Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ

Καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ,

οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Κύριος συνομιλεῖ μέ τόν Νικόδημο, πού ἦταν ἄρχοντας τῆς ἑβραϊκῆς κοινωνίας, μέλος τοῦ Συνεδρίου. Εἶχε πνευματικά ἐνδιαφέροντα. Τόν ἀπασχολοῦσε σοβαρά ἡ πνευματική ἀναγέννηση καί σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι σπάνιο φαινόμενο ἄρχοντες καί τότε καί τώρα νά ἀσχολοῦνται μέ πνευματικά θέματα, γιά τό πῶς σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Νικόδημος εἶναι αὐτός πού ἀργότερα, μαζί μέ τόν εὐσχήμονα Ἰωσήφ, θά κατεβάσουν τόν Χριστό ἀπό τόν σταυρό καί θά Τόν ἐνταφιάσουν.

 Στή συζήτηση αὐτή ὁ Κύριος προτυπώνει καί προεικονίζει τήν δική του σταύρωση. Μιλάει γιά τό μυστήριο τῆς ὑψώσεώς του ἐπάνω στό σταυρό. Ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τό χάλκινο φίδι μέσα στήν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νά ὑψωθεῖ πάνω στό σταυρό ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ὄχι θά ὑψωθεῖ, ἀλλά πρέπει νά ὑψωθεῖ, γιατί χωρίς αὐτήν τήν ὕψωση δέν εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος, ἡ σωτηρία δέν ἔρχεται στόν κόσμο.

Οἱ Ἰσραηλίται πεζοποροῦσαν σαράντα ὁλόκληρα χρόνια μέσα στήν ἔρημο. Εἶχαν φύγει ἀπό τήν Αἴγυπτο καί τήν σκληρή σκλαβιά τοῦ Φαραώ. Πέρασαν θαυματουργικά τήν ἐρυθρά θάλασσα. Μέσα στήν ἔρημο τούς σκίαζε ἀπό τόν καυτό ἥλιο καί τούς ὁδηγοῦσε, τούς ἔδειχνε τόν δρόμο ἡ νεφέλη. Στήν δίψα τους τούς πότιζε μέ καθαρό, κρυστάλλινο νερό. Ἦταν μεγάλη εὐεργεσία αὐτό. Μή λησμονοῦμε, ὅτι βρισκόντουσαν μέσα σέ καυτή ἔρημο. Ὅταν πεινοῦσαν, τούς ἔδινε τό μάνα ἀπό τόν οὐρανό καί τά ὀρτύκια. Ἦταν ὡς μηδέν ἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δέν εἶχαν τίποτε δικό τους ἀλλά καί δέν τούς ἔλειπε τίποτε. Ὅλα ἐρχόντουσαν ἕτοιμα ἀπό τόν Θεό.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά συνέχεια ἔκαναν παράπονα. Ἐγόγγυζαν κατά τοῦ Μωϋσέως καί ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ὁ πικρός λόγος ἦταν πάντοτε στά χείλη τους. Τί μᾶς ἔφερες ἐδῶ; Γιά νά πεθάνουμε μέσα στήν ἔρημο; Ἄς πεθαίναμε καλύτερα στήν Αἴγυπτο.

Ἡ ζωή ἐκεῖ ἦταν πολύ σκληρή. Τό μαστίγιο κατέβαινε μέ ὁρμή πάνω στά κεφάλια καί στήν πλάτη τους. Πέθαιναν στήν κοπιαστική ἐργασία, ὄχι γιά ἕνα κομμάτι ψωμί, ἀλλά γιά μισό κομμάτι. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἀχαριστία τῶν Ἑβραίων δέν εἶχε προηγούμενο καί αὐτό ἐξόργισε τόν Θεό.

Κάποτε ὁ ἅγιος Ἀρσένιος, μέγας ἀσκητής, βαδίζοντας μέσα στήν ἔρημο, συνάντησε ἕναν ἄγγελο. Συζητοῦσαν θέματα πνευματικά καί ὁ ἅγιος μεταξύ τῶν ἄλλων ρώτησε ποιά ἁμαρτία ἀποστρέφεται περισσότερο ὁ Θεός. Ὁ ἄγγελος ἀπάντησε, τήν ἀχαριστία.

Ἔτσι λοιπόν γι᾿ αὐτήν τήν ἀχαριστία τους ὁ Θεός ἔστειλε φίδια φαρμακερά, πού τούς δάγκωναν καί πέθαιναν μέσα φοβερούς πόνους. ἡ ἔρημος Ἐδώμ ἔγινε ἕνα μεγάλο νεκροταφεῖο. Τότε κατάλαβαν, μετά τήν τιμωρία συνειδητοποίησαν, ὅτι ὅλα αὐτά συμβαίνουν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους.

Συντετριμμένοι καί ταπεινωμένοι ἔτρεξαν στόν Μωϋσῆ, πού εἶχαν πολύ ταλαιπωρήσει, καί τόν παρεκάλεσαν νά κάνει κάτι, νά τούς βοηθήσει.  Ὁ Μωϋσῆς πέφτει στά γόνατα, μεσιτεύει καί παρακαλεῖ. Ἡ πρεσβεία τῶν ἁγίων εἶναι μεγάλη, ἔχει δύναμη, εἶναι πολύ ἀποτελεσματική. Ὁ Θεός σάν ἀγαθός Πατέρας, σάν πολυεύσπλαχνος, ἐπειδή εἶδε τήν μετάνοια τοῦ λαοῦ, ἄκουσε τίς προσευχές καί ἔδωσε τήν λύση, ἔφερε τήν λύτρωση.

Ὑπέδειξε στόν Μωϋσῆ νά κατασκευάσει ἕνα χάλκινο φίδι καί νά τό κρεμάσει σ᾿ ἕνα ξύλο. Μετά τό δάγκωμα τοῦ φιδιοῦ, ὅποιος στρεφόταν καί ἔβλεπε τό χάλκινα φίδι, σωζόταν ἀπό τόν θάνατο. Ἔτσισταμάτησε τό κακό γλύτωσαν οἱ Ἰσραηλῖται.

Ὅπως λοιπόν ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τό φίδι μέσα στήν ἔρημο, ἔτσι ἔπρεπε νά ὑψωθεῖ ὁ Χριστός ἐπάνω στό ξύλο τοῦ σταυροῦ, ὥστε κάθε ἕνας πού πιστεύει σ᾿ Αὐτόν νά μή χαθεῖ, ἀλλά νά ἔχει χωή αἰώνια.

Ἐδῶ ἄς προσέξουμε κάποια πράγματα. Τό χάλκινο φίδι προεικόνιζε τόν Χριστό, τόν ὁποῖον σταύρωσαν, σάν νά ἦταν ὁ χειρώτερος κακοῦργος, ἕνας μεγάλος ἐγκληματίας.  Ὅμως τί εἴπαμε; Παρομοιάζεται ὁ Χριστός μέ χάλκινο, μέ ψεύτικο φίδι, πού ἀσφαλῶς αὐτό δέν ἔχει δηλητήριο. Ἄρα ὁ Χριστός δέν εἶχε ἁμαρτία, δέν ἦταν κακοῦργος, ὅπως ἤθελαν νά λένε οἱ ἐχθροί του.

Μέ τό χάλκινο φίδι οἱ Ἰσραηλῖται διέφευγαν τόν πρόσκαιρο θάνατο. Ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό διαφεύγουν τόν αἰώνιο θάνατο, λυτρώνονται ἀπό τήν σκλαβιά τοῦ νοητοῦ Φαραώ, τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας. Δέν βαδίζουν γιά τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἀλλά πορεύονται στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου,

Τελειώνοντας τρία πράγματα ἔχουμε νά ποῦμε.

Α) Ποιός δέν φοβᾶται καί δέν ἀποφεύγει τό φίδι. Στήν θέα του καί μόνο τρομάζουμε. Ἔτσι πρέπει νά ἀποφεύγουμε  καί τήν ἁμαρτία. Νά φοβώμαστε τήν ὁποιαδήποτε ἁμαρτία. Νά ἀποστρεφώμαστε τήν ἀχαριστία, πού εἶναι μεγάλη ἁμαρτία.

Β) Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι πού λένε, ἄν πᾶς μέ τό σταυρό στό χέρι δέν προκόβεις; Πῆγαν ποτέ καί τό δοκίμασαν; Ἴσα-ἴσα τότε πᾶς μπροστά, ὅταν στρέφεσαι πρός τόν Τ. Σταυρό, ὅπως εἴδαμε σήμερα καί ὅπως ἔγινε μέ τούς Ἑβραίους μέσα στήν ἔρημο. Τότε σωζόμαστε, ὅταν ἀποβλέπουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι ὁ μοναδικός εὐεργέτης μας, ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου.

