ἄλλα μυστήρια.
Ἡ λέξις βάπτισμα ἤ βαπτίζω σημαίνει παίρνω κάποιον καί τόν βουτάω ὁλόκληρο μέσα στό νερό. Γι᾿ αὐτό, λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πρέπει νά ἔχουμε μεγάλες κολυμβῆθρες, νά παίρνουν πολύ νερό, ὥστε νά κολυμπάει μέσα τό παιδί καί νά μή μένει οὔτε ἴσαμε τοῦ ψύλλου τό μάτι ἄβρεχο, γιατί καί ἀπό ἐκεῖ μπορεῖ νά μπεῖ ὁ διάβολος. Γι᾿ αὐτό τά παιδιά δαιμονίζονται καί γίνονται κοκορίζικα, γιατί δέν εἶναι σωστά βαπτισμένα.
Τώρα οἱ Παπικοί καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί πού ἁπλῶς ραντίζουν μέ κάποιες σταγόνες μόνο νεροῦ εἶναι τελικά ἀβάπτιστοι. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμη ἐβαπτίζοντο κανονικά, ἐπειδή δέν ἔχουν τήν σωστή πίστη, πάλι μένουν ἀβάπτιστοι. Γιατί τότε, ὅταν δέν ἔχουμε τήν σωστή πίστη, δέν ἔχουμε φώτισμα, ἀλλά μίασμα. Ὁ βαπτιζόμενος μολύνεται καί σκοτίζεται, δέν φωτίζεται. Μέ τίς εὐχές τῆς Ἐκκλησίας τό νερό τῆς κολυμβήθρας γίνεται νέος Ἰορδάνης.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει κληρονομήσει ἀπό τόν Ἀδάμ τήν πεπτωκυῖα ἀνθρώπινη φύση. Ἔχει μέσα του τήν φθορά, φέρει τά ἀποτελέσματα καί τίς συνέπειες τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Αὐτή ἡ πεσμένη φύσις πρέπει νά πεθάνει, γιά νά γεννηθεῖ μία καινούργια φύσις. Πρέπει νά πεθάνει ὁ παλαιός ἄνθρωπος, πού ὑπάρχει μέσα μας καί νά γεννηθεῖ ὁ καινούργιος, ὁ κατά Θεόν κτισθείς. Ὁ θάνατος πραγματοποιεῖται μέ τό βάπτισμα, μέ τήν τριπλῆ κατάδυση τοῦ ἀνθρώπου στό ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβήθρας.Ἐκεῖ μέσα πνίγεται ἡ ἁμαρτία καί βγαίνει ὁ ἄνθρωπος ντυμένος τόν Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή. Ὅλα αὐτά τά ἐνεργεῖ ἡ δύναμις τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅπως ὁ Χριστός ἔκανε τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες μέσα στόν τάφο, ἔτσι καί οἱ βαπτισμένοι μιμοῦνται αὐτό μέ τήν τριπλῆ κατάδυση.
Ἡ βάπτιση λοιπόν ἔχει σχέση μέ τόν σταυρικό θάνατο, τήν ταφή καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Συνετάφημεν διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, διαβάζουμε στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τοῦ μυστηρίου τῆς βαπτίσεως. Πεθαίνουμε μέ τόν Χριστό κατά τήν κατάδυση, ἀναστηνόμαστε πάλι μαζί του βγαίνοντας ἀπό τό νερό.
Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι δέν εἴμαστε πλέον ξένοι καί ἀποχωρισμένοι μεταξύ μας. Ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί εἴμαστε ἀλλήλων μέλη κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο. Δέν εἴμαστε ἄκαρπα καί ἄγρια δέντρα, ἀλλά ἐμβολιασθήκαμε καί γίναμε καλιέλαιοι, ἥμερα καί καρποφόρα δέντρα. Δέν εἴμαστε δοῦλοι, ἀλλά παιδιά τοῦ Θεοῦ γνήσια. Κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ. Συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. Δέν εἴμαστε ἁπλῶς δισύνθετοι, ἀποτελούμενοι ἀπό ψυχή καί σῶμα. Εἴμαστε τρισύνθετοι ἀπό ψυχή, σῶμα καί Ἅγιο Πνεῦμα. Δέν ἰσχύει γιά μᾶς τό γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσει, ἀλλά παρ᾿ ὅτι εἶσαι ἀπό γῆ, προορίζεσαι γιά τόν οὐρανό.
