Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Οἱ μητέρες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (26-1-2011)


Ἕνας σύγχρονος ἀξιόλογος ἁγιογράφος ἔκανε τήν εἰκόνα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί πίσω ἀπό κάθε ἅγιο ἔβαλε τήν μητέρα του, γιά νά δείξει ἀκριβῶς, ὅτι πίσω ἀπό κάθε μεγάλον ἄνδρα κρύβεται μία γυναίκα. Πίσω ἀπό κάθε ἅγιο ὑπάρχει καί μία ἁγία μητέρα. Σέ ἄλλη εἰκόνα ἔκανε τό ἀντίθετο. Ζωγράφισε τίς τρεῖς ἅγιες μητέρες καί πίσω ἀπό κάθε μία μητέρα ἔβαλε τό παιδί της. Ἡ μητέρα εἶναι ἡ ἁγία ρίζα καί τό παιδί ὁ ἅγιος καρπός.
Σήμερα θά ἀφήσουμε τά παιδιά καί θά μιλήσουμε γιά τίς τρεῖς ἅγιες μητέρες. Πρέπει κάποτε νά ἀναγνωρίσουμε καί τήν δική τους ἀξία, τήν δική τους τεράστια συμβολή στήν ἀνατροφή καί διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους. Χωρίς αὐτές δέν θά εἴχαμε τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου θεότητος. Καί οἱ τρεῖς ἄσκησαν μεγάλη ἐπιρροή στά παιδιά καί στήν οἰκογένειά τους. Μέσα στά ἔργα τους οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μέ πολλή χάρη ὁμιλοῦν, μέ δέος καί ἀπέραντο σεβασμό ἀναφέρονται στίς μητέρες τους. Μᾶς ἀφηγοῦνται τήν θεοσεβῆ ζωή τους, τό σπουδαῖο ἔργο, πού ἐπετέλεσαν, τίς θλίψεις καί τίς χαρές πού δοκίμασαν στή ζωή τους.
Πρέπει νά τονίσουμε, πώς οἱ γυναῖκες αὐτές ἦταν οἱ σαρκικές μητέρες, ἀλλά καί οἱ πνευματικές, ἀφοῦ ὄχι μόνο τούς γέννησαν, ἀλλά καί ἀνέθρεψαν κατά Θεόν, τούς στήριξαν μέ τίς προσευχές, μέ τίς συμβουλές τους καί τό φωτεινό παράδειγμά τους. Στόν βίο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν δέν συναντοῦμε γέροντες καί πνευματικούς ὁδηγούς. Ὅ,τι ἔκαναν, τό ἔκαναν οἱ μητέρες καί στίς τρεῖς περιπτώσεις.

1). Ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, καταγόταν ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, ἀπό γενιά ἀρχοντική καί ἔνδοξη. Οἱ γονεῖς της κατεῖχαν πλούτη πολλά καί θέσεις ὑψηλές στόν κρατικό μηχανισμό. Εἶχαν ὅμως καί πολλή πίστη στόν Θεό. Ἦταν ἄνθρωποι ἀρετῆς. Αὐτό εἶναι σπάνιο γιά ἄρχοντες καί πλουσίους, ἀλλά ἐδῶ συνέβαινε, ἦταν πραγματικότης. Ἡ ἴδια ἡ ἁγία Ἐμμέλεια εἶχε σπουδαία κοσμική μόρφωση, πρᾶγμα σπάνιο γιά τίς γυναῖκες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλ᾿ ἦταν καί μορφωμένη κατά Θεόν.
Κατ᾿ ἐντολήν ἀνάξιου βασιλιᾶ, ἐφονεύθη ὁ εὐσεβής πατέρας της, ἐπειδή ἀκολουθοῦσε τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν μεγάλη τους περιουσία σκόρπισαν στά χέρια ἄλλων πονηρῶν ἀρχόντων. Ὅμως τί λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; Τό σῶμα σας ἄς τό τηγανίσουν. Τά ὑπάρχοντά σας, ἄν σᾶς τά ζητήσουν, δόστε τα. Χριστός καί ψυχή  σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο, ὅλος ὁ κόσμος νά πέσει ἐπάνω σας, δέν μπορεῖ νά τά πάρει, ἄν ἐσεῖς δέν τά δώσετε μέ τήν θέλησή σας. Ἔτσι λοιπόν σκότωσαν τόν πατέρα τῆς ἁγίας, ἅρπαξαν τήν περιουσία τους, ἀλλά τόν Χριστό δέν μπόρεσαν νά πάρουν. Ἡ πίστη καί ἡ ἀρετή φώλειαζε βαθιά καί γιά καλά, μόνιμα μέσα στίς ψυχές τους.
Ὅταν ἡ Ἐμμέλεια ἦρθε σέ ἡλικία γάμου δέν ζήτησε σύζυγο μέ ὑψηλή θέση καί ἀπό τίς τάξεις τῶν πλουσίων, ἀλλά ἄνθρωπο σώφρονα καί πιστό χριστιανό. Τέτοιον βρῆκε τόν Βασίλειο, γυιό τῆς εὐσεβέστατης Μακρίνας, τῆς ὁποίας ἡ οἰκονένεια καταδιώχθηκε στόν καιρό τοῦ Δεκίου καί κατέφυγε μαζί μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο, ἐπίσκοπο Νεοκαισαρείας καί μέ πολλούς ἄλλους χριστιανούς στά δάση τοῦ Πόντου.
Σήμερα-δυστυχῶς-πολλοί γάμοι διαλύονται, γιατί δέν ἔπρεπε κἄν νά γίνουν. Ἀπό τήν ἀρχή δέν πάει καλά ἡ ὑπόθεσις. Γνωρίζονται μέσα στίς καφετέριες, σέ κάποιο πάρτυ, στή θάλασσα ἤ μέσῳ internet. Ὁ ἕνας προσπαθεῖ νά ἐξαπατήσει τόν ἄλλο.  Ἀναζητοῦν καί παρασύρονται ἀπό τήν ἐξωτερική ὀμορφιά, ἀπό τήν θέση πού κατέχει ὁ γαμπρός, ἀπό τήν προίκα, πού διαθέτει ἡ νύφη. Γεμᾶτοι πάθη πονηρά καί ἐπιθυμίες ἁμαρτωλές, χωρίς πίστη στό Θεό, δίχως βάσεις καί σωστές προϋποθέσεις, βαδίζουν στόν γάμο. Ἐ, ἑπόμενο εἶναι αὐτός ὁ γάμος νά μή στεργιώσει, νά μή εὐδοκιμήσει.
Ἀπό τόν γάμο αὐτό γεννήθηκαν δέκα παιδιά. Πέθανε τό ἕνα, ἔζησαν τά ἐννέα, πρᾶγμα σπάνιο γιά τήν μεγάλη θνησιμότητα, πού ὑπῆρχε ἐκεῖνον τόν καιρό. Ἦταν τέσσερα ἀγόρια καί πέντε κορίτσια. Τρεῖς ἐπίσκοποι, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης καί ὁ Πέτρος ἐπίσκοπος Σεβαστείας. Δύο ἔγιναν μοναχοί, ὁ Ναυκράτιος καί ἡ Μακρίνα. Τά τέσσερα ἄλλα κορίτσια παντρεύτηκαν. Πῆραν ἀνθρώπους μέ φόβο Θεοῦ καί ἔκαναν χριστιανικές, ἅγιες οἰκογένειες. Ἡ σεμνή καί λογική μητέρα μοίρασε ἐξ ἴσου τήν ὅποια περιουσία τῆς ἔμεινε, χωρίς νά ἀδικήσει κανένα παιδί της, ἄσχετα ἄν ἦταν ἀγόρι ἤ κορίτσι. Μή λησμονοῦμε, πώς ζοῦμε σέ ἐποχή πού οἱ γυναῖκες ζοῦσαν στό περιθόριο παραμελημένες καί περιφρονημένες.
Ἡ ἁγία Ἐμμέλεια ἔκανε τό σπίτι της Ἐκκλησία. Δίδασκε στά παιδιά της τήν ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καίνή Διαθήκη. Τά ἔμαθε νά προσεύχωνται καί τά στήριζε στήν κατά Θεό ἀφιέρωση. Μετά τόν πρόωρο θάνατο τοῦ συζύγου της πρώτη αὐτή κατέφυγε σ᾿ ἕνα κτῆμα τους στόν Πόντο, ὅπου ἔχτισε μοναστῆρι καί ἀσκήτευε ἐκεῖ μαζί μέ τήν κόρη της Μακρίνα. Ἐκεῖ κοντά τους ἀσκήτευε καί ὁ Ναυκράτιος καί μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν του γιά κάποιο διάστημα  καί ὁ Μέγας Βασίλειος.
Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας τους, ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν μόλις δέκα πέντε ἐτῶν καί τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν στήν δύσκολη ἐφηβική ἡλικία ἀνέλαβε πλέον μόνη της ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, μέ πιστό καί μόνιμο σύμτροφο στή ζωή της τόν πόνο. Ὁ πατέρας της πέθανε στούς διωγμούς σάν μάρτυρας. Ὁ ἄντρας της πέθανε, ὅπως εἴπαμε νέος. Ὁ γυιός της Ναυκράτιος πνίγηκε σ᾿ ἕνα ποτάμι 27 ἐτῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν μόνιμα ἄρρωστος καί καταβεβλημένος. Καί ὅμως ἡ ἴδια στεκόταν πάντοτε ὄρθια, βράχος ἀκλόνιτος. Στήριζε τά παιδιά της καί ἀσκοῦσε σέ μεγάλο βαθμό τήν ἐλεημοσύνη.
Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε, ὅτι στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν της σπουδαῖο ρόλο ἔπαιξε καί ἡ γιαγιά Μακρίνα. Νύφη καί πεθερά εἶχαν ἀγαστή συνεργασία στήν χριστιανική διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν. Εἶχε πνευματικό τόν ἅγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας καί ὅ,τι ἄκουγε ἀπό ἐκεῖνον, τά ἔγραφε βαθιά στό νοῦ καί στήν καρδιά της καί αὐτά ἔλεγε στά ἐγγόνια της.
Ὁ Μέγας Βασίλειος ἔλεγε γι᾿ αὐτήν, ὅτι ἦταν δασκάλα τῶν δογμάτων τῆς εὐσεβείας καί φρουρός τῆς ὀρθόδοξης πίστης.
Ὁ Μέγας Βασίλειος μέ τήν προσωπική του περιουσία ἔχτισε τήν πόλη τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας, τήν Βασιλειάδα, ἔξω άπό τήν πόλη τῆς Καισαρείας. Μάζευε ἐκεῖ ἀρρώστους, ἀναπήρους, ἀστέγους, φτωχούς, γέροντες καί ὀρφανά. Πολλές φορές τούς φρόντιζε καί τούς περιποιόταν μέ τά ἴδια του τά χέρια.
Ὁ μοναχός Ναυκράτιος ζοῦσε, εἴπαμε, ἀσκητικά δίπλα στόν Ἴρι ποταμό. Ὑπηρετοῦσε προσωπικά κάποιους γέροντες, πού ταλαιπωροῦσε ἡ φτώχεια καί ἡ ἀρρώστεια. Κυνηγοῦσε στά δάση καί στίς ἐρημιές, ἔπιανε ψάρια καί ἔτσι ἐξασφάλιζε τήν τροφή τῶν γερόντων. Ὅμως τό ποτάμι ἦταν ὁρμητικό καί εἶχε πολλές ρουφῆχτρες. Ἔτσι κάποτε, ἐνῷ ψάρευε, πνίγηκε.
Ὅταν τό πληροφορήθηκε ἡ ἁγία Ἐμμέλεια δέν ἔβαλε τίς φωνές, ὅπως κάνουν οἱ πολλές γυναῖκες, δέν ἔσχισε τά ροῦχα της, δέν θρήνησε τήν συμφορά της μέ γοερά μοιρολόγια. Ἀσφαλῶς πόνεσε. Οἱ χριστιανοί δέν εἶναι ξῦλα ἀναίσθητα. Ἔμεινε ὅμως ἥσυχη, καρτερική, ὁπλίσθηκε μέ ὑπομονή καί κατέφυγε στήν ἐξ ὕψους βοήθεια καί παρηγοριά.
Ὁ Πέτρος στήν ἀρχή ἐμόναζε. Κάποτε παρουσιάσθηκε ἔλλειψη σιτηρῶν καί ἔπεσε πείνα. Κόσμος πολύς ἔτρεχε κοντά του καί μοίραζε σ᾿ αὐτούς τά ὑπάρχοντά του. Ἔτσι ἔκανε τήν ἐρημιά νά μοιάζει μέ πόλη.
Ἡ Μακρίνα μοίρασε τήν περιουσία της σέ κάθε εἶδος ἀγαθοεργίας. Ποτέ δέν περιφρόνησε κανέναν, πού ζητοῦσε τήν βοήθειά της. Ἐμεῖς σήμερα, ἐπειδή δέν εἴμαστε χριστιανοί τῆς προκοπῆς καί δέν ἔχουμε μέσα μας ἀγάπη, δέν ἔχουμε σπλάχνα οἰκτοιρμῶν, βγάζουμε τό συμπέρασμα, ὅτι αὐτοί πού μᾶς πλησιάζουν καί κάτι ζητοῦν δέν ἔχουν ἀνάγκη, ἄρα δέν τούς βοηθοῦμε. Ὁ Θεός δέν θά δεῖ τήν δική τους κατάσταση, ἀλλά τήν δική μας καλωσύνη καί προσφορά.
Ὁ πλοῦτος τῆς ἀρχοντοπούλας ἦταν ἕνα ἁπλούστατο φόρεμα, τό κάλυμα τῆς κεφαλῆς καί παλιά, λιωμένα ὑποδήματα. Σάν ἀποθήκη εἶχε τήν ψυχή της κι᾿ ἐκεῖ μέσα ἀποταμίευε τόν οὐράνιο θησαυρό, ὅπως παραγγέλλει ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο.
Ὅμως σάν ἄνθρωπος θνητός καί ἡ ἁγία Ἐμμέλεια ἐπρόκειτο νά ἀναχωρήσει ἀπό αὐτόν τόν μάταιο κόσμο. Λίγο πρίν κοιμηθεῖ, ζήτησε ἀπό τά παιδιά της νά τήν θάψουν στόν τάφο τοῦ συζύγου της. Ὄχι τόσο γιατί ἤθελε καί νεκρή νά εἶναι μαζί του, ἀλλά γιατί ἐκεῖ κοντά βρισκόταν τά λείψανα τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, πού μαρτύρησαν ἐπί τῶν ἡμερῶν της στή λίμνη τῆς Σεβαστείας. Τεμάχια τῶν Ἱερῶν Λειψάνων εἶχε ἡ οἰκογένειά της σάν πολύτιμο θησαυρό. Πίστευε δέ, ὅτι στόν καιρό τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως, κατά τήν δευτέρα τοῦ Κυρίου παρουσία, θά τούς εἶχε βοηθούς καί συμπαραστάτες, ἐφόσον μέ τό μαρτύριό τους οἱ Ἅγιοι αὐτοί ἐπέκτησαν παρρησία στόν Θεό. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη της στίς 30 Μαΐου.
Τόν ἐπικήδειό της ἐξενώνησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μέσα στόν ὁποῖο ἐκθιάζει τίς ἀρετές καί τά χαρίσματά της καί κυρίως τήν πολυτεκνία καί καλλιτεκνία της. Μᾶς τό λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί δέν χωράει περερμηνεία καί παρεξήγησις: Ἡ γυνή σωθήσεται διά τῆς τεκνογονίας. Ὅσες τήν ἀποφεύγουν καί κυρίως ὅσες σκοτώνουν τά παιδιά τους καί τά πετᾶνε στούς σκουπιδοντενεκέδες τῶν κλινικῶν καί τῶν νοσοκομείων, ἄς πᾶνε νά τό συζητήσουν μέ κάποιον πνευματικό καί νά ἀκολουθήσουν τήν συμβουλή του. Τό θέμα εἶναι ἐπικίνδυνο καί σοβαρώτατο.
Λέει ὁ ἱερός πατήρ, ὅτι πολύτεκνους καί καλλίτεκνους, καί τά δυό μαζί, συναντᾶμε στούς μύθους, στά παραμύθια. Ἀπό τά πολλά παιδιά νά γίνουν καλά ἕνα ἤ δύο αὐτό ἴσως εἶναι καί ζήτημα τύχης ἤ τῆς φύσης. Ἐ, ἀπό τόσα βγῆκε καί ἕνα καλό. Ἀλλά νά γίνουν ὅλα καλά, αὐτό εἶναι μέγα κατόρθωμα ἐκείνων, πού τό πραγματοποίησαν. Αὐτό τό δύσκολο καί πολύ σπάνιο ἐπέτυχε ἡ ἁγία Ἐμμέλεια μέ τόν ἀγώνα της καί τήν ἁγιότητά της.
Αὐτή ἦταν ἡ ζωή καί ἡ προσωπικότης τῆς ἁγίας Ἐμμέλειας.
 Ἄς πᾶμε τώρα νά δοῦμε τήν δεύτερη σπουδαία καί ἁγία μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τήν Νόννα.