Γ) Ὁ Χριστός δέν ἔχει δηλητήριο. Δέν μᾶς προσφέρει φαρμάκι, ἀλλά τό πανάγιο Αἷμα Του, πού εἶναι φάρμακον ἀθανασίας καί ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν, κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς νά πλησιάζουμε πάντοτε ἐν μετανοίᾳ καί νά κοινωνοῦμε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, γιά νά ἐξουδετερώνει τό φαρμάκι τοῦ διαβόλου καί νά μᾶς ὁδηγεῖ στόν ἁγιασμό καί στήν σωτηρία. Ἀμήν.-

Παράκλησις στόν Δεκαπενταύγουστο 2011

Κάθε θεομητορική ἑορτή ἔχει τήν χάρη της καί τίς χαρές της. Ὅμως ὁ μήνας Αὔγουστος ἔχει ἰδιαίτερες χαρές γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία, ἐφόσον ὁλόκληρος εἶναι ἀφιερωμένος στήν Παναγία, σ᾿ αὐτήν πού ἐδόξασε τό ἀνθρώπινο γένος. Πῶς τό ἐδόξασε; ποιά δόξα προσέφερε; Δώρησε τήν σάρκα της γιά νά γεννηθεῖ, γιά νά ἔρθει στόν κόσμο τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροί συγγραφεῖς καί οἱ ἁγιογράφοι συναγωνίζονται ποιός θά παρουσιάσει καλύτερα καί περισσότερο τήν ἀξία τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας, πού εἶναι ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων, ἡ δόξα τῶν ἁγίων, ἡ προστασία τῶν χριστιανῶν, πού πάσχουν καί ὑποφέρουν ἀπό ποικίλα προβλήματα.

Ἡ πιό σημαντική ἑορτή τῆς Παναγίας ἀναμφίβολα εἶναι ἡ κοίμηση, γιατί μέ αὐτήν νίκησε τήν φθορά καί τόν θάνατο, μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό καί ἡ ἑορτή αὐτή ὀνομάσθηκε Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Στή σημερινή παράκληση  θά ἤθελα νά παρουσιάσω δύο εἰκόνες, πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, γιά νά δείξει τό πάνσεπτο καί ἁγιασμένο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.

Ἡ μία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ ὀφθαλμοῦ. Πράγματι ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τήν Παναγία ἀπέκτησε ὀφθαλμό. "Νῦν ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων ἐνεργόν ἔλαβεν ὀφθαλμόν". Πρίν γεννηθεῖ ἡ Παναγία καί δεχθεῖ μέ τήν ὑπακοή της νά γίνει μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀνθρώπινη φύση ἦταν τυφλή. Δέν μποροῦσε νά δεῖ τόν Θεό. Ὅλος ὁ κόσμος ἦταν λαός καθήμενος ἐν σκότει, ὅπως ἔλεγε ὁ προφήτης Ἡσαΐας.

Ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση, μετά τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ, ἔμοιαζε μέ τυφλό ἄνθρωπο, πού καθόταν μέσα στό σκοτάδι μακαρίως,  λατρεύοντας τά εἴδωλα, ψεύτικους θεούς. Καί αὐτό ἦταν πολύ φυσικό. Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν  ζῶντα Θεό, πού εἶναι τό φῶς τό ἀληθινό, σκοτίσθηκε πνευματικά. Αὐτά πού ἐπιθυμοῦσαν νά δοῦν οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά εἶδε ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Αὐτή εἶναι ὁ πνευματικός ὀφθαλμός τῆς οἰκουμένης.

Τό φῶς προσφέρεται μόνο στό μάτι  καί δι᾿ αὐτοῦ λαμβάνουν ἀξία καί βλέπουν ὅλα τά ἄλλα μέλη τοῦ σώματος. Ἔτσι στήν Παναγία δόθηκε τό φῶς τό ἀληθινό καί δι᾿ αὐτῆς προσφέρθηκε τό φῶς σέ ὅλα τά μέλη, σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.

Ἔχουμε φῶς μόνο ὅσο ἔχουμε σχέσεις καλές μέ τήν Παναγία. Αὐτοί πού περιφρονοῦν τήν Παναγία, ὅσοι τήν προσβάλλουν, τήν ὑβρίζουν δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουν φῶς καί νά ζοῦν μέσα στό φῶς. Ἀπό αὐτό καί μόνο δείχνουν τί ἄνθρωποι εἶναι. Καί ἐφόσον ἀπό ἐδῶ ζοῦν μέσα στό σκοτάδι, τό ἴδιο θά συνεχίσουν καί στήν ἄλλη ζωή. Θά ἐξακολουθοῦν νά ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῆς αἰώνιας κόλασης.

Ἡ ἄλλη εἰκόνα εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ πῆρε χῶμα καί στή συνέχεια ἐνεφύσησε τήν ψυχή. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ νέα γῆ, ἀπό τήν ὁποία δημιουργήθηκε ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός. Μέ μία μόνο διαφορά. Ἡ γῆ ἦταν ἄψυχη, δέν ρωτήθηκε γιά νά ἀποφασίσει. Δέν ἔγινε κάτι μέ τήν θέλησή της. Ἁπλῶς ὁ Θεός πῆρε χῶμα. Κατά τήν δεύτερη δημιουργία ἡ Παναγία εἵλκυσε τόν Δημιουργό μέ τίς ἀρετές της καί τήν ἁγία ζωή της. Ἡ Παναγία ρωτήθηκε καί ἔδωσε τήν συγκατάθεσή της. Σᾶς ὑπενθυμίζω τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε στόν ἄγγελο:"Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου". Καί σύν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης.

Αὐτές οἱ δύο εἰκόνες δείχνουν τό μεγαλεῖο τῆς Παναγίας, ἀλλά καί τό μεγάλο καί σημαντικό ἔργο πού ἐπετέλεσε στήν ἀνθρώπινη φύση, στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους.

Μέσῳ αὐτῆς βλέπουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μέσῳ αὐτῆς ἀπαβάλλουμε τήν πνευματική μας τύφλωση. Μέσῳ αὐτῆς ἀντιμετωπίζουμε τά προβλήματα πού μᾶς ταλαιπωροῦν. Μέσῳ αὐτῆς ὁ Θεός ἀνέπλασε τό ἀνθρώπινο γένος. Μέσῳ αὐτῆς ἡ ζωή  μας ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα, ἀξία καί περιεχόμενο. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς σέ κάθε θεομητορική  ἑορτή, ἀλλά ἰδιαιτέρως τώρα τόν δεκαπενταύγουστο δείχνουμε τήν ἀγάπη μας, τήν τιμή καί τόν σεβασμό πρός τό πάνσεπτο πρόσωπό της. Ἡ ἀγάπη μας εἶναι καί πρέπει νά εἶναι μεγάλη. Εἶναι ἕνα μικρό ἀντίδωρο γιά τήν δική της ἀγάπη.

Ἀγαπητοί μου,

Ὅλοι μας ἔχουμε τήν ἱστορία μας καί τά προβλήματά μας. Γιά ὅλα αὐτά πρέπει νά καταφεύγουμε στήν Παναγία, πού εἶναι ζωντανή, στοργική καί πρόθυμη  νά ἀκούει τίς προσευχές μας. Εἶναι ἡ Γοργοϋπήκοος. Ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός ἔχει μεγάλη ἐμπειρία πάνω στό θέμα αὐτό. Βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται τήν Παναγία στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του.

Κάποτε λέει μιά ἱστορία πέθανε κάποιος καλός χριστιανός καί πῆγε στόν παράδεισο. Τόν πῆρε ὁ ἄγγελός του καί τοῦ ἔδειξε τόν τόπο, πού ἦταν ὁ κάθε ἅγιος. Εἶδε πολλούς καί πολλά, μά πουθενά δέν εἶδε τήν Παναγία. Ρώτησε μέ ἀπορία, ποῦ εἶναι ἡ Παναγία; γιατί δέν τήν βλέπω πουθενά; Ἡ Παναγία δέν εἶναι ἐδῶ, τοῦ ἀπάντησε ὁ ἄγγελος. Δέν εἶναι στόν παράδεισο; ρώτησε μέ περισσότερη ἀπορία. Καί ποῦ εἶναι; Εἶναι κάτω στή γῆ, γιά νά τρέχει στίς δυσκολίες καί στά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτό νά καλλιεργήσουμε μέσα μας καί νά μεταδώσουμε καί στούς νεώτερους, στά παιδιά μας. Νά ἀποκτήσουμε ὅλοι μας βαθύτερη, στενότερη, οὐσιαστικότερη σχέση μέ τόν Θεό, μέ τήν Παναγία, μέ τούς Ἁγίους μας. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος κυρίως ἀπό αὐτά ἔχει ἀνάγκη. Ὄχι χρῆμα, ἀλλά χάρη. Ὄχι χρυσόν, ἀλλά Χριστόν. Ὄχι ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά πνευματικά δωρήματα. Μέ τήν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς παρακλήσεως εὐχόμαστε νά εἴμαστε ὅλοι κάτω ἀπό κραταιά σκέπη τῆς Παναγίας καί νά ἀπολαμβάνουμε τίς πολλές καί μεγάλες εὐλογίες της. Ἀμήν.-

Κοίμησις τῆς Θεοτόκου (15-8-2011)

Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσῃ σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται.