Λέγει ἕνας ρῶσος θεολόγος, ἀνάμεσα στόν βαπτισμένο καί σ᾿ ἕναν ἀβάπτιστο ὑπάρχει μεγάλο χάος, μεγίστη διαφορά. Ὁ ἀβάπτιστος μένει γυμνός, ἀπροστάτευτος, ἐνῷ ὁ βαπτισμένος ἔχει σύμμαχον τήν Θείαν Χάριν.
Στό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος καλοῦνται ὅλοι νά προσέλθουν, ἄνδρες καί γυναῖκες, μικροί καί μεγάλοι, ἀφοῦ γιά ὅλους εἶναι ἡ σωτηρία καί κανείς δέν ἐξαιρεῖται ἀπό αὐτήν. Ὁ Θεός θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι.
Τῆς βαπτίσεως προηγεῖται ἡ κατήχησις, ἡ ἐξομολόγησις (ἄν πρόκειται γιά μεγάλους) καί ἡ νηστεία. Ἡ Διδαχή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων γράφει σχετικά: Νά βαπτίζεις εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ νερό πού μόλις ἀντλήθηκε, δηλαδή  νά εἶναι φρέσκο. Ἄν δέν ἔχεις τέτοιο, βάπτισε σέ ἄλλο. Ἄν δέν μπορεῖς σέ δροσερό, βάπτισε σέ χλιαρό. Καί πρίν ἀπό τό βάπτισμα νά νηστεύουν ἐκεῖνος πού θά βαπτίσει καί ἐκεῖνος πού θά βαπτισθεῖ, ἀκόμη καί ὅσοι ἄλλοι μποροῦν. Νά προστάξεις αὐτόν πού πρόκειται νά βαπτισθεῖ, νά νηστεύσει μία ἤ δύο ἡμέρες πρίν. Ἔτσι παλαιότερα λούζονταν καί ἔτρωγαν τήν Πέμπτη, νήστευαν Παρασκευή καί Σάββατο καί βαπτίζονταν τήν Κυριακή.
Τό ὄνομα τώρα πού θά δώσουμε, πρέπει νά εἶναι ἕνα καί χριστιανικό, ὄνομα Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι κακόηχο ἤ ἐχθρῶν τῆς Πίστεώς μας. Ὁ δέ ἀνάδοχος νά εἶναι πιστός καί εὐσεβής, ὄχι ἄπιστος ἤ αἱρετικός, οὔτε μικρό παιδί, ἀλλά ἐνήλικας, ὅπως ὁρίζουν οἱ ἱεροί Κανόνες καί οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Πάνω σ᾿ αὐτό λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης: Πρέπει νά προσέχουμε, νά κάνουμε ἀναδόχους φίλους τῆς εὐσεβείας καί διδασκάλους τῆς πίστεως. Ἀλλ᾿ ἐγώ ἄκουσα πρᾶγμα πολύ ἄτοπο καί βαρύ, ὅτι μερικοί γιά κάποιο ὄφελος προσκαλοῦν τούς διώκτας καί ὑβριστάς τῆς πίστεως καί ἀθέους καί αἱρετικούς νά ἀναδεχθοῦν τά παιδιά τους. Ἀλλ᾿ αὐτοί προσβάλλουν τό μυστήριο καί τά παιδιά τους, ὄχι μόνο δέν φωτίζουν, ἀλλά μᾶλλον τά σκοτίζουν περισσότερο. Πῶς εἶναι δυνατόν ἐκεῖνος πού βλασφημεῖ τόν Θεό, νά διδάξει τήν εὐσέβεια;
Κοντά σ᾿ αὐτά ἄς ποῦμε καί τά ἑξῆς: Ἐκτός ἀπό τό κανονικό βάπτισμα ἔχουμε καί τό ἀεροβάπτισμα, πού εἶναι βάπτισμα ἀνάγκης. Ὅταν κάποιο βρέφος κινδυνεύει νά πεθάνει καί δέν προλαβαίνουμε νά τελέσουμε τό κανονικό, τότε ὁ οἱοσδήποτε παρευρισκόμενος τό παίρνει στά χέρια, τό σηκώνει ψηλά, στρέφεται κατά ἀνατολάς καί σχηματίζει μέ τό παιδί τρεῖς σταυρούς λέγοντας τά ἱδρυτικά λόγια τοῦ βαπτίσματος, βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄν τό παιδί πεθάνει, θεωρεῖται βαπτισμένο. Ἄν συνέλθει καί γίνει καλά, τότε τό βαπτίζουμε κανονικά. Οἱ γονεῖς πρέπει νά εἶναι πολύ προσεκτικοί στό θέμα αὐτό. Ἄν ἀπό ἀμέλεια καί ἀδιαφορία τους πεθάνει τό παιδί τους ἀβάπτιστο, οἱ ἱεροί Κανόνες τούς ἐπιτιμοῦν, τούς βάζουν κανόνα.
