Παρασκευή Δ΄Χαιρετισμῶν (28-3-2014)

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου.

Συγκεντρωθήκαμε γιά τέταρτη φορά σήμερα, ἀγαπητοί μου, τέταρτη Παρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν, γιά νά ὑμνήσουμε τήν Παναγία μητέρα μας καί μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. 

Ὁ στίχος τόν ὁποῖο ἀναφέραμε θέλει νά μᾶς πεῖ, πώς ὅποιον ὕμνο καί ἄν ποῦμε, ὅποια δοξολογία καί ἄν τῆς προσφέρουμε, δέν εἶναι τίποτε, δέν πιάνει τίποτε μπροστά στό μέγεθος τῆς καλωσύνης της, στό πλῆθος τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν της καί τῆς εὐσπλαχνίας της. Ὅ,τι καί νά τῆς ποῦμε, ὅσο καί ἄν τήν ὑμνήσουμε εἶναι πολύ λίγο καί μικρό μπροστά στήν μεγαλωσύνη της. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε νά ὑμνήσουμε ἐπάξια αὐτήν, πού ἐδόξασε καί τίμησε ὁ Θεός, μέ τό νά τήν κάνει μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.

Μποροῦμε νά μετρήσουμε τήν ἄμμο, πού βρίσκεται στό χεῖλος τῆς θαλάσσης; Ὄχι. Μποροῦμε νά μετρήσουμε τά ἀστέρια ψηλά στόν οὐρανό; Ὄχι, ἴλιγγος μᾶς πιάνει. Μποροῦμε νά μετρήσουμε τίς σταγόνες τῆς βροχῆς; Ἀδύνατον εἶναι. Ἔ, τόσους πολλούς ὕμνους ἄν προσφέρουμε στήν Παναγία, καί πάλι δέν κάνουμε τίποτε. Δέν κάνουμε κάτι ἀντάξιό της. Δέν τῆς προσφέρουμε κάτι ἀνάλογο ἀπέναντι σ᾿ ἐκεῖνα πού ἡ Παναγία μᾶς προσέφερε. 

Τί ἔκανε γιά μᾶς ἡ Παναγία; Τά πάντα. Ἔφερε τόν Θεό στή γῆ. Ὁδήγησε τούς ἀνθρώπους στόν οὐρανό. Ἔφερε σ᾿ ἐμᾶς τό μέγα ἔλεος, δηλαδή τόν Χριστό. Ἔφερε τόν σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἄνοιξε τόν παράδεισο. Μεσιτεύει καί πρεσβεύει μέρα-νύχτα γιά μᾶς. Ἄν θά σωθοῦμε, θά σωθοῦμε ἐξ αἰτίας της. Εἶναι λοιπόν τόσο μεγάλες καί τόσο πολλές οἱ εὐεργεσίες της πρός τήν ἀνθρωπότητα, ὥστε ὅ,τι καί ἄν κάνουμε, δέν εἶναι ἀντάξιό της, ἄξιο ὅσων ἐκείνη ἔκανε. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε ἐπάξια νά τήν ὑμνήσουμε, ἔστω καί ἄν ἀκόμη ἔχουμε στόμα ἀγγελικό.

Αὐτό πάλι δέν σημαίνει, ὅτι ἐμεῖς δέν θά κάνουμε τήν προσπάθειά μας νά ὑμνοῦμε καί νά τιμοῦμε τήν Κεχαριτωμένη, τήν εὐλογημένη ἐν γυναιξί. Καί μάλιστα, ἀφοῦ δέν μποροῦμε μέ λόγια, ἀφοῦ ἀδυνατοῦμε μέ τούς ὕμνους, ἄς προσπαθήσουμε μέ τήν ζωή μας, μέ τά ἔργα καί τίς πράξεις μας. 

Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου. Τιμοῦμε τόν ἅγιο σωστά, ὅταν μιμούμεθα τήν ζωή του. Μέ ἄλλα λόγια,  θέλουμε νά τιμήσουμε τήν Θεοτόκο; Νά μιμούμεθα τήν ζωή της.

Στό πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου διαβάζουμε, ὅτι ἡ Παναγία νήστευε, προσευχόταν, ἔκαμνε ἀγρυπνίες, γονυκλισίες καί ἐλεημοσύνες καί ὄχι μόνο αὐτά. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρήτης λέει, ὅτι στό ὄρος τῶν ἐλεῶν πήγαινε ἡ Παναγία καθημερινῶς  καί προσευχόταν. Στόν τόπο ἐκεῖνο ὅπου προσευχόταν καί ἔκαμνε τίς μετάνοιές της οἱ πλάκες βαθούλωσαν. Ἔφαγε τίς λίθινες πλάκες, τίς ἔλιωσε μέ τά γόνατά της. 