Χαρά μεγάλη ἔχουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου. Χαρά μεγάλη σέ οὐρανό καί γῆ. Γιορτάζουν ἄγγελοι ψηλά στόν οὐρανό. Γιορτάζουν καί οἱ ἄνθρωποι, οἱ χριστιανοί ὅλης τῆς γῆς. Ἕνα τροπάριο τῆς ἑορτῆς μᾶς τό λέει πολύ ὡραῖα: Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται.

Γιατί αὐτή ἡ χαρά; Γιατί αὐτό τό πανηγύρι; Γιατί σήμερα γιορτάζει ἡ μάνα μας, πού εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀγγέλων. Χαιρόμαστε καί πανηγυρίζουμε, γιατί δέν ἔχουμε θάνατο, ἀλλά κοίμηση. Ἔχουμε ἀνάσταση καί μετάσταση. Ἔχουμε ἄνοδο μέ δόξα πολλή στόν οὐρανό.

Θάνατος, ὅπως τόν γεύθηκαν οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων, δέν ὑπάρχει. Ἄς πᾶμε στή Γεθσημανῆ, θά διαπιστώσουμε ὅτι ὁ  τάφος τῆς Παναγίας εἶναι κενός, ἄδειος. Σέ παλαιότερη ὁμιλία μας εἴπαμε, ὅτι ἕνας τάφος εἶναι ἄδειος, ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ. (Τότε μιλούσαμε γιά τούς ἀρχηγούς τῶν θρησκειῶν). Ἕνας ἀκόμη τάφος εἶναι κενός, αὐτός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Αὐτή πού γέννησε τήν ζωή, μεταφέρεται διά μέσου τοῦ θανάτου της  πρός τήν ζωή. Ὁ τάφος δέν μπόρεσε νά τήν κρατήσει. Δέν εἶχε τήν δύναμη νά τήν κρατάει φυλακισμένη ὁ ἄδης. Τό σῶμα της τό πανάγιο γιά λίγο παρέμεινε στόν τάφο καί κατόπιν  ἔφυγε γιά τούς οὐρανούς μαζί μέ τήν ψυχή της. Ὁ τάφος καί ὁ θάνατος δέν μπόρεσαν νά κρατήσουν τό σῶμα ἐκεῖνο, πού ἔγινε δοχεῖο τοῦ Θεοῦ καί πηγή τῆς ζωῆς. Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, λέει τό κοντάκιο τῆς ἡμέρας.  Μόνη αὐτή ἀπό τούς ἀνθρώπους, μέ τό θεοδόξαστο σῶμα της, βρίσκεται στόν οὐράνιο παράδεισο μαζί μέ τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία, αὐτοί οἱ δύο ἄδειασαν γιά πάντα τούς τάφους. Ἐξαφάνισαν τήν ἔννοια τοῦ θανάτου. Τώρα μόνο ζωή βασιλεύει. Ζωή πολιτεύεται, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στόν κατηχητικό του λόγο, πού διαβάζουμε τό Πάσχα.

Παρατηρώντας τό θεομητορικό μνῆμα, αἰσθανόμαστε τόν θάνατο διαφορετικά. Ὁ τάφος μέ τήν ταφόπλακα  δέν σκεπάζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη γιά πάντα, ἀλλά τόν βλέπουμε ὅπως ὁ πατριάρχης Ἰακώβ σάν σκάλα, πού πατάει σταθερά στόν ἀνοιχτό τάφο καί φτάνει στόν οὐρανό. Τό μνῆμα γίνεται κλῖμαξ, ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν. Μετά ἀπό αὐτό εἶναι νά μή χαιρώμαστε;

Ἕνα δεύτερο στοιχεῖο τῆς ἑορτῆς θά ἤθελα νά ὑπογραμμίσω, πού καί αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό. Ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάληψή του δέν ἐγκατέλειψε τήν γῆ καί τούς ἀνθρώπους. Τό ὑποσχέθηκε καί κράτησε τόν λόγο του. Μεθ᾿ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀλλά καί ἡ Κυρία Θεοτόκος, δέν βρίσκεται μόνο ψηλά στόν οὐρανό  καί μακρυά μας. Εἶναι πολύ κοντά μας, δίπλα μας. Ἀφουκράζεται τόν πόνο μας, γνωρίζει τά προβλήματά μας, βλέπει τήν ἀγωνία καί τόν ἀγώνα μας. Τρέχει γιά νά μᾶς βοηθήσει. Ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς, τά παιδιά της. Πρεσβεύει γιά ὅλους μας. Εἶναι πρεσβεία θερμή καί τεῖχος ἀσπροσμάχητον. Στό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς ψάλλουμε, ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε.

Μά οὔτε καί οἱ Ἅγιοι μᾶς ἐγκαταλείπουν. Βρίσκονται πάντοτε μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, σάν νέφος μαρτύρων. Ἀκόμη, ὅταν ὁ Θεός θελήσει καί μᾶς καλέσει κοντά του, οὔτε ἐμεῖς  θά ἀφήσουμε τήν γῆ γιά πάντα. Ἐνῷ θά περιμένουμε ψηλά τούς ζωντανούς ἀδελφούς μας, θά τούς βλέπουμε, θά τούς ἀγαποῦμε καί θά προσευχώμαστε γιά ὅλους.

Ὑπάρχει πιό μεγάλο, πιό σωτήριο καί περισσότερο χαρούμενο μήνυμα ἀπό τήν κοίμηση τῆς Θεοτόκου; Ὁ κάθε τάφος πού ἀνοίγεται στή γῆ, δέν εἶναι τέρμα, οὔτε διάλυση καί ἐξαφάνιση, ἀλλά εἶναι ἡ ἀρχή τῆς αἰώνιας ζωῆς, ζωῆς στόν οὐρανό μέ τόν Χριστό καί τήν Παναγία.

Τρίτο σημεῖο καί πιό πρακτικό. Ἡ Παναγία εὐαρεστεῖται καί ἀναπαύεται, ὅταν μᾶς βλέπει νά ἀγωνιζώμαστε γιά τήν σωτηρία μας. Ἡ ἴδια ἀγωνίσθηκε πολύ, ἀλλά μέ τρόπο ἀφανῆ, ἐνῷ δέν τό εἶχε ἀνάγκη, γιατί δέν εἶχε δικές της ἁμαρτίες. Ἀγωνίσθηκε ὅμως, γιά νά μᾶς ἀφήσει παράδειγμα τελείας ἀσκήσεως. Στή Γεθσημανῆ, ὅπου ἔκανε τίς μετάνοιές της, οἱ πλάκες βαθούλωσαν, φαγώθηκαν, ἔλειωσαν ἀπό τίς πολλές μετάνοιές της. Γι᾿ αὐτό σέ ὅσους ἀγωνίζονται γίνεται θερμή προστάτης καί βοηθός, ὑπέρμαχος σύμμαχος.

Σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία τήν ἔβαλε ἐγγυήτρια γιά τήν μετάνοιά της. Καί ἐκεῖ στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου, πού ἀγωνιζόταν, ἡ ἴδια ἡ Παναγία τήν παρηγοροῦσε μέ τίς θεῖες ἐμφανίσεις της. Στό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός της πολλοί δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τά δάκρυά τους, ἀπό τήν μεγάλη ἀγάπη καί εὐλάβεια πού τρέφουν στό πάνσεπτο πρόσωπό της. Καί μόνο ἡ ἐνθύμησή της ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης, ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τήν Θεοτόκο σώζει τόν ἄνθρωπο καί ἄς μή ἔχει ἔργα.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέν ἔδωσε τήν προσοχή της σέ κανένα κτίσμα. Δέν προσηλώθηκε σέ τίποτε κοσμικό. Ἡ σκέψη της καί τό ἐνδιαφέρον της ἦταν πότε θά πάει νά συναντήσει τόν Ἰησοῦ Χριστό. Πάντοτε ἑτοιμαζόταν γιά τήν ἀναχώρησή της γιά τόν οὐρανό.