Ἐπίσης βάπτισμα πού ἔγινε ἀπό αἱρετικούς ἤ σχισματικούς εἶναι ἄκυρο καί ἀνυπόστατο. Π.χ. εἶναι κάποιοι πού βάπτισαν τό παιδί τους, πολύ κακῶς βέβαια, σέ παλαιοημερολογίτικη Ἐκκλησία μέ παλαιοημερολογίτη παπᾶ. Νά γνωρίζουν ὅτι τό παιδί τους εἶναι ἀβάπτιστο καί θά πρέπει νά συμβουλευτοῦν  γιά τό τί πρέπει νά κάνουν τόν Ἱερέα τῆς Ἐνορίας τους ἤ τήν Ἱ. Μητρόπολη.
Ἀγαπητοί μου,
Ἄς φροντίζουμε νά τελοῦμε κανονικά ὅλα τά τῆς βαπτίσεως, χωρίς νά παραβαίνουμε τό παραμικρό ἀπό τά θεσπισμένα, γιά νά μᾶς ὀφελήσει τό μυστήριο, στό ὁποῖο προσερχόμεθα. Μέ τό μυστήριο ὁ διάβολος ἀναχωρεῖ-φεύγει ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Τόν πειράζει ὅμως ἀπ᾿ ἔξω μέ τίς αἰσθήσεις, οἱ ὁποῖες γεννοῦν τά πάθη. Γι᾿ αὐτό μετά τήν βάπτισή μας πρέπει νά ἀγωνιζώμαστε, ὥστε νά μή ἐπιτρέψουμε στόν διάβολο νά μᾶς ρίξει πάλι στήν ἁμαρτία. Τέλος λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, κατά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου σχίσθηκαν οἱ οὐρανοί καί κατέβηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐν εἴδη περιστερᾶς, γιά νά μάθεις ὅτι καί στή δική μας βάπτιση κατεβαίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἀνοίγουν γιά μᾶς οἱ οὐρανοί. Ἄς εἶναι τέτοια ἡ ζωή μας, ὥστε νά μή κλείσουμε ποτέ τούς οὐρανούς μέ τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά πάντοτε νά παραμένουν ἀνοιχτοί καί νά μᾶς περιμένουν ἀνοιχτοί. Ἀμήν.


     

Κυριακή πρό τῶν Φώτων ( 4-1-2004 ).

 «Ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Πρώτη Κυριακή τοῦ ἔτους σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Λέγεται κυριακή πρό τῶν Φώτων. Εὐχές πολλές ἀκούγονται γιά τό νέο ἔτος. Οἱ εὐχές δίνουν καί παίρνουν. Μικροί καί μεγάλοι, πλούσιοι καί φτωχοί, ὑγιεῖς καί ἄρρωστοι ὅλοι εὔχονται  νά εἶναι εὐτυχισμένος ὁ καινούργιος χρόνος.
Πῶς ὅμως θά γίνει αὐτό; Ὁ χρόνος ἀπό μόνος του δέν γίνεται καλός, οὒτε τό καλό εἶναι ἀποτέλεσμα τύχης. Καλό ἢ κακό θά τόν κάνουμε ἐμεῖς. Θά γίνει ὁ χρόνος καλός, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γίνουμε καλοί καί κάνουμε καλά ἔργα. Ὃταν μέσα μας ὑπάρχει ὁ Χριστός, ὅταν στή ζωή μας βάλουμε ἀρχηγό τόν Χριστό, ὅταν ὁ Νόμος Του γίνει καταστατικός μας χάρτης, τότε ὅλα θά πᾶνε καλά καί εὐλογημένα. Ἄς τό βάλουμε βαθειά μέσα στό μυαλό μας: Χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει χαρά. Χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει εὐτυχίακαί πρόοδος.
Ὑπάρχει φῶς δίχως ἥλιο; Ἥλιος εἶναι ὁ Χριστός. Γίνεται Νοσοκομεῖο χωρίς γιατρό; Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Ὑπάρχει καρπός χωρίς νά ἔχουμε δέντρο; Τό δέντρο τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός.
Θεωρητικά βεβαίως οἱ πιό πολλοί δεχόμαστε τόν Χριστό καί θέλουμε νά λέμε, ὃτι πιστεύουμε σ᾿ Αὐτόν. Πρακτικά ὃμως, μέ τήν ζωή μας Τόν ἀρνούμεθα.