Τιμοῦμε λοιπόν τήν Παναγία, ὅταν μιμούμεθα τήν εὐσπλαχνία της καί τήν ἀσκητική της ζωή. Διά τοῦτο πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,  νά τιμῶμεν τήν Δέσποινά μας Θεοτόκο μέ νηστεῖες, προσευχή καί καλά ἔργα.

Ἡ Παρθένος ἦταν πεντακάθαρη καί στό σῶμα καί στήν ψυχή ἀπό κάθε τί πού μολύνει τήν σάρκα καί τό πνεῦμα. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς, ἄν θέλουμε νά τιμήσουμε τήν ἀειπάρθενο, θά πρέπει νά ἀγωνιζώμαστε σοβαρά, γιά νά μή μολύνουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή μας μέ ἁμαρτωλές ἡδονές, τό στόμα μας μέ λόγια ρυπαρά, τήν διάνοιά μας μέ ρυπαρούς λογισμούς, τά μάτια μας μέ πονηρά θεάματα κ.ο.κ.

Ἔλεγε πάλι ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὅτι στό Ναό τοῦ Σολομῶντος εἶχαν βάλει δίχτυα  στίς πόρτες καί στά παράθυρα, γιά νά μή μπαίνουν μέσα στό Ναό τά διάφορα ἔντομα. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά προσέχουμε τίς αἰσθήσεις μας, γιατί ἀπό αὐτές μπαίνουν μέσα μας οἱ διάφοροι πειρασμοί. Οἱ αἰσθήσεις μας γίνονται οἱ δίοδοι, οἱ πόρτες διά τῶν ὁποίων μπαίνει μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί μολύνει τήν καρδιά μας. 

Νά προσέχουμε τήν ζωή μας. Νά εἶναι ἕνας διαρκής ὕμνος εὐχαριστίας καί δοξολογίας καί ποτέ νά μή πληγώνουμε τήν Παναγία.

Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης πρίν ἐγκαταλείψει τά ἐγκόσμια, ζοῦσε ζωή ἁμαρτωλή. Στό διάστημα αὐτό (διηγεῖται ὁ ἴδιος), τοῦ φανερώθηκε ἡ Παναγία καί τοῦ εἶπε: Δέν μ᾿ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου. Μήπως τά δικά μας τῆς ἀρέσουν; Βέβαια ἐμεῖς θέλουμε νά λέμε, ὅτι εἴμαστε καθαροί, ὅτι δέν ἔχουμε ἁμαρτίες. Ἔτσι ξεγελοῦμε τόν ἑαυτό μας καί προσπαθοῦμε νά κοιμήσουμε τήν ταραγμένη συνείδησή μας. Ἄς ρωτήσουμε ὅμως τήν Παναγία, τί γνώμη ἔχει γιά μᾶς; 

Τά λόγια αὐτά, συνεχίζει ὁ ἅγιος Σιλουανός, ράγησαν τήν ψυχή μου. Ὦ καί νά γνωρίζαμε πόσο λυπᾶται καί στενοχωρεῖται ἡ Παρθένος γιά ἐκείνους, πού δέν μετανοοῦν!   Αὐτό τό δοκίμασα ἀπό τήν πείρα μου.

Στό βιβλίο "ἁμαρτωλῶν σωτηρία" ἀναφέρεται ἕνα περιστατικό: Ἕνας στρατιώτης πήγαινε νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Κάθε φορά πού πήγαινε, ἔβλεπε τήν Παναγία καταπληγωμένη, μαχαιρωμένη, γεμάτη αἵματα. Κατάλαβε ὅτι ἔφταιγε ὁ ἴδιος, γιατί ἀπατοῦσε τήν γυναίκα του. Ἡ μοιχεία του ἦταν μαχαιριά, πού πλήγωνε τήν ψυχή της. Ἦρθε σέ μετάνοια, ἐξομολογήθηκε καί καθαρίσθηκε. Καθαρός πλέον προσκύνησε τήν εἰκόνα της. Οἱ πληγές καί τά αἵματα ἐξαφανίσθηκαν.