Ἄγγελος Κυρίου τήν εἰδοποίησε καί ἡ Παναγία ἑτοιμάσθηκε. Εἶναι εὐλογία Θεοῦ νά εἰδοποιοῦνται οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἔξοδό τους ἀπό αὐτόν τόν μάταιο κόσμο. Ἐνῷ ἀντίθετα εἶναι κακό πρᾶγμα ὁ αἰφνίδιος θάνατος. Γι᾿ αὐτό στίς δεήσεις τῆς Ἐκκλησίας παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς διαφυλάξει ἀπό αἰφνίδιο θάνατο. Ἄν αὐτός πού πρόκειται νά κάνει ἕνα ὀλιγοήμερο ταξίδι ἑτοιμάζεται μέρες πρίν, πόσο ἐμεῖς πρέπει νά ἑτοιμαζώμαστε γιά τό αἰώνιο ταξίδι μας; 

Θά πρέπει νά τακτοποιήσουμε ὅλες τίς ὑποθέσεις τοῦ σπιτιοῦ μας. Νά μή ἀδικήσουμε κανένα παιδί μας. Ἀργότερα θά σκοτωθοῦν μεταξύ τους καί θά φταῖμε ἐμεῖς. Ὅλα νά κανονιστοῦν καί νά μοιρασθοῦν μέ δικαιοσύνη.

Ἡ Παναγία μοίρασε ὅλα ὅσα εἶχε, ἔδωσε ἐλεημοσύνη μέ τά ἴδια της τά χέρια. Πολλοί γλεντοῦν τήν ζωή τους, ξοδεύουν μέσα στήν ἀσωτεία καί μετά τόν θάνατό τους ἀφήνουν παραγγελία, νά δώσουν σέ κάποιο ἵδρυμα, ὅταν πλέον οἱ ἴδιοι δέν θά ζοῦν καί δέν τά χρειάζονται. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ἐλεημοσύνη.

Ἡ Παναγία, ἀφοῦ ὁ Κύριος ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς, δέν εἶχε ἄλλο παιδί κοντά της. Ἄς παρατηρήσουμε ὅμως στήν εἰκόνα τῆς κοιμήσεως, πόσοι μαζεύτηκαν στό θάνατό της; Πάρα πολλοί. Ὁ ἀπ. Παῦλος ἀπό ἐδῶ ἀπό τήν Μακεδονία, ὁ Πέτρος ἀπό τήν Ρώμη, ὁ Θωμᾶς ἀπό τίς Ἰνδίες. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι καί πολλοί Ἱεράρχες ἔγιναν ἀστροναῦτες. Σύννεφα τούς ἅρπαξαν καί τούς μετεφεραν στήν Σιών γιά τήν κηδεία της Θεομήτορος. Αὐτό θέλει νά μᾶς διδάξει, ὅτι στίς κηδεῖες διακόπτουμε τήν ἐργασία μας, γιά νά πᾶμε στόν κεκοιμημένο ἀδελφό μας, νά ἐκπληρώσουμε χρέος ἱερό. Εἶναι καλό γιά τόν ἴδιο τόν κεκοιμημένο, γιά τούς δικούς του, ἀλλά καί γιά μᾶς.

Σύν τοῖς  ἄλλοις στήν κηδεία πᾶμε νά ἀκούσουμε ἕνα κήρυγμα. Ὁ καλύτερος ἱεροκήρυκας εἶναι ὁ κεκοιμημένος.  Ἄς μή ἔχει στόμα, ἄς μή ἔχει φωνή. Φωνάζει σέ ὅλους καί λέει ματαιότης, ὅλα τά τοῦ κόσμου τούτου εἶναι μάταια, μετανοεῖστε ἐπί τέλους εἰλικρινά καί μή δένετε μέ αὐτά τίς ψυχές σας.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ Παναγία μας εἶναι προστάτης καί βοηθός, δάσκαλος καί ὁδηγός μας. Νά ἀξιοποιήσουμε τήν μεσιτεία της, τίς πρεσβεῖες της, πού ἔχουν μεγάλη δύναμη. Γονυπετεῖς νά τήν παρακαλοῦμε, νά μᾶς ἐνθυμεῖται στήν ἐπουράνια δόξα της καί νά πρεσβεύει στόν παντοκράτορα Υἱό της γιά μᾶς, γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀμήν.-

Ἑσπερινός τῆς Παναγίας 2008.

Μέσα στή μέση ἀκριβῶς τοῦ Δεκαπενταυγούστου γλυκά χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν Ἐκκλησιῶν καί μᾶς προσκαλοῦν νά τρέξουμε μέ λαχτάρα, νά γεμίσουμε τούς Ναούς καί νά ὑμνήσουμε, νά προσκυνήσουμε τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, μά καί δική μας μητέρα, τήν Παναγία.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία γνωρίζει βαθειά τόν ἄνθρωπο καί ξέρει πολύ καλά, ὅτι ἡ ψυχή δέν ἔχει διακοπές, ἀφοῦ διακοπές δέν κάνει καί ὁ πόνος. Ἔτσι ὅλοι μας καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκείνην, τήν πρώτη μετά τόν Ἕνα, τήν Μία καί μοναδική καί ζητοῦμε τήν βοήθειά της, τήν λύτρωσή μας ἀπό τά δεινά.

Μέ ἰδιαίτερη χαρά  καί κατάνυξη ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός γιορτάζει καί πανηγυρίζει τήν Παναγία σήμερα. Ἀπό τίς ὀκτώ χιλιάδες (8.000) περίπου ἐνοριακές ἐκκλησίες, πού ὑπάρχουν στή χώρα μας, οἱ δύο χιλιάδες (2.000) εἶναι ἀφιερωμένες στήν Παναγία. Ἑορτῶν Ἑορτή καί Πανήγυρις ἐστί Πανηγύρεων. Εἶναι ἡ λαμπρή τῆς Παναγίας, εἶναι τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Γεννιέται ὅμως εὔλογα τό ἐρώτημα: Γιατί γιορτάζουμε μέ τόση χαρά σήμερα, ἀφοῦ τό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς δέν εἶναι χαρμόσυνο, ἀλλά πένθιμο καί λυπηρό, ἀφοῦ σήμερα γιορτάζουμε τόν θάνατο τῆς Θεοτόκου;

Ὄντως ἡ Παναγία πέθανε. Ὡς ἄνθρωπος καί αὐτή γεύθηκε τόν θάνατο. Ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πέθανε ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω στό Σταυρό, θά μποροῦσε νά ξεφύγει τόν θάνατο ἡ Παναγία; Τόσο ἡ ἁγιογραφία, ὅσο καί ἡ ὑμνολογία μέ ζωηρά χρώματα παρουσιάζουν τό γεγονός αὐτό. Σέ ἡλικία 59 ἐτῶν ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί σήμερον τήν παναγίαν αὐτῆς παρατίθεται ψυχήν. Παραδίδει τήν παναγία ψυχή της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ της. Καί σύν αὐτῇ πληροῦνται τά σύμπαντα χαρᾶς. Χαίρεται ἄμετρα ἡ Θεοτόκος, γιατί θά πάει κοντά στόν Υἱό της καί μαζί μέ αὐτήν ὅλος ὁ κόσμος γεμίζει χαρά.

Οἱ ἀπόστολοι, διασκορπισμένοι στά πέρατα τῆς γῆς, θαυματουργικά συγκεντρώθηκαν στό σπίτι τῆς Παναγίας. Καλύτερα στό σπίτι πού διέμενε ἡ Παναγία, ἀφοῦ αὐτό δέν ἦταν δικό της. Ἦταν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀφοῦ σ᾿ αὐτόν τήν παρέδωσε ὁ Χριστός ἐπάνω ἀπό τό Σταυρό, λίγο πρίν πεῖ τό Τετέλεσται.

Τί μεγάλη τιμή καί τί μεγάλη εὐλογία, νά ἔχει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ στό σπίτι του καί νά τήν προσέχει, σάν νά ἦταν δική του μητέρα!  Ἐκεῖνος εἶχε δύο μητέρες καί τίς ὑπηρέτησε μέ τόν καλύτερο τρόπο. Ἐμεῖς ἔχουμε μία καί δέν τήν θέλουμε, τήν πετᾶμε στό δρόμο. Ἔτσι ὅμως χάνουμε καί τήν εὐλογία τῆς Παναγίας καί μᾶς περιμένει ἡ φρικτή κόλαση.

Ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τά ἱερά βιβλία, οἱ Ἀπόστολοι ταξίδεψαν πάνω στό σύννεφα καί ἦρθαν στό λόφο τῆς ἁγίας Σιών, γιά νά κηδεύσουν τό πανάχραντο θεομητορικό σῶμα.

 Καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος σήμερα, γιατί ξέφυγε τήν βαρύτητα τῆς γῆς καί πέταξε στό διάστημα. Χαρᾶς τό πράμα. Αὐτό τό ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια. Ἔγιναν οἱ πρῶτοι ἀστροναῦτες, οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι τοῦ διαστήματος. Τά λέμε αὐτά σήμερα, γιά νά μή ὑπερηφανεύεται ὁ ἄνθρωπος. Πάντοτε ἔρχεται δεύτερος καί καταϊδρωμένος, παρ᾿ ὅτι ἔχει συνεργό τόν Θεό στήν προσπάθειά του, στά ἔργα τῶν χειρῶν του.

Ἐνῷ λοιπόν πρόκειται γιά θάνατο τῆς Παναγίας, ἐμεῖς ποτέ δέν λέμε θάνατο, ἀλλά κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Γιατί; Λάθος κάνουμε; Μᾶς ξεφεύγει; Δέν ξέρουμε τί λέμε;

Ὄχι, πολύ σωστά κάνουμε. Ὁ θάνατος μέτά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά ὕπνος. Μία προσωρινή κοίμηση εἶναι. Γι᾿ αὐτό καί ἀπό τήν ἐποχή ἐκείνη, οἱ χριστιανοί πού πεθαίνουν, δέν λέγονται πιά νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Καί οἱ χῶροι πού ἐνταφιάζονται, δέν λέγονται νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια.

Κατά θεία οἰκονομία, γιά νά διαπιστωθεῖ τό θαῦμα, ἔλειπε ὁ Θωμᾶς, ὅπως συνέβη καί μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἦρθε καθυστερημένος μετά τρεῖς ἡμέρες, γι᾿ αὐτό χρειάσθηκε νά ἀνοίξουν τόν τάφο, γιά νά προσκυνήσει καί ὁ Θωμᾶς τό σῶμα τῆς Θεοτόκου. Πρός μεγάλη τους ἔκπληξη τό σῶμα ἔλειπε!

Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ὑμνητής τῆς Παναγίας: Τό θεοδόχο σῶμα μέ θεϊκή ἐνέργεια ἄλλαξε κατάσταση ὑπάρξεως καί πέρασε ἀπό τήν κατάσταση τοῦ θανάτου στήν κατάσταση τῆς ζωῆς καί μετέστη στούς οὐρανούς.

Τό σῶμα τοῦ  Χριστοῦ ἄλλαξε μετά τήν ἀνάστασή του καί ἔγινε ἄφθαρτο καί πνευματικό. Τό ἴδιο θά γίνουν καί τά δικά μας σώματα κατά τήν κοινήν ἀνάστασιν, ὅταν ὁ Χριστός θά ξαναέρθει στήν δευτέρα του παρουσία. Αὐτό πού θά γίνει τότε μέ μᾶς, ἔγινε μέ τήν Παναγία τρεῖς μέρες μετά τήν κοίμησή της. Δέν ἦταν δυνατόν τό ζωοδόχον σῶμα, ἡ μήτηρ καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς νά ὑποστεῖ φθορά καί διάλυση. Ὁ τάφος δέν μπόρεσε νά κρατήσει τό θεομητορικό σῶμα, ἀλλ᾿ Αὐτός, πού κατοίκησε μέσα στά σπλάχνα της, πρός τήν ζωήν μετέστησεν. Τήν πῆρε μαζί του, κοντά του στήν αἰώνια ζωή τοῦ Παραδείσου. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Παναγία προγεύθηκε τήν ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων.

Ἀναστήθηκε ἡ Παναγία, ἀφθαρτοποιήθηκε τό πανάγιο σῶμα της καί μετέστη, ἀνέβηκε στούς οὐρανούς καί ὡς βασιλομήτωρ κάθεται στά δεξιά τῆς θείας Μεγαλωσύνης καί συμβασιλεύει μέ τόν Υἱό της. Γι᾿ αὐτό μιλᾶμε γιά κοίμηση, γιά μετάσταση καί γι᾿ αὐτό ὁ Δεκαπενταύγουστος εἶναι τό δεύτερο Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων, τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Ἀγαπητοί  ἑορτασταί τῆς Παναγίας,

Ὑπάρχει κάτι ἀκόμη πολύ σπουδαῖο γιά μᾶς. Ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ ἀνέβηκε στούς οὐρανούς.Ἔχει τέτοια τιμή καί δόξα, πού οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἀρχάγγελος, οὔτε κανείς ἅγιος ἔχει. Ἐν τούτοις τόν κόσμον οὐ κατέλειπε. Ὅπως τό εἶπε ὁ Χριστός, ἔτσι ἡ Παναγία ὑποσχέθηκε, ὅτι θά εἶναι μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Αὐτό εἶναι μεγάλη παρηγοριά γιά μᾶς, μᾶς δίνει πολύ θάρρος καί κουράγιο. Ἡ Παναγία, ἡ μητέρα μας εἶναι πάντοτε μαζί μας, κοντά μας. Μᾶς παραστέκεται καί μᾶς συντροφεύει σέ ὅλη μας τή ζωή. Ἀνέβηκε πρίν ἀπό μᾶς στά οὐράνια σκηνώματα. Ἀνέβηκε, γιά νά ἐτοιμάσει τόπο καί γιά μᾶς. Ἀνέβηκε ἐκείνη καί μᾶς περιμένει. Περιμένει, γιά νά μᾶς συντροφεύσει στήν ἀνάσταση, νά μᾶς βοηθήσει ἐν τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, νά μᾶς βάλει στήν αἰώνια ἀνάπαυση καί βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-

Παράκληση Δεκαπενταυγούστου 2008.

Στήν Κωνσταντινούπολη, στήν βασιλίδα τῶν πόλεων, ὑπάρχει ἕνας περικαλλής Ναός ἀφιερωμένος στήν Παναγία. Χτίσθηκε γύρω στό 450 μ.Χ. ἐπί αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Θρακός. Κοντά σ᾿ αὐτόν τόν Ναό εὑρίσκεται πηγή, πού τό νερό της κατά καιρούς ἐθεράπευε καί ἐξακολουθεῖ ἀκόμη καί τώρα νά θεραπεύει πολλές ἀσθένειες μέ τήν χάρη τῆς Θεοτόκου. Εἶναι ὁ Ναός τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, στό Μπαλουκλί.

Ἐπειδή ζοῦμε σέ μία δύσκολη ἐποχή, ὅπου οἱ σωματικές καί ψυχικές ἀρρώστιες βρίσκονται σέ ἔρξαρση, εἶναι ὠφέλιμο νά μιλήσουμε σήμερα καί νά ποῦμε δύο λόγια γιά τήν θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν.

Ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή, ὁ ζωογόνος ἥλιος. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ σελήνη, οἱ δέ Ἅγιοι τά ἄστρα. Καί ὅπως ἡ σελήνη καί τά ἄστρα παίρνουν τό φῶς  τους ἀπό τόν ἥλιο, κατά παρόμοιο τρόπο ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι παίρνουν τήν θαυματουργική χάρη καί δύναμη ἀπό τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο ἕνας στίχος ἀπευθυνόμενος στήν Παναγία λέει, χαῖρε ἀκτίς νοητοῦ ἡλίου. Ἡ Παναγία ἔχει τήν δύναμη, μπορεῖ καί θεραπεύει, ἐπιτελεῖ ἄπειρα θαύματα, θεραπεῖες καί ἰάσεις πολλῶν ἀσθενῶν.

Ψάλλουμε στόν μικρό παρακλητικό κανόνα, τάς ἀσθενείας μου τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις καί σαρκός τάς ὀδύνας, Παρθένε. Καί ἀλλοῦ πάλι λέμε, ἀπαλλαγή τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε. Ὅλα αὐτά, μή λησμονοῦμε, γίνονται ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ τήν δική του δύναμη. Ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος, πού μᾶς δίνει τά φάρμακα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Αὐτός μᾶς ἔδωσε τούς Ἁγίους καί τήν Παναγία Μητέρα του. Αὐτός μᾶς ἔδωσε καί τά φάρμακα, ἰατρούς καί ἐπιστήμας, ὅπως διαβάζουμε στήν Ἁγία Γραφή. Τά διάφορα φάρμακα, πού κυκλοφοροῦν, δέν θά μποροῦσαν νά ὠφελήσουν, χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τά ὑλικά φάρμακα, πού ὑπάρχουν στό ἐμπόριο, πολύ λίγο θά ἐπιδράσουν στόν ἄνθρωπο, ἄν δέν χρησιμοποιήσουμε καί τά πνευματικά φάρμακα, πού προσφέρει ὁ Χριστός.