Πάλι θά ρωτήσω: Μπορεῖ κάποιος νά θεωρεῖται χριστιανός, ἄν εἶναι ἀβάπτιστος; Φοβοῦμαι πώς οἱ περισσότεροι δέν εἲμαστε χριστιανοί, διότι εἲμαστε ἀβάπτιστοι.
Τώρα πολλοί θά διαμαρτυρηθοῦν  καί θά ἀντιδράσουν. Πῶς εἲμαστε ἀβάπτιστοι, πάτερ, ἀφοῦ κάποτε , ὃταν ἤμασταν μικρά παιδιά, μᾶς ἐβάπτισαν. Ὅλους μᾶς ἔβαλαν στήν κολυμβήθρα. Ναί, καλά λέτε. Μᾶς ἐβάπτισαν, δέν βαπτισθήκαμε. Ἄλλοι μᾶς ὡδήγησαν στήν Ἐκκλησία καί μᾶς βάπτισαν. Καί ἀσφαλῶς πολύ καλά ἔπραξαν οἱ γονεῖς μας, οἱ ἀνάδοχοί μας, οἱ Ἱερεῖς καί μᾶς ἐβάπτισαν. Ἐμεῖς πρέπει νά αἰσθανώμαστε  ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη σ᾿ὅλους αὐτούς.
Ἀλλά ἄν μείνουμε μόνο σ᾿ αὐτό τό βάπτισμα, ἁπλῶς κρατήσαμε κάποιον τύπο. Γιά νά θεωρούμεθα βαπτισμένοι πρέπει νά ἐνεργήσει τό πρῶτο βάπτισμα. Καί γιά νά γίνει αὐτό, πρέπει νά προχωρήσουμε καί σ᾿ ἕνα ἄλλο βάπτισμα. Ἐάν ἡ βάπτισίς μας στά ἁγιασμένα ὓδατα τῆς κολυμβήθρας γίνεται μία μόνο φορά, τό ἄλλο βάπτισμα εἶναι ἐπαναλαμβανόμενο. Γίνεται πολλές φορές στή ζωή μας. Κάθε φορά πού θά θελήσουμε.
 Ποιό εἶναι αὐτό τό βάπτισμα, γιά τό ὁποῖο μιλᾶμε ἐπί τόση ὥρα; Εἶναι τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου. Ὁ Ἰωάννης ἐβάπτιζε βάπτισμα μετανοίας. Διαβάζουμε στά ἱ. Εὐαγγέλια, ὅτι τά πλήθη τοῦ κόσμου ἔτρεχαν κοντά στόν Τίμιο Πρόδρομο  «καί ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν».  Σ᾿ αὐτό  τό βάπτισμα πρέπει νά προσερχώμεθα τακτικά, γιά νά διατηροῦμε τήν χάριν τοῦ Ἁγίου  Βαπτίσματος, πού πήραμε καί νά τήν ἀναζοπυρώνουμε, νά τήν αὐξάνουμε. Νά παίρνουμε εὐλογία καί ἁγιασμό. Χωρίς αὐτήν τήν μετάνοια ὁ ἁγιασμός πού παίρνουμε κατά τήν παραμονή καί τήν κυρία ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, καθόλου δέν θά μᾶς ὠφελήσει καθόλου.
Φαντασθεῖτε μιά χρονιά νά ἔλεγε ἡ Ἐκκλησία: Θά πάρουν ἁγιασμό μόνο ἐκεῖνοι πού μετενόησαν καί ἐξωμολογήθηκαν. Μόνο ὅσοι καθαρίσθηκαν ἀπό τά ἁμαρτήματά τους. Πόσοι θά ἒπαιρναν ἁγιασμό καί εὐλογία; Ἐλάχιστοι. Ἐ, γι᾿ αὐτούς μόνο ἔχει οὐσιαστική ἀξία ὁ ἁγιασμός. Δίχως μετάνοια καί χωρίς ζωή μετανοίας εἶναι ἀνώφελο τό ὁπιοδήποτε ἁγιασμένο νερό.
Ἄν λοιπόν δέν παιρνοῦμε τακτικά ἀπό τό βάπτισμα τῆς μετανοίας, πραγματικά ζοῦμε σάν ἀβάπτιστοι. Εἲμαστε τελικά ἀβάπτιστοι. Ὁ Χριστός δέν μεταδίδει σέ κανέναν τυπικά τήν χάρη Του. Ρωτάει :« Θέλεις ὑγιής γενέσθε»; Ὅσα καί ἄν κάνει  ὁ Χριστός, ἄν ἐμεῖς  δέν θέλουμε, τίποτε καλό δέν βγαίνει. Πρῶτα ἐμεῖς θά ποῦμε τίς ἁμαρτίες μας καί ὓστερα θά ἔρθει ἡ γιατρειά, ἡ θεραπεία, ἡ χάρις.