2). Στήν Ἀριανζό τῆς Καππαδοκίας, χωριό κοντά στήν μικρή πόλη Ναζιανζό, γεννήθηκε ἡ ἁγία Νόννα, μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Οἱ γονεῖς της Φιλτάτιος καί Γοργονία καταγόταν ἀπό ἔνδοξες καί εὔπορες οἰκογένειες, μά καί εὐσεβεῖς καί ἐνάρετες. Ἀνέθρεξαν τά παιδιά τους Ἀμφιλόχιο καί Νόννα χριστιανικά μέ πολλή φροντίδα καί ἐπιμέλεια.
Ὁ Ἀμφιλόχιος ἀναδείχθηκε δάσκαλος τῆς ρητορικῆς καί ἡ Νόννα ἦταν τό στολίδι καί ἡ χαρά τῆς οἰκογένειάς της. Σεμνή καί εὐσεβής, δέν τήν ἐπηρέαζε τό φρόνιμα τοῦ κόσμου. Ὅταν οἱ ἄλλες γυναῖκες κολακευόταν καί καμάρωναν γιά τήν ὀμορφιά τους, εἴτε φυσική εἴτε πλαστή μέ μπογιές καί ἀρώματα, αὐτή γνώριζε  μόνο καί ἐπεδίωκε τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς . Ὡς ἀπορρίμματα (σκουπίδια καί ἀκαθαρσίες) περιφρόνησε τά βαψίματα καί τά τεχνητά κάλλη, τά ὁποῖα ἁρμόζουν στίς γυναῖκες τῆς σκηνῆς, δηλαδή στίς θεατρίνες, στίς ἀνήθηκες.
Ὅταν ἦρθε ὁ κατάλληλος καιρός, παντρεύτηκε τόν Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος ἑλκύεται ἀπό τά προσόντα καί τίς ἀρετές της. Ὁ Γρηγόριος σπούδασε νομικά καί ἦταν ἀνώτερος ὑπάλληλος. Ἦταν ὁ πρῶτος ἄρχοντας τῆς Ναζιανζοῦ. Μεγάλος καί πλούσιος γαιοκτήμονας. Εἶχε στήν δούλεψή του πολλούς ὑπηρέτες. Ὁ πλοῦτος ὃμως δέν τοῦ πῆρε τά μυαλά, ὃπως συνήθως γίνεται μέ πολλούς ἄλλους. Ἦταν σώφρων, δίκαιος καί ἀγαπητός σέ ὅλους. Διακρινόταν γιά τήν τιμιότητά του. Ἀπέφευγε τόν ἄδικο πλουτισμό, τόν ὁποῖο ἄλλοι συνάδελφοί του ἐπεδίωκαν. Δέν πῆρε οὔτε μία δραχμή παράπάνω ἀπό αὐτό πού ἔπρεπε καί ἐδικαιοῦτο.   Ἐξακολουθοῦσε    νά  ζεῖ  μέ τιμιότητα καί ἀξιοπρέπεια. Ἡ ἐξουσία καί ἡ δύναμη δέν τόν ἔκαναν ἐγωϊστή, τυραννικό καί ὑπερφίαλο. Δέν κακομεταχειρίσθηκε καί δέν ἐκμεταλλεύθηκε ποτέ κανέναν. Ἦταν πάντοτε  συνετός καί συγκρατημένος.
 (Νά εἴχαμε καί σήμερα τέτοιους ἀνθρώπους γύρω μας, στίς διάφορες ὑπηρεσίες καί ἀξιώματα, πόσο πιό καλή θά ἦταν ἡ κοινωνία μας!). Τά ἠθικά αὐτά προσόντα ἱκανοποιοῦσαν τήν σύζυγό του, ἡ ὁποία καμάρωνε καί χαιρόταν γι᾿ αὐτά.
Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὑπῆρχε στή σχέση τους ἕνα μελανό σημεῖο. Ὁ Γρηγόριος ἀνῆκε στό σύστημα τῶν Ὑψισταρίων, δηλαδή σέ μία αἵρεση, πού ἦταν ἕνα κράμα ἰουδαϊκῶν καί εἰδωλολατρικῶν στοιχείων, γεγονός πού λυποῦσε βαθιά τήν ἁγία Νόννα. Παρά τίς δυσκολίες αὐτές δέν σκέφθηκε οὔτε στιγμή τό ἐνδεχόμενο τοῦ χωρισμοῦ, γιατί ἐκτιμοῦσε πολύ τά θετικά ὅλα τά ἄλλα γνωρίσματα τοῦ συζύγου της. Δέν σκοντάφτουμε στό ἕνα ἀρνητικό, πού ἔχει ὁ συνάνθρωπός μας, ἀλλά στά τόσα ἄλλα θετικά, γιά νά ἔχουμε καλές σχέσεις μαζί του καί νά πᾶμε μπροστά.
 Ὁ σύζυγός της, παρ᾿ ὅτι, ὃπως εἴπαμε, δέν ἦταν χριστιανός, ποτέ δέν τῆς φέρθηκε ἄσχημα. Ἀλλά κι᾿ ἐκείνη, ποτέ της δέν τόν πρόσβαλε. Τόν ἀγαποῦσε καί τόν σεβόταν. Τόν προέτρεπε μέ πολλή καλωσύνη καί τόν συμβούλευε νά γίνει χριστιανός καί νά βαπτισθεῖ. Προσευχόταν μέρα-νύχτα, παρακαλοῦσε τόν Θεό μέ δάκρυα στά μάτια νά φωτίσει τόν Γρηγόριό της. Ἔχει σφοδρή ἐπιθυμία νά τόν δεῖ χριστιανό, μέσα στήν Ἐκκλησία, στήν αὐλή τοῦ Θεοῦ καί τῆς σωτηρίας.
 Ἀκούραστη σέ ὑπομονή καί φροντίδες γι᾿ αὐτόν, κατόρθωσε στό τέλος νά κάμψει τήν ψυχή του. Ἡ ἁγία Νόννα μέ τήν καλωσύνη της, μέ τήν πραότητά της καί τήν πολλή-θερμή προσευχή, νίκησε. Τράβηξε τόν ἄντρα της στήν ὀρθόδοξη πίστη. Καί ξέρετε πότε πῆρε αὐτό πού ζητοῦσε; Πότε ἔγινε αὐτό πού ἢθελε; Ὅταν ἀπό νεαρή κόρη ἔγινε ὥριμη γυναίκα. Μετά τριάντα χρόνια γάμου. Εἴκοσι ἐτῶν παντρεύτηκε καί ἀπέδωσαν οἱ προσευχές καί οἱ νηστεῖες της, ὅταν ἔγινε πενῆντα ἐτῶν! Τότε ὁ ἄντρας της ἔγινε χριστιανός. Καί ὂχι μόνο ἔγινε χριστιανός, ὂχι μόνο βαπτίσθηκε, ἀλλά ἒγινε καί ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ. Ἡ Ἁγία Νόνα μέ τά καλά της λόγια, μέ τίς προσευχές καί τίς νηστεῖες της, μέ τό φωτεινό παράδειγμά της ὡδήγησε τόν σύζυγό της στόν Χριστό. Γι᾿ αὐτό εἲπαμε πολλές φορές καί δέν θά παύσουμε νά τό λέμε: Γυναῖκες, ἄν θέλετε, μπορεῖτε νά κάνετε θαύματα. Πρέπει ὅμως κι᾿ ἐσεῖς νά εἶσθε ἄνθρωποι ἀρετῆς, ὃπως ἡ μητέρα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου.
Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, προσευχόμαστε, ζητοῦμε κάτι ἀπό τόν Θεό καί τό περιμένουμε σύντομα, τώρα, αὐτή τήν στιγμή. Καί ἄν δέν τό λάβουμε, ἀπογοητευόμαστε, ἐγκαταλείπουμε τήν προσευχή.
Γράφει ὁ γυιός της ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Σέ ζητήματα πίστεως καί θεολογίας καθημερινά ἀναδεικνυόταν δασκάλα τοῦ συζύγου της. Σέ ὅλα τά ἄλλα ἦταν συνετό καί ἀναγκαῖο νά νικᾶται ἀπό τόν ἄντρα της. Ὑποχωροῦσε στίς ἀποφάσεις του, σύμφωνα μέ τόν νόμο τῆς συζυγίας, πού λέει αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδρᾶσιν ὑποτάσσεσθε  ὡς τῷ Κυρίῳ. Γι᾿ αὐτό τήν θεωρεῖ ἄξια θαυμασμοῦ, ἀλλά περισσότερο θαύμαζε τόν πατέρα του, πού ὑπάκουε θεληματικά σ᾿ αὐτήν.
Ἕνα ἄλλο πρόβλημα, πού ἀπασχολοῦσε τήν ἁγία Νόννα καί πολύ τήν στενοχωροῦσε ἦταν ἡ ἀτεκνία της. Τόσα χρόνια παντρεμένοι καί δέν ἔκαναν κανένα παιδί. Καί μάλιστα ἤθελε νά εἶναι ἀγόρι. Καί αὐτό ὄχι γιά τόν ἑαυτό της. Νά καμαρώνει γιά τό παιδί της, ἀλλά γιά νά τό ἀφιερώσει, νά τό προσφέρει πάλι  στόν Θεό. Ἄλλες προσευχές καί ἄλλα δάκρυα. Μετά 25 χρόνια γάμου ὁ Θεός τούς ἔδωσε ἕνα παιδί κι᾿ αὐτό ἦταν κορίτσι, τήν Γοργονία, πού εἶναι Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας.
 Ἡ Νόννα συνέχισε νά ζητάει ἀγόρι. Ἡ ἀριστοκράτισσα, ἡ ἀρχόντισσα θέλει νά ἔχει γυιό, γιά νά γίνει ἱερεύς. Ἄς τό ἀκούσουν οἱ σημερινοί γονεῖς, πού κλαῖνε καί χτυπιοῦνται, ὅταν ἕνα παιδί τους θελήσει νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό. Παίρνουν φωτιά οἱ τηλεοράσεις, τά κανάλια ὃλα. Ἀπειλοῦν, καταριοῦνται, συκοφαντοῦν οἱ γονεῖς καί ὅλοι οἱ συγγενεῖς. Ρίχνουν τόνους λάσπης. Τό λένε καί τό ξαναδείχνουν οἱ δημοσιογράφοι στά κανάλια τῶν τηλεοράσεων. Χύνουν ἄφθονο δηλητήριο ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱερωμένων. Τόσο μεγάλο κακό εἶναι νά ἀφιερωθεῖ κάποιος στό Θεό. Κι᾿ ὕστερα θέλουμε νά λεγώμαστε χριστιανοί .
Καί πάλι θά ρωτήσω: Ὃταν τά παιδιά πέφτουν στήν κόλαση τῶν ναρκωτικῶν καί ἐκεῖ μέσα σβύνουν, ἀργοπεθαίνουν, γιατί δέν κλαῖνε οἱ γονεῖς; Ὅταν καταλήγουν σέ ἄλλες αἱρέσεις ἢ στόν σατανισμό, γιατί δέν χτυπιοῦνται οἱ γονεῖς; Ποῦ εἶναι τότε οἱ ὑπερευαίσθητοι δημοσιογράφοι; Ὅταν οἱ νέοι συλλαμβάνωνται στά δίχτυα τῆς ἀνηθικότητας, ὅταν οἱ νέες κατρακυλοῦν στά καταγώγεια τῆς διαφθορᾶς καί σαπίζουν μέσα στούς οἴκους ἀνοχῆς , γιατί δέν κλαῖνε, γιατί δέν φωνάζουν, γιατί δέν διαμαρτύρονται; Ποῦ πῆγε ἡ στενοχώρια τους, τό ἐνδιαφέρον τους καί ἡ εὐαισθησία τους γιά τούς νέους; Ἐ, ἐπιλογή τους εἶναι. Μά καί ἡ ἀφιέρωση στό Θεό ἐπιλογή τους εἶναι, γιατί τότε δέν τήν σέβονται; Γιατί δύο μέτρα καί δύο σταθμά;
Ὅταν ὁ πατέρας Γρηγόριος ἔγινε χριστιανός ὀρθόδοξος, τότε ὁ Θεός τούς ἔδωσε τόν ποροσδοκώμενο γυιό, τόν Γρηγόριο πού λαχταροῦσαν. Αὐτό πάει νά πεῖ καί ἄς τό βάλλουμε καλά στό μυαλό μας: Θέλουμε κάτι; ζητοῦμε κάτι ἀπό τόν Θεό; Πρῶτοι ἐμεῖς θά προσφέρουμε. Πρῶτα ἐμεῖς θά κάνουμε τό καλό, πρῶτα ἐμεῖς θά διορθωθοῦμε καί ὕστερα ὁ Θεός θά μᾶς δώσει αὐτό, πού ζητᾶμε. Τί κάνουμε κάθε φορά, πού ἐκκλησιαζόμαστε; Πρῶτα ἀνάβουμε τό κερί μας, ἀσπαζόμαστε τίς εἰκόνες καί μετά προσευχόμαστε, κατόπιν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό, ὕστερα ὑποβάλλουμε τά αἰτήματά μας. Πρῶτοι ἐμεῖς θά κάνουμε τό καλό, τό σωστό καί ἔπειτα θά κάνει ὁ Θεός τό δικό του.
Ἡ ἁγία Νόννα θεωροῦσε πρῶτον καί καλύτερο, ἄριστο τρόπο διαπαιδαγώγησης καί ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν της τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, γραπτό καί προφορικό. Ἐξ ἄλλου καί ἡ ἴδια στό πατρικό της σπίτι, σάν παιδούλα, αὐτά διδάχθηκε ἀπό τούς γονεῖς της. Ὁ σύζυγός της ἦταν κόσμος τῶν ἀνδρῶν, στολίδι, κόσμημα τῶν ἀνδρῶν. Αὐτή δέ ὄχι μόνο στολίδι τῶν γυναικῶν, ἀλλά καί ὑπόδειγμα ἀρετῆς, ἔφραφε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιά τούς γονεῖς του.
Ἦταν πράγματι γυναίκα δραστήρια καί ἐνάρετη, ἐργατική καί οἰκονόμα, προβλεπτική καί νοικοκυρά. Ἔκανε ὅλες τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ ἀγόγγυστα, παρ᾿ ὅτι ἦταν εὐκατάστατη. Ἡ ρόκα καί τό ἀδράχτι ἦταν συχνά στά χέρια της καί οἱ χτύποι τοῦ ἀργαλιοῦ ἦταν ἡ καλύτερη μουσική της. Ἄν διαβάσουμε τήν Ἁγία Γραφή, αὐτά τά προσόντα βλέπουμε ὅτι πρέπει νά ἔχει ἡ γυναίκα.
Ἡ ἁγία Νόννα φρόντιζε γιά τό σπίτι της καί γιά τήν ψυχή της, ὅπως καί γιά τίς ψυχές τῶν δικῶν της ἀνθρώπων. Δέν ἔχανε τόν χρόνο της σέ φλυαρίες καί ἄσκοπες συζητήσεις καί ὑπερβολικά λόγια. Οὐδέ ἦλθε βέβηλον ἔπος, δηλαδή δέν βγῆκε ἀπό τό στόμα της ἄπρεπος λόγος, ἐκεῖνο τό στόμα, πού ἁγιάζεται μέ τήν προσευχή καί τήν μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐπίσης οὔτε ἔκανε, οὔτε δεχόταν ἀνωφελεῖς ἐπισκέψεις. Δέν ἄφησε νά τήν ἐπηρεάσει ἡ κοσμική ζωή τῶν συμπατριωτῶν της. Δέν ἐμόλυνε τήν ἀκοή της μέ ἄπρεπα τραγούδια, εἰδωλολατρικά ἤ θεατρικά. Τίποτε τό ἀνίερο δέν ἁρμόζει στά ἱερά.
Στά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας εἶχε ὡς βοηθό καί συμπαραστάτη τόν Σύζυγό της. Τά χρήματά τους ἦταν κοινά, κοινή καί ἡ προθυμία νά προσφέρουν στούς πάσχοντες καί θλιβομένους. Συναγωνιζόντουσαν καί οἱ δυό τους γιά τό καλύτερο. Ὁ σύζυγός της τῆς εἶχε παραχωρήσει μεγάλη ἐλευθερία στό νά δίνει ἁπλόχερα χρήματα στούς φτωχούς, γιατί ἦταν ἐξαιρετική καί συνετή οἰκονόμος. Ἰδιαιτέρως ἔγινε στήριγμα στίς πονεμένες γυναῖκες καί στά ὀρφανά παιδιά. Σέ πολλές περιπτώσεις σήμερα οἱ γυναῖκες βοηθοῦν στά κρυφά, γιατί δέν τό θέλουν, δέν τίς τό ἐπιτρέπουν οἱ ἄντρες τους.
Συχνά ἡ ἁγία παρατηροῦσε τίς ταραγμένες καί διαλυμένες οἰκογένειες, πού εἶχαν πολλά προβλήματα, παρ᾿ ὅτι ἦταν πλούσιες καί μέ πολλά ὑλικά ἀγαθά. Αἰτία κατά τήν γνώμη της, γι᾿ αὐτήν τήν θλιβερή κατάσταση ἦταν ἡ ἁμαρτία, πού ἄνδρες καί γυναῖκες ἄφηναν νά τούς κυριεύσει. Οἱ ἄνδρες ὡς φιλάργυροι, σκληροί, φιλόδοξοι καί ἐγωϊστές, μέθυσοι καί βλάσφημοι, δημιουργοῦσαν στά σπίτια τους μάχες καί συγκρούσεις , πού κατέληγαν στήν ἀνατροπή τῆς οἰκογένειας, ἀκόμη καί σέ ἐγκλήματα.
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά οἱ γυναῖκες φιλόνικες, πολύλογες, ὑπερήφανες καί γλωσσομάχες, ἀδιάφορες πολλές φορές γιά τά οἰκογενειακά τους καθήκοντα, περιφερόμενες στήν ἀγορά ἤ στή γειτονιά καί ὄχι ἐργαζόμενες στό σπίτι τους, γινόντουσαν ἀφορμή διαπληκτισμῶν καί ἀναστατώσεων στήν οἰκογένειά τους. Ἀλλά καί τά μεγάλα παιδιά τῆς οἰκογένειας μέ τίς κακίες, τά πάθη τους, τήν ἀνυπακοή καί παρανομίες τους δημιουργοῦσαν σοβαρά προβλήματα.  Πολλές ἀπό αὐτές τίς νοσηρές  καταστάσεις ἀντίκρυζε αὐτοπροσώπως ἤ τίς ἐπληροφορεῖτο ἀπό ἄλλους καί στενοχωριόταν γιά τήν κρίση στό θεσμό τῆς οἰκογένειας καί τοῦ γάμου, παρά τίς χριστιανικές ἀρχές τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς της.