Τί θέλω νά πῶ;  Στούς ἀνθρώπους, πού παθαίνουν ὑπερκόπωση συνιστᾶται σωματική ἀνάπαυση. Ἔχουν ὅμως ψυχική ἀνάπαυση; Τό σῶμα ἀναπαύεται στό κρεββάτι. Ἡ ψυχή ποῦ θά ἀναπαυθεῖ, ἀδελφοί μου; Αὐτήν τήν ἀνάπαυση τήν δίνει μόνο ὁ Χριστός. Αὐτήν τήν ἀνάπαυση θά τήν βροῦμε μόνο κοντά στό Χριστό. Αὐτός μᾶς εἶπε: Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς.Ἤ κάπου ἀλλοῦ, μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Λέει κάπου ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος: Γιά σένα μᾶς ἔπλασες, Κύριε, καί πουθενά δέν μπορεῖ νά ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή μας, ἄν δέν ἐπιστρέψει πάλι κοντά σου. Ξεκούραστη ψυχή καί ἀναπαυμένη βοηθάει πολύ τό ταλαιπωρημένο σῶμα.  Τό χριστιανικό θάρρος βοηθάει πολύ τήν θεραπεία τῆς ἀρρώστειας.

 Ὁ γιατρός, ὅταν ἀρρωσταίνουμε, μᾶς δίνει φάρμακα. Ὅμως τήν καλή ἐπίδραση τῶν φαρμάκων, τό καλό ἀποτέλεσμα καί τήν ἐλπίδα τῆς γιατρειᾶς, τήν ὑπομονή στόν πόνο, μᾶς τά δίνει ὁ Χριστός. Πόσες φορές, ὅταν οἱ γιατροί μᾶς ἀπέλπισαν, διέγραψαν τόν ἀσθενῆ ἀπό τήν ζωή, δέν ἔδωσε ὁ Θεός τήν θεραπεία; Καί ἡ ἴδια ἡ ἐπιστήμη συνηγορεῖ, ὅτι ὁ ἀσθενής θεραπεύεται μέ τά φάρμακα τῆς πίστεως.

Ὁ μεγάλος ψυχίατρος Γιούνγκ ἔλεγε: Οἱ ψυχονευρώσεις εἶναι παθήσεις τῆς ψυχῆς, πού δέν βρῆκε τό δρόμο της. Καί ὁ δρόμος εἶναι ἕνας, αὐτός πού θά μᾶς φέρει κοντά στό Θεό. Ἕνας ἄλλος ἐπιστήμονας πάλι ἔλεγε: Τά νευρικά προβλήματα λύονται συχνά καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλο τρόπο μέ τήν χριστιανική πίστη. Διάβαζα ἀρκετά παλαιότερα σ

 ᾿ ἕνα ψυχιατρικό περιοδικό: Ἕνας ψυχικά ἀσθενής, πρέπει νά κάνει τοὐλάχιστον διακόσες ἐπισκέψεις στόν ψυχαναλυτή, γιά νά ἔχει κάποιο μικρό ὄφελος. Ἄν ὁ ἄνθρωπος αὐτός πάει μιά φορά στόν πνευματικό καί ἐξομολογηθεῖ ταπεινά καί εἰλικρινά, θά ἔχει πολύ καλύτερα ἀποτελέσματα.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος γράφει καί συμβουλεύει στήν Καθολική του ἐπιστολή: Ἐάν κάποιος εἶναι ἄρρωστος, νά καλέσει τούς Ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας καί νά τοῦ κάνουν προσευχή. Νά τόν ἀλείψουν μέ λάδι, (ἐδῶ μιλάει γιά τό εὐχέλειο) καί ἡ προσευχή θά τόν σώσει, θά τοῦ δώσει τήν ὑγεία του.

Ἔτσι λοιπόν καί στό Θεό θά ἐλπίζουμε, μά καί στόν γιατρό θά πᾶμε. Καί τά δύο θά κάνουμε. Δέν εἶναι ἀπιστία νά πηγαίνουμε στό γιατρό. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τούς γιατρούς καί ὁρίζει καί νά τούς ἐπισκεπτώμαστε καί νά τούς τιμοῦμε. Καί ἡ προσευχή χρειάζεται καί ἡ ἰατρική. Καί τά φάρμακα τοῦ γιατροῦ θά πάρουμε καί τά φάρμακα τῆς Ἐκκλησίας θά χρησιμοποιήσουμε.

Ἀγαπητοί μου,

Ὅλοι μας κάποτε ἀρρωσταίνουμε καί, δόξα τῷ Θεῷ, πολλές φορές μᾶς δίνει τήν ὑγεία μας. Ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς ἀσθένειες γιά δική μας πνευματική ὠφέλεια. Αὐτό ποτέ μή τό λησμονοῦμε. Ὁ κλονισμός τῆς ὑγείας μας ἤ ὁποιοσδήποτε ἄλλος πειρασμός, ἐπίσκεψη Θεοῦ εἶναι.

Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: Ὁ ἄρρωστος στό σῶμα εἶναι πιό ταπεινός στήν ψυχή. Ἡ ἀσθένεια γίνεται μέγας διδάσκαλος. Πρέπει ὅμως νά πηγαίνουμε στό γιατρό, γιατί τό σῶμα μας εἶναι τό ἐργαλεῖο, γιά νά ἐργασθοῦμε τίς ἀρετές τῆς ψυχῆς. Τό ἴδιο λέει καί ὁ Μέγας βασίλειος. Νά προσέχουμε τήν ὑγεία τοῦ σώματος, γιατί ἄν αὐτό ἀρρωστήσει, ἄν δέν πάει καλά, τότε δέν μποροῦμε νά κάνουμε τά πνευματικά μας καθήκοντα.

Σέ κάθε δυσκολία μέ σταθερή πίστη ἄς καταφεύγουμε στήν Παναγία καί νά ζητοῦμε τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Νά γίνει γιά μᾶς ἕνας καλός γιατρός. Θερμή ἄς εἶναι ἡ ἱκεσία μας: Παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει. Ἀμήν.-

Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος (6-8-2008).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, το δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὑπῆρχε αἰωνίως καί εἶχε θεία δόξα καί κάλλος ἀνυπέβλητο. Ἀκτινοβολοῦσε τό ἄκτιστο φῶς.

Ὅταν ὅμως σαρκώθηκε, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος, δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν, "κάλυψε", σκέπασε, ἔκρυψε μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, μέ τό σῶμα, πού ἔλαβε ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, κάλυψε τήν θεία Φύση.

Ἔτσι στήν ἐπίγεια ζωή τῶν 33 χρόνων πρόβαλε κυρίως τήν ἀνθρώπινη φύση του καί ἐμφανιζόταν στούς ἀνθρώπους σάν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτό λέμε, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔγινε υἱός ἀνθρώπου. Μέ τόν συγκαταβατικό αὐτό τρόπο ὁ Χριστός μποροῦσε νά ἐπικοινωνεῖ  μέ τούς ἀνθρώπους καί αὐτοί νά τόν καταλαβαίνουν. Νά μιλάει, νά τούς διδάσκει  καί νά κηρύσσει τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καί οἱ ἄνθρωποι δέν δυσκολεύονταν νά ἐπικοινωνοῦν μέ τόν Χριστό, νά συναναστρέφωνται μαζί του καί νά συνομιλοῦν.

Αὐτό εἶναι μία ἄκρα ταπείνωσις καί ἄκρα συγκατάβασις. Πῶς διαφορετικά θά μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν Θεό; Κάποτε ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τόν Πατέρα του τόν ἐπουράνιο. Πάτερ δόξασόν τόν Υἱόν. Ἡ ἀπάντηση ἦταν καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω. Στόν κόσμο ὅμως ἀκούσθηκε σάν δυνατή βροντή. Οἱ ἄνθρωποι δέν κατάλαβαν τί εἶπε ὁ Θεός.

Ἔτσι λοιπόν, ἄν ὁ Χριστός ἔμενε μόνο μέ τήν Θεία Φύση, κανείς δέν θά μποροῦσε νά τόν δεῖ, οὔτε νά τόν καταλάβει, ἀλλ᾿ οὔτε καί νά ζήσει. Θά ἔλειωνε σάν τό κερί στή φωτιά. Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε στό Σινᾶ, γιά νά δώσει στόν Μωϋσῆ τίς δέκα ἐντολές, τοῦ εἶπε νά κρυφτεῖ πίσω ἀπό ἕνα βράχο, γιά νά μή δεῖ τό Πρόσωπό του. Κανείς δέν μπορεῖ νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσει.

Ἔτσι ταράχθηκε καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὅταν εἶδε σέ ὄραμα τόν Κύριο Σαβαώθ, νά κάθεται σέ θρόνο ὑψηλό καί ἐπηρμένο τρομοκρατήθηκε. Ὤ, εἶπε, ὁ ταλαίπωρος, τί ἔχω νά πάθω; Ἄνθρωπος ἐγώ ἁμαρτωλός, εἶδα μέ τά μάτια μου τόν Κύριο τῆς δόξης! 