Θέλουμε  διαλλαγή μέ τόν Θεό; Δηλαδή συμφιλίωση, καλές σχέσεις, νά τά ξαναφτιάξουμε μέ τόν Θεό; Αὐτή ἡ διαλλαγή δέν γίνεται χωρίς ἀπαλλαγή, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἀλλά καί ἡ ἀπαλλαγή δέν γίνεται χωρίς τήν ἀλλαγή. Νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς. Νά ἐξομολογηθοῦμε εἰλικρινά καί νά ζήσουμε ζωή κατά Χριστόν. Τότε εἲμαστε χριστιανοί, τότε σημαίνει ὅτι βαπτισθήκαμε πραγματικά.
Λέγει ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Ἡσαΐου: «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε...» καί τότε « δεῦτε καί διαλεχθῶμεν». Καθαρισθεῖτε καί τότε ἐλᾶτε νά τά ποῦμε. Διαφορετικά δέν σᾶς γνωρίζω, λέγει ὁ Κύριος.
Αὐτήν τήν καλή ἀλλαγή πρέπει νά κάνουμε, ὥστε νά ποῦμε μαζί μέ τόν ἱερός Χρυσόστομο: «Ἠλλάγημεν ἡμεῖς, διαλλάγηθι σύ, Κύριε». Ἐμεῖς, Κύριε, ἀλλάξαμε. Γίναμε ἄλλοι ἄνθρωποι, καλύτεροι χριστιανοί. Τώρα γίνε κι᾿ ἐσύ φίλος μέ μᾶς. Ἐμεῖς σταματήσαμε τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία. Ἐσύ σταμάτησε τήν ὀργή Σου. Παῦσε τήν τιμωρία, ὃπως ἐμεῖς  σταματοῦμε τήν κακία.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Σέ μιά ὁμιλία του γιά τήν μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν λέγει πάλι ὁ ἱερός Πατήρ: Μετενόησαν οἱ Νινευΐται, μετενόησε καί ὁ Θεός. Ἔσχισε ἡ μετάνοια τό πρόσταγμα τῆς τιμωρίας. Διέρρηξαν ἐκεῖνοι τήν πονηρία, διέρρηξε ὁ Θεός τήν ἀπόφαση. Δές, τί μπορεῖ νά κάνει ἡ μετάνοια. Κάτω στήν γῆ τελεῖται καί ἀλλάζει ἀποφάσεις τοῦ οὐρανοῦ.
  μετάνοια ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τήν εὐτυχία. Εὐτυχισμένο θά γίνει τό νέον ἔτος, ἀλλά καί ὅλη ἡ ζωή μας μόνο μέ τόν Χριστό. Καί ὁ Χριστός ἔρχεται μόνο μέ τήν μετάνοιά μας.
Ἀρχή τοῦ καινούργιου χρόνου. Ἄς κάνουμε ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου. Νά ἀρχίσουμε νά μελετοῦμε τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο. Νά ἐφαρμώζουμε τό Εὐαγγέλιο. Νά ζοῦμε κατά τό Εὐαγγέλιο. Ἀφήσαμε τό  Εὐαγγέλιο καί ἀγριέψαμε. Ἀγνώριστοι γίναμε. Γέμισε ὁ τόπος ἀπό πονηρίες, παρανομίες, ἀδικίες, ληστεῖες καί κάθε λογῆς ἐγκλήματα. Μέσα στό νέο ἔτος νά διαδίδουμε τό ἱ. Εὐαγγέλιο. Ὅταν θέλουμε νά κάνουμε κάποιο δῶρο, νά δωρίζουμε, νά προσφέρουμε τό  Εὐαγγέλιο, μία Ἁγία Γραφή. Ἔτσι κάνουμε ἔργο Εὐαγγελιστοῦ, ἔργο θεάρεστο. Ὠφελοῦμε τούς ἄλλους πολύ περισσότερο. Νά ἀνοίγουμε τόν δρόμο, γιά νά περνᾶ ὁ Χριστός, τόν δρόμο πού θά ἔρχεται ὁ Χριστός στούς ἀνθρώπους. Καί τότε μαζί μέ τόν Χριστό ἔρχεται ἡ χαρά, ἡ εὐτυχία, ὁ παράδεισος, ἡ αἰώνια ζωή. Ἀμήν.-