Πρέπει ἀκόμη νά γνωρίζουμε, πώς οἱ ἅγιοι δέν φοβοῦνται τά τελώνια. Ὅμως κατά τήν φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως καί αὐτοί θά τρέμουν. Μόνο ἡ Παναγία ἔχει τό θάρρος νά ἀτενίζει κατά πρόσωπο τόν Υἱό της καί Κριτή τῆς οἰκουμένης. Μόνο αὐτή θά ἱκετεύει γιά μᾶς καί αὐτό γιά τελευταία φορά. Θά παρακαλεῖ μέ ἀγωνία καί ἐπιμονή, μέ πολύ πόνο.

Ἐκείνη τήν ἡμέρα θά γίνει ἡ πιό μεγάλη "φιλονικεία", κατά τήν ὁποία θά νικήσει ἡ Παναγία. Χάρις σ᾿ αὐτήν τήν "φιλονικεία" πολλοί θά ἐλεηθοῦν. Γιαὐτό ἕνας στίχος τῶν χαιρετισμῶν λέει: Χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις. 

Σήμερα ὅσο ποτέ ἄλλοτε ὁ κόσμος πίνει τήν ἁμαρτία σάν ἀναψυκτικό ποτό καί δῆθεν εὐχαριστιέται. Κάτι πού ἐξοργίζει καί λυπεῖ τόν Θεό. Ἐν τούτοις ἡ ὀργή του δέν ἔχει ξεσπάσει ἀκόμη. Ὁ κόσμος μας δέν ἔχει καταστραφεῖ. Ζεῖ καί εὐημερεῖ χάρις στήν Παναγία.

Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Κλεώπας, σπουδαῖος Γέροντας στή Ρουμανία: Ὁ Θεός πρό πολλοῦ θά μᾶς εἶχε καταστέρεψει ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως ἡ μητέρα τοῦ ἐλέους δέν ἐπιθυμεῖ τήν καταστροφή τοῦ κόσμου. Ὅπως μέ τά σπάργανα τύλιξε τόν Ἰησοῦ Χριστό στήν φάτνη, ἔτσι καί τώρα "περιτυλίγει",  συγκρατεῖ τήν ὀργή του, γιά νά μή καταστραφοῦμε. Τέτοια παρρησία, τέτοια δύναμη ἔχει ἡ Παναγία! 

Λέει ὁ Χριστός στούς ἁγίους: Ἐσεῖς ἔχετε τό δικαίωμα νά παρακαλεῖτε. Στήν Παναγία λέει: Ἐσύ μητέρα μου, ἔχεις τό προνόμιο μόνο νά ζητᾶς. Ὁ Χριστός δέν τῆς χαλάει ποτέ τό χατίρι. Ἡ Παναγία ἀλλάζει ἀκόμη καί τά σχέδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως βλέπουμε στόν γάμο τῆς Κανᾶ. Ἡ δέησή της εἶναι ἐντολή γιά τόν Χριστό. Ἴσχύεις ὅσα καί βούλεσαι, λέει ἕνα τροπάριο θεομητορικό. Μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Γιαυτό ἐπιμένει ἡ Παναγία καί λέει, νά μέ ἐπικαλεῖσθε, νά μέ φωνάζετε κι᾿ἐγώ θά τρέχω, θά ἔρχωμαι νά σᾶς βοηθάω.

Ἀγαπητοί μου,

Ἄν πράγματι ἀγαποῦμε τήν Παναγία, ἄς τῆς δώσουμε χαρά. Ἄς κόψουμε  γιά χατίρι της τήν ἁμαρτία. Ἄς μή ἁμαρτήσουμε  οὔτε ἐν λόγῳ, οὔτε ἐν ἔργῳ, οὔτε ἐν διανοίᾳ. Νά ἀφοσιωθοῦμε  στό καλό, στήν ἀρετή, ὅπως ἔκανε ἐκείνη. Ἀξίζει τόν κόπο μόνο καί μόνο γιά νά μή τήν λυπήσουμε, νά σταματήσουμε τήν ἁμαρτία. Ἔτσι θά τήν τιμήσουμε. 