Ἔτσι λοιπόν ἔρχεται ὁ Χριστός σκεπασμένος μέ τήν ἀνθρώπινη σάρκα, μέ ταπείνωση καί συγκατάβαση. Μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε νά μή πάθει κάποιο ὁ ἄνθρωπος.

Ὡστόσο δέν κράτησε καλυμμένη γιά πάντα τήν δόξα τοῦ θείου του προσώπου. Λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος, γιά νά ἐνισχύσει τούς μαθητές, μεταμορφώθηκε μπροστά στούς προκρίτους τῶν μαθητῶν. Μπροστά σέ τρεῖς μόνο μαθητές, ἐπάνω στό ὄρος Θαβώρ, μακρυά ἀπό τά μάτια τῶν πολλῶν. Γιατί οἱ τρεῖς, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἰάκωβος ἦσαν οἱ πρόκριτοι, γιατί ξεχώριζαν ἀπό τούς ἄλλους μαθητές; Ὁ Πέτρος ἀγαποῦσε ὑπερβολικά, παράφορα τόν Χριστό. Ὁ Ἰωάννης ἦταν ὁ πιό μικρός τῆς παρέας, ὁ νεώτερος μαθητής καί σάν τέτοιος τόν ἀγαποῦσε ὁ Χριστός περισσότερο, τόν ξεχώριζε , ἦταν πιό τρυφερός ἀπέναντί του. Ὁ Ἰάκωβος πάλι ἦταν ὁ πρῶτος ἀπό τούς μαθητές, πού θά πέθαινε μέ μαρτυρικό θάνατο γιά τόν Χριστό καί ὁ Χριστός, πού τό προεγνώριζε, τόν ἐκτιμοῦσε βαθειά. Γι᾿ αὐτό καί στήν ἀνάσταση τῆς κόρηςτοῦ Ἰαείρου, ἐνῷ ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπό τό δωμάτιο, κράτησε πάλι αὐτούς τούς τρεῖς μαθητές, σάν μάρτυρες τοῦ θαύματος.

Λοιπόν σ᾿ αὐτούς τούς τρεῖς ἔδωσε τήν ἱκανότητα, ἔκανε τήν ὑψίστη τιμή, νά δοῦν μέ τά πήλινα μάτια τους τήν δόξα τοῦ θεϊκοῦ Προσώπου του. Ἡ θέα ἦταν συγκλονιστική. Αὐτοί εἶδαν τό ἐκτυφλωτικό φῶς, αὐτοί ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός νά λέγει, οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός. Αὐτά τά συγκλονιστικά γεγονότα, ἐκτός ἀπό τούς Εὐαγγελιστές, μᾶς τά διηγεῖται καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Β΄Καθολική ἐπιστολή του, ὅταν γράφει, ἐπόπται ἐγενήθημεν τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος, τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης.

Ὁ Χριστός μέ τήν θεία του μεταμόρφωση ἀπεκάλυψε ποιό ηταν τό κύριο ἔργο του. ποιός ἦταν ὁ τελικός σκοπός του. Ἡ ἀνάπλαση, ἡ ἀνακαίνιση καί ἡ θέωση τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστός πῆρε αὐτό πού εἴχαμε ἐμεῖς, γι'΄α νά μᾶς δώσει αὐτό πού εἶχε ἐκεῖνος. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί.

Τελικά ἡ μεταμόρφωση δέν ἦταν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τῶν μαθητῶν. Ὁ Κύριος ποτέ δέν ἔπαψε νά εἶναι Θεός, παρ᾿ ὅτι ἔγινε καί ἄνθρωπος. Ποτέ δέν σταμάτησε νά ἔχει θεῖο φῶς καί δόξα οὐράνια. Οἱ μαθητές μεταμορφώθηκαν, τά δικά τους μάτια φωτίσθηκαν καί εἶδαν τήν δόξα τοῦ θεϊκοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τό φῶς τό οὐράνιο, αὐτό πού ποτέ μέχρι τότε δέν μπόρεσαν νά δοῦν.

Τό ἔργο τῆς θεϊκῆς μεταμορφώσεως τῶν ἀνθρώπων ἄρχισε ἤδη νά πραγματοποιεῖται. Ὁ Χριστός ὑψώνει καί μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο, τήν ζωή του, τό εἶναι του ὁλόκληρο. Ὁ ληστής πάνω στό σταυρό γίνεται θεολόγος καί ἅγιος, πρῶτος πολίτης τοῦ παραδείσου. Ἡ πόρνη, ἡ μέν μία μέ τά μῦρα γίνεται παρθένος, ἡ δέ ἄλλη μεγαλομάρτυς καί ἰσαπόστολος. Ὁ φοβερός ἀντίπαλος τοῦ Κυρίου, ὁ μέγας διώκτης Παῦλος γίνεται ὁ πιό πιστός του φίλος, γίνεται τό ἄλογο τοῦ Θεοῦ, πού διέτρεξε τέσσερις φορές τόν τότε γνωστό κόσμο καί κήρυξε τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἡ μεταμόρφωση τῶν ἀνθρώπων φαίνεται στά πρόσωπα τῶν ἁγίων τῆς ἐκκλησίας, τά σώματα τῶν ὁποίων ἀκτινοβολοῦν τό θεῖο φῶς, εὐωδιάζουν, θαυματουργοῦν, παραμένουν ἄθφαρτα. Αὐτό δηλώνει τό φωτοστέφανο στίς εἰκόνες τῶν ἁγίων. Ἄν μάλιστα προσέξουμε στήν εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, θά δοῦμε, ὅτι ὅλοι οἱ ἀπόστολοι ἔχουν φωτοστέφανο ἐκτός ἀπό τόν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἀπέτυχε στό σκοπό του. Αὐτός δέν μεταμορφώθηκε, ἀλλά παραμορφώθηκε. Δέν φωτίσθηκε, σκοτίσθηκε.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ Χριστός δέν ἐπέτρεψε σέ ὅλους νά δοῦν τό θαῦμα τῆς μεταμορφώσεως γιά λόγους φιλανθρωπίας καί συγκαταβάσεως στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά παρουσιάζεται ὡς υἱός τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ὡς ἄνθρωπος προσκαλῶντας τούς ἀνθρώπους νά ἀποδεχτοῦν, ὄχι αὐτό πού βλέπουν μέ τά μάτια τοῦ σώματος, δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση του, ἀλλά αὐτό πού δέν βλέπουν, τήν θεία φύση του. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπιτρέπει στόν ἄνθρωπο νά τόν δεχτεῖ ἀβίαστα καί ἐλεύθερα. Καί ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, θά ἀξιωθεῖ νά δεῖ καί τήν δόξα τῆς θεότητός του, ἄν ὄχι ἐδῶ στή γῆ, ὁπωσδήποτε στόν οὐρανό, στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-

Ἁγία Παρασκευή (26-7-2007).

Ἡ Ἁγία Ὁσιοπαρθενομάρτυς καί ἀθληφόρος Παρασκευή εἶναι ἀπό τούς μεγαλύτερους καί γνωστότερους Ἁγίους, πού τιμᾶ ὁ κόσμος, γιατί μεταξύ τῶν ἄλλων εἶναι καί πολύ θαυματουργή. Σήμερα θά ἤθελα νά σᾶς διηγηθῶ πρῶτα ἕνα σύγχρονο θαῦμα τῆς Ἁγίας καί κατόπιν θά βγάλουμε τά ἠθικά συμπεράσματα καί διδάγματα. Συνέβη πρίν  δύο χρόνια στό Κορωπί Ἀττικῆς σέ μιά οἰκογένεια.

Ὁ ἄνδρας στήν οἰκογένεια αὐτή ἦταν πιστός ἄνθρωπος. Πίστευε πολύ στόν Θεό. Ἐκκλησιαζόταν τακτικά καί ἀγωνιζόταν νά ζῇ ζωή πραγματικά χριστιανική. Μάλιστα αὐτός πάντοτε ἄναβε τό καντήλι στό σπίτι τους, γιατί ἡ γυναίκα του - δυστυχῶς - ἦταν ἄπιστη καί μάλιστα  εἰρωνευόταν τόν ἄνδρα της, γιά τήν πίστη του.

Πρίν δύο χρόνια, τό 2005, ἡμέρα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ὁ ἄνδρας σηκώθηκε πρωΐ-πρωΐ νά πάει στήν Ἐκκλησία. Ἄφησε τήν γυναίκα του καί τήν πεθερά του νά κοιμοῦνται. Ἔκλεισε τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μέ τό κλειδί μάλιστα καί ἔφυγε. Μετά τήν θεία Λειτουευατργία γύρισε στό σπίτι καί βρῆκε τίς δύο γυναῖκες φοβισμένες καί ἀναστατωμένες. Τίς ρώτησε τί συμβαίνει, κι᾿ ἐκεῖνες τόν ρώτησαν, ἐάν φεύγοντας ἔκλεισε τή πόρτα. Ἐκεῖνος τίς διαβεβαίωσε, ὅτι τήν ἔκλεισε μέ τό κλειδί, ἀφοῦ ἐκείνη ἡ περιοχή ἔχει ἰδιαίτερα προβλήματα μέ τούς κλέφτες καί ἄλλους κακοποιούς.