Τά δύο ἀγόρια τῆς ἁγίας Νόννας ἔφυγαν γιά σπουδές, στήν ἀρχή στήν  Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καί μετά στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου, στήν Κωνσταντινούπολη καί στήν Ἀθήνα.
Γιά τήν κόρη της Γοργονία φρόντιζε νά γίνει καλή νοικοκυρά. Δέν τήν ἄφηνε ποτέ χωρίς δουλειά, ἄν καί μονάκριβη. ( Ἡ ἀργία εἶναι μήτηρ πάσης κακίας). Τῆς ἔμαθε νά ζώνεται τήν ποδιά, νά κεντᾶ, νά περιποιεῖται καί νά στολίζει τό σπίτι, ὥστε νά τήν ἀντικαθιστᾶ ἐπάξια σέ ὅλες τίς δοιλειές τοῦ σπιτιοῦ. Ἔτσι μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἡ Γοργονία ἔγινε πιστό ἀντίγραφο τῆς μητέρας της. Ἁπλῆ, στολισμένη μέ σωφροσύνη, γυναίκα τοῦ σπιτιοῦ σεμνή καί ντροπαλή σκληραγωγημένη ἀπό τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλά καί ἀπό τίς πνευματικές ἀσκήσεις, νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή καί ἀπό τά ἔργα τῆς ἱεραποστολῆς καί φιλανθρωπίας. Ἀπαραίτητο πλοῦτο γιά μία γυναίκα θεωροῦσε τόν θησαυρό τῶν ἀρετῶν. Ἐνῷ γνώριζε τά πολλά καί ποικίλα ἐξωτερικά στολίδια τῶν γυναικῶν, θεωροῦσε ἀσιγκρίτως πολυτιμότερο τόν ἐσωτερικό στολισμό, τόν στολισμό τῆς ψυχῆς. Τό κοκκίνισμα τοῦ προσώπου ἀπό τήν αἰδώ, τήν ντροπή ἦταν πολύ ἀνώτερο ἀπό τά κόκκινα βαψίματα τοῦ σώματος καί μία λευκότητα ἀγαποῦσε, ὄχι αὐτήν τῶν ἐνδυμάτων ἤ τοῦ σώματος, ἀλλά τήν λευκότητα τῆς ἐγκρατείας καί τῆς ἁγνότητος.
Τελικά ἡ Γοργονία παντρεύθηκε ἕναν ἠθικό καί ἐνάρετο νέο τόν Ἀλύπιο. Ἔκανε τό καινούγιο της σπιτικό ἐντευκτήριο, κέντρο ὑποδοχῆς καί διδασκαλίας τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Ἡ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ της ἦταν πάντοτε ἀνοιχτή. Κανείς ξένος δέν ἔμενε ἔξω. Ὅλους τούς ἔβαζε στό σπίτι της καί τούς περιποιόταν.
Ὁ Καισάριος, ὁ νεώτερος γυιός πέθανε ξαφνικά σέ ἡλικία 37 ἐτῶν, πρίν προλάβει νά ἱερωθεῖ. Σέ λίγο πεθαίνει καί ἡ Γοργονία καί μάλιστα ἀφήνει ἕξι μικρά παιδιά. Μετά ἀπό λίγους μῆνες πεθαίνει καί ὁ σύζηγός της Ἀλύπιος καί τά ὀρφανά ἀναλαμβάνει νά μεγαλώσει ἡ γιαγιά, ἡ ἁγία Νόννα.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος γράφει μέ θαυμασμό γιά τήν μητέρα του: Ἦταν καρτερικωτάτη καί ἀνδρικωτάτη γυναίκα. Τό πιό ἀξιοθαύμαστο εἶναι, ὅτι ποτέ δέν λύγισε ἀπό τόν σωματικό καί ψυχικό πόνο. Ποτέ δέν ἄφησε νά βγεῖ κραυγή γοερή ἀπό τό στόμα της, μόνο εὐχαριστία. Δέν ἄφησε νά κυλήσουν δάκρυα ἀπό τά βλέφαρά της, πού μυστικά εἶχαν σφραγισθεῖ. Ἤξερε νά συγκρατεῖ τό πένθος της, μολονότι συχνά τήν ἔβρισκαν πολλές θλίψεις, ἀκόμη καί σέ λαμπρές ἡμέρες. Εἶναι γνώρισμα ψυχῆς θεοφιλοῦς νά ὑποτάσσει στά θεῖα κάθε τί τό ἀνθρώπινο.
Ὅταν πέθανε ἡ ἁγία, ἔγραφε ὁ Θεολόγος Γρηγόριος: Ἀστραφτερός, ὁλοφώτεινος ἄγγελος σέ πῆρε, ἐκεῖ πού προσευχόσουν. Ἡ Παναγία Τριάς, πού ποθοῦσες, τό ἑνιαῖο φῶς, τό κοινό σέβασμα σέ ἅρπαξε ἀπό τόν Ναό πού προσευχόσουν, καί σέ ἔβαλε στόν μεγάλο, τόν ἐπουράνιο Ναό. Πέτυχες τέλος καθαρότερο ἀπό τήν ζωή σου, Νόννα. Αὐτό τό ἅγιο τέλος νά ἀξιώσει ὅλους μας ὁ Θεός. Τιμοῦμε τήν μνήμη της στίς 5 Αὐγούστου.
Ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἡ ὥρα πέρασε κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά τελειώσουμε. Λίγα λόγια θά ποῦμε γιά τήν τρίτη ἁγία, τήν Ἀνθούσα, τήν μητέρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὄχι γιατί εἶναι κατώτερη καί ὑπολείπεται ἀπό τίς ἄλλες, μά γιατί δέν μᾶς ἐπιτρέπει ὁ χρόνος νά ποῦμε περισσότερα.
Καταγόταν καί αὐτή ἀπό πλούσια καί εὐγενική οἰκογένεια τῆς Ἀντιόχειας. Ὅμως δέν θεωροῦσε τά ὑλικά ἀγαθά καί τήν ἀριστοκρατική καταγωγή της πηγή χαρᾶς καί εὐτυχίας, ἀλλά τήν χριστιανική εὐσέβεια καί τήν ἐσωτερική εἰρήνη. Γιά τά πολλά χαρίσματα καί τίς ἀρετές της τήν διάλεξε ὡς σύζυγο ὁ Σεκοῦνδος, ἕνας νέος χριστιανός, ἐνεργό μέλος τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἀντιόχειας, πού καταγόταν καί αὐτός ἀπό πλούσια καί ἐπιφανῆ οἰκογένεια. Εἶχε ἀναδειχθεῖ μάλιστα ἀνώτερος ἀξιωματικός στή Συρία.
Δυστυχῶς ὅμως ὁ γάμος αὐτός δέν κράτησε πολύ. Ἦταν βρέφος, μηνῶν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του καί ἡ μητέρα του ἔμεινε χήρα σέ ἡλικία μόλις εἴκοσι ἐτῶν.
Πολλοί ἄντρες τήν ζήτησαν σέ γάμο. Ἄλλοι γιά τήν πίστη καί τήν καλωσύνη της καί ἄλλοι γιά τήν μεγάλη της περιουσία, ἀλλά ἡ Ἀνθούσα ἀρνήθηκε, τούς ἀπέρριψε ὅλους καί ἀφοσιώθηκε στήν χριστιανική ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ της. Ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν μετέπειτα διδασκαλία του προτρέπει τούς γονεῖς νά συνδέσουν τά παιδιά τους, ἀπό μικρή ἡλικία, μέ τόν γραπτό καί προφορικό χριστιανικό λόγο καί τήν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν.
Σκεφθεῖτε τώρα μία νεαρή κοπέλα, ὄμορφη, πλούσια, ἀνεξέλεγκτη, χωρίς ἀφεντικά στό κεφάλι της, τί μποροῦσε νά κάνει, πῶς θά ζοῦσε, σέ τί κατήφορο ἦταν ἐνδεχόμενο νά κυλήσει.
Ὅμως δέν συνέβη κάτι τέτοιο. Ἡ νεαρή καί ἐνάρετη χήρα Ἀνθούσα ἦταν παράδειγμα σωφροσύνης, ἁγνότητας καί καθαρῆς ζωῆς, γιατί εἶχε φόβον Θεοῦ. Δέν τήν ἐνδιέφεραν καθόλου τό κοσμικό πνεῦμα καί οἱ κοσμικές συγκεντρώσεις. Ἡ ἐνδυμασία της, τά λόγια της καί ὅλη ἡ ἐν γένει συμπεριφορά της, ὅλα μιλοῦσαν γιά τήν ξεχωριστή προσωπικότητά της. Ὅλοι, χριστιανοί καί εἰδωλολάτρες τήν θαύμαζαν. Αὐτήν εἶχε ὑπ᾿ ὄψιν του ὁ δάσκαλος τοῦ γυιοῦ της Λιβάνιος, ὅταν ἔλεγε, κοιτᾶξτε, τί γυναῖκες ἔχουν οἱ χριστιανοί.
Σήμερα ἀπό πολλούς χριστιανούς καί χριστιανές ὁ κόσμος τραβάει γιακά καί γινόμαστε αἰτία ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, νά βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ νεαρός Ἰωάννης συνδέθηκε μέ ἄλλους  εὐσεβεῖς νέους καί ἀποφάσισαν νά μονάσουν, νά ἀσπασθοῦν τόν ἐρημικό βίο. Ὅταν τό πληροφορήθηκε ἡ μητέρα του, τόν παρεκάλεσε νά μή φύγει ἀπό κοντά της καί τήν ἀφήσει χήρα γιά δεύτερη φορά. Μήπως πόσο ἀκόμη θά ζήσει; Νά μή παντρευτεῖ, ἀφοῦ αὐτό θέλει, ἀλλά νά ζεῖ κοντά της τόν μοναχικό βίο. Νά ζεῖ ὡς ἀσκητής ἀφιερωμένος ἐξ ὁλοκλήρου στόν Θεό. Καί ὁ Ἰωάννης τήν ἄκουσε, δέν τῆς χάλασε τήν ἐπιθυμία, τό χατήρι πού λέμε πιό ἁπλά.
 Μετά δύο χρόνια ἡ Ἀνθούσα πέθανε σέ ἡλικία 43 ἐτῶν. Τότε ἐλεύθερος πλέον ἀπό τίς οἰκογενειακές του ὑποχρεώσεις, μοίρασε τήν μεγάλη πατρική του περιουσία στούς φτωχούς καί ἀνεχώρησε γιά τήν ἔρημο.
Μποροῦμε λοιπόν, ἄν θέλουμε, ὑπάρχει τρόπος καί μέ τόν Θεό νά τά πᾶμε καλά καί τούς γονεῖς μας νά μή περιφρονήσουμε, κανένα νά μή στενοχωρήσουμε. Τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν. Ὁ Θεός ὅλα τά βολεύει, προσφέρει πάντοτε τήν καλύτερη λύση, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά θέλουμε νά τόν ἀκούσουμε καί νά τόν ἀκολουθήσουμε.
     Ἀγαπητοί μου, τελείωσα.
Ὁ Ἀρχιμήδης τῆς ἀρχαιότητας εἶπε, δόσε μου τόπο νά σταθῶ καί θά κινήσω ὅλη τήν γῆ. Κι᾿ ἐγώ σᾶς λέω, δόστε μου καλές γυναῖκες, ἅγιες μητέρες καί μπορῶ νά ἀλλάξω τό πρόσωπο τῆς γῆς, θά τήν κάνω ἀγνώριστη, φυσικά πρός τό καλύτερο. Ὅλος ὁ κόσμος νά χαλάσει, νά γίνουν τά πάνω κάτω, δέν ἔγινε δά καί τόσο μεγάλο κακό. Ἄν ὅμως χαλάσουν οἱ γυναῖκες, τό πᾶν ἀπώλετο. Χάθηκε τό πᾶν, γιατί πάρα πολλά, ἄν ὄχι ὅλα, ἐξαρτῶνται ἀπό αὐτές. Οἱ γυναῖκες δέν εἶναι τό ἀσθενές φύλο. Εἶναι ἰσχυρότατο καί ὅ,τι δήποτε βάλλουν στό μυαλό τους τό πετυχαίνουν. Ἔχουν τεράστια δύναμη καί ἐπιρροή ἀνυπολόγιστη πάνω στούς ἄντρες τους καί στά παιδιά τους. Ἀρκεῖ νά εἶναι καλές καί ἅγιες σάν τίς μητέρες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἄν δέν εἶναι, τότε θά κάνουν μεγάλο κακό, θά ἐπηρεάσουν ἀρνητικά κοινωνίες ὁλόκληρες.
Κάποτε μία μητέρα πλησίασε τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας της καί τοῦ ἔκανε παράπονα γιά τόν γυιό της. Ἦταν ἄντρας ὁλόκληρος 38 χρόνων καί δέν τήν ἄκουγε. Τῆς φερόταν πολύ ἄσχημα, τῆς ἀντιμιλοῦσε, τήν περιφρονοῦσε, ξενυχτοῦσε, ξόδευε ἄσκοπα τά χρήματά της κ.ἄ. Ὁ ἱερεύς τήν ἐρώτησε. Κυρία μου, ἀπό πότε ἔχετε νά ἐξομολογηθεῖτε; Τἄχασε ἐκείνη. Ἄλλα περίμενε νά ἀκούσει καί ἄλλα τῆς λέει ὁ ἱερεύς. Μετά τό πρῶτο ξάφνιασμα τοῦ ἀπάντησε, ὅτι ἀπό τότε πού παντρεύτηκε δέν προσῆλθε στά Ἅγια Μυστήρια. Ἐ, τότε μή διερωτώμεθα τί φταίει. Ὅταν εἴμαστε 40 χρόνια, δηλαδή μιά ζωή ὁλόκληρη χωρίς Χριστόν, μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία, μακρυά ἀπό τά Μυστήρια τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας, αὐτά τά ἀποτελέσματα θά ἔχουμε. Καί ἐμεῖς θά εἴμαστε τῆς κακιᾶς ὥρας, ἀλλά καί στά παιδιά μας δέν θά μποροῦμε νά ἐπιβληθοῦμε, δέν θά μπορέσουμε νά τά διδάξουμε τό σωστό. Καί βέβαια θέλουμε πάντοτε νά ἐπιρρίπτουμε τήν εὐθύνη στούς ἄλλους καί νά ἀθωώνουμε τούς ἑαυτούς μας.
Πρέπει νά ξέρουμε, ὅτι ἡ καλύτερη διαπαιδαγώγηση εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική. Νά συνδέσουμε μικρούς καί μεγάλους μέ τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Νά προχωρήσουν στήν πίστη καί στά πνευματικά. Νά ἔχουν φόβο Θεοῦ. Καί ἄν ἐμεῖς δέν διδάξουμε τό καλό  στά παιδιά μας μέ ἔργα καί λόγια, νά ξέρετε σίγουρα θά βρεθοῦν τόσοι ἄλλοι, πού θά τά διδάξουν τό στραβό, τό κακό καί τήν ἁμαρτία.
Κι᾿ ἕνα τελευταῖο: Ἀκοῦμε πολλούς νά παραπονοῦνται καί νά τά βάζουν μέ τόν Θεό. Τί ἔκανα, Θεέ μου;  σέ τί ἔφταιξα καί ἔχω τόσα βάσανα στή ζωή μου; Καί τά λέμε αὐτά, γιατί ἔχουμε τήν ἐσφαλμένη ἐντύπωση, ὅτι εἴμαστε καλοί καί ἅγιοι. Οἱ ἅγιες γυναῖκες, γιά τίς ὁποῖες μιλήσαμε, δέν εἶχαν θλίψεις στή ζωή τους; Εἶχαν καί μάλιστα πολλές, ἀρρώστιες, θανάτους, ἁρπαγή τῆς περιουσίας τους, ὅπως προείπαμε καί τόσα ἄλλα. Σέ τί ἔφταιξαν; ἅγιες ἦταν. Ἔτσι εἶναι αὐτή ἡ ζωή καί ὀνομάζεται κοιλάς τοῦ κλαυθμῶνος. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ἀντιμετωπίζουμε ὅλα τά λυπηρα μέ πίστη στό Θεό, μέ ὑπομονή καί καρτερία, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ καί οἱ μητέρες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν.
Ἄς ἔχουμε πάντοτε ὑπ᾿ ὄψι μας τήν κατά Θεό ζωή τους, τό φωτεινό παράδειγμά τους καί ἄς κάνουμε τόν ἀγώνα μας, τήν προσπάθειά μας νά τίς μοιάσουμε, νά τίς μιμηθοῦμε, γιά νά ἔχουμε τήν βοήθειά τους, καί μέ τίς εὐχές καί πρεσβεῖες τους νά ἐπιτύχουμε τήν σωτηρία μας. Ἀμήν.-