Μή λησμονοῦμε πώς ἡ Παναγία ἔχει ἀδυναμία στούς χαιρετισμούς. Ἐμφανίσθηκε σέ μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τούς εἶπε, ὅτι ἀγαπᾶ πολύ τούς χαιρετισμούς. Ὅποιος τούς λέει κάθε μέρα, θά τόν προστατεύει. Αὐτό ψάλλουμε μέ ἕνα τροπάριο τοῦ κανόνος: Τούς σούς ὑμνολόγους, Θεοτόκε... στεφάνων δόξης ἀξίωσον. Ἄς τῆς προσφέρουμε ὕμνους καί δεήσεις. Νά τήν ἐπικαλούμεθα μέ ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα, γιά νά μᾶς στεφανώνει μέ τήν χάρη της καί τήν βοήθειά της. Ἀμήν.-

Παρασκευή Α Χαιρετισμῶν (7-3-2014)

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἐδῶ καί λίγες ἡμέρες, ἀγαπητοί μου, μπήκαμε στήν καλύτερη, στήν πιό κατανυκτική περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γιαὐτήν ἡ Ἐκκλησία μας κράτησε καί ἔβαλε τίς καλύτερες Ἀκολουθίες. Μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡ ἀκολουθία τῶν χαιρετισμῶν πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, κατά τήν ὁποία τῆς προσφέρουμε δύο δῶρα, δύο ἀνθοδέσμες, τόν θαυμάσιο κακόνα καί τούς χαιρετισμούς.

Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, σέ μία ὁμιλία του λέει στήν Παναγία: Ἐγώ εἶμαι ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος. Δέν ἔχω κατάλληλη φωνή, γιά νά προσφωνήσω καί νά ὑμνήσω ἐσένα τήν μεγαλώνυμη καί ἁγία, τήν ἀπειρόγαμη καί ἀειπάρθενο, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μου.

Ἄν ἕνας ἅγιος αἰσθάνεται δέος καί ἀδυναμία καί δέν μπορεῖ νά ὑμνήσει τήν Παναγία, μέ τί στόμα ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι θά ἐπιχειρήσουμε νά τήν ὑμνήσουμε; Ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε ἀκόμη περισσότερο, σηκώνουμε ψηλά τά χέρια, δέν ἔχουμε κάτι νά ποῦμε. Παρ᾿ ὅλα αὐτά ἡ Ἐκκλησία τό ἐπιτρέπει καί βάζει στό στόμα μας νά ἐπαναλάβουμε λόγια ἀγγελικά, τά λόγια ἐκεῖνα πού βγῆκαν ἀπό τά ἄϋλα χείλη τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἐμεῖς μποροῦμε, ἐπιτρέπεται καί ἐπιβάλλεται νά πλησιάσουμε καί νά προσκυνήσουμε τήν σεπτή εἰκόνα της. Νά τῆς μιλήσουμε σάν τά παιδιά στή μητέρα τους καί νά εἴμαστε σίγουροι, ὅτι ἐκείνη θά μᾶς ἀκούσει καί θά ἔρθει ἀρωγός στόν ἀγώνα τῆς ζωῆς μας. Μή διστάσουμε νά γονατίσουμε μπροστά της καί νά ἐναποθέσουμε  στήν μητρική ἀγκαλιά της τά προβλήματα καί τούς καημούς μας, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Νά ἔχουμε βέβαιη τήν ἐλπίδα μας, ὅτι θά μᾶς ἀκούσει καί θά ἀπαλύνει τόν πόνο τῆς ψυχῆς μας. 

Ἡ Παναγία εἶναι τό μοναδικό πρόσωπο στήν παγκόσμια ἱστορία, πού κατόρθωσε νά ἐπιβληθεῖ τόσο πολύ καί τόσο ἀπόλυτα στίς ἀνθρώπινες καρδιές. Θρονιάστηκε μέσα μας μέ τήν ἀρετή της, μέ τήν μεγάλη της ταπείνωση καί τήν ὁλοπρόθυμη ὑπακοή της. Κατάφερε νά γίνει τό ὄνομά της προσευχή στά χείλη τῶν πιστῶν κάθε ὥρα καί στιγμή. Κατόρθωσε νά μαλακώσει τίς πιό σκληρές καί ἀπρόσιτες ψυχές, μόνο μέ τό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός της, μόνο μέ τήν θέα τοῦ προσώπου της.

Εἶναι ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου, πώς δέν εἶναι εὔκολο νά μιλάει κανείς γιά τήν Παναγία, γιαὐτήν πού τόσο πολύ ἀγάπησε τήν σιωπή καί ἔζησε στή σιωπή, στό περιθώριο.