Γιατί εἶστε τόσο ἀνήσυχες; τίς ρώτησε κι᾿ ἐκεῖνες τοῦ εἶπαν, ὅτι μόλις ἔφυγε, ἄκουσαν νά ξεκλειδώνει ἡ πόρτα καί εἶδαν μπροστά τους μία γυναίκα νά μπαίνει στό σπίτι ντυμένη στά μαῦρα, ψηλή καί πολύ ὄμορφη, νά τίς κοιτάζει ἀμίλητη καί νά πηγαίνει στό δωμάτιο, πού εἶχαν τό καντήλι. Τό πῆρε καί πῆγε στήν κουζίνα, ἔβαλε λάδι, ἔβαλε καί τό φυτιλάκι, τό ἄναψε καί τό πῆγε πάλι στή θέση του. Φεύγοντας τίς κοίταξε αὐστηρά καί τίς εἶπε: σήμερα εἶναι ἡ γιορτή μου καί τό καντήλι σας εἶναι σβηστό. Αὐτά εἶπε καί ἔφυγε, ὅπως ἦρθε. Ὁ ἄνδρας συγκινήθηκε ἀπό τήν ἐπίσκεψη τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στό σπίτι του καί ἀπό τό θαῦμα πού ἔκανε στήν ἄπιστη γυναίκα του.

Τό θαῦμα αὐτό μιλάει ἀπό μόνο του καί διδάσκει σέ ὅλους μας πῶς πρέπει νά ἑορτάζουμε καί νά τιμοῦμε τούς Ἁγίους μας. Δέν μποροῦμε νά ἀπουσιάζουμε ἀπό τήν θεία Λειτουργία καί, εἴτε νά καθώμαστε στό σπίτι μας, εἴτε νά πηγαίνουμε στίς ἐργασίες μας καί τό βράδυ λόγῳ τῆς ἑορτῆς νά εἴμαστε ὁπωσδήποτε στό γλέντι καί στό φαγοπότι. Καί μετά λέμε, τί ὡραῖα περάσαμε στήν γιορτή τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς! 

Τό πρῶτο λοιπόν πού θά κάνουμε εἶναι νά ἀνάψουμε τό καντήλι μας. Αὐτό δείχνει ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ζωντανή καί θερμή εἶναι ἡ ἀγάπη μας στόν Θεό καί στούς Ἁγίους. Κατόπιν θά ἐπιδιώξουμε νά πᾶμε ὅσο τό δυνατόν νωρίς στήν Ἐκκλησία.

Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Ὅταν πλησιάζει ἡ γιορτή μας, ἀπό πολύ καιρό πιό μπροστά κάνουμε ἑτοιμασίες. Καθαρίζουμε σχολαστικά τό σπίτι μας. Τρέχουμε στήν ἀγορά. Σκεπτόμαστε τί θά φορέσουμε, τί θά φᾶμε, τί θά κεράσουμε κ.ἄ. Παράλληλα μέ αὐτήν τήν προετοιμασία, λέγει ὁ ἱ. Πατήρ, πρέπει νά κάνουμε καί τήν πνευματική μας προετοιμασία. Θά προσέξουμε τήν ζωή μας, θά νηστεύσουμε, θά ἐξομολογηθοῦμε, θά καθαρίσουμε τόν οἶκο τῆς ψυχῆς μας, ὥστε στή γιορτή μας νά μπορέσουμε νά κοινωνήσουμε. Δέν ἀρκεῖ ἕνας ἁπλός ἐκκλησιασμός. Γιορτή εἶναι νά συμμετάσχουμε στήν Ἁγία Τράπεζα, στό πανηγύρι τῶν ἀγγέλων καί ὄχι μόνο στό τραπέζι τῶν φαγητῶν καί τῆς διασκεδάσεως.

Στό βιβλίο Σημεῖον Μέγα ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν ὁ Ἅγιος Ραφαήλ τῆς Μυτιλήνης ἐμφανιζόταν σέ διαφόρους ἀνθρώπους καί ἀπεκάλυπτε διάφορα πράγματα γιά τήν ζωή καί τό μαρτύριό του, μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε σέ κάποια γυναίκα, στή γιορτή μου θέλω νά μοῦ κάνεις κόλλυβα. Σέ κάποιον ἄλλον εἶπε, στή γιορτή μου νά μοῦ φέρεις λουλούδια. Ἀφοῦ τά θέλουν καί τά ζητοῦν οἱ Ἅγιοι, ἐμεῖς πρέπει νά τούς τά κάνουμε καί νά τούς τά προσφέρουμε.

Τό καλύτερο βέβαια πού μποροῦμε νά κάνουμε εἶναι νά τούς μιμηθοῦμε, νά τούς μοιάσουμε, ἄν πράγματι θέλουμε νά τούς τιμήσουμε. Λέγει πάλι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑορτή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος.

Τί θά μπορούσαμε νά διδαχθοῦμε, νά πάρουμε ἀπό τόν βίο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς; Δύο πράγματα.

1ον. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἡ Ἁγία μοίρασε στούς φτωχούς ὅλη τήν περιουσία πού τῆς ἄφησαν οἱ γονεῖς της. Κάτι ἀνάλογο πρέπει νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς. Ἄν αὐτό εἶναι δύσκολο γιά μᾶς, μποροῦμε νά κάνουμε κάτι ἐλαφρύτερο. Νά μή δώσουμε ὅλα τά ὑπάρχοντά μας, νά γίνουμε ὅμως ἐλεήμονες, ὅσο εἶναι δυνατόν. Κάτι μποροῦμε νά προσφέρουμε σ᾿ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη. Ἔτσι ὑποχρεώνουμε τόν Θεό. Γίνεται ὀφειλέτης σέ μᾶς ὁ Θεός καί θά ἔρθει καιρός, πού θά μᾶς τό ἀνταποδώσει καί μάλιστα μέ ὑψηλό τόκο. Ἄν δέν μποροῦμε νά δώσουμε πολλά, ἄς δώσουμε λίγα. Ἄν δέν μποροῦμε οὔτε λίγα νά δώσουμε, τοὐλάχιστον μή κλέβουμε καί μή ἁρπάζουμε αὐτά  πού ἀνήκουν στούς ἄλλους. Δέν ἔχουμε νά δώσουμε ὑλικά, ἄς προσφέρουμε πνευματικά. Μέ ἕναν καλό λόγο, μέ μία καλή συμβουλή μποροῦμε πολύ νά ὀφελήσουμε τούς ἀδελφούς μας.

Αὐτό εἶναι τό δεύτερο στοιχεῖο, πού θά πάρουμε ἀπό τήν Ἁγία. Μοίρασε τήν περιουσία της στούς φτωχούς καί ἐλεύθερη πλέον ἀπό κοσμικές καί ὑλικές φροντίδες, ἔγινε ἱεραπόστολος. Γυρνοῦσε πόλεις καί χωριά καί ἐκήρυττε τόν Χριστό.

Ἐμεῖς πάλι εἶναι δύσκολο νά ἀφήσουμε τά σπίτια μας, τίς οἰκογένειές μας καί τίς ἐργασίες καί νά γυρνᾶμε διαφόρους τόπους, γιά νά κηρύττουμε τόν Χριστό. Ὅμως εἶναι δυνατόν νά τό κάνουμε στήν μικρή κοινωνία πού ζοῦμε. Ἄν αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει, ἄς τό ἐπιχειρήσουμε στήν γειτονιά μας. Ἄν καί αὐτόν δέν γίνεται, τότε μέσα στό σπίτι μας, στήν οἰκογένειά μας, στά παιδιά μας νά μιλήσουμε γιά τόν Χριστό καί τήν χριστιανική ζωή. Οὔτε αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε; τότε μή γινώμαστε ἐμπόδιο, μή διακόπτουμε τήν σχέση τους μέ τόν Χριστό καί μέ τήν Ἐκκλησία. Ἄν κανείς δέν θέλει νά πιστεύει, τοὐλάχιστον ἐμεῖς νά πιστεύουμε, ἐμεῖς νά ἐκκλησιαζώμαστε,  ἐμεῖς νά ζοῦμε χριστιανικά, ἐμεῖς μή ἀφήσουμε τόν Χριστό καί τήν πίστη μας.

Ὅταν ἔτσι γιορτάζουμε, ἀγαπητοί μου, ὅταν κάνουμε αὐτά, θά ἔχουμε τήν βοήθεια καί τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, τήν χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-