Κυριακή ΙΖ Ματθαίου-Χαναναίας (29-1-2012)

Ἐλέησόν με, Κύριε.

  Εἶναι εὐλογία Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, τό ὅτι  βρισκόμαστε μέσα στό Ναό, ὅτι μᾶς δέχεται ὁ Θεός στά ἀνάκτορά του. Στούς Ἑβραίους ἔλεγε, τέτοιοι πού εἶστε, οὔτε στήν αὐλή τοῦ ναοῦ θά σᾶς ἐπιτρέψω νά πατήσετε. Ἐμᾶς ἀκόμη μᾶς ἐπιτρέπει καί μᾶς ἀνέχεται, νά μπαίνουμε καθημερινά στό Ναό του. Ὄχι γιατί εἴμαστε καλύτεροι, ἀλλά γιατί κάνει τεράστια ὑπομονή καί δείχνει μακροθυμία.
  Ἐδῶ στό Ναό ἀκούονται οὐράνιες φωνές. Φωνές ἁγίων ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων. Φωνές ἁγίων μαρτύρων καί Πατριαρχῶν. Ἀκούονται οἱ φωνές τῶν Εὐαγγελιστῶν. Μέ τίς φωνές αὐτῶν ἑνώνουν τίς δικές τους φωνές οἱ Ἱερεῖς καί οἱ ψάλται. Οἱ πιστοί προσεύχονται ἐκ βαθέων καί στέλνουν στόν οὐρανό, στό θρόνο τοῦ Θεοῦ τά αἰτήματά τους μέ στεναγμούς ἀλαλήτους.
  Ἀπό αὐτές τίς φωνές ξεχωρίζουμε μία, τήν ὁποία, παρακαλῶ, νά προσέξουμε σήμερα ἰδιαίτερα. Κάποιος μιλάει δυνατά μέσα στήν Ἐκκλησία, κατά τήν θεία Λειτουργία καί μάλιστα τήν ὥρα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Κάποιος φωνάζει καί γίνεται πολύ ἐνοχλητικός. Ἔχει πρόβλημα καί δημιουργεῖ προβλήματα καί στούς ἄλλους. Εἶναι μία γυναίκα δυστυχισμένη, ἡ Χαναναία, πού φωνάζει  καί δέν λέει νά σταματήσει. Ἐλέησόν με, Κύριε. Φωνάζει ἀπό μακρυά, πλησιάζει, ἀκολουθεῖ τόν Χριστό καί ἐξακολουθεῖ νά φωνάζει. Πέφτει στά πόδια καί παρακαλεῖ.    Ἐλέησόν με, Κύριε.
  Τί ἔχει; Εἶναι ἄρρωστη, τυφλή, κουτσή, τί συμβαίνει; Ἡ ἴδια εἶναι ὑγιής. Ἄλλο εἶναι τό πρόβλημά της. Δέν εἶναι καλά ἡ κόρη της. Ἔχει δαιμόνιο πού τήν ταλαιπορεῖ, τήν βασανίζει. Θά προτιμοῦσε χίλιες φορές αὐτή νά εἶχε πρόβλημα παρά τό παιδί της. Ἡ μεγάλη ἀγάπη, ἡ μεγάλη στοργή πού εἶχε γιά τήν κόρη της, ὁδήγησε τά βήματά της στό Χριστό. Τήν ἔκανε νά ἀφήσει κατά μέρος τήν ντροπή  καί νά φωνάζει μέσα στόν κόσμο, ἐλέησόν με, Κύριε. Τί κάνουν οἱ γονεῖς γιά τά παιδιά! Δέν λέει ἐλέησε τήν κόρη μου, ἀλλά ἐμένα ἐλέησε. Τό καλό πού κάνεις, σ᾿ ἐμένα θά τό κάνεις, σ᾿ ἐμένα θά ἀποβλέπει, γιατί ἐγώ πονάω, ἐγώ ὑποφέρω πολύ περισσότερο. Πονάω φοβερά, ὅταν βλέπω τό παιδί μου σέ τέτοιο κατάντημα.
  Σέ ἄλλη περίπτωση ἕνας πατέρας ἔφερε καί αὐτός τόν δαιμονισμένο γυιό του στό Χριστό μέ τά λόγια, ἐλέησόν μου τόν υἱόν. Ἡ σημερινή γυναίκα ἔχει μεγάλη ἀγάπη, γι᾿ αὐτό πονάει περισσότερο καί θεωρεῖ ὅτι τό καλό θά γίνει σ᾿ αὐτήν. Ὅταν δεῖ τήν κόρη της νά θεραπεύεται, τότε καί ἡ ἴδια θά ἡρεμήσει, τότε θά ἡσυχάσει, τότε ἡ ἴδια θά θεραπευτεῖ, θά γιατρευτεῖ ὁ δικός της πόνος.
  Ἔχουμε ἀνάγκη, ἀγαπητοί μου, ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Πρέπει κι᾿ ἐμεῖς νά φωνάζουμε καί νά ζητοῦμε νά μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός. Ἔχουμε γίνει χειρότεροι ἀπό τήν Νινευή. Χειρότεροι ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Νῶε, πού ἔγινε ὁ κατακλυσμός. Γίναμε χειρότεροι ἀπό τά Σόδομα καί τά Γόμορα. Τί βλέπουν οἱ ἄγγελοι, τί βλέπει ὁ Θεός πάνω στή γῆ καί πῶς μᾶς ἀνέχεται ἀκόμη; Πέρα ἀπό τά σύγχρονα μέσα πού διαθέτουμε, τά κτήρια, τίς κατακτήσεις τῆς ἐπιστήμης, πού βλέπουμε ἐμεῖς, ὁ Θεός βλέπει τόν ἔσω ἄνθρωπο, βλέπει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
  Καί τί βλέπει; Διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν, ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Βλέπει μέσα μας πάγο, ψυγεῖα κατάντησαν οἱ καρδιές μας, σκληρές σάν πέτρα. Ἀγρίεψαν οἱ ἄνθρωποι, γιατί ἐγκαταλείψαμε τόν Θεό, ἀφήσαμε τήν πίστη καί ἀκολουθοῦμε τόν διάβολο.
  Ἀκοῦς μικρά παιδιά πῶς ὁμιλοῦν, τί λεξεις χρησιμοποιοῦν καί κοκκινίζεις ἀπό ντροπή. Αὐτά ὅμως δέν ντρέπονται καί συνεχίζουν τό ἴδιο κακό. Βλέπεις τούς νέους νά ρίχνωνται στήν ἀκολασία, στά σαρκικά ἁμαρτήματα ἀσύστολα, δίχως νά φοβοῦνται τόν Θεό, μήτε τούς ἀνθρώπους νά ἐντρέπωνται. Κατάντησαν, ὅπως γράφει τό Εὐαγγέλιο ἀγέλη χοίρων βοσκομένη. Εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς καί νά θαυμάζει, σέ αὐτήν τήν νεαρή ἡλικία, πότε πρόλαβαν καί διεφθάρησαν τόσο  πολύ; Πῶς ἡ σήψη προχώρησε τόσο βαθιά;
Ἀκόμη δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού ἀσχολοῦνται μέ τόν σατανισμό, πού ἔδωσαν στόν διάβολο τήν καρδιά τους καί χτυπιοῦνται καί βασανίζονται ἀπό τόν διάβολο. Ἐμεῖς θέλουμε νά γίνουμε φίλοι του, ἀλλά ἐκεῖνος δέν γίνεται φίλος ποτέ. Ἕναν σκοπό ἔβαλε νά καταστρέψει ὅλους. Σέ ὅλους νά κάνει κακό. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἐστίν ἀπ᾿ ἀρχῆς, εἶπε ὁ Κύριος.
  Ὅμως αὐτοί εἶναι νέοι καί ἔχουν κάποια ἐλαφρυντικά. Τό μεγάλο πρόβλημα εἶναι τί κάνουν οἱ γονεῖς; Πῶς ἀντιμετωπίζουν αὐτοί τήν τραγική κατάσταση;
   Δέν θέλω κἄν νά διανοηθῶ ἤ νά ὑποστηρίξω, ὅτι οἱ γονεῖς ἀδιαφόρησαν γιά τήν χριστιανική διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους. Πολύ δέ περισσότερο, ὅτι αὐτοί τά ἐδίδαξαν τήν ἀθεΐα καί τήν ἀπιστία. Ὅτι αὐτοί ἔκαναν τό τρομερό ἔγκλημα νά τά ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Χριστό καί νά τά βγάλουν ἀπό τήν Ἐκκλησία.
  Σκέπτομαι ὅμως καί διετωρῶμαι, πῶς μποροῦν καί ἐφησυχάζουν μπροστά σέ μιά τέτοια κατάσταση; Καί κυρίως οἱ μητέρες, πού ὑποτίθεται εἶναι πιό συναισθηματικές καί συγκινοῦνται περισσότερο ἀπό τούς ἄνδρες.
  Πῶς μπορεῖς, μητέρα, νά κάθεσαι ἀδιάφορη γιά τό τί συμβαίνει στό παιδί σου, ὧρες ὁλόκληρες μπροστά στήν τηλεόραση; Πῶς μπορεῖς νά κάθεσαι μέ τίς φίλες σου στίς καφετέριες ξένοιαστη, πῶς μπορεῖς νά γελᾶς καί νά διασκεδάζεις, ὅταν τό παιδί σου κινδυνεύει, ὅταν βρίσκεται στό στόμα τοῦ λύκου, ὅταν ὁ διάβολος τό βασανίζει ἀλύπητα;
  Τί νά κάνουμε, πάτερ; Τί μποροῦμε νά κάνουμε; Τί περνάει ἀπό τό χέρι μας; Νά κάνουμε ὅ,τι καί ἡ σημερινή μητέρα, ἡ Χαναναία. Ἐκείνη ἔτρεξε πίσω ἀπό τόν Χριστό καί φώναζε δυνατά, ἐλέησόν με, Κύριε. Νά κάνεις ὅ,τι ὅλοι ἐμεῖς μέσα στήν Ἐκκλησία. Νά ἑνώσεις τήν φωνή σου μαζί μέ τήν δική μας φωνή καί νά λές μαζί μέ μᾶς, ἐλέησόν με, Κύριε. Τό παιδί μου δαιμονίζεται, ὑποφέρει καί ἐγώ σ᾿ ἐσένα καταφεύγω, σ᾿ ἐσένα ἐλπίζω.
  Σήμερα καί κάθε Κυριακή ὅλες οἱ μητέρες ἔπρεπε νά παρευρίσκωνται στήν θεία Λειτουργία, γιατί ὅλες καί ὅλοι ἔχουμε προβλήματα μέ τά παιδιά μας. Τό Κύριε, ἐλέησον, δέν πρέπει νά σταματήσει, νά σβύσει ἀπό τά χείλη μας καί τήν καρδιά μας. Μέσα σ᾿ ἕνα πρωϊνό, μέσα σέ μία θεία Λειτουργία, ξέρετε πόσες φορές λέμε τό Κύριε, ἐλέησον, μυστικῶς ἤ ἐκφώνως; Τοὐλάχιστον ἑκατόν ἑβδομῆντα δύο φορές. Εἶναι λίγο; Ὅλοι μαζί νά ἑνώσουμε τίς φωνές μας καί μία δυνατή φωνή, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, πιό δυνατή ἀπό τόν καταρράχτη τῆς πόλεώς μας, νά φτάσει στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς ἐλέήσει ὁ Θεός.
  Ἀγαπητοί μου,
  Ἡ εὐχή αὐτή, τό Κύριε ἐλέησον,  εἶναι μία μικρή προσευχή, μόνο δύο λέξεις, ἀλλά πολύ δυνατή προσευχή. Ἄν μάλιστα τήν λέμε μέ καθαρή καρδιά, θά μποροῦσε νά κάνει θαύματα. Μᾶς τό ἀπέδειξε πολύ πανηγυρικά σήμερα ἡ Χαναναία γυναίκα. Ὅλοι μας τό πρωΐ, Κύριε ἐλέησον. Τό βράδυ, Κύριε ἐλέησον. Πρίν κοιμηθοῦμε, Κύριε ἐλέησον. Ὅταν σηκωθοῦμε, Κύριε, ἐλέησον. Στό φαγητό, Κύριε ἐλέησον. Στήν ἐργασία μας, Κύριε ἐλέησον. Μικροί-μεγάλοι ὅλοι, Κύριε ἐλέησον. Μέ τά χείλη, μέ τόν νοῦ, μέ τήν καρδιά, Κύριε ἐλέησον. Καί νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι θά μᾶς ἀκούσει ὁ πολυεύσπλαχνος  Κύριος καί θά μᾶς δώσει τό μέγα ἔλεός του. Ἀμήν.-


Κυριακή ΙΕ΄Λουκᾶ-Ζακχαίου (29-1-2006).