Ὁ π. Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, ἕνας μεγάλος ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ἀγαποῦσε πολύ τήν Παναγία, ὥστε ἀλλοιωνόταν καί μόνο πού ἄκουε τό ὄνομά της. Ὅταν τό ἔβλεπε κάπου γραμμένο, ἔκαμνε τόν σταυρό του  μέ εὐλάβεια καί σκιρτοῦσε ἡ καρδιά του. Ἔλεγε μάλιστα, ὅτι μπορεῖ κανείς νά κάνει ὁλόκληρη ἀκολουθία ἀσπαζόμενος συνεχῶς τό ὄνομά της. Καθημερινά προσευχόμενος ἔκαμνε πολλά κομποσχοίνια, σέ ἀρκετά ἀπό τά ὁποῖα ἔλεγε μόνο Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἀκόμη καί ὁ ἅγιος Νεκτάριος εἶχε πολλή μεγάλη καί θερμή ἀγάπη στήν Παναγία. Ὅταν προσευχόταν, τῆς μιλοῦσε στόν πληθυντικό ἀπό τήν πολλή εὐλάβεια. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης  Ὕδρας Ἱερόθεος εἶχε ὡς θησαυρό μία μικρή εἰκόνα τῆς Παναγίας ἀπό τόν ἅγιο Νεκτάριο, πού εἶχε βαθουλώματα ἀπό τά ἀμέτρητα φιλήματα τοῦ Ἁγίου.

Ὅταν πάλι ὁ π. Παΐσιος ἤθελε νά προσευχηθεῖ  στήν Παναγία, ἔκοβε λίγα ἀγριολούλουδα ἔξω ἀπό τό καλύβι του καί τά ἔβαζε στήν εἰκόνα της.  Πῶς νά πάω μέ ἄδεια χέρια νά τήν παρακαλέσω; ἔλεγε. Κι᾿ ἐμεῖς ὅταν πᾶμε νά προσευχηθοῦμε, ἄς τῆς προσφέρουμε κάποια λουλούδια, λίγο θυμίαμα, ἕνα κεράκι, ἕναν ὕμνο Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς καί κατόπιν νά ἀκολουθήσουν οἱ αἰτήσεις μας. Νά πηγαίνουμε ἀφιερώματα στήν Παναγία ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας ἔλεγε πάλι ὁ Γέροντας. Τά καντηλάκι της ποτέ νά μή σβήσει. Ἡ προσευχή μας ποτέ νά μή σταματήσει.

Κάποτε πῆγε κάποιος στήν Ἱερά Μονή τῶν Ἰβήρων, γιά νά προσκυνήσει τήν Πορταΐτισσα.  Ἡ εἰκόνα αὐτή τῆς Παναγίας εἶναι γεμάτη φλουριά. Σκανδαλίσθηκε ὁ προσκυνητής ἀπό αὐτό καί ὅταν ἔφευγε, ἔλεγε: Παναγία μου, ἐγώ ἤθελα νά σέ δῶ  ἁπλῆ, ὄχι μέ τόσα φλουριά. Στό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς τόν ἔπιασε ἕνας πόνος δυνατός, ὥστε δέν μποροῦσε νά συνεχίσει. Ἔμεινε στή μέση τοῦ δρόμου ζητώντας τήν βοήθεια τῆς Παναγίας. Παναγία μου, ἔλεγε, κάνε με καλά καί ἐγώ θά σοῦ φέρω δύο φλουριά. 

Πράγματι παρουσιάσθηκε ἡ Παναγία, τόν ἔκανε καλά καί τοῦ εἶπε:Ἔτσι μοῦ ἔφεραν τά φλουριά, δέν τά ζήτησα ἐγώ.

Ἔλεγε ἀκόμη ὁ Γέροντας, ὅτι πρέπει νά συγγενεύουμε  μέ τήν Παναγία. Καί συγγενεύουμε μέ τήν ταπείνωση, γιατί ἡ Παναγία ἦταν ταπεινή. Γιαὐτό ὁ Κύριος ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Λόγῳ τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως ἡ Παναγία κατέχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρήτης, ὑμνητής τῆς Παναγίας λέει σ᾿ ἕνα τροπάριό του: Χαίροις μετά Θεόν ἡ θεός, τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα.

Ἔχει μεγάλη δύναμη καί χάρη  ἡ Παναγία. Θά τό ἐπαναλάβω, ὅτι πρέπει νά τρέχουμε κάτω ἀπό τήν κραταιά της σκέπη. Νά προσευχώμαστε, νά τήν παρακαλοῦμε, νά τῆς ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας. Νά ὁμιλοῦμε ἐλεύθερα, ὅπως τό παιδί στήν μητέρα του, μητέρα μας εἶναι στοργική.