Στήν Ἱεριχώ ἔγινε μία μεγάλη συνάντησις, τοῦ Χριστοῦ μέ τόν ἀρχιτελώνη Ζακχαῖο. Ἐάν τελώνης ἐσήμαινε κλέφτης, ἀρχιτελώνης ἐσήμαινε ἀρχικλέφτης. Ἄν τελώνης ἐσήμαινε ληστής, ἀρχιτελώνης ἐσήμαινε ἀρχιληστής.
Οἱ τελῶνες τήν ἐποχή ἐκεῖνοι ἦσαν ἔμπιστοι ὑπάλληλοι τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους. Προεπλήρωναν τούς φόρους στήν πολιτεία καί κατόπιν τούς εἰσέπρατταν ἀπό τούς πολίτες, ἀπό τόν ἁπλό λαό. Ἀλλά δέν ἔπαιρναν τό κανονικό, αὐτό πού ἀναλογοῦσε στόν καθένα. Ἅρπαζαν πολλαπλάσια, πολύ περισσότερα μέ ἀθέμιτα μέσα, μέ παράνομο τρόπο. Ἔτσι μέ τήν μέθοδο τοῦ ἐκβιασμοῦ καί τῆς ἁρπαγῆς πλούτιζαν εἰς βάρος τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Πολλές φορές ἔπαιρναν τά σπίτια τους, τήν περιουσία τους ἤ τούς ἔρριχναν στή φυλακή.
Οἱ ἱστορικοί ἀναφέρουν  ὅτι ὑπῆρχαν τελῶνες, οἱ ὁποῖοι ξέθαβαν καί τούς νεκρούς ἀκόμη, πού χρωστοῦσαν φόρους καί τούς μαστίγωναν, γιά νά συγκινηθοῦν οἱ συγγενεῖς τους καί νά πληρώσουν αὐτοί τούς φόρους. Ὁ φιλόσοφος Θεόκριτος ἔλεγε ὅτι στά βουνά τά ἀγριότερα θηρία εἶναι οἱ ἀρκοῦδες καί στίς πόλεις οἱ τελῶνες.
Ἕνας τέτοιος ἀρχιτελώνης ἦταν ὁ Ζακχαῖος, πού μᾶς ἀνέφερε σήμερα τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Κατεῖχε μεγάλη θέση, εἶχε πολλές γνωριμίες. Ἀπέκτησε χρήματα πολλά. Πλούτισε μέ ἁρπαγές, ἀδικίες καί ἐκβιασμούς. Ζοῦσε μέ πολλή ἄνεση καί πολυτέλεια. Οἱ σχέσεις του μέ τούς ἀνθρώπους ἦταν ὑποκριτικές. Οἱ ἄλλοι τόν μισοῦσαν, ἀλλά καί τόν ἐφοβοῦντο. Εἶχε τό χειρότερο ὄνομα στήν κοινωνία τῆς Ἱεριχοῦς καί στή γύρω περιοχή. Σωστός τύρανος, ἔκανε τά πάντα γιά νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του, αὐτό πού τόν συνέφερε, ἀδιαφορώντας γιά τούς ἄλλους.
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος μέ τήν μεγάλη περιουσία, μέ τοῦ κόσμου τά ὑλικά ἀγαθά δέν εἶχε εὐτυχία. Δέν ἦταν εὐχαριστημένος ἀπό τήν ζωή του. Δέν μποροῦσε νά βρεῖ ἡσυχία, νά ἀναπαυθεῖ. Μέσα του πάλευε μέ τήν συνείδησή του. Τόν ἤλεγχε δριμύτατα, γιατί ὅλα τά κατεῖχε παράνομα. Ὑπέβαλλε τούς ἄλλους σέ μαρτύρια, ἀλλά βασανιζόταν καί ὁ ἴδιος. Δέν ἔμενε ἱκανοποιημένος μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς  του. Ζητοῦσε κάτι καλύτερο. Ζητοῦσε κάτι πού θά τόν ἀπελευθέρωνε ἀπό τίς ἐνοχές τῶν ἀδικιῶν, ἀπό τό μαστίγωμα τῆς συνειδήσεως. Ἡ συνείδηση ζεῖ καί ὑπάρχει ἀκόμη καί στούς πιό στυγνούς ἐγκληματίες, γιατί εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι δέν ἄντεχε ἄλλο τό κλῖμα αὐτό πού τόν ἔπνιγε καί τόν καταπίεζε.
Μέσα σ᾿ αὐτήν τήν δυστυχία του ἄκουσε ὅτι ὁ Χριστός θά περνοῦσε ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τήν πόλη πού ζοῦσε. Αὐτό καί μόνο ἔφτανε νά πυροδοτήσει τήν μικρή σπίθα πού ὑπῆρχε μέσα στά βάθη τῆς ὑπάρξεώς του. Σέ μιά μόνη στιγμή ἡ σπίθα ἔγινε φλόγα καί ἔγινε ἡ ἔκρηξη. Βγῆκε στό δρόμο καί ἐζήτη ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστί. Λέει ὁ κόσμος, ὅσα φέρνει ἡ ὥρα δέν τά φέρνει ὁ χρόνος. Στήν περίπτωση τοῦ Ζακχαίου ὅ,τι δέν ἔγινε σέ μιά ζωή ὁλόκληρη ἔγινε μέσα σέ μία στιγμή μόνο. Αἰσθανόταν νά πνίγεται, κόντευε νά πάθει ἀσφυξία. Ἡ μόνη θεραπεία τοῦ κακοῦ, ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό μαρτύριο ἦταν ὁ Χριστός. Μόνο ἔτσι θά ἡρεμήσει ἡ ταραγμένη συνείδησή του. Γυρεύει ἐπίμονα, μέ λαχτάρα θέλει νά δεῖ τόν Χριστό. Ἔκανε τόσα πολλά σέ τόσους πολλούς. Κάτι θά κάνει καί γι᾿ αὐτόν.
Μέχρι ἐδῶ ὅλα καλά. Ὑπάρχει ὅμως κάποια ἐμπόδια, τό ἀνάστημά του καί ὁ πολύς κόσμος. Πῶς τελικά θά κατορθώσει νά δεῖ τόν Ἰησοῦ; Κάποτε σ᾿  ἕνα ἵδρυμα στή Θεσσαλονίκη διάβασα κάτι μέσα σέ κορνίζα. Σάν ἀγαπᾶς, δέν περπατᾶς, πετᾶς καί πᾶς. Καί ὁ Ζακχαῖος πέταξε κυριολεκτικά. Ἀνέβηκε πάνω σ᾿ ἕνα δέντρο, γιά νά πετύχει τό ποθούμενο. Ἦταν τόσο εὔκολα αὐτό πού ἔκανε; Ὄχι, πολύ δύσκολο ἦταν. Ἆθλος μεγάλος ἦταν. Νεκρανάσταση θά μπορούσαμε να ὀνομάσουμε τό τόλμημά του. Ἀπό τόν θάνατο μεταβαίνει στή ζωή. Διεξάγει μία μεγάλη μάχη καί ἀναδεικνύεται νικητής. Πρῶτα νικᾶ τόν ἑαυτό του. Ταπεινώνεται, θυσιάζει τήν ἀξιοπρέπειά του, τό κῦρος του, τήν ἔπαρσή του. Ὁ κόσμος πού τόν βλέπει ἀσφαλῶς τόν εἰρωνεύεται. Αὐτός ὅμως δεκάρα δέν δίνει γι᾿ αὐτό. Δέν σκέφτεται τί θά πεῖ ὁ κόσμος. Τά πονηρά χαμόγελα καί τά σκώμματα τά θεωρεῖ λουτρό καθάρσεως καί ἐξαγνισμοῦ. Κάνει τό πρῶτο βῆμα, γιά νά συναντήσει τόν Χριστό.  Ἀπαρνεῖται τόν ἑαυτό του, τόν ξεγράφει. Κάνει αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός: Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀκολουθήτω μοι.
Ἡ πρώτη ἐνέργεια λοιπόν εἶναι νά φτιάξει τίς σχέσεις του μέ τόν Θεό. Ἡ δεύτερη προσπάθεια νά ἀποκαταστήσει τίς σχέσεις του μέ τούς συνανθρώπους του. Ἀναγνωρίζει ὅτι ἀδίκησε πολλούς καί ὑπόσχεται ὅτι θά ἀποκαταστήσει τίς ἀδικίες. Δέν γυρίζει πίσω μόνο τά κλοπιμαῖα, ἀλλά καί εὐεργετεῖ ἐκείνους πού ἀδίκησε, ἀφοῦ τώρα ἐπιστρέφει στό τετραπλάσιο  ὅ,τι πῆρε  καί μοιράζει τήν μισή περιουσία του στούς φτωχούς. Φαντασθεῖτε τί ἀδικίες, τί κλοπές, τί ὑπερβολές ἔκανε, ἀλλά καί τί εὐεργεσίες τώρα. Τελικά ἡ γνωριμία του μέ τόν Χριστό τοῦ στοίχισε πολύ. Ὅμως ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα πού ἀπογυμνώθηκε ἀπό τά πλούτη, ἀπό τήν δύναμή του, ἀπό τήν δόξα του βρῆκε τήν πραγματική χαρά καί εὐτυχία. Ἔτσι ἐπαληθεύεται γιά μιά ἀκόμη φορά  ὅτι ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει καθαρή συνείδηση, ἀνάλαφρη καρδιά καί δικαιοσύνη, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ πραγματική χαρά.
Ἀγαπητοί μου,
Ὁ ψηλότερος ἄνθρωπος σήμερα στόν κόσμο εἶναι ἕνας κάτοικος τῆς Νέας Ὑόρκης πού ἔχει ὕψος 2,75 μ. Δίπλα ὅμως στούς οὐρανοξύστες τῆς Νέας Ὑόρκης φαίνεται νάνος. Οἱ οὐρανοξύστες μπροστά στά Ἰμαλάϊα φαίνονται πολύ μικροσκοπικοί. Τό ἴδιο φαίνονται τά Ἰμαλάϊα, ἄν συγκριθοῦν μέ τά δυσθεώρητα ὕψη τῶν ἄστρων. Καί ὅμως ὁ μικρόσωμος Ζακχαῖος, αὐτός ὁ νάνος Ζακχαῖος ξεπέρασε ὅλα αὐτά τά ὕψη. Πῶς; Μέ τό ἰλιγγειῶδες ὕψος τῆς ταπεινώσεως καί τῆς μετανοίας. Ὁ Ζακχαῖος γνωρίζοντας τόν Χριστό ἀναγεννήθηκε, γεννήθηκε γιά δεύτερη φορά. Ἔγινε δάσκαλος γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού θέλουν νά γνωρίσουν τόν Χριστό καί νά κατακτήσουν τούς οὐρανούς. Κι᾿ ἐμεῖς μποροῦμε νά τό ἐπιτύχουμε αὐτό, πρῶτα ἄν πάψει νά μᾶς ἀπασχολεῖ τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος. Θά τό ἐπιτύχουμε ὕστερα ἄν ἐπιδείξουμε τήν μετάνοια, τήν ταπείνωση, τήν δικαιοσύνη τοῦ Ζακχαίου, τήν συγχωρητικότητα τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, τήν τόλμη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τήν πίστη τοῦ Ἑκατοντάρχου καί τῆς Χαναναίας γυναίκας. Αὐτά θά μᾶς ἀνεβάσουν σέ οὐράνια ὕψη, πιό ψηλά καί ἀπό τά ἀστέρια, θά μᾶς χαρίσουν τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-



Κυριακή ΙΒ΄Λουκᾶ-Δέκα Λεπρῶν (15-1-2006)



Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν διαστροφή πού ἔχει πάθει, θέλει μόνον νά παίρνει. Ποτέ ἤ πολύ σπάνια δίνει. Δύο πράγματα, δύο λέξεις ἔχει διαγράψει ἀπό τό λεξιλόγιό του, τό εὐχαριστῶ καί τήν συγγνώμη. Γι᾿ αὐτό ξεχνάει νά προσφέρει μιά κάποια εὐγνωμοσύνη γιά τίς δωρεές καί τίς εὐεργεσίες πού ἀπολαμβάνει. Αὐτό τόν κάνει ἀχάριστο καί στούς μεγαλύτερους εὐεργέτες του. Αὐτή ἡ στάση τῆς ἀχαριστίας ἔκανε τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ νά μᾶς παρουσιάσει σήμερα καί νά ὑπογραμμίσει, ὄχι τόσο τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν, ὅσο τήν ἀχαρακτήριστη ἀχαριστία τῶν ἐννέα λεπρῶν, πού θεραπεύθηκαν. Ἀπό τούς δέκα μόνο ἕνας γύρισε νά εὐχαριστήσει τόν Χριστό. Αὐτή, δυστυχῶς, εἶναι ἡ ἀναλογία τῆς ἀχαριστίας. Στούς δέκα οἱ ἐννέα εἶναι ἀχάριστοι.
Γι᾿ αὐτό βλέπουμε γονεῖς νά παραγκωνίζωνται καί νά πετιοῦνται ἄσπλαχνα στό δρόμο ἀπό τά ἴδια τους τά παιδιά. Ἄν μάλιστα ἐκεῖνοι ζητήσουν τόν λόγο καί ὑπενθυμίσουν τίς ἄμετρες εὐεργεσίες καί τίς μεγάλες θυσίες τους, ἀκοῦνε τήν κυνική ἀπάντηση, ἐσύ μέ γέννησες, ἄρα ἤσουν ὑποχρεωμένος νά μέ μεγαλώσεις.
  Βλέπουμε μεγάλους εὐεργέτες νά πεθαίνουν περιφρονημένοι ἀπό ὅλους, κυριολεκτικά στήν ψάθα. Περιφρονημένοι ἀπό αὐτούς πού εὐεργέτησαν. Ἄν κάποτε καί αὐτοί κάνουν παράπονο, εἰσπράττουν τήν ἀπάντηση, ἔ, δέν ἔκανες καί τίποτε σπουδαῖο. Σάν χριστιανός ἤσουν ὑποχρεωμένος νά κάνεις τό καθῆκον σου.
  Βλέπουμε φίλοι νά γίνωνται ἄσπονδοι ἐχθροί. Ἄν μία φορά, σάν ἄνθρωπος, δέν μπόρεσες νά τόν εὐεργετήσεις ἤ ἔστω κάποια φορά ἀμέλησες, τότε γίνεται ἐχθρός σου. Σέ διασύρει, σέ κακολογεῖ ὡς ἀπάνθρωπο καί σκληρόκαρδο. Πολλές φορές μάλιστα συμβαίνει τό ἑξῆς: Ὅσο περισσότερο τόν εὐεργετεῖς, τόσο μεγαλύτερος ἐχθρός σου γίνεται. Καλά λέει ὁ λαός, ὅτι δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος ἐχθρός ἀπό κάποιον ἀχάριστο, πού εὐεργετήθηκε.
  Βλέπουμε ἥρωες νά παραγκωνίζωνται. Εἶναι γνωστό σέ ἀρκετούς, πιστεύω, τό πολύ συγκινητικό ποίημα ὁ Ματρόζος. Αὐτός πού εἶχε τήν στέρνα του μέ τάλαρα γεμάτη, μέ χρυσᾶ νομίσματα καί τά διέθεσε ὅλα γιά τόν ἀγώνα, γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας μας ἀπό τούς Τούρκους, ἔφτασε στό σημεῖο νά μή ἔχει ψωμί νά φάει. Καί ὅταν πῆγε σέ ἕνα Ὑπουργεῖο ἀργότερα στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, κάποιον νά δεῖ, κάτι νά ζητήσει , τόν πέταξαν ἔξω μέ τίς κλωτσιές.
  Αἰσθάνθηκα πολύ ἄσχημα, ὅταν σάν μαθητής Γυμνασίου πήγαμε ἐκδρομή στό Ναύπλιο καί ἀνεβήκαμε στό κάστρο, στό παλαμήδι καί εἴδαμε ἐκεῖ ἐπάνω τήν φυλακή, τό μπουντρούμι, ὅπου ἐφυλάκισαν τόν Κολοκοτρώνη, τόν πρωτεργάτη τῆς ἐπαναστάσεως καί τῆς λευτεριᾶς. Αὐτόν τόν μεγάλο ἥρωα, τόν ἐξολοθρευτή τοῦ Δράμαλη, τόν γενναῖο τουρκοφάγο, τόν ἔκλεισαν ἐκεῖ μέσα σάν κακοῦργο καί προδότη. Τό πιό προσβλητικό καί ἀτιμωτικό κατ᾿ ἐμέ ἦταν, τό ὅτι γιά νά μπεῖς μέσα στήν φυλακή ἀπό τό μικρό πορτάκι, δέν μποροῦσες οὔτε γονατιστός νά περάσεις. Ἔπρεπε νά συρθεῖς στή γῆ. Ἔτσι ταπείνωσαν τόν γενναῖο Γέρο τοῦ Μωριᾶ, αὐτόν πού δέν ἔσκυψε ποτέ τό κεφάλι στούς Τούρκους, τόν ἀνάγκασαν νά συρθεῖ, γιά νά περάσει ἐκείνη τήν εἴσοδο τῆς αἰσχρῆς φυλακῆς.
Στόν ραδιοφωνικό σταθμό τῆς Ἐκκλησίας ἄκουσα γιά ἕναν ἥρωα τοῦ ἔπους τοῦ 40-41, ὁ ὁποῖος κατετρόπωσε τούς Ἱταλούς καί τούς Γερμανούς. Χάνουν πραγματικά πολλά ὅσοι δέν τόν γνωρίζουν, Δημήτριος Κωστάκης στό ὄνομα, ἁπλᾶ ὁ κυρ-Μῆτσος. Ἔ, αὐτός ὁ ἥρωας πέθανε ξεχασμένος ἀπό ὅλους. Στήν κηδεία του δέν παραβρέθηκε κανένας ἀπό τούς ἐπισήμους. Δέν τοῦ κατέθεσαν κανένα στεφάνι, ὅπως συνήθως κάνουν σέ κάτι ἄχρηστους, ἄπιστους καί ἀνήθικους. Δέν ἔρριξαν πρός τιμήν του καμμία κονονιά. Δέν μετέφεραν τήν σωρό του ἐπάνω σέ κυλίβαντα, ὅπως συνηθίζεται σέ τέτοιες περιπτώσεις. Δίκαια διερωτᾶται κανείς μέ παράπονο, γιατί τόση ἀχαριστία καί τέτοια περιφρόνιση; 
Βλέπουμε καί ἀκοῦμε πολλούς ἀθυρόστομους νά βλασφημοῦν τόν Χριστό, τήν Παναγία, τούς Ἁγίους μας μέ τά χειρότερα λόγια, μέ τίς πιό χυδαῖες ἐκφράσεις. Καί πάλι ἐρωτῶ ἔτσι πληρώνουμε τούς μεγαλύτερους εὐεργέτες μας; Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, ἐδῶ καί αἰῶνες ἀνάμεσα σέ πολλούς ἐχθρούς. Πολλοί κυκλόθεν οἱ ἐχθροί ἡμῶν. Εἶναι μέγιστο θαῦμα τό πῶς ἐξακολουθοῦμε καί ὑπάρχουμε ἀκόμη ὡς ἔθνος. Ὑπάρχουμε γιατί τό θέλει ὁ Θεός, καί ἐμεῖς ταῦτα Κυρίῳ ἀνταποδίδωμεν; 
  Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία μας ἦταν ἱστορία εὐγνωμοσύνης. Ὁ Παρθενώνας χτίσθηκε ἀπό τούς ἀρχαίους προγόνους μας χάριν εὐγνωμοσύνης πρός τήν θεά Ἀθηνᾶ, πού ἦταν προστάτης τῶν Ἀθηνῶν καί χάριν ἐκείνων πού ἔδωσαν τήν ζωή τους γιά τήν Πατρίδα.
  Ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Σοφίας εἶναι δεῖγμα εὐγνωμοσύνης τῶν Βυζαντινῶν πρός τήν Σοφία τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦ Χριστό.
  Δύο ἀδέλφια, ὅταν τά στεφάνωσαν σάν νικητές στούς ὁλυμπιακούς ἀγῶνες στήν ἀρχαιότητα, ἔβγαλαν τά στεφάνια ἀπό τά κεφάλια τους καί τά ἔβαλαν στό κατάλευκο κεφάλι τοῦ πατέρα τους, λέγοντας ὅτι σ᾿ αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα. 
  Ὅμως ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες τό ἔχουμε παρακάνει. Στή ζωή μας συμβαίνουν θαυμαστά γεγονότα, πού μᾶς προφυλάσσουν ἀπό πολλούς κινδύνους. Ἐπειδή εἶναι τόσα πολλά, τά συνηθίσαμε καί δέν μᾶς κάνουν πλέον καμμία αἴσθηση. Σάν ἄπιστοι πού εἴμαστε τά ἀποδίδουμε σέ συμπτώσεις, στήν δύναμή μας, στήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης, σέ τυχαῖες περιστάσεις τῆς ζωῆς, γι᾿ αὐτό καί δέν αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό. Καί ὅμως θά ἔπρεπε νά εὐχαριστήσουμε ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας, διότι αὐτοί πολλές φορές μᾶς κάνουν νά βλέπουμε τά λάθη μας καί νά διορθωνώμαστε, νά συνερχώμαστε, νά γινώμαστε καλύτεροι. Αὐτοί μᾶς εὐεργετοῦν περισσότερο ἀπό τούς φίλους μας.
  Ἀγαπητοί μου, 
Νά προσέξουμε 1ον) μή μᾶς παρασύρει τό ρεῦμα τῆς ἀχαριστίας. Εἶναι ἁμάρτημα φοβερό, πού σιχαίνεται ὁ Θεός. Ἐν παντί εὐχαριστεῖτε, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Νά εὐχαριστοῦμε ὅλους καί πάντοτε. Νά γίνουμε ὑπόδειγμα εὐγνωμοσύνης. Καί 2ον) ἄν ἐμεῖς συναντήσουμε τήν ἀχαριστία, καί ἀσφαλῶς θά τήν βροῦμε μπροστά μας, θά ποτιστοῦμε μέ τήν πίκρα τῆς ἀχαριστίας πολλές φορές, μή σταματήσουμε νά εὐεργετοῦμε. Μή σταματήσουμε νά κάνουμε τό καλό.Ἴσα-ἴσα τότε θά ἔχουμε μεγαλύτερο μισθό ἀπό τόν Θεό. Ἀνταπόδοση ἀπό τούς ἀνθρώπους μή περιμένουμε. Θά ἀνταποδώσει ὁ Θεός καί αὐτό ἀρκεῖ. Ἄς γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι τίποτε δέν θά πάει χαμένο. Ἡ πληρωμή ἀπό τόν Θεό θά εἶναι μεγάλη. Ἀμήν.- 










Ἡ Περιτομή τοῦ Κυρίου

Ἀφοῦ εἴπαμε κάποια πράγματα γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἐρχόμαστε τώρα σέ μιά ἄλλη δεσποτική ἑορτή, τήν Περιτομή τοῦ Κυρίου. Θά κάνουμε λίγες ἁπλές σκέψεις. Εἶναι ἀλήθεια πώς οἱ χριστιανοί μας πολύ λίγα ἤ τίποτε δέν γνωρίζουν γιά τήν γιορτή αὐτή.
Ποιά εἶναι ἡ προϊστορία της; πῶς ἀρχίζει ἡ ὑπόθεση αὐτή;
Τήν περιτομή τήν ἔδωσε πρώτη φορά ὁ Θεός στόν πατριάρχη Ἀβραάμ καί κατόπιν στόν Μωϋσῆ. Στό πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στή Γένεση (17,10) λέει ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ: Θά διατηρήσεις αὐτήν τήν διαθήκη, αὐτήν τήν συμφωνία ἐσύ καί κάθε ἀπόγονός σου. Ὅταν τό ἀρσενικό  παιδί θά γίνεται ὀκτώ ἡμερῶν, θά περιτέμνεται τήν σάρκα τῆς ἀκροβυστίας του. Θά κόβουν ἕνα κομμάτι, μία μικρή λωρίδα, ἀπό τό γεννητικό ὄργανο τοῦ μωροῦ.
Αὐτό τηρήθηκε μέ μεγάλη εὐλάβεια ἀπό ὅλους τούς Ἑβραίους καί τηρεῖται ἀκόμη καί σήμερα. Ὁ ἱστορικός τῆς ἀρχαιότητας Ἡρόδοτος ἀναφέρει, ὅτι περιετέμνοντο ἀκόμη καί οἱ Αἰγύπτιοι καί οἱ Αἰθίοπες. Σήμερα τό τηροῦν αὐτό καί ὅλοι οἱ Μουσουλμάνοι.
Εἶχε δοθεῖ γιά λόγους ὑγιεινῆς, γιά πρόληψη ἀσθενειῶν καί μολύνσεων. Οἱ Ἰουδαῖοι ἦταν περιπλανώμενος λαός, πού δέν ἀγαποῦσε καί τόσο πολύ τήν καθαριότητα. Κατά κάποιο τρόπο αὐτό ἰσχύει ἀκόμη καί σήμερα.
Στή συνέχεια εἶχε καί θρησκευτικούς λόγους, γιά τούς ὁποίους γινόταν. Εἶχε βαθύ θεολογικό νόημα καί περιεχόμενο.Ἦταν μία προσφορά τοῦ παιδιοῦ στό Θεό. Ἦταν μιά ὑπενθύμιση, πώς οἱ Ἑβραῖοι ὄφειλαν νά διαφέρουν στήν πίστη ἀπό τούς ἄλλους λαούς. Ἦταν μία ὑπενθύμιση, ὅτι πρέπει νά ἐμμένουν στή θεοσέβεια τῶν προγόνων τους. Νά μή προσκυνοῦν τά εἴδωλα τῶν γειτονικῶν λαῶν. Σ᾿ αὐτό ἐπέμενε πολύ ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτό καί οἱ πρῶτες ἐντολές τοῦ Δεκαλόγου, πού δόθηκαν στόν Μωϋσῆ πάνω στό ὄρος Σινᾶ, ἀναφέρονται σ᾿ αὐτό τό θέμα. Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί. Τά εἴδωλα τῶν ἐθνῶν εἶναι δαιμόνια. Εἶναι ψεύτικοι θεοί καί δέν πρέπει νά τούς προσκυνοῦν.
Σέ ἄλλλες ἁμαρτίες καί ἀδυναμίες ὑποχωροῦσε ὁ Θεός. Ἦταν ἀνεκτικός. Ὅμως στό θέμα τῆς πίστεως ἦταν αὐστηρός καί ἀπόλυτος. Δέν ἀνεχόταν τήν παραμικρή ἀπόκλιση. Τό βασικό ἦταν νά ἔχουν τήν σωστή πίστη, νά πιστεύουν στόν ἀληθινό Θεό καί ὅλα τά ἄλλα θά τά μάθαιναν σιγά-σιγά καί θά τά ἐφήρμοζαν. Ἡ ἀληθινή πίστη ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν σωστή ζωή. Ἄν πιστεύουμε σωστά, ζοῦμε προσεκτικά. Ὅταν δέν πιστεύουμε, τότε κάνουμε ὅλα τά κακά, ἀκόμη καί τά μεγαλύτερα κακουργήματα. Δέν ἔχουμε φραγμό στά λόγια καί στά ἔργα μας.
Γιατί ἡ περιτομή ἔπρεπε νά γίνεται στήν περιοχή τῶν γεννητικῶν ὀργάνων; Πρῶτον εἴπαμε γιά λόγους ὑγείας καί κατόπιν γιά νά δείξει ὁ Θεός, ὅτι χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει κάποιον περιορισμό καί νά εἶναι ἐγκρατής στά σαρκικά. Μή λησμονοῦσε, ὅτι γι᾿ αὐτό τό πρᾶγμα τιμώρησε ὁ θεός τούς ἀνθρώπους μέ τόν κατακλυσμό στήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας. Εἶχαν γίνει πολύ σαρκικοί. Τό μυαλό τους ἦταν μόνο στά σαρκικά ἁμαρτήματα.
Τό ἴδιο καί χειρότεροι ἦσαν  οἱ κάτοικοι στά Σόδομα καί Γόμορα. Ἦσαν ὁμοφυλόφιλοι, μία διαστροφή καί παρά φύσιν πρᾶξις, πού στόν καιρό μας-δυστυχῶς-παίρνει τρομακτικές διαστάσεις.
Ἡ περιτομή δήλωνε τόν καθαρό Ἰσραηλίτη, τόν εὐσεβή τηρητή τοῦ Νόμου.Ὁ ἀπερίτμητος ἦταν ἀκάθαρτος, ρυπαρός, ἀσεβής, εἰδωλολάτρης.
Ἀκόμη ἦταν μία διαρκής ὑπενθύμισις τοῦ Θεοῦ στούς Ἰσραηλίτες, ὅτι οἱ περιτεμνόμενοι δέν ἔπρεπε νά παίρνουν γυναῖκες εἰδωλολάτρισσες, γιά νά μή χάσουν τήν πίστη τους, νά μή περιφρονήσουν τόν ἀληθινό Θεό. Εἶναι ἀλήθεια, πώς ἡ ἄπιστη σύζυγος θά ὁδηγήσει τόν ἄντρα της στήν ἀπιστία, θά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Καί ἐνῷ ἡ ἄπιστη κάνει αὐτό, ἡ δῆθεν πιστή καί εὐσεβής δέν καταφέρνει νά ὁδηγήσει τόν σύζυγό της στό Θεό καί στήν Ἐκκλησία.
Γι᾿ αὐτό καί σήμερα πρέπει νά ἀποφεύγωνται οἱ λεγόμενοι μεικτοί γάμοι. Ὅταν δέν ἔχουμε συμφωνία καί ἐπιτυχία ἀνάμεσα σέ ὁμοδόξους, δέν μπορῶ νά καταλάβω, πῶς θά πάει καλά ὁ γάμος μέ τούς αἱρετικούς καί εἰδικά μέ τούς δυτικούς-εὐρωπαίους, πού σήμερα στό σύνολό τους εἶναι ἐντελῶς ἄθεοι καί ἄθρησκοι.
Ἡ περιτομή γινόταν μέ κοφτερή πέτρα ἤ μέ ἀτσάλινο μαχαίρι. Τότε ἦταν πού ἔδιναν καί τό ὄνομα στό μικρό παιδί. Ἔτσι καί ὁ Χριστός κατά τήν ὄγδοη ἡμέρα, πού ἔγινε ἡ περιτομή του, πῆρε τό ὄνομα Ἰησοῦς, πού σημαίνει σωτήρας.
Ἄς δοῦμε στή συνέχεια, γιατί περιετμήθηκε ὁ Χριστός, ἦταν ἀπαραίτητο; Κανονικά ὄχι. Σάν Θεός, πού ἦταν, δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό κανένα ἀπό αὐτά. Ὅμως ἀφοῦ γεννήθηκε καί ἔζησε σέ ἕνα συγκεκριμένο περιβάλλον, τήρησε ὅλες τίς διατάξεις καί τίς συνήθειές του. Ὅπως δέχθηκε τήν περιβολή τῶν σπαργάνων, ἔτσι δέχθηκε καί τήν περιτομή. Εἶναι ἄκρα συγκατάβασις καί ταπείνωσις. Ὑπομένει πολλά γιά χάρη μας καί αὐτό θεωρεῖται μεγάλη Δεσποτική ἑορτή.
Λέει ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, ὅτι τήν περιτομή τοῦ Χριστοῦ τήν ἔκανε ὁ Ἰωσήφ ὁ μνήστωρ. Ὁ δέ ἅγιος Ἐπιφάνιος λέει, ὅτι ἡ περιτομή ἔγινε μέσα στό σπήλαιο. Τίς περισσότερες φορές γινόταν στή Συναγωγή καί κάποιες φορές στό σπίτι. Τίς περισσότερες φορές τήν ἔκαμνε κάποιος ἱερεύς καί τίς λιγότερες ὁ ἴδιος ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ.
Λοιπόν κανονικά δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό τήν περιτομή. Ὅμως ὑπάκουσε σ᾿ αὐτό πού εἶπε ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ καί ἀργότερα, γιά δεύτερη φορά, στόν Μωϋσῆ. Μέ αὐτό ἔδειξε, ὅτι ἦταν κανονικός ἄνθρωπος, τέλειος ἄνθρωπος. Κάποιοι αἱρετικοί πίστευαν καί διέδιδαν, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἐνανθρώπησε πραγματικά, ἀλλά κατά δόκησιν, δηλαδή  φανταστικά, ὑποθετικά. Ὅμως, ἄν δέν ἔλαβε κανονικά τήν ἀνθρώπινη σάρκα, τότε τί ἔκοψαν κατά τήν περιτομή; Ἄν ὁ Χριστός ὑποθετικά σαρκώθηκε, τότε δέν ἔφερε τήν σωτηρία, δέν σώθηκε τό ἀνθρώπινο γένος. Ὑποθετική εἶναι ἡ σωτηρία μας, ὄχι πραγματική.
Ἀκόμη περιετμήθηκε γιά νά ἀποδείξει, ὅτι σέβεται τόν νόμο τοῦ Μωϋσῆ. Ὅτι δέν ἰσχύει αὐτό γιά τό ὁποῖο τόν κατηγοροῦσαν. Ὅτι δέν καταλύει, δέν παραβαίνει τόν νόμο καί τούς προφῆτες. Ἤθελε νά διδάξει κι᾿ ἐμᾶς, ὅτι πρέπει νά ἐφαρμώζουμε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅλες τίς διατάξεις του. Νά μή κάνουμε ἐπιλογή καί διαλογή. Ἄλλα νά τηροῦμε καί ἄλλα νά παραβαίνουμε, νά καταπατοῦμε. Ἡ περιτομή εἶναι μήνυμα ὑπακοῆς. Ὁ Χριστός περιτέμνεται, γιά νά δηλώσει ὑποταγή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος ἔχει περιουσία τήν σφραγίζει, γιά νά τήν ξεχωρίζει. Ἔτσι καί ὁ Θεός  σημάδεψε τόν περιούσιο λαό του, γιά νά δείξει ὅτι εἶναι ἰδιοκτησία του.  Ἡ περιτομή φανερώνει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί δηλώνει τήν ὑπακοή τῶν ἀνθρώπων. Μέ τήν περιτομή ἔδειξε, ὅτι εἶναι πραγματικός Ἰουδαῖος. Δυστυχῶς, ἄν καί δικός τους, οἱ δικοί του ἄνθρωποι δέν τόν δέχθηκαν, ἀλλά τόν σταύρωσαν.
Ἐμεῖς σήμερα δέν ἔχουμε τήν περιτομή. Τό θέμα αὐτό ἀπασχόλησε τήν πρώτη Ἐκκλησία, ἄν ἔπρεπε δηλαδή οἱ χριστιανοί νά περιτέμνωνται. Τό θέμα τό ἔλυσαν οἱ Ἀπόστολοι μέ τήν πρώτη Σύνοδο, τήν λεγόμενη ἀποστολική, πού ἔγινε στά Ἱεροσόλυμα. Σ᾿ αὐτήν μίλησαν οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, Βαρνάβας καί Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.
Ἡ περιτομή ἦταν τύπος τοῦ βαπτίσματος. Ὅταν φανερώθηκε ἡ ἀλήθεια, ἦταν ἀνώφελος πλέον ὁ τύπος καί ἡ σκιά. Ἑπομένως δέν ἦταν ἀπαραίτητη καί ἀναγκαία ἡ περιτομή τοῦ σώματος.Ἔπρεπε ὅμως νά διατηροῦν οἱ χριστιανοί τούς ἑαυτούς τους καθαρούς ἀπό τήν ἁμαρτία. Νά ἀπέχουν ἀπό τά εἰδωλόθυτα, τό αἷμα, τό πνικτό καί τήν πορνεία.
Οἱ χριστιανοί στό ἑξῆς δείχνουν τήν ἀφοσίωσή τους καί τήν πίστη τους στό Θεό μέ τό ἅγιο βάπτισμα, πού εἶναι περιτομή ἀχειροποίητος. Δέν γίνεται μέ χέρι ἀνθρώπινο. Μέ τό βάπτισμα παύουμε νά εἴμαστε τέκνα σώματος καί γινόμαστε τέκνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Καλούμεθα πλέον νά περιτέμνουμε τά πάθη μας, τίς πονηρές ἐπιθυμίες μας, τίς ἁμαρτίες μας. Τόσο ἐμεῖς ὅσο καί οἱ ἄλλοι νά κάνουμε ἀγώνα πνευματικό, ὄχι κάποιες ἡμέρες τόν χρόνο, ἀλλά ὅλο τόν χρόνο καί τίς 365 ἡμέρες. Νά ζοῦμε μέ ἐγκράτεια στό σῶμα, στίς ἐπιθυμίες, στίς σκέψεις, στά μάτια, στά αὐτιά, στά λόγια. Νά δοξάζουμε τόν Θεό καί μέ τό σῶμα μας καί μέ τό πνεῦμα μας, τά ὁποῖα εἶναιτοῦ Θεοῦ. Σήμερα πρέπει νά ἔχουμε περιτομή τῆς καρδιᾶς ἀπό τήν σκληρότητας. Νά μή ἔχουμε σκληρή καρδιά, ἀλλά καρδιά πού θά ἀγαπάει εἰλικρινά.Θά ὁμολογοῦμε πίστη στό Θεό. Θά κάνουμε ὑπακοή καί θά δείχνουμε τήν ἀφοσίωσή μας σ᾿ Αὐτόν.
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δίνουμε τό ὄνομα στό παιδί κατά τήν ὄγδοη ἡμέρα. Εἶναι λάθος νά νομίζουμε, ὅτι ἡ ὀνοματοδοσία ἔχει σχέση μέ τήν βάπτιση. Γίνεται μία μικρή ἀκολουθία, διαβάζουμε μία ὡραιότατη εὐχή καί τότε δίνουμε τό ὄνομα. Αὐτό δυστυχῶς δέν γίνεται σήμερα. Εἴτε δέν τό γνωρίζουν οἱ χριστιανοί μας, εἴτε ἀδιαφοροῦν.
Τώρα τελευταῖα μάλιστα πολλές μητέρες δέν ἔρχονται οὔτε νά σαραντίσουν. Μή ἀποφεύγουμε τίς εὐχές τῆς Ἐκκλησίας. Μετά θά λέμε τί φταίει καί δέν πᾶνε καλά τά παιδιά μας εἴτε σωματικά, εἴτε πνευματικά.
Οὔτε πάλι εἶναι σωστό νά δίνεται τό ὄνομα στό Ληξιαρχεῖο χωρίς τήν εὐχή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό ὄνομα, τό κανονικό, ὄχι ὑποκοριστικό ἤ ἀλλαγμένο-ἐξευρωπαϊσμένο ἁγιάζεται. Μέ αὐτό πρέπει νά ἀποκαλοῦμε τό παιδί μας. Αὐτό θά φέ΄ρει σέ ὅλη του τήν ζωή. Μέ αὐτό θά μπεῖ στήν ἀναμενόμενη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Γιορτἀζοντας σήμερα τήν περιτομή τοῦ Κυρίου μας, δηλώνουμε ὅτι ἀνήκουμε σ᾿ Αὐτόν καί ὅτι θέλουμε νά διατηροῦμε καλές σχέσεις μέ Αὐτόν. Ἐφαρμόζουμε πρόθυμα τό θέλημά του. Μπαίνουμε ἀβίαστα κάτω ἀπό τήν προστασία καί τήν παρηγοριά του. Κόβουμε τίς κακίες μας καί τό δικό μας θέλημα. Πρέπει νά εἴμαστε τοῦ Θεοῦ, νά γίνουμε γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ, γιά νά εἶναι καί ὁ Θεός πραγματικά δικός μας Πατέρας.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Κυριακή 18-1-2009, Ἁγίου Ἀθανασίου.