Οἱ καλύτερες προσευχές, τροπάρια, ἀκολουθίες, ἀναφέρονται στή χάρη της καί στό ὄνομά της. Παρακλητικοί κανόνες, Θεοτοκάριο, Χαιρετισμοί, νά εἶναι καθημερινό μας ἀνάγνωσμα. Αὐτό θά μᾶς κάνει νά τήν ἀγαπήσουμε καί νά ἔχουμε μεγάλη βοήθεια ἀπό τήν Παναγία. Θερμαίνουν τήν καρδιά καί συγκινεῖται. 

Ὁ παπα-Κύριλλος, παλαιός ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς μονῆς Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δέν μποροῦσε νά συγκρατήσει τούς λυγμούς καί τά δάκρυα, ὅταν διάβαζε τό Θεοτοκάριο. Συμβούλευε μάλιστα ὁ π. Παΐσιος, νά τό διαβάζουμε καλύτερα τό πρωΐ, γιατί αὐτά πού διαβάζουμε τά ἔχουμε στό νοῦ μας ὅλη μέρα. Ἔτσι ἁγιάζουμε τήν μέρα μας καί τά ἔργα πού κάνουμε.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν ἔχουμε ἰδιαίτερη σχέση μέ τήν Παναγία, ἀλλά καί γευθήκαμε τήν βοήθειά της. Στά τωρινά χρόνια τά δύσκολα, πού κάποιοι θέλουν νά βουλιάξουν τήν Πατρίδα μας, πρέπει πολύ νά προσευχώμαστε στήν Παναγία, γιά νά κάνει καί πάλι τό θαῦμα της καί νά μᾶς σώσει.

Δέν μᾶς σώσουν οὔτε οἱ ἄρχοντες, οὔτε οἱ ἐπιστῆμες, οὔτε τά κοσμικά συστήματα. Νά τό ξέρετε, θά μᾶς σώσει ἡ Παναγία μας, κανείς ἄλλος. Τό κομποσχοίνι καί ἡ Παναγία θά μᾶς σώσει. Γιαὐτό ποτέ μή λείψει ἀπό τό στόμα μας ὁ ὕμνος στήν Παναγία: Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε. Ἀμήν.--

Παρασκευή Γ΄Χαιρετισμῶν

Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις.

Εὑρισκόμεθα, ἀγαπητοί μου, στήν τρίτη ἑβδομάδα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί σήμερα ψάλλαμε τήν Γ΄στάση τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Συμψάλλαμε καί ἀνυμνήσαμε τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μαζί μέ τόν ἀρχηγό τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, τόν ἀρχιστράτηγο Γαβριήλ.

 Ἀπό τό σύνολο τῆς ἀρχαγγελικῆς ὑμνολογίας ξεχωρίζουμε ἕναν στίχο, μέ τόν ὁποῖο σήμερα θά ἀσχοληθοῦμε καί θά ποῦμε λίγα ἁπλᾶ λόγια πρός κοινήν ὠφέλειαν. Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις. Χαιρετοῦμε, εὐχαριστοῦμε καί ἀνυμνοῦμε τήν Παναγία, γιατί αὐτή κυοφόρησε μέσα στά σπλάχνα της καί γέννησε τόν ὁδηγό τῶν πλανεμένων καί τόν λυτρωτή τῶν αἰχμαλώτων, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Κατ᾿ ἀρχήν ἄς δοῦμε ποιοί εἶναι οἱ πλανεμένοι καί οἱ αἰχμάλωτοι, γιά τούς ὁποίους κάνει λόγο ὁ στίχος αὐτός. Πλανεμένοι εἶναι οἱ ἄπιστοι, αὐτοί πού αὐτοαποκαλοῦνται ἄθεοι, αὐτοί πού νομίζουν, ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι νά κάνουν ὅ,τι θέλουν. Βέβαια ὁ Χριστός μέ τήν βία καί μέ τό ζόρι δέν θέλει κανέναν κοντά του. Μᾶς καλεῖ ἐλέυθερα νά τόν ἀκολουθήσουμε ἤ νά τόν ἀπορρίψουμε. Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, εἶπε. Μόνο πού ἡ πραγματική ἐλευθερία βρίσκεται κοντά στόν Χριστό καί μέσα στήν Ἐκκλησία. Αὐτός πού δέν πιστεύει στόν Χριστό, δέν μένει ἐλεύθερος, δέν κάνει ὅ,τι θέλει, εἶναι σκλάβος τοῦ διαβόλου καί κάνει ἐκείνου τά ἔργα.