Ἀθανάσιον ἐπαινῶν ἀρετήν ἐπαινέσομαι.



Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος εἶναι ὁ πρῶτος μετά τούς τρεῖς Ἱεράρχες. Εἶναι ὁ δέκατος τρίτος τῶν Ἀποστόλων, ὁ στύλος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Οἱ γονεῖς του φτωχοί, ἀλλά πολύ πιστοί καί ἐνάρετοι. Δέν ἔκανε πολλές ἐγκύκλιες σπουδές, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κατάστασης τῆς οἰκογενείας του. Ἔμαθε ὅμως σπουδαῖα θεολογικά γράμματα. Μελέτησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἄνθρωπο καί ἀπό κάθε ἄλλο βιβλίο τήν Ἁγία Γραφή, τήν ὁποία ἔμαθε ἀπ᾿ ἔξω. Εἶχε ἰσχυρή φώτιση ἀπό τόν Θεό.
Μικρός, ὅταν ἔπαιζε μέ ἄλλα παιδιά, παρίστανε τόν ἱερέα. Κάποια φορά παίζοντας στήν ἄκρη τῆς θάλασσας βάπτισε ἕνα μικρό παιδί τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἔτυχε νά τόν δεῖ ὁ τότε Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος τόσο πολύ ἐνθουσιάσθηκε, ἐπειδή ἡ βάπτισις ἔγινε σέ τέλειο βαθμό, ὥστε θεώρησε τήν βάπτιση κανονική καί πῆρε τόν Ἀθανάσιο ὑπό τήν προστασία του στό Πατριαρχεῖο.
Ἐκεῖ γνώρισε πολλούς ἀθλητάς καί ὁμολογητάς τῆς εὐσεβείας. Ἀνθρώπους ἀγωνιστάς τῆς πίστεως, πού ἔφεραν τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, δηλαδή τά σημάδια τοῦ μαρτυρίου στό σῶμα τους. Εἶδε κάποιους νά κουτσαίνουν, νά εἶναι μέ ἕνα πόδι, νά μή βλέπουν, νά λείπει τό ἕνα μάτι ἤ καί τά δύο, νά ἔχουν ἕνα αὐτί ἤ κανένα. Νά λείπει τό ἕνα τους χέρι καί γενικά νά ἔχουν χάσει κάποιο ἀπό τά μέλη τοῦ σώματό τους. Νά εἶναι ἀκρωτηριασμένοι, φιλάσθενοι, ταλαιπωρημένοι ἀπό τίς φυλακίσεις, τά φρικτά βασανιστήρια, ἀπό τίς κάθε εἴδους κακουχίες χάριν τοῦ Χριστοῦ.
Συνεδέθη μέ μεγάλους Ἀσκητάς, τά εὐωδιαστά ἄνθη τῆς ἐρήμου. Διδάχθηκε τήν ἀγωνιστηκότητα. Πῆρε μαθήματα νηστείας, ἀγρυπνίας, προσευχῆς, ἀρετῆς καί ἁγιότητας. Ἀργότερα δέν ὑστέρησε καθόλου ἀπό αὐτούς. Ἀντίθετα πολλούς τούς ξεπέρασε. Γι᾿ αὐτό ὑπῆρξε καί ὀνομάσθηκε Μέγας σέ ὅλα μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξεως. Εἶχε ὀρθόδοξη διδασκαλία, μά καί ὀρθόδοξη ζωή.
  Πολύ συνέβαλε στή διαμόρφωση τοῦ ἤθους καί τοῦ χαρακτήρα του ἡ γνωριμία του μέ τόνκαθηγητή τῆς ἐρήμου, τόν Μέγα Ἀντώνιο, τοῦ ὁποίου συνέγραψε τόν βίο καί τήν πολιτεία. Μάλιστα, ὅταν ὁ Ἀθανάσιος ἔγινε Πατριάρχης, θεωροῦσε τιμή του νά ρίχνει νερό μέ ἕνα κανάτι, γιά νά πλένει ὁ Μέγας Ἀντώνιος τά χέρια του. Στίς δέ μεγάλες γιορτές μέ καμάρι φοροῦσε ἕνα λιωμένο καί τριμένο ράσο, πού ἦταν δῶρο ἀπό τόν Ἅγιο Ἀντώνιο.
Σέ ἡλικία 25 ἐτῶν χειροτονήθηκε διάκονος καί συνόδευσε τόν Πατριάρχη Ἀλέξανδρο στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἦταν ὁ πρωτεργάτης στήν καταδίκη τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἀρείου. 33 ἐτῶν ἔγινε Πατριάρχης. Ἀπό τά 46 ἔτη ὡς πατριάρχης τά 17 τά πέρασε στήν ἐξορία. Πέντε φορές ἐξορίσθηκε καί ἀμέτρητες φορές κινδύνεψε ἡ ζωή του. Οἱ αἱρετικοί τόν πολέμησαν μέ λύσσα γιά τήν ἀγωνιστικότητα καί τό ὀρθόδοξο φρόνημά του. Ἀγωνίσθηκε ὅσο λίγοι.Ἦταν ὁ ἡρωικότερος τῶν Ἁγίων καί ὁ ἁγιότερος τῶν ἡρώων.
Εἶχε σημαντικότατο ποιμαντικό καί κοινωνικό ἔργο. Ἐνδιαφέρθηκε καί ἐθεράπευσε τίς ἀνάγκες τῶν μοναχῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν. Ἀνέπτυξε πλούσια ἀντιαιρετική δράση. Εἶχε πλούσιο συγγραφικό ἔργο. Ἐσχημάτισε τόν κανόνα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καθόρισε δηλαδή ποιά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι κανονικά καί ποιά νόθα καί ψευδεπίγραφα.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἶναι γιά ὅλους μας, γιά κάθε χριστιανό  παράδειγμα πρός μίμηση. Τέτοιους χριστιανούς χρειαζόμαστε σήμερα, ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας. Ἐλᾶτε λοιπόν νά τόν μοιάσουμε, νά τόν ἀκολουθήσουμε, νά τόν μιμηθοῦμε. Νά ἀκούσουμε τά μηνύματα, πού μᾶς στέλνει. Βέβαια, ἄν δέν θελήσουμε νά μιμηθοῦμε τήν ζωή τῶν Ἁγίων, δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά κατανοήσουμε τά λόγια τους.

Γιά νά τελειώσουμε πρέπει νά σημειώσουμε δύο πράγματα.
Α. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἶχε πνευματικό δάσκαλο καί ὁδηγό τόν Ἅγιο Ἀντώνιο. Αὐτό πάει νά μᾶς πεῖ, πώς τό σπουδαιότερο, πού μπορεῖ νά κάνει ἕνας ἄνθρωπος μικρός ἤ μεγάλος, εἶναι νά ἔχει πνευματικό, μά καί νά κάνει ὑπακοή σ᾿ αὐτόν. Διαβάζουμε στά Γεροντικά, ὅτι οἱ ὑποτακτικοί καί μόνο πού χρησιμοποιοῦσαν τό ὄνομα τοῦ πνευματικοῦ τους, κατόρθωναν δύσκολα πράγματα, σπουδαῖες ἀρετές καί ἔδιωχναν τούς δαίμονες. Εἶναι ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πολύ ἐπικίνδυνο γιά κάποιον χριστιανό νά ζεῖ χωρίς πνευματικό.
Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος: Ἄνθρωπος αὐτοσύμβουλος καθ᾿ ἑαυτοῦ πολέμιος. Ὁ ἄνθρωπος, πού δέν ἔχει πνευματικό νά τόν συμβουλεύεται, ἀλλά κάνει ὅ,τι ὁ ἴδιος θέλει, εἶναι ἐχθρός τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὁ πνευματικός θά μᾶς διδάξει, θά μᾶς ὑποδείξει τί καί πῶς θά τό κάνουμε. Αὐτός θά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στό Θεό. Καί ἄν ἀκόμη κάποια φορά τά χαλάσουμε μέ τόν Θεό, αὐτός θά μᾶς ἐπανασυνδέσει μαζί του.
Γι᾿ αὐτό εἶπε κάποιος σοφός Γέροντας: Εἶναι προτιμότερο νά τά χαλάσεις μέ τόν Θεό, παρά μέ τόν Πνευματικό σου. Γιατί, ἄν τά χαλάσεις μέ τόν Θεό, ὁ Πνευματικός θά τακτοποιήσει καί πάλι τήν ὑπόθεση, θά σιάξει τά πράγματα. Μά ἄν τά χαλάσεις μέ τόν Πνευματικό σου, ποιός θά σέ βοηθήσει; Τότε θά εἶναι πολύ δύσκολα γιά σένα.
Β. Νά ἔχουμε φωτεινά πρότυπα, τά ὁποῖα θά ἀκολουθοῦμε στή ζωή μας. Νά προσπαθοῦμε νά μιμηθοῦμε σωστούς καί ἁγίους ἀνθρώπους.
Στίς 14 Ὀκτωβρίου γιορτάζει ἡ Ἁγία Παρασκευή ἡ νέα, ἡ Ἐπιβατινή. Διαβάζουμε στόν βίο της, ὅτι ἔλαβε τήν σταθερή ἀπόφαση νά μιμηθεῖ τήν ἄλλη μεγάλη Ἁγία, τῆς ὁποίας εἶχε τό ὄνομα. Ζοῦσε ἀκριβῶς τήν ζωή τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς Ὁσιομάρτυρος. Ἀκολουθοῦσε καί ἀντέγραφε πιστότατα τόν βίο της, ἔτσι ἔφτασε καί ἡ ἴδια σέ ὕψη ἁγιότητας.
Ὁ Τίμιος Πρόδρομος εἶχε ὡς πρότυπο τόν Προφήτη Ἠλία. Ἦταν πιστό ἀντίγραφο ἐκείνου.
Ἀπό τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο μαθαίνουμε, ὅτι οἱ χριστιανοί ἐθαύμαζαν πολύ τόν Μέγα Βασίλειο. Μελετοῦσαν τά συγγράμματά του καί προσπαθοῦσαν νά μιμηθοῦν τήν ζωή του, ἀκόμη τό ὕφος του, τήν φωνή καί τό περπάτημά του.
Ἀπό τήν ἑλληνική ἱστορία γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἐθαύμαζε πολύ τόν Ἀχιλλέα. Συχνά διάβαζε τήν Ἰλιάδα καί πάντοτε τήν εἶχε κάτω ἀπό τό προσκέφαλό του.
Ὅλα αὐτά θέλουν νά μᾶς ποῦν, ὅτι πρέπει νά ἔχουμε πρότυπα φωτεινά, πρότυπα ἀρετῆς καί ἁγιότητας. Καί, δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε τέτοια πολλά.
Τά πρότυπα τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, κυρίως τῶν νέων, ποιοί εἶναι; Δέν εἶναι κἄν ἄνθρωποι, εἶναι ἀνθρωπάρια. Δέν εἶναι ἄνθρωποι, ἀλλά ἀπάνθρωποι καί ὑπάνθρωποι. Ἄνθρωποι μέ ἄγρια ὄψη, ἀγριώτερη δέ καρδιά, ἄθεοι καί ἄπιστοι, ἕρμαια τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, ἀστέρια τοῦ βούρκου, ἄνθρωποι τῆς αἰσχύνης, χωρίς ἀξίες καί ἰδανικά. Γι᾿ αὐτό ἀπό τό κακό πᾶμε στό χειρότερο. Πῶς εἶπε ὁ Κύριος; Τυφλός τυφλόν ἐάν ὁδηγῇ ἀμφότεροι εἰς βόθυνον ἐμπεσοῦνται.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἔχουμε κι᾿ ἐμεῖς σήμερα τό πρότυπό μας, τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, τόν στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας. Θά πρέπει ὅμως νά τόν τιμοῦμε, νά τόν εὐλαβούμεθα. Νά σκεφτοῦμε, ὅτι οἱ ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν, βασανίσθηκαν, ὑπέφεραν καί πέθαναν γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία. Ἔχουμε χρέος νά φανοῦμε ἀντάξιοι αὐτῶν τῶν ἁγίων. Διαφορετικά θά σηκωθοῦν οἱ πέτρες καί θά πέσουν πάνω στά κεφάλια μας.  Στόν καιρό τῶν διωγμῶν οἱ κατακόμβες ἦταν γεμᾶτες. Σήμερα, σέ καιρό εἰρήνης, στούς Ναούς οἱ ἐκκλησιαζόμενοι εἶναι μετρημένοι καί σχεδόν πάντοτε οἱ ἴδιοι.
Σέ ἀνάλογη περίπτωση ἔλεγε ὁ ἱ. Χρυσόστομος: Χαίρομαι γιά τούς παρόντες, θλίβομαι ὅμως γιά ὅσους εἶναι ἀπόντες. Βλέπω μεγάλη προθυμία στά διαβολικά πράγματα. Τά θέατρα καί τά γήπεδα κάθε μέρα προσκαλοῦν κι᾿ εἶναι πάντοτε γεμᾶτα. Ὅλοι ἀφήνουν τίς ἐργασίες τους καί τρέχουν ἐκεῖ. Κανείς δέν προβάλλει σάν δικαιολογία τίς ἀσχολίες του. Δεν σέβεται ὁ γέροντας τά λευκά μαλλιά του. Δέν κρατάει ὁ νέος τήν ἀξιοπρέπειά του. Ὅλοι τρέχουν σέ πονηρά θεάματα καί φεύγουν πονηρώτεροι ἀπ᾿ ὅ,τι πῆγαν. Ἀπό τήν Ἐκκλησία ὅμως θά ἀναχωρήσουμε γεμᾶτοι εὐλογία ἀπό τόν Χριστό καί τούς Ἁγίους καί ὅμως δέν τό κάνουμε, ἀδιαφοροῦμε.
Ἄς μάθουμε νά τιμοῦμε τούς Ἁγίους μας, γιά νά ἔχουμε τήν χάρη τους καί τήν εὐλογία τους. Νά μᾶς δίνουν δύναμη, γιά νά προκόψουμε στή ζωή καί νά κατακτήσουμε τούς οὐρανούς. Ἀμήν.-






                                                                          

Κυριακή πρό τῶν τῶν Φώτων (4-1-2009)

                           Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ.
Ἡ σημερινή Κυριακή εἶναι ἡ πρώτη Κυριακή τοῦ νέου ἔτους καί λέγεται Κυριακή πρό τῶν Φώτων. Τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἡ ἀρχή ἀπό τό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιο. Μέ πολύ ἁπλά λόγια, μέσα σέ δύο-τρεῖς σειρές ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος μᾶς παρουσίασε τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Προδρόμου.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶναι  φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ. Τί σημαίνει αὐτό; Μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου, γιά νά κηρύξει βάπτισμα μετανοίας. Νά προετοιμάσει τόν κόσμο νά δεχθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Δέν εἶναι αὐτός τό φῶς, ἀλλά ὁ λύχνος. Δέν εἶναι ὁ ἥλιος, εἶναι ὁ ἀστέρας ὁ πρωινός, ὁ αὐγερινός εἶναι, πού προαναγγέλλει τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου τῆς δικαιοσύνης. Ὁ Τ. Πρόδρομος ἄνοιγε τόν δρόμο, πού ἔπρεπε νά ἀκολουθήσουν οἱ ἄνθρωποι, γιά νά συναντήσουν τόν ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ἡ ὁδός εἶναι  ὁ Χριστός. Ἔτσι μᾶς εἶπε ὁ ἴδιος. Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ὁδός. Ὁ Ἰωάννης ἄνοιγε τούς χώρους τῶν θεμελίων, γιά νά βάλει ὁ Χριστός τά θεμέλια τῆς πίστεως. Καί μάλιστα τό θεμέλιο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θῆναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς ὁ Χριστός.
Αὐτός λοιπόν ὁ Ἰωάννης, ὁ χρονολογικά τελευταῖος ἀπό τούς προφῆτες, ὡς πρός τήν ἀξία ὅμως ὁ πρῶτος, ὁ μεγαλύτερος ὅλων τῶν προφητῶν, ἦταν ἡ φωνή τοῦ λόγου. Λόγος ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ. Ἐκήρυττε στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου.Ἐάν κάποιος πάει στά Ἱεροσόλυμα, θά διαπιστώσει, ὅτι τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ Ἰορδάνου βρίσκεται σέ μία φοβερή ἔρημο. Ἐκεῖ δέν φυτρώνει τίποτε, δέν ὑπάρχει οὔτε ξερό ἀγκάθι.
Κατά δεύτερο λόγο ἦταν φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, διότι οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλιψαν τόν ἀληθινό Θεό. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἐκήρυττε εἰς ὦτα μή ἀκουόντων. Μιλοῦσε σέ ἔρημες ψυχές. Ἔρημες ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἔρημες ἀπό πίστη στό Θεό, ἔρημες ἀπό ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ἔρημες ἀπό καλωσύνη καί καλά ἔργα, ἔρημες ἀπό ἀρετές. Οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μέσα σέ βαθύ σκοτάδι καί ἦσαν γεμᾶτοι ἀπό νεκρά ἔργα, ἔργα ἀδικίας καί ἁμαρτίας.
 Γι᾿ αὐτό ὁ μεγάλος προφήτης τούς μιλοῦσε μέ λόγια σκληρά. Τούς χαρακτήριζε φίδια καί ὀχιές. Γεννήματα ἐχιδνῶν, τούς ἔλεγε, κοιτᾶξτε νά μετανοήσετε καί νά διορθωθεῖτε, νά κάνετε καλά ἔργα. Ποιήσατε καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας.
Αὐτήν τήν ἐρημιά ἔβλεπε καί ὁ Χριστός, ὅταν ἔλεγε, ὁ λαός αὐτός μέ πλησιάζει καί μέ τιμᾶ μόνο μέ τά χείλη. Μόνο λόγια εἶναι, ἐνῷ ἡ καρδιά του εἶναι πολύ μακρυά ἀπό ἐμένα, εἶναι ἀλλοῦ δοσμένη. Τό ἴδιο πρᾶγμα μέ ἄλλα λόγια λέει καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας: Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; Κύριε, ποιός πίστεψε στό κήρυγμά μας,στά λόγια πού ἀπό τό δικό σου στόμα ἀκούσαμε; Μιλᾶμε σέ πλῆθος κόσμου καί εἶναι σάν νά φωνάζουμε μέσα σέ ἔρημο τόπο, πού δέν ὑπάρχει κανείς, ἀφοῦ κανείς δέν μᾶς ἀκούει.
Αὐτό πού τότε συνέβαινε, δυστυχῶς, ἐξακολουθεῖ νά γίνεται καί σήμερα. Εἴκοσι αἰῶνες ζοῦμε μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Εἴκοσι αἰῶνες μέ τόν Χριστό. Δύο χιλιάδες χρόνια ἠχοῦν στά αὐτιά μας τά λόγια τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἐπί τόσα πολλά χρόνια ἀκοῦμε κι᾿ ἐμεῖς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας. Πόσο ἄνθρωποι γίναμε; Πόσο καλλιτερεύσαμε; Μέχρι ποιοῦ βαθμοῦ γέμισε ἡ καρδιά μας ἀπό πίστη καί καλωσύνη; πόσο πλησιάσαμε τόν Θεό καί τόν πλησίον μας; Πόσο καλλιεργήσαμε τήν ψυχή μας; Πόσο ἐπιτρέψαμε στό Ἅγιο Πνεῦμα νά σκηνώσει μέσα μας καί νά ὀργώσει τά κατάβαθα τῆς καρδιᾶς μας, ὥστε νά μή εἶναι τόπος ἔρημος καί χέρσα γῆ; Μέχρι πότε θά ζοῦμε σ᾿ αὐτήν τήν τραγική κατάσταση, δηλαδή τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ; Μέχρι πότε θά Τόν διώχνουμε ἀπό τήν ζωή μας;
Τό Ἰσραήλ στήν Ἁγία Γραφή ὀνομάζεται Γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἀπό τήν ὁποία ρέει μέλι καί γάλα, λόγῳ τῆς ἀφθονίας τῶν πολλῶν καί μεγάλων καρπῶν, πού παράγει. Σήμερα ὅμως τό μεγαλύτερο τμῆμα του εἶναι ἔρημος τόπος, διότι τό ἐγκατέλειψε ὁ Θεός. Οἱ Ἑβραῖοι ἀρνήθηκαν τόν ἀληθινό Θεό καί σταύρωσαν τόν Χριστό.
Κάποτε, λίγο πρίν ἀπό τό πάθος, ὁ Κύριος εἶδε τήν Ἱερουσαλήμ καί ἔκλαψε γι᾿ αὐτήν. Προεῖδε τό τέλος της καί τήν ἐρήμωσή της, λόγῳ τῆς ἀποστασίας της. Ἰδού ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος, τούς εἶπε ὁ Χριστός. Τά Ἱεροσόλυμα ἐρημώθηκαν δύο φορές. Μία πρό Χριστοῦ ἀπό τούς Βαβυλωνίους (βαβυλώνια αἰχμαλωσία)  καί μία τό 70 μ.Χ. ἀπό τούς Ρωμαίους.
Στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας βρίσκονται δύο ἑλληνικά ὀρθόδοξα Μοναστήρια, τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ὅλη ἡ ἔρημος τριγύρω κατάξερη, τίποτε δέν φυτρώνει. Μέσα στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου ὁ Γέροντας ἔχει μία κληματαριά. Ξέρετε τί σταφύλια κάνει ἡ κληματαριά; τριῶν , πέντε μέχρι καί ἑπτά κιλῶν τό τσαμπί. Γιατί αὐτή ἡ διαφορά, ἀφοῦ καί μέσα ἔρημος καί ἔξω ἀπό τήν μονή πάλι ἔρημος; Ἔξω ἔρημος Θεοῦ. Ἐγκατάλειψις καί ἄρνησις Θεοῦ, ἐνῷ μέσα πίστις καί παρουσία Θεοῦ, γι᾿ αὐτό μεγάλη εὐλογία.
Μέσα στήν ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τό Πνεῦμα τό Ἅγιο προειδοποιεῖ τούς ἐπισκόπους τῶν ἑπτά ἐκκλησιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας: Πρόσεξε, ματανόησε, βάλε μυαλό, γιατί ἔρχομαι γρήγορα καί θά μετακινήσω τήν λυχνία σου. Θά πάρω τήν χάρη μου, θά σέ ἐγκαταλίψω καί θά ἀφανισθεῖς. Δυστυχῶς δέν πρόσεξαν καί πραγματοποιήθηκαν οἱ ἀπειλές. Ἔφυγε ὁ Θεός,πῆρε τήν χάρη του καί ἐνέσκυψαν ἐκεῖ στά ἁγιασμένα μέρη οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι καί βάρβαροι ἀγαρηνοί. Ἀπό ἐκεῖ χάθηκε ἡ Ὀρθοδοξία, κυριαρχεῖ τό ἰσλάμ. Γκρέμισαν οἱ Ἐκκλησιές, φύτρωσαν τζαμιά. Πᾶνε οἱ παπάδες, ἦρθαν οἱ χοτζάδες. Ἔπαυσε τό Εὐαγγέλιο, ἐπικρατεῖ τό κοράνιο. Γιατί; γιατί ἐρήμωσε ὁ τόπος. Οἱ ἄνθρωποι ξέχασαν τόν Θεό καί ὁ Θεός ἔφυγε.
Δέν ἔχει πολύ καιρό πού ἄκουσα κάτι στήν τηλεόραση καί φοβήθηκα, τρόμαξα. Λένε οἱ ἐπιστήμονες, ὅτι σέ λίγα χρόνια ἀρκετά μέρη τῆς πατρίδας μας θά ἐρημώσουν. Τόποι πού καλλιεργοῦνται, θά γίνουν ἔρημος. Μήπως κι᾿ ἐδῶ φταίει ἡ ἁμαρτία μας, μήπως ἐπειδή ξεχάσαμε τόν Θεό μας καί τόν παροργίζουμε μέ τίς πολλές ἁμαρτίες μας; Οἱ ἐπιστήμονες μᾶς λένε τό ἀποτέλεσμα. Ἡ αἰτία ποιά εἶναι; Διώχνουμε τόν Θεό καί ἔρχεται ἡ ἐρήμωση.
Ἀγαπητοί μου,
Τό κύριο ἔργο τοῦ Ἰωάννου ἦταν νά κηρύττει καί νά βαπτίζει. Τό βάπτισμά του ἦταν βάπτισμα μετανοίας. Τί πάει νά πεῖ αὐτό; Προκαλοῦσε τήν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καί ἦταν πρόσκληση σέ μετάνοια. Ὁ Ἰωάννης δέν ἦταν ὁ γιατρός. Ἁπλῶς ἔκαμνε διάγνωση τῆς ἀρρώστιας. Θεραπεία δέν μποροῦσε νά προσφέρει. Ἔδειχνε τόν πόνο καί τίς πληγές, ἀλλά μέχρι ἐκεῖ, γιατί γιατρός εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Αὐτός θεραπεύει τούς πόνους τῆς ψυχῆς καί τά τραύματα τῆς ἁμαρτίας καί σ᾿ αὐτόν ὁδηγοῦσε τά πλήθη, γιά νά θεραπευθοῦν.
Ἐμεῖς τί θά κάνουμε; Θά καθώμαστε μέσα στήν ἔρημο καί θά καιγώμαστε κάτω ἀπό τόν καυτό ἥλιο τῆς ἁμαρτίας; Ὁ προφήτης Δαβίδ λέει σ᾿ ἕνα ψαλμό του: Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ. Αὐτό νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς τώρα πού βρισκόμαστε στήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους. Νά πάρουμε τήν γενναία μά καί σταθερή ἀπόφαση νά φύγουμε ἀπό τήν ἔρημο τῆς ἁμαρτίας. Νά πλησιάσουμε τόν Τίμιο Πρόδρομο καί νά προσέξουμε κάπου ἁπλώνει τό ἁγιασμένο χέρι του. Δείχνει τόν μεγάλο γιατρό. Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Ἄς τρέξουμε κοντά του. Μόνο πλησίον του θά βροῦμε τήν θεραπεία, τήν ἀνάπαυση,
τήν δροσιά τοῦ οὐρανοῦ. Ἀμήν.