Μέ ἄλλα λόγια αὐτοί οἱ φορεῖς τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπιστίας, πού κόπτονται γιά τήν ἐλευθερία, εἶναι οἱ χειρότεροι δοῦλοι καί στεροῦν ἀπό τούς χριστιανούς τήν ἐλευθερία τῆς δικῆς τους πίστης πρός τόν Θεό. Εἴδαμε εἰδωλολάτρες, εἴδαμε ἀθεϊστικά καθεστῶτα νά πολεμοῦν μέ λύσσα καί μανία τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ τήν ἁγία. Νά βασανίζουν ποικιλοτρόπως καί νά θανατώνουν χριστιανούς, πού τό «λάθος» τους ἦταν τό ὅτι πίστευαν στόν Ἰησοῦ Χριστό. Κανένας χριστιανός ποτέ δέν βασάνισε ἄπιστο. Κανένας εὐσεβής δέν θανάτωσε ἄθεο στήν παγκόσμια ἱστορία. Ἀντιθέτως ἔχουμε ἑκατομμύρια χριστιανῶν, πού θανατώθηκαν μετά ἀπό πολλά βασανηστήρια ἀπό ἀθέους καί ἀπίστους.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ ἅγιοι συνιστοῦν νά δείχνουμε ἀγάπη καί συμπόνοια πρός τούς ἀπίστους, ὄχι σκληρότητα καί μίσος. Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, νά εὐεργετεῖτε ὅσους σᾶς μισοῦν καί νά προσεύχεσθε γιά ὅσους σᾶς κάνουν κακό. Ἐσεῖς νά ζητᾶτε τό καλό τους ἀπό τόν Θεό. Αὐτά μᾶς λέει ὁ Χριστός.

Ἕνας δέ νεώτερος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας συμβουλεύει: Πρέπει νά σκεφτόμαστε τούς ἀθέους καί νά τούς συμπεριφερώμαστε μέ συμπόνοια, ὄχι μέ σκληρότητα, γιατί αὐτοί εἶναι οἱ πιό φτωχοί ἀπό τούς ἀνθρώπους. Οἱ ἄλλοι φτωχοί ἄνθρωποι δέν ἔχουν ψωμί. οὔτε ροῦχα, οὔτε σπίτι, ἔχουν ὅμως στήν καρδιά τους τόν Θεό, τόν χορηγό ὅλων τῶν ἀγαθῶν καί ἔχουν τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό. Ἐνῷ αὐτοί οἱ ἄπιστοι δέν ἔχουν οὔτε αὐτά, οὔτε τόν Θεό.

Ἀκόμη στήν κατηγορία τῶν πλανεμένων ἀνήκουν οἱ αἱρετικοί, αὐτοί πού νοθεύουν καί διαστρέφουν τήν ὀρθή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁδηγοῦνται στόν πνευματικό θάνατο καί χάνουν τήν σωτηρία.

Αἰχμάλωτοι εἶναι αὐτοί πού οἰκειοθελῶς παραδόθηκαν στήν ζωή τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν καί τῶν κατωτέρων ἐνστίκτων. Πολύ σωστά εἶπαν γιαὐτούς, πώς ἡ ἁμαρτία λειτουργεῖ σάν πνευματική σκλαβιά. Εἶναι πραγματική αἰχμαλωσία, ἀφοῦ κάνει τόν ἄνθρωπο δοῦλο καί ὑπήκοο τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν του. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἕνα δίχτυ, πού μᾶς παγιδεύει καί ἀπό τό ὁποῖο ποτέ δέν μποροῦμε νά ἐλευθερωθοῦμε. Ἡ ἁμαρτία καταντᾶ αὐτοτιμωρία, αὐτοκαδίκη καί αὐτοκαταστροφή. Διαπράττοντες τήν ἁμαρτία διαλέγουμε τόν θάνατο, ἀντί γιά τήν ζωή. Ζῶντες μέσα στήν ἁμαρτία ἔχουμε τήν κόλαση μέσα μας καί γινόμαστε κατοικητήριο δαιμόνων, ἀντί γιά ναός Θεοῦ. Αὐτός πού βρίσκεται στά χέρια τοῦ διαβόλου δέν καλοπερνάει, ἴσα-ἴσα ὑποφέρει καί βασανίζεται σκληρά.

Ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἄν τό θελήσει καί ὁ ἄνθρωπος, τά βάσανά του μποροῦν νά λάβουν τέλος. Τό κακό καί ἡ δυστυχία ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως. Ἡ Παναγία κυοφόρησε στά σπλάχνα της καί ἔφερε στόν κόσμο τόν σωτήρα καί λυτρωτή. Ἔγινε τό ὄχημα ἐκεῖνο, πού κατέβασε τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Τόν μόνο πού μπορεῖ νά ὁδηγήσει τούς πλανεμένους ἀπό τήν ἀπιστία στόν δρόμο τῆς ἁγιότητας. Νά ἐλευθερώσει τούς αἰχμαλώτους ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τούς βάλει στήν βασιλεία του.

Ἦρθε Ἐκεῖνος, γιά τόν ὁποῖο ἡ ἀβοήθητη ἀνθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πονεμένα ἀναστέναζε. Ἦρθε καί ἐκτός ἀπό αὐτόν ἄλλον δέν περιμένουμε. Γεννήθηκε ὁ ὁδηγός, γιά νά βάλει στό δρόμο τῆς σωτηρίας τούς χαμένους, τά ἀπολωλότα πρόβατα καί νά τούς ὁδηγήσει στήν ποθεινήν καί παντοτινή πατρίδα τους, νά τούς κάνει πολίτες τοῦ παραδείσου. 

Δέν ἀρκέσθηκε μόνο στίς ὁδηγίες ἀπό ψηλά. Ἦρθε ὁ ἴδιος κάτω στή γῆ. Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη. Ἦρθε καί ἔγινε ὁδηγός. Μᾶς ἔδωσε τό Εὐαγγέλιό του σάν ὁδοδείκτη. Ὑπάρχουν στούς δρόμους τά σήματα πορείας, πού σοῦ λένε: Ἀπ᾿ ἐδῶ πᾶς γιά τήν Ἀθήνα, ἀπ᾿ ἐκεῖ γιά τήν Θεσσαλονίκη. Τό Εὐαγγέλιο σοῦ λέει, ἀπ᾿ ἐδῶ πηγαίνουν πρός τά ἄνω, σέ ἀνώτερη πνευματική ζωή, γιά τόν οὐρανό. Ἀπ᾿ ἐκεῖ πηγαίνουν πρός τά κάτω, στόν γκρεμό, στήν κόλαση, σέ προειδοποιεῖ. Καί ὄχι μόνο ἔγινε ὁδηγός ὁ ἴδιος, ἔγινε καί ὁ δρόμος πού ἐμεῖς πρέπει νά βαδίζουμε. Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή, εἶπε. 

Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια ὁ Θεός Πατήρ φωνάζει ἀπό ψηλά, ὅπως στήν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ καί κατά τήν μεταμόρφωσή του μᾶς διαβεβαιώνει, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός. Αὐτός εἶναι ὁ ὁδηγός τῆς ἀνθρωπότητος καί προστάζει νά τόν ὑπακούουμε καί νά τόν ἀκολουθοῦμε.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ Χριστός ἀγαπάει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί τούς πλανεμένους. Ἔχουν καί αὐτοί μεγάλη ἀξία γιά τόν Θεό. Ἐξ ἄλλου γιαὐτούς ἦρθε στόν κόσμο. Ἦρθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός. Μᾶς τό εἶπε ὁ ἴδιος, ὅτι γίνεται χαρά στόν οὐρανό γιά ἕναν ἁμαρτωλό, πού μετανοεῖ. Καί χαίρεται περισσότερο γιαὐτόν, παρά γιά τούς ἐνενῆντα ἐννέα, τούς μή πεπλανημένους.

 Τέλος ἔλεγε ἕνας Γέροντας, ὅτι ναί ὁ Χριστός εἶναι ὁδηγός πού πάει μπροστά, ἀλλά βαδίζει ἀργά. Ἀργά γιά νά Τόν προφταίνουμε ὅλοι. Ἀργά γιά νά ἀκολουθοῦν καί οἱ νέοι, οἱ ἐξαντλημένοι ἀπό τήν ἁμαρτία καί τίς καταχρήσεις καί οἱ γέροντες, οἱ κουρασμένοι, οἱ ἀπόμαχοι τῆς ζωῆς. Ἀργά βαδίζει ὁ Χριστός, γιά νά ὁδηγεῖ τούς ἀσθενεῖς καί τούς ἀδυνάτους. Δέν θέλει νά ἀφήσει κανέναν πίσω. Ἀλλά πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι. Διακαής πόθος του εἶναι ὅλους νά τούς βάλει στή βασιλεία του.

Ἔτσι μποροῦμε κι᾿ εμεῖς νά τόν ἀκολουθήσουμε, νά πηγαίνουμε ξοπίσω του. Σαὐτόν λοιπόν ἄς ὁδηγήσουμε τά κουρασμένα βήματά μας, ἔχοντες στό στόμα μας τόν ὕμνο πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις. Ἀμήν.-